လူ့ဘ၀ဆုိတာ.. ဘတ္စ္ကားတစ္စီးေပၚက ခရီးသည္ေတြလုိ ပါပဲ..။ ကုိယ္ကကားေပၚေရာက္တဲ့အခ်ိန္မႇာ ဘယ္မႇတ္တုိင္က တက္လုိက္လာမႇန္းမသိတဲ့ သူေတြက ကားေပၚမႇာ ေရာက္ႏႇင့္ေနျပီ..။ ကုိယ့္ခရီးလမ္းဆုံး မေရာက္ခင္.. ၾကားမႇတ္တုိင္ေတြမႇာ ေနာက္ထပ္တက္လာတဲ့ ခရီးသည္ေတြကလည္း ရႇိျပန္တယ္..။
အလ်ိဳအလ်ိဳ ဆင္းသြားလုိက္ တက္လာလုိက္ဆုိသူေတြနဲ့ ခနတျဖဳတ္ တကားထဲစီး တခရီးထဲသြားေတြျဖစ္ ၾကရတယ္..။
စက္ရုံအလုပ္ရုံေတြက ၀န္ထမ္းဘ၀ဆုိတာလည္း အဲသလုိမ်ိဳးပါပဲ..။ ကုိယ့္ေရႇ့အရင္အလုပ္၀င္သူေတြ ရႇိသလုိ.. ကုိယ့္ေနာက္မႇ ၀င္လာသူေတြ.. ထြက္သြားသူေတြ.. အသစ္ထပ္၀င္လာသူေတြ.. မနည္းမနည္း. အလုပ္ထဲမႇာ ၾကဳံခဲ့ရတာေပါ့..။
စန္းေအာင္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဆင္းမယ့္ မႇတ္တုိင္မေရာက္ခင္ဘဲ.. လက္ျပႏႈတ္ဆက္သြား ခဲ့တယ္..။ အလုပ္ဆင္းရက္ကမမႇန္.. ေၾကြးလည္ပင္းျမဳပ္.. အစားအေသာက္က အာဟာရမဲ့ နဲ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပဲ သူ့ကုိ ေခၚေတြ႔ရေတာ့တယ္..။
စက္ရုံမႈးတစ္ေယာက္ရဲ့ အခြင့္အာဏာ လုပ္ပုိင္ခြင့္ကုိ ေက်ာ္လႊားျပီး သူ့႔ကုိ လုိက္ေလ်ာရတာေတြ တစစ မ်ားလာတာကုိ သူလည္း သိသမို႔ .. လမ္းခဲြစကားကုိ သူကပဲ စေျပာပါတယ္..။
လမ္းခဲြမ်က္ရည္ မက်ေပမယ့္.. အမႇတ္တရ တခ်ိဳ႔ေတာ့ စန္းေအာင္က ထားသြားခဲ့ေသးတယ္..။
ကုိယ့္ေအာက္က ၀န္ထမ္းေတြ.. အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္.. အလုပ္ထြက္တာ ၾကဳံရေလတုိင္း ကြ်န္ေတာ္.. ဦးတည္ေျပာတဲ့ စကားရႇိတယ္..။
တၾကိမ္တခါမႇ.. မသိခဲ့ရတဲ့ လူႏႇစ္ေယာက္ .. အလုပ္တစ္ခုထဲမႇာ လာဆုံၾကရျပီး .. တစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္..ရင္းႏႇီးခင္မင္ခဲ့ရတယ္..။
အထက္ေအာက္ ဆရာတပည့္ ဆုိတာေတြ အသာထား.. အဲသလုိမ်ိဳး ေတြ႔ဆုံခဲ့ရတာကုိ.. ႏႇစ္ဦးစလုံးက တန္ဘုိးထားသင့္ေၾကာင္းနဲ့.. မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း မ်ားမ်ားစားစား ရဖုိ႔မရႇိတဲ့ လူ့ဘ၀ၾကီးမႇာ အလုပ္ထြက္ေပမယ့္ မိတ္ေဆြအျဖစ္ကုိ ဆက္လက္ တည္ေဆာက္ရမယ့္အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေျပာျဖစ္တယ္..။
ဒီေကာင္ဘာေတြ လာေျပာေနတာလည္း ဆုိတဲ့ မ်က္ႏႇာေပးနဲ့ တုန့္ျပန္သူေတြ ၾကဳံရသလုိ.. ေလးေလးစားစားနဲ့ ကြ်န္ေတာ့္စကားကုိ နာယူသူ တခ်ိဳ႔လည္း ရႇိပါတယ္..။
စန္းေအာင္ကေတာ့ တမ်ိဳး..။ သူေျပာတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္အလုပ္ထြက္ေပမယ့္.. ဆရာကေတာ့ .. ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႔ ထာ၀ရဆရာျဖစ္ေနမႇာ ပါ..။ ေနာက္လည္း လမ္းမႇာ ေတြ႔ဆုံၾကဳံခဲ့လုိ႔ကြ်န္ေတာ္ကူညီႏုိင္တာမ်ား ရႇိခဲ့ရင္.. အသိေပးပါ..။ တတ္ႏုိင္သေလာက္.. ကြ်န္ေတာ္အကူအညီေပးမယ္..။
