Tuesday, September 30, 2008

28.3 ကဲ မွတ္ပလား


အဲဒီေန႔က ေခါင္းခန္းအားတယ္ ဆုိတာနဲ႔ ကားမထြက္ခင္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ တက္ထုိင္ေနလုိက္တယ္..။

ခဏေနေတာ့ ဒရုိင္ဘာ တက္လာတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ တခ်က္ၾကည္႔ျပီး ေအာက္က လူနဲ႔ ေျပာလက္စ စကား သူဆက္ေျပာေနတယ္..။

ဒီတစ္ပတ္ ဘာထြက္သြားတယ္.. ေနာက္တစ္ပတ္ ဘာေကာင္းတယ္..။ ဘယ္ထိပ္စီးက ဘယ္တုံးက ..။ လာမယ့္ အပတ္ ဆယ့္တစ္ဘရိတ္..စသျဖင့္ ေျပာသံၾကားေတာ့ ..ဒရုိင္ဘာက ခ်ဲသမား ပဲ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ သိလုိက္ျပီ..။

ေနာက္ သိပ္မၾကာဘူး..ကားစထြက္တယ္..။ လီဗာကုိ အသားကုန္နင္းျပီး သမုိင္းလမ္းဆုံ မီးပိြဳင့္ကုိ အတင္းဆဲြေကြ႔ပစ္လုိက္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း မ်က္လုံးျပဴး ..ကားေပၚက ခရီးသည္ေတြလည္း ဘုရားေတြ တေပါ့..။

ကြ်န္ေတာ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ျပီး လာမယ့္အပတ္ ဆယ့္တစ္ဘရိတ္ လွတယ္ေနာ္.. လုိ႔ စကား စလုိက္တယ္..။ ကားက အရွိန္နည္းနည္း ေလ်ာ့သလုိ ျဖစ္သြားျပီး .. '' ခင္ဗ်ားက ခ်ဲ ၀ါသနာ ပါလုိ႔လား '' တဲ့..။ ကားေမာင္းရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သူျပန္ေမးတယ္..။

ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ေတာ့ မတြက္တတ္ပါဘူး.. ဒါေပမယ့္ တကြက္ေကာင္း ရရင္ေတာ့ .. အိမ္တုိင္ခြ်တ္ေပါင္ျပီး ထုိးရမယ္ဆုိေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထုိးပစ္လုိက္တာပဲ.. လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း စကားစ အရွိန္ရေအာင္ ဆက္ေဖာရတယ္..။

အဲဒါဆုိရင္ေတာ့ ဒီတစ္ပတ္ ၄၅၂ ထုိးေပေတာ့..။ ပတ္လည္ေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနနဲ႔.. တည္႔(ဒဲ့).. အဲဒီတစ္ကြက္ပဲ လုိ႔ အားရပါးရ ထုိးခုိင္းေတာ့တာပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ၀မ္းသာအားရ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့..။

ဟာ.. လုပ္စမ္းပါအုံး.. အဲသလုိ ေသခ်ာတဲ့အကြက္ လုိခ်င္ေနတာ..။ ဘုန္းၾကီးေပးတဲ့ အကြက္လား..။ အကုိၾကီးတြက္တာလား..။ ဘယ္ဘုိးေတာ္ရဲ႔ ခ်ိဳင္းလဲ.. စသျဖင့္ ဆက္ရႊီးရတယ္..။

ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ တြက္ထားတာ..။ ခင္ဗ်ားမုိ႔လုိ႔ ေပးတာ..။ ဒီမွာၾကည္႔ ဆုိျပီး သူ႔အိပ္ကပ္က စာရြက္ အပုိင္းအစ ေတြ ထုတ္ျပတယ္..။ ကားေပၚမွာလည္း ျဖစ္ျပန္.. လမ္းမီးကလည္း ေ၀း ဆုိေတာ့ ဘယ္ျမင္ရမလဲ..။

ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႔ မဟာ့မဟာ ခ်ဲကြက္ကုိ လမ္းမီးရွိမွ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ရမယ္ ဆုိတာ သူသေဘာေပါက္သြားတယ္..။

အဲဒီမွာ စပယ္ယာက ေရွ႔မွတ္တုိင္ပါတယ္ ဆရာေရ႔ လုိ႔ ေအာ္ရင္ သူက မွတ္တုိင္မွာ မရပ္ေတာ့ဘူး..။

