တခါတေလ ညေနပိုင္း ေပါက္တူးေပါက္ အျပန္ ရြာလမ္းမွာ ဘၾကီးဟန္စိန္နဲ႔ ေတြ႔တတ္တယ္..။ အဲဒီအခ်ိန္ဆုိ သူက မူးေနျပီ..။ ဘၾကီးဟန္စိန္က အရက္ကုိ အိမ္မွာ ခ်က္ေသာက္တာ..။ တႏွစ္စာ အရက္ခ်က္ဖုိ႔ ထန္းဖုိဦး ထန္းလ်က္ကုိ သူက ထန္းခ ရတဲ့ အထဲက ဖယ္ထားေလ့ ရွိတယ္..။
ထန္းဖုိဦးဆုိတာ.. ထန္းရာသီ စခ်ိန္ အရင္အဦးဆုံး ထြက္လာတဲ့ ထန္းလ်က္ကုိ ေခၚတာ..။ ထန္းလ်က္ဆုိတာမ်ိဳးက ရာသီခ်ိန္နဲ႔ ထြက္တာ..။ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ထြက္ေနတာမ်ိဳ းမဟုတ္ဘူး..။
ထန္းခ ဆုိတာ.. ထန္းပင္ပုိင္ရွင္က ကုိယ္တုိင္ ထန္းမတက္ဘဲ သူမ်ားတက္ခုိင္းျပီး ထြက္လာတဲ့ ထန္းလ်က္ကုိ အခ်ိိဳးနဲ႔ ခဲြယူတာ..။ ကုိယ္မတက္ေပမယ့္ အငွားတက္သူက ေပးလာတဲ့ အဘုိးအခ မုိ႔ ထန္းခ လုိ႔ ရြာဖက္မွာေခၚတယ္..။
အေဖ ပဲ ျပန္သြားေတာ့ လုိ႔လား မသိဘူး..။ ဘၾကီးက ကြ်န္ေတာ့္ေတြ႔တုိင္း ျပဳံးျပဳံး ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ေလ့ ရွိတယ္..။ တခါတရံ သူႏႈတ္ဆက္ေနတာၾကား တဲ့ ရြာသူရြာသားေတြက အဲဒီေကာင္ေလးက ဘယ္သူလဲ လုိ႔ စပ္စုရင္လည္း “ ဟာ.. ဒါ အုံးေဖသား က်ဳပ္တူ ေပါ့ ” နဲ႔ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ မိတ္ဆက္ေပး တတ္ေသးတယ္..။
အဲသလုိ ေန႔ရက္ ေတြ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္ ကုန္ဆုံးသြားတာ တစ္လေလာက္ ရွိေတာ့.. ကြ်န္ေတာ္ မခံစားႏုိင္ေတာ့ဘူး..။ အိ္မ္ေရာက္လုိ႔ အေဖ စိတ္ဆုိးခ်င္ ဆုိးပေစေတာ့.. ရုိက္ခ်င္လည္း ရုိက္ပေစေတာ့.. ဆီမီးခုံကုိ ျပန္ေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လုိက္တယ္..။
ဒါေပမယ့္ ျပန္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံက လုိလာျပန္တယ္..။ ဆိတ္ျဖဴကုန္းကေန ႏြားထုိးၾကီးကုိ ထြန္စက္ခက ခုႏွစ္က်ပ္ေပးရတယ္..။ ႏြားထုိးၾကီး ျမင္းျခံ ကားခက တစ္ဆယ္..။ ျမင္းျခံကေန ဆီမီးခုံကေတာ့ ကိစၥမရွိ.. ။ ရြာကား စပယ္ယာမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ေဘာ္ဒါေတြ ဆုိေတာ့ ဖရီး ေပါ့..။
အနည္းဆုံး လက္ထဲမွာ တစ္ဆယ့္ခုႏွစ္က်ပ္ရွိရင္ ရြာျပန္ေရာက္ျပီ..။ လမ္းမွာ စားတာေသာက္တာ အငတ္ခံ မယ္ ေတြးထားလုိက္တယ္..။
လုိေနတဲ့ အဲဒီဆယ့္ခုႏွစ္က်ပ္ကုိ ဘယ္သူ႔ဆီက ေခ်းရပါလိမ့္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေခါင္းေျခာက္မတတ္ စဥ္းစားရျပန္တယ္..။ မေခ်းႏုိင္ေလာက္တဲ့ သူကုိ သြားေျပာမိလုိ႔.. ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း သတင္းေပါက္သြားမွာလည္း မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး..။