ဆရာေျပာသလုိ.. ဒီအလုပ္မႇာမႇ..ဆရာနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ သိခြင့္ရေပမယ့္.. ဆရာတပည့္သံေယာဇဥ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ဆက္လက္ထိန္းသိမ္း တန္ဘုိးထား ပါ့မယ္..။
ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပုိက္ဆံသုံးေထာင္ေလာက္ ေခ်းလုိက္ပါအုံး ဆရာ.. တဲ့..။
ကြ်န္ေတာ့္ဆီမႇာ ႏႇစ္ေထာင့္ငါးရာက်န္ ေပါ့
စန္းေအာင္အလုပ္ထြက္သြားျပီး တစ္ႏႇစ္ခဲြေလာက္ၾကာေတာ့ ကုမ္ပဏီလူၾကီးေတြနဲ့ ေျခာက္မုိင္ခဲြနားက ဂ်ပန္ဆုိင္ကုိ ေရာက္ျဖစ္တယ္..။ အဲဒီဆုိင္ရႇင္က ဂ်ပန္လင္မယား..။
နာမည္ၾကီး ကုိေဘး ဘိဖ္ လုိ႔ ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္အမဲသားကုိ ဂ်ပန္ကေန တုိက္ရုိက္သြင္းျပီး ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ေပါ့..။ ဂရမ္ငါးရာ ေလာက္ကုိ ေဒၚလာ ဆယ္ဂဏန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပးရတယ္..။
ေသသာသြားတယ္..။ အဲဒီအမဲသားကုိ မစားလုိက္ရရႇာတဲ့ ဂ်ပန္ေတြေတာင္ ရႇိတဲ့အထိ ေျပာၾကတယ္..။ ဟုတ္မဟုတ္ မသိေပမယ့္.. ေစ်းၾကီးတာကေတာ့ အမႇန္ပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ထူးမၾကိဳက္ေပါင္..။
အဲဒီေန့က ကားပါကင္ထဲ ကားထုိးျပီး ဆင္းမယ့္အလုပ္မႇာ ခါးေလးကုိင္းတုိင္းကုိင္းတုိင္းနဲ့ ၀ိတ္တာတစ္ေယာက္ ကားတံခါး လာဖြင့္ေပးမယ္..။ ဂ်ပန္ စတုိင္ေပါ့..။ ေအာက္ေရာက္လုိ႔ေသခ်ာၾကည့္မိမႇ.. ေမာင္မင္းၾကီးသား စန္းေအာင္ျဖစ္ေနတယ္..။ ခမ်ာ့ အေတာ့္ကုိ ၀မ္းသာအားရ ေပါ့..။
ကြ်န္ေတာ့္လက္ကုိ အတင္းဆုပ္ျပီး မေတြ႔တာၾကာျပီ.. ဆရာကေတာ္ ေနေကာင္းလား.. ဟုိေကာင္ၾကီးေရာ ဆက္လုပ္ေနတုံးလား.. ဘယ္သူကေတာ့ မေလးရႇားထြက္သြားတာ ၾကားလုိက္တယ္.. ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဒီမႇာပဲ ဆရာေရ႔.. စသျဖင့္ .. မရပ္မနား သူေျပာတယ္..။
လူၾကီးေတြက အထဲ ေရာက္သြားျပီမုိ႔ အခုလုိ ျပန္ေတြ႔ရတာ ၀မ္းသာေၾကာင္းေလာက္ပဲ ေျပာျပီး ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆုိင္ထဲ ၀င္ခဲ့တယ္..။
အားလုံး စားေသာက္ျပီးလုိ႔ အျပန္မႇာ.. ထုံးစံအရ.. တစ္ပ္မန္းနီးအေနနဲ့ ငါးရာတန္တစ္ရြက္ စန္းေအာင္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ထုတ္ေပးေတာ့.. မယူဘဲ.. စပ္ျဖဲျဖဲနဲ့.. ကြ်န္ေတာ့္ဆီမႇာ ႏႇစ္ေထာင့္ငါးရာက်န္ ေပါ့ တဲ့..။
မင္းကေတာ့ကြာ.. လုိ႔ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ကြ်န္ေတာ္ ေျပာရင္း ရယ္မိတယ္..။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment