ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ ေတြ႔ၾကဳံခဲ့ရသမွ်ကုိ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ေလာက္က ပုဂံဖုိရမ္မွာ စေရးခဲ့တယ္..။ စေရးတုံးကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္.. ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ့္အေၾကာင္း ေလး ေရးၾကည္႔မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ေရးခဲ့တာပါပဲ..။
ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် ရုိးသားပြင့္လင္းမႈကုိ အေျခခံျပီး လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ သမုိင္း ကုိ လက္ကုန္ထုတ္ ေရးမယ္လုိ႔ အေတြး၀င္လာခဲ့တယ္..။ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ားရဲ႔ အားေပးမႈကုိ ရရွိလာခဲ့တာေၾကာင့္လဲ ပါပါတယ္..။
ေနာက္.. ပုဂံဖုိရမ္ ပ်က္သုဥ္းေတာ့ ေနးတစ္ဖုိရမ္ကုိ ပတ္စာခြါဖ်ာလိပ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတယ္..။ ေနးတစ္ကုိ စီစဥ္က်သူမ်ားက.. ပုဂံက ပုိ႔စ္အေဟာင္းေတြကုိ စိတ္လုိလက္ရ အပင္ပမ္းခံ ေျပာင္းေရႊ႔ေပးခဲ့လုိ႔ ေနးတစ္မွာ ေရးဖုိ႔ အားေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္..။
အဲသလုိနဲ႔ ေနးတစ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ကုိ ဆက္ေရးခဲ့တာ.. ဒီေန႔အထိ တုိင္ေအာင္ေပါ့..။
ေနးတစ္မွာ အာရုံလာ လာသလုိ ေရးေနခဲ့တာ.. သုံးႏွစ္ေလာက္ ရွိတဲ့ အခါမေတာ့ အြန္လုိင္းကေန စသိခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ ညီငယ္တစ္ေယာက္လုိ ျဖစ္ေနတဲ့ နားခုိရာဘေလာ့ဂ္ ပုိင္ရွင္ ထြန္းခုိင္က “ခင္ဗ်ား စာေတြ ပုိ႔လုိက္ က်ဳပ္ ဘေလာ့ဂ္လုပ္ေပး မယ္ ”လုိ႔ ေျပာလာတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္က စာေရးရင္ တခါတည္း ပုိ႔စ္ရီပလုိင္း ေဘာက္ ဖြင့္ျပီး ေရးေလ့ရွိတာမုိ႔.. လက္ခံေကာ္ပီ ရွိတာက ရွိ၊ မရွိတာက မရွိနဲ႔ ထြန္းခုိင္ အေတာ္ေလး ဦးေႏွာက္ေျခာက္ခံ အခ်ိန္ေပးျပီး ဒီ ၾကဳံခဲ့ရနဗနဘ၀ ဆုိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလး ကုိ ဖန္တီးေပးခဲ့ရပါတယ္..။
သူ႔ေက်းဇူးနဲ႔ ပဲ.. ကြ်န္ေတာ့္ရဲ. ဒီဘေလာ့ဂ္ေလး ျဖစ္တည္လာခဲ့တာ ဆုိရင္ မမွားပါဘူး..။
ရုိးရုိးသားသား ၀န္ခံရရင္.. လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္အထိ ဘေလာ့ဂ္ေတြဆုိတာ.. ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး စိမ္းပါတယ္..။ ျမန္မာျပည္ကေန ပုံမွန္အတုိင္း ၀င္လုိ႔လဲ မရတဲ့အျပင္ အပင္ပမ္းခံ အားထုတ္ျပီး သြားၾကည္႔ရမွာကုိလဲ ပ်င္းေတာ့. ဘေလာ့ဂ္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ၾကဳံၾကိဳက္ဖုိ႔ ခက္ေနခဲ့ပါတယ္..။
ဆုိေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အေနအထားကေန ဘေလာ့ဂါေလာကထဲေရာက္ လာခဲ့ျပီး မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အားေပးမႈကုိ ရရွိခဲ့ရလုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ့္ကုိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ အ့ံၾသတၾကီး ျဖစ္ရပါတယ္..။
ေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ. အံ့ၾသ၀မ္းေျမာက္မႈေတြကုိ အဆုံးစြန္အထိ ပီတိလႊမ္းေစတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုက ဒီရက္ပုိင္းမွာ ျဖစ္လာခဲ့ျပန္တယ္..။
အဲဒါကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ဘေလာ့ဂ္က တဆင့္ အေတြးရြက္လႊင့္ျပီး ဆီမီးခုံကုိ အေရာက္သြားခဲ့တဲ့ ေစတနာရွင္ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္စာသင္ခဲ့တဲ့ ရြာေက်ာင္းေလးကုိ တမံတလင္း ခင္းဖုိ႔ စင္ကာပူကေန ေငြသုံးသိန္းခဲြ ပုိ႔လုိက္တာပါပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္ လုပ္အားေပး ဆရာေလးအျဖစ္ စာသင္ေပးခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ နီးပါး ရွိသည္႔တုိင္ ေျမၾကီးကုိ ေမြ႔ယာလုပ္၊ ဖုန္ထဲ သဲထဲ ဖင္ခုထုိင္ျပီး စာသင္ေနဆဲ ရြာက ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ေတာ့ တကယ့္ကုိ လိုအပ္ေနတဲ့ အရာတစ္ခု သူမက ဖန္ဆင္းေပးခဲ့တာပါပဲ..။
ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ေရးေလ့ေရးထရွိတဲ့ “ ပထမဆုံးမ်ား ” ဆုိတာမ်ိဳး ဆန္ဆန္ ေျပာရရင္ေတာ့ သူမရဲ.အလွဴ သူမရဲ.ေစတနာဟာ ဆီမီးခုံသမုိင္း ဆီမီးခုံရာဇ၀င္မွာ ဆီမီးခုံရြာသူရြာသား မဟုတ္သူ တစ္ေယာက္ရဲ. အဦးဆုံး အစဆုံး ပထမဆုံး အလွဴ တစ္ခုပါပဲ..။
ပီတိဆုိတာ ကူးစက္တတ္ပါတယ္..။ အဲဒါေလးကုိ က်န္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ၾကြလာ ညီကုိေမာင္ႏွမမ်ားပါ ၾကည္ႏူးခံစားေစခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ ကာယကံရွင္ကုိ ခြင့္ေတာင္းျပီး ေရးလုိက္ရပါတယ္..။
အလွဴရွင္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ စီေဘာက္ထဲမွာ “မမ ” လုိ႔ သူ႔ကုိုယ္သူ သုံးႏႈန္း ေရးေနတာကလဲြလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တျခား ဂဃနဏ မသိေသးပါ ..။
“ မမ ” ကုိ အရမ္းေက်းဇူးတင္မိပါေၾကာင္း..။ ဆမိတ္ခုံက ခုံခုံအငယ္စားေလးေတြ ကုိယ္စား ေျပာၾကားပါရေစခင္ဗ်ား..။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
7 comments:
ခံုႀကီးရဲ႕ ေစတနာရွင္ ခ်င္ကပူ က မမ ကို အံၾသျခင္း ႀကီးစြာနဲ႔ ခုံႀကီး ဘေလာ႔ဂ္ ေကာင္တာအမွတ္ ၁၀၂ ဒူကဘာမွ သာဓုပါဗ်ားးးးးး သာဓုပါ ... ခံုေလးမ်ားလဲ ခံုႀကီးလို ထူးခၽြန္ၾကပါေစ ဗ်ား !
ေကာင္းေလစြ၊ ေကာင္းေလစြ၊ ေကာင္းေလစြ။
သာဓု သာဓု သာဓု
ကိုနဗနေရ… အဲဒါခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ယဥ္ေက်းမွ ုေပါ့ေနာ္…ရင္ထဲကလွိ ုက္လွိ ုက္လွဲလွဲ ဖတ္ျပီး နွလံုးသားနဲ ့ကူညီခဲ့တဲ့ မမ က တကယ့္ကို ခ်စ္ခင္ေလးစားစရာပါ…အဲဒါကိုနဗနရဲ့ ပြင့္လင္းရိုးသားမွ ုေတြရဲ့ ရလာဒ္ေပါ့…အရိွကိုအရွိတိုင္း ဖြင့္ဟခ်ျပရဲတဲ့ ပထမဆံုးဘေလာ့ဂ္ပါပဲ… ဂုဏ္ယူပါတယ္…
သာဓုပါရွင္
ဘာပဲေျပာေျပာဗ်ာ..ကုိနဗနဝရဲ႕ အားထုတ္မႈက အတုိင္းအတာတစ္ခုထိေတာ့သက္ေရာက္ခဲ့တာ အမွန္ပဲေလ။ ဒါကသက္ေသထူျပလုိက္တာပါပဲ။ အပင္ပန္းခံရက်ဳိးနပ္ပါတယ္။
“မမ” ဆိုတာ ျမန္မာ့ မီးရထားကို ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ကေတာ့ ျမန္မာ့ မီးရထားက ၀န္ထမ္းေတြမ်ား လာလွဴသြားတာလား ..
Post a Comment