အနီးဆုံး လမ္းမီးတုိင္ေအာက္မွာ ထုိးရပ္ပစ္လုိက္တယ္..။ မွတ္တုိင္မွာ ဆင္းမယ့္ ခရီးသည္ ခမ်ာလည္း မွတ္တုိင္မေရာက္မီ ရပ္တာ .. မွတ္တုိင္လြန္ ရပ္တယ္ဆုိတာ ျဖစ္ေလ့ ျဖစ္ထ ရွိတာမုိ႔.. ဒရုိင္ဘာ ရပ္ေပးတဲ့ ေနရာမွာပဲ မေက်မနပ္နဲ႔ ပြစိပြစိ ေျပာရင္း ဆင္းသြားၾကတယ္..။

ဒရုိင္ဘာကေတာ့ ေအးေဆးပဲ..။ ရသမွ် အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ လမ္းမီးတုိင္ရဲ႔ မႈန္၀ါး၀ါးအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ သူတြက္ထားတဲ့ အကြက္ေတြကုိ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ တံေတြးစင္မတတ္ ရွင္းျပေတာ့တယ္..။

ကြ်န္ေတာ့္မွာသာ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္..ရယ္လည္း မရယ္ရဲ..။ ကုိယ္ေဖာ္တဲ့ ေဆးမဟုတ္လား..။

ကားကေတာ့ အေတာ့္ကုိ ေျဖးေျဖးေႏွးေႏွး ျဖစ္သြားျပီ..။

အဲသလုိနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဆင္းမယ့္ မွတ္တုိင္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တယ္..။ ၀ဋ္ကြ်တ္ျပီေပါ့..။ ကားတံခါးဖြင့္ျပီး ေက်းဇူးပဲ.. ကြ်န္ေတာ္ေသခ်ာေပါက္ ေအာ ပစ္လုိက္မယ္ လုိ႔ ေျပာျပီး ဆင္းဖုိ႔ ျပင္ေနတုံး.. ေကာင္ေလး.. ဒါက ေနာက္တမ်ိဳး ခဏေနအုံး ဆုိျပီး ေနာက္တကြက္ တြက္္ျပ ျပန္တယ္..။

ဖြင့္ထားတဲ့ ကားတံခါးကုိ လက္တဖက္နဲ႔ ျပန္ဆဲြထားရင္း စိတ္၀င္စားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရျပန္တယ္..။ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကေတာ့ တန္းလန္းၾကီးေပါ့..။

စပယ္ယာက ေရွ႔ကျပီးရင္ ေမာင္း လုိ႔ရျပီ ဆရာေရ လုိ႔ ႏွစ္ခြန္းသုံးခြန္း ဆက္တုိက္ေအာ္သည္႔တုိင္ သူ႔အကြက္က တြက္လုိ႔ မျပီးေသး..။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ျပလုိ႔ မျပီးေသး..။ ၾကာေတာ့ ခရီးသည္ေတြကပါ ေဟ့ ေရွ႔က မျပီးေသးဘူးလားကြ လုိ႔ ၀ုိင္း ေကာင္းခ်ီးေပးၾကေတာ့တယ္..။

အဲဒီေတာ့့မွ.. မထြက္ခ်င္ထြက္ခ်င္နဲ႔ ကားဘီး စလွိမ့္တယ္..။ ဒါေတာင္မွ '' ထုိးျဖစ္ေအာင္ ထုိးေနာ္ ေကာင္ေလး '' တဲ့..။ ေနာက္ဆုံးမွာတမ္း ေခြ်သြားေသးတယ္...။

4 comments:

M.Y. said...

ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္စာေရးေကာင္းတာပဲဗ်။ဟာသဥာဏ္လဲ အျပည့္ပဲ။

Ye Lin Ko said...

အဲ့ဒီ့အပတ္ ဘာထြက္သြားလဲဗ်။ ၄၅၂ ပဲ တကယ္ထြက္သြားလား

ေအးခ်မ္း said...

အဲဒီ့ အပတ္ က ဘာဂဏန္းထြက္သြားလဲ ေတာ့မသိဘူး ... အဲဒီရက္ေတာ့ ကားခသက္သား သြားတယ္ ထင္တယ္ ။ ။ ။ :)

:P said...

၄၅၂ ထိုးျဖစ္လား အစ္ကို..
ေပါက္ေရာေပါက္လား