အထူးသျဖင့္ စာသင္ေပးေနတဲ့ ကေလးေတြကုိ ဒီအတုိင္း ထားခဲ့ျပီး ထြက္ေျပးတာမ်ိဳးဆုိေတာ့ ေျပးကာမွ ေျပးေရာ.. မေျပးခင္ ဘယ္သူမွ မသိေစခ်င္ဘူး..။
အဲဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့ အိမ္က ၀မ္းကဲြအမ အၾကီးဆုံး မသန္းဆင့္ ကုိ .. တုိးတုိးတိတ္တိတ္.. အကူအညီေတာင္း ၇တယ္..။ မသန္းဆင့္က ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ခ်စ္တယ္..။ အိမ္မႈကိစၥမွန္သမွွ် ကြ်န္ေတာ္ကူညီလုပ္ကုိင္ ေပးေနေတာ့ သူက သေဘာက်တယ္..။
သူ႔ကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာလုိက္ေတာ့တယ္..။ အမ.. ကြ်န္ေတာ္ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး.. ရြာျပန္ခ်င္တယ္.. အဲဒါ.. အမ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဆယ့္ခုႏွစ္က်ပ္ေလာက္ ေခ်းပါ .. လုိ႔..။ မသန္းဆင့္က တားေတာ့ မတားဘူး.. ဒါေပမယ့္ ငါ့မွာ ဆယ့္ငါးက်ပ္ပဲ ရွိတယ္.. အဲဒါယူသြားဆုိျပီး ထုတ္ေပးတယ္..။ ( အဲဒီအေၾကြး ခုထိ မဆပ္ရေသး )
ေနာက္ေန႔မနက္အေစာၾကီး ႏြားထုိးၾကီးသြားမယ့္ ထြန္စက္ေပၚ ကြ်န္ေတာ္ တက္ထုိင္ေနလုိက္တယ္..။ သူတုိ႔ ထြန္စက္ကလည္း လင္းအားၾကီး ထြက္တယ္..။ ဒါမွ ရြာသူရြာသားေတြ.. ျမိဳ႔ ေပၚ ေစ်းဖြင့္ခ်ိန္ အမီ ေရာက္.. ၀ယ္ျခမ္းစရာ ရွိတာ ၀ယ္ျခမ္း ႏုိင္ၾကတယ္..။
မုိင္ေလး သုံးေလးဆယ္ ေ၀းတာ .. လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက မေကာင္းေတာ့ ခမ်ာမ်ား တေနကုန္ အခ်ိန္ ေပးၾကရရွာတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေကာင္းသြားတယ္..။ မနက္ေစာ ဆုိေတာ့ ဘယ္သူမွ မျမင္ေတာ့ဘူး ေလ..။
ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ ပုိက္ဆံက.. ရြာေရာက္ဖုိ႔ ႏွစ္က်ပ္လုိေနလုိ႔ အေတာ္ေလး ေသာက ေရာက္ေနရတယ္..။
ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်း သေဘာထားျပီး ထြန္စက္ခ လာေတာင္းတာနဲ႔ ခုႏွစ္က်ပ္ထုတ္ေပးလုိက္တယ္..။
ျမိဳ႔မေရာက္ခင္ လမ္း ရြာတစ္ရြာမွာ ထြန္စက္က ခန နားတယ္..။ နားေနက် ေနရာနဲ႔ တူပါတယ္..။ လမ္းေဘးမွာ အေၾကာ္ဖုိေလး တစ္ခု ရွိတယ္..။
ခရီးသည္ေတြ အေပါ့အပါး သြားၾက.. အေၾကာ္စားၾကေပါ့..။ အားလုံးက မနက္ေ၀လီေ၀လင္း ထြက္လာၾကတာဆုိေတာ့ အဲဒီေနရာ ေရာက္မွပဲ.. အဆာေျပ စားၾကရဟန္ တူပါတယ္..။ အေၾကာ္သည္ လက္ေတာင္ မလယ္ဘူး..။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အနံ႔ပဲ ရွဳေနလုိက္တယ္..။ က်န္တဲ့ ပုိက္ဆံက.. ႏြားထုိးၾကီးျမင္းျခံ ကားခေတာင္ မေလာက္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား..။
အဲဒါနဲ႔ အေၾကာ္ဆုိင္ေရွ႔က ကြတ္ပ်စ္ေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနလုိက္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ကံက ေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ထြန္စက္ေမာင္းတဲ့ ဦးေလးၾကီး လာထုိင္တယ္..။ ကြတ္ပ်စ္က ခပ္ေသးေသး ဆုိေတာ့ သူ သက္ေတာင့္သက္သာ ထုိင္ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ဖင္ကုိ ေဘးဖက္ နည္းနည္းေရႊ႔ေပးလုိက္မိတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္ဖယ္ေပးလုိက္တဲ့ ေနရာမွာ ၀င္ထုိင္ရင္း “ ေကာင္ေလး ဘယ္ျပန္မွာလဲ ” လုိ႔ အဲဒီဦးေလးၾကီးက ျပဳံးရင္း ေမးတယ္..။
ဆီမီးခုံ ျပန္မွာ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျဖေတာ့ “ ဟ.. မင္းက ဆီမီးခုံကလား ” လုိ႔ စိတ္လုိလက္ရ သူ ေမးတယ္..။
တဆက္တည္း.. “ ဆီမီးခုံမွာ ငါ့ညီ ရွိတယ္.. သန္းလြင္တဲ့ သိလား ” လုိ႔ ေျပာတယ္..။
သံျဖဴ လုပ္တဲ့ ဦးသန္းလြင္လား သိတာေပါ့.. ကြ်န္ေတာ့္အေဖနဲ႔ သူနဲ႔ ရင္းႏွီးတယ္ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျဖေတာ့.. မင္းအေဖက ဘယ္သူလဲ လုိ႔ ေမးျပန္တယ္..။
ဦးအုံးေဖ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျပာလုိက္ေတာ့ ေအာ္.. ကုိေလးအုံး သားပဲ..မင္းအေဖနဲ႔ ငါနဲ႔ ရင္းႏွီးတယ္ကြ.. လာကြာ.. အေၾကာ္စား.. ငါေကြ်းပါ့မယ္ လုိ႔ ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ လက္ဆဲြေခၚတယ္..။
သူဆဲြေခၚတဲ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထလုိက္လာခဲ့တယ္..။ ဆုိင္ထဲေရာက္ေတာ့ အေၾကာ္စုံ တစ္ပဲြမွာလုိက္ျပီး အေၾကာ္ပဲြေရာက္လာတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေကာင္ေလး စား ဆုိျပီး ေကြ်းတယ္..။
ဒါေပမယ့္ ဒီလူၾကီးငါ့ကုိ အေၾကာ္မေကြ်းဘဲ.. သူ႔ထြန္စက္စီးခ ျပန္ေပးရင္ ေကာင္းမွာလုိ႔ ပဲ ကြ်န္ေတာ္က ေတြးေနေတာ့ အေၾကာ္ပဲြကုိ လက္လွမ္းဖုိ႔ တြန္႔ေနခဲ့တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္ တုန္႔ဆုိင္းဆုိင္းျဖစ္ေနတာကုိ ၾကည္႔ျပီး ေကာင္ေလးစားေလ လုိ႔ သူထပ္ေျပာတယ္..။
ဒီလူက ငါ့အေဖနဲ႔လဲ ရင္းႏွီးတယ္..။ ေနာက္ ပုိက္ဆံအကုန္ခံျပီး အေၾကာ္ေတာင္ ေကြ်းေနေသးတယ္..။ ျပီးေတာ့ သူက ထြန္စက္ေမာင္းတဲ့သူ.. ။ အဲဒီေတာ့ ငါေပးထားတဲ့ ပုိက္ဆံ ျပန္ေတာင္းရင္ ရႏုိင္တယ္..။ ေတာင္းၾကည္႔ ရင္ ေကာင္းမလားလုိ႔ ေတြးရင္း ေျပာသင့္မေျပာသင့္ ကြ်န္ေတာ္မေ၀ခဲြႏုိင္ ျဖစ္ျပီး.. ေကာင္ေလးစားေလ လုိ႔ သူေျပာလုိက္တာ ၾကားေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္လက္က အေၾကာ္ဆီ မေရာက္ႏုိင္ ျဖစ္ေနရတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္အဲသလုိမ်ိဳး ေအးတိေအးစက္ ျဖစ္ေနတာကုိ သူၾကည္႔ျပီး ေကာင္ေလး ဘာလဲ အားနာလုိ႔လား စားစမ္းပါကြ .. မင္းအေဖနဲ႔ ငါနဲ႔က မိတ္ေဆြေတြပါ .. မင္းကလဲ အားနာေနျပန္ပါျပီ.. ကုိေလးအုံးသားကလဲ.. တကယ့္ေကာင္ ပဲ လုိ႔ ထပ္ေျပာရင္း အေၾကာ္ပန္းကန္ကုိ ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႔နား ေရာက္တဲ့ အထိ လွမ္းတြန္းပုိ႔ တယ္..။
အနားေရာက္လာတဲ့ အေၾကာ္ပန္းကန္ ကုိ တခ်က္ၾကည္႔ျပီး ကြ်န္ေတာ္လည္း မထူးေတာ့ဘူး ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ “ ဦးေလးနဲ႔ အေဖနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးလား ” လုိ႔ သူ႔ကုိ ေမာ့ၾကည္႔ရင္း ေမးလုိက္ေတာ့တယ္..။ နည္းနည္း အ့ံၾသသြားတဲ့ ပုံနဲ႔ “ ဟ.. ရင္းႏွီးတာေပါ့.. မင္းကုိ ငါက ေနာက္ျပီး အေၾကာ္ေကြ်းေနတယ္မ်ား မွတ္လား ” လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္..။
ေနာက္တယ္မထင္ပါဘူး ဦးေလးရာ.. အေဖနဲ႔ ရင္းႏွီးရင္ ကြ်န္ေတာ့္ ထြန္စက္ခေလး ျပန္ေပးပါ.. ကြ်န္ေတာ့္မွာ ျမင္းျခံကားခ ေပးဖုိ႔ မေလာက္ေတာ့လုိ႔ .. ကြ်န္ေတာ္လည္း ကပ်ာကယာ ျပန္ေျပာရတယ္..။
အဲဒီေတာ့မွ.. တဟားဟား သူရယ္ျပီး သူ႔စပယ္ယာ လွမ္းေခၚတယ္..။ စပယ္ယာဆီက ခုႏွစ္က်ပ္ေတာင္း ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ျပန္ေပးရင္း အေၾကာ္လည္း စားပါကြာ.. ထြန္စက္လည္း အလကားစီးေပါ့ ဟုတ္ျပီလား လုိ႔ သူေျပာတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ့္ကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္..။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖက မရွိ..။ ခရီးထြက္သြားသတဲ့..။ ေကာင္းေလစြ..။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment