Wednesday, January 16, 2008

3.1 ေမာင့္ကို ခ်စ္တဲ့ ခင္ေထြးရီ

အဲဒီလုိနဲ႔ က်ဳပ္ဆယ္တန္းေရာက္လာခဲ့တယ္။ လူေကာင္ၾကီးလဲ ထြားလာတယ္။ အသံကလဲ သန္းထြန္းေလး အသံကေန ေဇာ္၀င္းထြဋ္အသံျဖစ္လာတယ္။

အိမြန္ေၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့ အခ်စ္အေညွာင့္ကေလးကလဲ ဆရာၾကီးၾကိမ္လုံးနဲ႔ ဆရာဦးေဆြျမင့္ အရွက္ခဲြမႈေၾကာင့္ ၾကားႏွစ္ေတြမွာ နလံမထူေတာ့ဘူးေပါ့။ အိမြန္လဲ ေမရြက္၀ါနာမည္နဲ႔ အတန္းထဲမွာ ေပါေနတယ္။ အတန္းကေတာ့တူဆဲပဲ။ ေမရြက္၀ါဆုိတာ ေမရြာ၀က္လုိ႔ စေျပာင္တဲ့အေနနဲ႔ေခၚတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီမိန္းမ သိပ္၀သြားျပီ။

ဒါေပသည္႔ က်ဳပ္ႏွလုံးသားက အားေကာင္းေမာင္းသန္ ႏွလုံးသားမ်ိဳး။ ဆယ္တန္းႏွစ္မွာ က်ဳပ္ရင္ထဲက ုိမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေနာက္ေဖးေပါက္က ခြင့္မေတာင္းဘဲ ၀င္လာခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါေရာဂါက ပုိျပင္းတယ္။ ေကာင္မေလးက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ခ်စ္တယ္လုိ႔ အေျဖေပးတယ္။ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္ေပါ့ဗ်ာ။

သူ႔နာမည္ကခင္ေထြးရီ။ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္နာမည္ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ က်ဳပ္အေဖကသူ႔ကုိ ေမသဥၨာဦးနဲ႔ တူတယ္လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။ တကယ္က သူကအမ်ားၾကီးပုိလွတယ္။ ကုိယ္လုံးကုိယ္ေပါက္က ဇိနက္အမန္းနဲ႔ တူတယ္။ (ဇီးနဲ႔အမ မဟုတ္ပါ)။ အသားအေရက နႏၵာလွဳိင္ထက္ ႏွစ္ဆျပင္းျပင္းေလာက္ ပုိလွတယ္။ မ်က္လုံးမ်က္ခုံးက ခင္သန္းႏုစတုိင္မ်ိဳး။

သူမကက်ဳပ္ကုိခ်စ္တယ္တဲ့။


ခင္ေထြးရီက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ကက္ဆက္ေခြတစ္ေခြ ခ်စ္သက္လက္ေဆာင္ ေပးတယ္။ ဘာသီခ်င္းလဲ ေမးေတာ့ ဖြင့္ၾကည္႔ေပါ့လုိ႔ မပြင့္တပြင့္ေျပာျပီး ရွက္ကုိးရွက္ကန္း လွည္႔ထြက္သြားတယ္။

အိမ္မွာက ကက္ဆက္မရွိဘူး။ ကက္ဆက္ရွိတဲ့ မ်ိဳးျမင့္တုိ႔အိမ္ သြားဖြင့္ၾကည္႔ရတယ္။ ေမဆိြရဲ႔ေမာင္သီခ်င္းကုိ တစ္ေခြလုံး အသံသြင္းထားတာပဲ။ သူမက က်ဳပ္ကုိ ေမာင္လုိ႔ေခၚတယ္။

" ေမာင္ အမ်ားေျပာတဲ့ေသြးခဲြစကားေတြကုိ အသဲထဲက စြဲျမဲျပီးယုံရင္ ... ေမာင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေ၀းၾကရမယ္ေနာ္...... ေမာင္ ..... အတူတူေနၾကရေအာင္ေနာ္.. သိပ္ခ်စ္တယ္ေမာင္"

ဆုိျပီး သီခ်င္းကေလးကဆုံးသြားတယ္။

က်ဳပ္နားလည္လုိက္တယ္။ က်ဳပ္ရဲ႔ခ်စ္သူဘာေၾကာင့္ ဒီသီခ်င္းကုိ ေပးရလဲဆုိတာကုိ။ က်ဳပ္ေျပာခဲ့သလုိ သူကအေတာ္လွတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေနတယ္။ ရြာအေလ်ာက္ ဟုိေကာင္ကၾကိဳက္ ဒီေကာင္ကၾကိဳက္ေပါ့။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ က်ဳပ္က နံပါတ္ေလးငါးေလာက္မွာရွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္သူက ဒီသီခ်င္းကုိ ေသခ်ာေရြးေပးတာ။

ေျပာရဦးမယ္။ က်ဳပ္က သူေတာင္းစားထဲမွာေတာ့ ျမတ္ေက်ာ္အေတာ္ဆုံး ဆုိတာမ်ိဳးပဲ။ ရြာေက်ာင္းမွာေတာ့ အျမဲတမ္းပထမရတယ္။ အေၾကာ္သည္သားငမဲြ ဒါေပမယ့္ပညာမွာေတာ့ တစ္ရြာလုံးမွာ နံပါတ္တစ္ပဲ။ ဒုတိယရတဲ့လူက က်ဳပ္ထက္ အနည္းဆုံး ဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္း အမွတ္နည္းေလ့ရွိတယ္။

ရုပ္ရည္ကေတာ့ဘရက္ပစ္နဲ႔တူတယ္လုိ႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ :P

ခင္ေထြးရီကေျပာရွာတယ္။ က်ဳပ္က ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ အမွတ္ေတြေကာင္းမွာ။ ဆရာ၀န္ၾကီးျဖစ္မွာ။ အဲဒီအခါက် သူ႔ကုိေမ့သြားမွာတဲ့။ မုန္႔ဆီေၾကာ္ကဘယ္မွန္းမသိ ႏႈတ္ခမ္းနာနဲ႔တည္႔ပါ့မလား ဆုိတာမ်ိဳး ထက္ေတာင္ ပုိေနေသးတယ္။ မိန္းမ မရေသးဘူး မယားငယ္ၾကိဳယူထားမယ္ ဆုိတာမ်ိဳးပဲ။

က်ဳပ္လဲ မင္းကလဲြဖဲြနဲ႔ဆန္ကြဲ ဆရာ၀န္မေျပာနဲ႔ Male nurse ေတာင္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေတာ့လဲ ဆရာ၀န္ကေတာ္ၾကီး လုပ္ေပါ့။ ဘာညာသာတကာ ႏွစ္သိမ့္ရတာေပါ့။

အခုေတာ့ ဆရာ၀န္ကေတာ္ၾကီး တကယ္ျဖစ္ေနပါျပီ။ ကေလးသုံးေယာက္မိခင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ဘ၀န ဲ႔ေဒၚခင္ေထြးရီေပါ့။

ဒါေပမယ့္က်ဳပ္နဲ႔ညားတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။

ျဖစ္ပုံကဒီလုိ ......
အမ်ားေျပာတဲ့ေသြးခဲြစကားေတြကုိ အသဲထဲကစဲြျမဲျပီးယုံရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေ၀းၾကရမယ္ေနာ္ ..
ဆုိတဲ့မိန္းကေလးက ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ဆရာ၀န္ၾကီးျဖစ္မယ့္က်ဳပ္က ဆယ္တန္းက်ကေရာ။ ဆယ္တန္းလဲေအာင္ေရာ ခင္ေထြးရီတုိ႔မိသားစု မႏၱေလးေရႊျမိဳ႔ေတာ္ၾကီး ေျပာင္းသြားတယ္။ က်ဳပ္ခမ်ာေတာ့ မိဘႏွစ္ပါးကုိ ရွိခုိးဦးခုိက္ မ်က္ရည္ေ၀ျဖာ ေတာင္းပန္တုိးလွ်ိဳး ကတိ၀န္ခံအထပ္ထပ္နဲ႔ ေက်ာင္းမထုတ္ဖုိ႔ အတန္တန္ေျပာရင္း မထင္မရွား ရြာငယ္ဇနပုဒ္မွာ က်န္ခဲ့ရတယ္။

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး အပါအ၀င္တစ္ရြာလုံးက က်ဳပ္စာေမးပဲြက်တာကုိ "အေနာက္က ေန၀န္းထြက္သည္႔ပမာ" (စာအုပ္နာမည္မဟုတ္ပါ) ျဖစ္ပ်က္ေနၾကတယ္။

တကယ္က က်ဳပ္အဲဒီေလာက္မည႔ံပါဘူး။ ဓါတုေဗဒေျဖတဲ့ေန႔မွာ က်ဳပ္မေျဖနုိင္ဘူး။ ေအာင္ရုံေတာ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ေထြးရီေျပာသလုိ က်ဳပ္ကဆရာ၀န္ရူး ရူးေနေလေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔ရူပေဗဒလဲေျဖေရာ မေျဖေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ေျဖႏုိင္ပါတယ္ဆုိျပီး အားလုံးကုိ ညာထားလုိက္တယ္။

စိတ္ထဲမွာလဲ ခင္ေထြးရီလဲ ေအာင္မွာမဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ထင္ေနတယ္။ အဲဒီမိန္းမကလဲ ႏွစ္တုိင္း ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔။ ဆယ္တန္းက်မွ One stroke နဲ႔ေအာင္သြားတယ္။

မုိးနတ္မင္းၾကီးမတရားတာ။ က်ဳပ္တုိ႔ခ်စ္ျခင္းကုိ စာညံ့တဲ့ မိန္းမအေအာင္ေပးျပီး ခဲြပစ္လုိက္တယ္။

Tuesday, January 15, 2008

3.2 ဆယ္တန္းေအာင္ျပီ

အတန္းထဲမွာ အ၀သရဖူေဆာင္းေနတဲ့ ေမရြက္၀ါအိမြန္ကေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔အတူတူ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ဆက္တယ္ရတယ္။ က်ဳပ္ေအာင္ျပီး ေနာက္သုံးေလးႏွစ္ေလာက္မွာ အျပင္ေျဖနဲ႔သူေအာင္တယ္။

ေနာက္ႏွစ္မွာေတာ့ က်ဳပ္အမွတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္တယ္။ ဒါေပသည္႔ က်ဳပ္ရူးေနတဲ့ ဆရာ၀န္ေတာ့မျဖစ္ရွာဘူး။ တစ္ခုခုေတာ့ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ တစ္ခုခုလုိ႔သာ မွတ္ထားေပးၾကပါ။ အေဖကေတာ ့မင္းၾကိဳက္တာ မင္းလုပ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ အေမကေတာ့ က်ဳပ္တက္တဲ့ေက်ာင္းကုိေတာင္ ဘာေက်ာင္းလုိ႔ ေခၚမွန္းမသိရွာပါဘူး။ သူ႔သား တကၠသုိလ္ တက္ေနတယ္ဆုိတာေလာက္ပဲ သိတယ္။
...................
................... (Post တစ္ခု ေပ်ာက္ေနတယ္)

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ပါလာတဲ့ဆန္တစ္ခဲြကုိ ေၾကြးပူေတြ ဆပ္ဖုိ႔ျပန္ေရာင္းလုိက္တယ္။ ဆီငါးဆယ္သားကုိလဲ ထုိနည္းလည္းေကာင္းေပါ့။ ညမွာက်ဳပ္တုိ႔ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ကုိ မိသားစုက ဂုဏ္ျပဳညစာနဲ႔တည္ခင္းတယ္။ ၾကက္ဥတစ္လုံးကုိ ခရမ္းခ်ဥ္သီးဆယ္လုံး ၾကက္သြန္ငါးလုံးေလာက္နဲ႔ ေမႊေၾကာ္ကတစ္ပဲြ။ ထုံးစံမပ်က္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ေရေပါေလာက တစ္ပဲြ။ ဟုိစည္းရုိးဒီစည္းရုိးမွာ ေပါက္ေနတဲ့ ေတာၾကိဳင္ဟင္းခါးသီး အေမခူးျပီး ခ်က္ထားတာက တစ္ပဲြ။ ရုိးရာမပ်က္ ဖင္ခ်ဲ့တဲ့ ေျပာင္းဆံနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။

ဒူးတစ္ဖက္ဟာ တြန္းကာဖယ္စရာမလုိေပမယ့္ ထမင္းအေတာ္ျမိန္ခဲ့တဲ့ ညတစ္ညေပါ့။ အားလုံး စားေသာက္ျပီးတဲ့အခါ ေမြးသဖခင္က မင္းတုိ႔ညီအကုိ မနက္ဖန္ ဘယ္နတ္မင္းနဲ႔သြားေတြ႔လုိက္ ဆုိတဲ့ အမိန္႔ထုတ္ျပန္တယ္။

နတ္မင္းေတြအေၾကာင္း ဆက္ေရးရင္ ဇာတ္ကလည္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဦးေႏွာက္ေခ်ာက္ကုန္ပါလိမ့္မယ္။

ကဲ ဒီေတာ့လဲ အခ်စ္အေၾကာင္းဆက္ေသးတာေပါ့။

Monday, January 14, 2008

3.3 မေတာ္လိုက္ရတဲ့ ေယာက္ခမ

က်ဳပ္ဘ၀ရဲ႔အခ်စ္ဆုံးမိန္းကေလးေတြထဲမွာခင္ေထြးရီကထိပ္ဆုံးကပဲ။

အခု Typing ရုိက္တာေတာင္ လက္ကတုန္ေနတယ္။ သူမအေၾကာင္းေတြးမိတုိင္း အဲဒီလုိျဖစ္ေနက်ပဲ။ တကယ္ေျပာတာ ဘုရားစူးမုိးၾကိဳးပြတ္ (စာလုံးေပါင္းမမွားဘူး သၾကားမင္း မအားလုိ႔ သူ႔မိန္းမလႊတ္လုိက္တာ)

ဒါေပသည္႔ ခင္ေထြးရီအေမကုိေတာ့ က်ဳပ္မေက်နပ္ဘူး။ က်ဳပ္နဲ႔သူ႔သမီးနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္တယ္ၾကားေတာ့ အခုလုိ မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။

"ရုပ္ရည္ေလးနဲ႔ စာရိတၱေလးကေတာ့ မဆုိးပါဘူး။ မဲြတာေလးတစ္ခုပဲ တဲ့။"

အဲဒီမိန္းမၾကီးက သူ႔ရပ္ကြက္ထဲမွာလဲ ဂြစာၾကီးလုိ႔နာမည္တြင္တယ္။ ခင္ေထြးရီတုိ႔မိသားစု ထမင္းစားေနခ်ိန္ ဧည္႔သည္တစ္ေယာက္ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ေရာက္လာခဲ့ရင္ အဲဒီမိန္းမၾကီးက စားျပီးျပီလားလုိ႔ေမးတယ္။ ဧည္႔သည္က မစားရေသးဘူးလုိ႔ျပန္ေျဖရင္ " မစားရေသး ကုိယ့္အိမ္ကုိ ျပန္စားေလ " လုိ႔ေျပာေတာ့တာပဲ။

ခင္ေထြးရီအေဖကုိ က်ဳပ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္က U.B.S လုိ႔ကြယ္ရာမွာေခၚတယ္။ ေထြေထြထူးထူး အဓိပၸယ္ရွိလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔နာမည္ရင္းက ဦးဘစိန္ ဆုိေတာ့ ယူဘီအက္စ္ေပါ့။

အဲဒီအဘုိးၾကီးက ႏုိင္ငံတကာသတင္းေတြကုိ အေတာ္စိတ္၀င္တစားရွိတယ္။ က်ဳပ္ကလဲ စာတုိေပစ အနည္းငယ္ ဖတ္ေလေတာ့ သူနဲ႔ကေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ သူသိပ္ၾကိဳက္တဲ့မဂၢဇင္းနာမည္က " မုိး " ။ အခု ဆက္ထြက္ေနေသးလားေတာ့ မသိ။

သူက အျငိမ္းစားရဲအရာရွိ တစ္ေယာက္ေပါ့။ က်ဳပ္နဲ႔သူနဲ႔ေစ်းထဲက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာမၾကာခဏဆုံတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အေမ့အေၾကာ္ဆုိင္ လူပါးရင္ ညီေတာ္ေမာင္ကုိ ေခ်ာ့ေမာ့ထားခဲ့ျပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ က်ဳပ္လစ္တာပဲ။

ႏုိင္ငံတကာသတင္းအတုိအစေတြအေၾကာင္း အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ သူေျပာေနရင္ လူေတြ၀ုိင္းေနတာပဲ။ တစ္ခါတုံးက ယူဂႏၶာႏုိင္ငံအေၾကာင္းေျပာေနတုံး ...

" အာဖရိကက ဟုိလူမဆန္တဲ့ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးကြာ နာမည္က.... " ဆုိျပီး သူေမ့ေနတယ္။ က်ဳပ္က " အီဒီအာမင္ လား " လုိ႔၀င္ေထာက္လုိက္ေတာ့.. " ဟာ..ဟုတ္တယ္ .. မင္းအေတာ့္ကုိ ေတာ္တဲ့ေကာင္ပဲကြ.. လူငယ္ထဲမွာ မင္းလုိလူမ်ိဳးရွားတယ္.. သေဘာက်သကြာ.. အေတာ္ေတာ္တဲ့ေကာင္ " ဆုိျပီးခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ေတာ့တာပဲ။

ခင္ဗ်ားသမီးနဲ႔ ညားေလာက္ေအာင္ေတာ့ က်ဳပ္ကမေတာ္ပါဘူးဗ်ာ... လုိ႔ က်ဳပ္ရင္ထဲကေတာ ့ေရရြတ္ေနခဲ့တယ္။

မွတ္မွတ္ရရအဲဒီတုံးက ပါတီေကာင္စီေခတ္။

ေကာင္စီဥကၠဌက ဦးေက်ာ္ေအာင္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရပ္္ကြက္သား။

ရပ္ကြက္အစည္းအေ၀းမွာ ဥကၠဌဆုိေတာ့ ဆုံးမၾသ၀ါဒေပးတာေပါ့။ ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္လူရြယ္ေတြ ညေနဆုိ အရက္ကေလးတျမျမနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကေၾကာင္း ပညာရွာရမယ့္အရြယ္မွာ အရက္သမားကေလးေတြ ျဖစ္ေနတာကုိ ျမင္ေတြ႔ေနရေတာ့ ၀မ္းနည္းေၾကာင္း ရပ္မိရပ္ဖမ်ားအေနနဲ႔ လူငယ္လူရြယ္ေတြ လမ္းမွားမေရာက္ေအာင္ ၀ုိင္း၀န္းထိမ္းသိမ္း တည္႔မတ္ေပးသင့္ေၾကာင္း ေတြေျပာေတာ့တာပဲ။

ဥကၠဌၾကီးရဲ႔ ဆုံးမၾသ၀ါဒလဲျပီးေရာ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းသံလုံး ဆုိတဲ့ေကာင္က
" ဥကၠဌၾကီးက ရပ္ကြက္ထဲကလူငယ္ေတြ အရက္သမားျဖစ္သြားမွာကုိသာ စုိးရိမ္တယ္ေျပာေန တစ္ရြာလုံးမွာ ရွိတဲ့ အရက္ပုန္းဆုိင္ ကုိးဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္းက က်ဳပ္တုိ႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ ရွိတာက်ေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ထားတယ္ "

" ညေနညေနဆုိ ေရာင္းအေကာင္းဆုံးဆုိင္က ဥကၠဌၾကီးသမက္ရဲ႔ဆုိင္ အရက္မူးျပီး အရမ္းကားဆုံးလူငယ္က ဥကၠၾကီးသားပဲ " ဆုိျပီး ထေျပာတာနဲ႔ ရပ္ကြက္အစည္းအေ၀းလဲ ပ်က္ကေရာ။

Sunday, January 13, 2008

3,4 ေအာင့္ရဲ႕ေအာင္

ကဲဗ်ာ ...သည္းဦးသစၥာ ခင္ေထြးရီအေၾကာင္းပဲ ဆက္ေျပာတာေပါ့။

ခင္ေထြးရီကုိ ကြ်န္ေတာ္က ေအာင္ လုိ႔ေခၚတယ္။ သူမရဲ႔ နာမည္ရင္းက လြင္လြင္ေအာင္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာမွာ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူေတာင္းတဲ့ပုံစံကတမ်ိဳး။ "ေအာင္ အကုိၾကီး ေအာင္အမၾကီးတုိ႔ရယ္ ေအာင္ညီေလးကုိ ေအာင္ထမင္းဖုိးေလး ေအာင္တစ္ဆယ္ ဆယ့္ငါးက်ပ္ေလာက္ ေအာင္ေပးသနားပါ " ဆုိျပီးစကားလုံးတုိင္း ေအာင္ထည္႔ေတာင္းတာပဲ။

ခင္ေထြးရီကုိ ကြ်န္ေတာ္မၾကာခနေနာက္တယ္။ " ေအာင္အခ်စ္ရယ္ ေအာင္ ေမာင္ေမာင့္ကုိ ေအာင္အခ်စ္ကေလး ေအာင္တုိ႔ကနိဆိတ္ကနန္း ေအာင္ခ်စ္ခြင့္ေပးပါ ေအာင္ရယ္ " ဆုိျပီးေတာ့ေပါ့။

" ေအာင္အျမင္ ေအာင္သိပ္ကတ္တာပဲ ေအာင္လူဆုိး စာေမးပဲြက်မေအာင္ဘူး " လုိ႔ ခင္ေထြးရီက ျပန္ေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီကေနစျပီး ေအာင့္ရဲ႔ေအာင္ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေအာင္သြယ္ေပးတဲ့ မခင္လွလဲ ေအာင္ခင္လွ ျဖစ္သြားတယ္။ ရည္းစားစာေတြထဲမွာလဲ ေအာင္ေတြမုိးလုံးျပည္႔ပဲ။

မႏၱေလးကေန ခင္ေထြးရီစာလွမ္းေရးတယ္။ ဘယ္ေလာက္လြမ္းေၾကာင္း တိတ္တိတ္ၾကိတ္ငုိေနရေၾကာင္း အရမ္းေတြ႔ခ်င္ေၾကာင္း သိပ္ခ်စ္ေၾကာင္း ရွင္ကဲြကဲြတဲ့အျဖစ္ကုိ မခံစားႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း ေတြပါတယ္။ စာရဲ႔အဆုံးမွာ ေအာင့္အတြက္ဆုိျပီး အနမ္းတစ္ပြင့္အျမဲပါတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းနီပန္းေရာင္ဆုိးျပီး စာရြက္ကုိ နမ္းလုိက္ေတာ့ တံဆိပ္ရုိက္ထားသလုိမ်ိဳး အနမ္းတစ္ပြင့္ေတာ့ဗ်ာ။

တခါတေလက်ေတာ့ စာသားေတြက မင္ျပားျပီးေကာင္းေကာင္းဖတ္မရဘူး။ စာေရးရင္ငုိ။ မ်က္ရည္ေတြယုိ။ မင္ေတြစုိ။ ခံစားရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အခ်စ္အေၾကာင္းစားျမဳံျပန္ရင္း အလြမ္းဆုိတာ ထူးဆန္းတယ္လုိ႔ ခံစားမိတယ္။ အရင္ကေလာက္ ထိထိရွရွမဟုတ္ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္တုံးပဲ။

ေအာင္နဲ႔ကြ်န္ေတာ္အျပန္အလွန္ ေရးခဲ့တဲ့ ခ်စ္သ၀ဏ္လႊာေတြကုိ ျပန္ဖတ္ေနမိတယ္။ လႊမ္းမုိးသီခ်င္း တစ္ပုဒ္ထဲက " သကၠရာဇ္ေနာက္ျပန္ အတိတ္သြားရထားေလးတစ္စီး " ဆုိတဲ့စာသားက ေခါင္းထဲ ေရာက္လာတယ္။ " တမလြန္ရြာသူ ခင္ေထြးရီ " ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။

ကဲၾကဳံတုံးရွဳေလာ့။

တမ္းတရျခင္းမ်ားစြာျဖင့္...

ေမာင္ စိတ္မဆုိးရဘူးေနာ္ ေအာင္က မေခ်ာ့တတ္ဘူး။ စိတ္ေကာက္တဲ့ ပညာပဲတတ္တယ္။ အလကားေျပာတာ ေမာင္စိတ္ဆုိးရင္ ေအာင္ေခ်ာ့မွာေပါ့ကြာ။ "one kiss" လား "two kiss" အဟဲ အဲဒါေပးရင္ ေက်နပ္ကြာေနာ္.. ဒါလဲ အေၾကြးမွတ္ထားလုိက္သိလား။

ေမာင္ေရ အရမ္းကုိ လြမ္းပါတယ္ကြာ ခုလုိလသာတဲ့ညမ်ိဳးမွာ ေမာင့္ကုိပုိျပီးကုိ သတိရတယ္ကြာ..။

လေရာင္ေအာက္မွာ ေမာင့္ပခုံးေလးကုိ မွီျပီး ေမာင့္စကားေလးေတြ သီခ်င္းသံေလးေတြကုိ ဆိတ္ျငိမ္စြာ နားေထာင္ခ်င္လုိက္တာကြာ..။ အဲလုိဘ၀မ်ိဳးေလး ေအာင္တုိ႔ ဘယ္အခ်ိန္မွ ပုိင္ဆုိင္ရမလဲ မသိဘူးေနာ္..။

ေမာင့္ကုိ ေျပာရအုံးမယ္.. ၁၀ ရက္ေန႔ညေနက ဗြီအုိေအက ေမာင့္အတြက္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ သီခ်င္းေတာင္းသြားတယ္... " ဂုိးသြင္းေကာင္းတဲ့ကုိကုိ " တဲ့ သိလား.. ဟင္းေနာ္ သတိထား ရွဳပ္ရွဳပ္ရွက္ရွက္နဲ႔ အရုိက္ခံရမယ္..။

ေအာ္ ဒါနဲ႔ ဒီစာကုိ ေအာင္အမွတ္နဲ႔ ေမာင္မနမ္းနဲ႔ေနာ္..။ လူၾကီးေတြမလစ္လုိ႔ အိမ္သာထဲမွာ ခုိးေရးထားတာမုိ႔လုိ႔ပါ..။

ခ်စ္တဲ့ေအာင္..

Sunday, January 6, 2008

2.1 အိမြန္အတြက္ ခ်စ္သ၀ဏ္

ကဲဗ်ာ ဆင္းရဲတာေတြ ေျပာေနလုိ႔ကေတာ့ ျပီးေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာဦးမယ္။ က်ဳပ္ေျပာခ်င္ေသာ ငါ့အခ်စ္မ်ားအေၾကာင္း ဆုိပါေတာ့။

ငါးတန္းႏွစ္ က်ဳပ္အသက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္မွာ အတန္းထဲက အိမြန္လုိ႔ေခၚတဲ့ ေကာင္မေလးကုိၾကိဳက္ေနျပီ။ က်ဳပ္ကၾကိဳက္တာပါ။ က်ဳပ္နဲ႔ေပါင္းတဲ့ေမာ္ၾကီးက က်ဳပ္ထက္ အသက္ၾကီးတယ္။ သူ႔မွာက ရီရီတင္လုိ႔ေခၚတဲ့ ရည္းစားေတာင္ရွိေနျပီ။ ေမာ္ၾကီးက က်ဳပ္ဆရာ။

က်ဳပ္တုိ႔ေခတ္ကေတာ့ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံရင္ခုန္ ဖင္တုန္ရုံနဲ႔ ရည္းစားမျဖစ္ဘူး။ ရည္းစားစာေပးျပီး အေျဖရမွ တရား၀င္တာ။ ရည္းစားေတာင္ တရား၀င္တယ္မ၀င္ဘူးရွိတယ္္။ အဲဒီေတာ့ ရည္းစားစာေရးဖုိ႔ အရင္လုပ္ရတယ္။ ရည္းစားစာတစ္ခါမွ မေရးဖူးေတာ့ ေမာ္ၾကီးကုိ ဆရာတင္ရတယ္။ ေမာ္ၾကီးန ဲ႔စာတစ္ေစာင္ေရႏွစ္ထမ္းႏႈန္း ေစ်းတည္႔တယ္။ သူကက်ဳပ္အတြက္ ရည္းစားစာတစ္ေစာင္ ေရးေပးရင္က်ဳပ္က သူ႔ကုိယ္စားေရႏွစ္ထမ္းထမ္း ေပးရတယ္။ အခုအခ်ိန္ျပန္ေတြးေတာ့ ေမာ္ၾကီးေရးေပးတဲ့စာေတြက အရမ္းရယ္ရတာပဲ။

စာရဲ႔အစမွာ

"ေၾသာ္...အမြန္ရယ္" ဆုိတာနဲ႔စတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ေခတ္စတုိင္အတုိင္း " သစ္ပင္မွာ အျမစ္ရွိသလုိ လူမွာအခ်စ္ရွိပါတယ္" တုိ႔ "ေမတၱာမွာ အလ်ားအနံမရွိေပမယ့္ အသြားအျပန္ေတာ့ ရွိသင့္ပါတယ္" တုိ႔ေတြလဲ ပါရဲ႔။

"ျမင့္မုိရ္ေတာင္ၾကီးကုိ ေဖာင္တိန္ၾကီးလုိ သေဘာထား ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲကေရေတြကုိ မင္လုပ္ျပီး အမြန္ကုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း မုိးေကာင္းကင္ကုိ စာရြက္လုိသေဘာထားျပီး ေရးဖြဲ႔ရင္ေတာင္ မကုန္ႏုိင္ဘူး " ဆုိတာမ်ိဳးေတြလဲ ပါတယ္။

စာရဲ႔အဆုံးမွာေတာ့ "စံပယ္ႏွစ္ပြင့္ထရံကာ တကယ္ခ်စ္ရင္စာျပန္ပါ" လုိ႔ ေရးလုိက္တယ္။ ျပီးမွ အႏူလက္နဲ႔ေရႊခြက္ႏႈိက္ခ်င္သူ ဆုိျပီးအဆုံးသတ္လုိက္တယ္။ ရြာမွာအိမြန္တုိ႔ကခ်မ္းသားတာကုိး။

ေမာ္ၾကီးေရးေပးတဲ့စာကုိ ညမွာ စာက်က္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး က်ဳပ္လက္ေရးန ဲ႔ျပန္ကူးရတယ္။ ဖ်က္ရာျပင္ရာလက္ရာ လုံး၀မထင္မရွိေစရ။ မၾကိဳက္ျပန္ျပင္ ျပန္ဖတ္နဲ႔ အဲဒီညကေရနံဆီကုန္မွ တခန္းရပ္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ဆီမွာ လွ်ပ္စစ္မိီးမရွိဘက္ထရီအုိး မရွိဆုိေတာ့ ေရနံဆီမီးခြက္နဲ႔ ညအေမွာင္ကုိ အန္တုရတယ္။ ေရနံဆီမီးခြက္မီးစာက ဂုန္ေလွ်ာ္ၾကိဳးနဲ႔လုပ္တာဆုိေတာ့ မႈိင္းအေတာ္ထြက္တယ္။ ထြက္လာတဲ့မႈိင္းက ခ်စ္သ၀႑ာလႊာေပၚက်ရင္ တစ္ေစာင္ပစ္လုိက္ရေရာ။ မၾကိဳက္တဲ့စာေတြကုိ မဆုတ္ျဖဲရဲဘူး။ စကၠဴဆုတ္ျဖဲတဲ့အသံ အေဖၾကားျပီး ရည္းစားစာေရးေနတာ မိသြားလုိ႔ကေတာ ့ေက်ာေကာ့ျပီပဲ။ အဲဒါနဲ႔မၾကိဳက္တဲ့စာ မီးရွဳိ႔ပစ္လုိက္တယ္။ ထြက္လာတဲ့ျပာေတြ စုျပီးမီဖုိထဲထည္႔လုိက္တယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ အိမြန္ကုိေပးဖုိ႔ ရည္းစားစာတစ္ေစာင္လက္ထဲရွိေနျပီေပါ့။ ဒါေပသည္႔ကုိယ္တုိင္မေပးရဲဘူး။ ေအာင္သြယ္ေတာ္ စဥ္းစားရတယ္။ အိမြန္နဲ႔တဲြတဲ့ ႏြယ္တာလြန္းဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးေတာ့ရွိတယ္။ ခက္တာက ႏြယ္တာလြန္းက က်ဳပ္ကိုအျမင္ကတ္ေနတယ္။ ကတ္ရတဲ့အေၾကာင္းကလဲရွိတယ္။ သုံးတန္းႏွစ္မွာ က်ဳပ္နဲ႔ႏြယ္တာလြန္းနဲ႔ ေက်ာင္းအဆင္း အိမ္အျပန္လမ္းမွာ စကားမ်ားဖူးတယ္။ အဲဒီတုံးက ကန္ေတာ့ပါရဲ႔ က်ဳပ္က ပုဆုိးခြ်တ္ျပဖူးတယ္။ (ခုအခ်ိန္ထိရြာမွာ ႏြယ္တာလြန္းက အပ်ိဳၾကီးဘ၀နဲ႔ပဲ ရွိေနေသးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က က်ဳပ္ရြာျပန္ေတာ့ ေတာင္ငယ္ငယ္တုံးက က်ဳပ္ပုဆုိးခြ်တ္ျပတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ေျပာရင္း ရယ္ျဖစ္ၾကတယ္။)

ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ဳပ္ဆရာေမာ္ၾကီးရည္းစား ရီရီတင္ကတစ္ဆင့္ ေပးခုိင္းလုိက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ေရႏွစ္ထမ္းထမ္းေပးလုိက္ရတယ္။ ေရထမ္းမေပးရင္ ေမာ္ၾကီးက သူ႔ရည္းစားကုိ ေျပာမေပးဘူးဆုိျပီး အက်ပ္ကုိင္တာကုိး။

အဲဒီေန႔ညက အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အခုခ်ိန္ဆုိ အိမြန္စာဖတ္ေနေလာက္ျပီ။ ငါ့ကုိစိတ္မ်ားစုိးေနလား။ မုန္းတယ္လုိ႔ စာျပန္လာခဲ့ရင္ ငါေတာ့အသဲကဲြျပီ။ စတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ လုံးခ်ာလည္လုိက္ေနတယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္ ေက်ာင္းကုိ ကြ်န္ေတာ္အေစာၾကီး ေရာက္ေနတယ္။ ရွစ္နာရီခဲြေက်ာင္းတက္ခ်ိန္အထိ အိမြန္ကုိမေတြ႔မိဘူး။ က်ဳပ္စိတ္ထဲထူပူေနျပီ။ ကိုးနာရီေလာက္က် ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးအခန္းကုိ လာခဲ့ပါဆုိတဲ့ အမိန္႔ေရာက္လာတယ္။ က်ဳပ္ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးအခန္းေရာက္ေတာ့ အိမြန္အေမကုိေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ဆရာၾကီး စားပဲြေပၚမွာကေတာ့ အႏူလက္နဲ႔ေရႊခြက္ႏႈိက္သူ ဆုိတဲ့စာက ေရာက္ေနျပီ။ အေျခအေနကေတာ့ သိေတာ္မူၾကတဲ့အတုိင္း မေကာင္းေတာ့။

ဒီစာမင္းေရးတာလားလုိ႔ ဆရာၾကီးကေမးေတာ့ ဟုတ္တယ္လုိ႔ ေျဖလုိက္ရတယ္။ တျခားလဲေျဖစရာမွမရွိတာပဲ။ ဆရာၾကီး က်မသမီးကုိအတန္းေျပာင္းေပးပါ ဒီကေလးနဲ႔ က်မသမီးအတူထားရင္ မျဖစ္ဘူးဆုိျပီး ေဒၚတင္၀င္း(အိမြန္အေမ)က ၀င္ေျပာတယ္။ အဲဒါအတြက္မပူနဲ႔ ဒါမ်ိဳးေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေစရဘူးဆုိျပီး က်ဳပ္ကုိ ဆရာၾကီးကၾကိမ္စာေကြ်းတယ္။ အႏူလက္နဲ႔ ေရႊခြက္ႏႈိက္ခ်င္တဲ့ေကာင္ ဟုိဖက္လွည္႔ဆုိျပီး ေဆာ္ေတာ့တာပဲ။

ရင္ထဲကထက္ဖင္ကပုိနာပါတယ္။

Saturday, January 5, 2008

2.2 ဆရာဦးျမင့္ေဆြ

အဲဒီေနာက္ဆရာၾကီးက ဆရာတစ္ေယာက္ကုိေခၚျပီး ဒီစာကုိ အတန္းထဲမွာ ဖတ္ျပလုိက္လုိ႔ေျပာတယ္။ မင္းသြားေတာ့ ဆုိတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လဲ ကြတကြတနဲ႔ အတန္းျပန္လာရတယ္။ အတန္းထဲကမ်က္လုံးေတြက စပ္စုတဲ့အၾကည္႔ေတြနဲ႔ က်ဳပ္ကုိၾကိဳဆုိၾကတယ္။ေမာ္ၾကီးက ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ေမးတာကုိမၾကာခင္သိလိမ့္မယ္လုိ႔ပဲ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။

ခဏေနေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္၀င္လာျပီး နိဒါန္းခ်ီတယ္။ ဒီအရြယ္ ပညာသင္ရမယ့္အရြယ္။ ေထြလီကာလီ စိတ္ေတြထားတာ အံ့ၾသေၾကာင္း။ ငါးတန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ငါးတန္းေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကုိ ရည္းစားစာ ေပးတယ္ဆုိတာ အေတာ့္ကုိ မျဖစ္သင့္ေၾကာင္း။ ကာယကံရွင္ က်ဳပ္ကုိလဲ ဆရာၾကီးက ထုိက္သင့္တဲ့ အျပစ္ေပးျပီးျပီျဖစ္ေၾကာင္း။ ဒါေပသည္႔ က်န္တဲ့လူေတြလဲ နမူနာယူႏုိင္ရန္အလုိ႔ငွာ ဆုိျပီး သၾကၤန္မုိးရုပ္ရွင္အစမွာ ေနာက္ခံစကားေျပာတဲ့ ေဒၚတင္တင္ျမအထာနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႔ခ်စ္သ၀ဏ္လႊာကုိ ဖတ္ျပတယ္။ ေမာ္ၾကီးနဲ႔ရီရီတင္တုိ႔ မ်က္ႏွာကေတာ့ ဆီးေစ့ေလာက္ပဲရွိေတာ့တယ္။ ဆရာၾကီးက မင္းတုိ႔ကုိလဲေခၚေတြ႔မယ္လုိ႔ ေျပာေနတယ္လုိ႔ က်ဳပ္က အဆင္းဘီးတပ္လုိက္တယ္။ မင္းကဘာျဖစ္လုိ႔ သြားေျပာတာလဲလုိ႔ က်ဳပ္ကုိေဒါသတၾကီးေမးေတာ့ စတာပါကြာလုိ႔ေျပာမွ ေမာ္ၾကီး သက္ျပင္း ခ်ႏုိင္တယ္။

"စံပယ္ႏွစ္ပြင့္ထရံကာ တကယ္ခ်စ္ရင္ စာျပန္ပါ" ဆုိတဲ့ စာသားအေရာက္မွာ တတန္းလုံး၀ုိင္းရယ္ၾကတယ္။ "အႏူလက္နဲ႔ေရႊခြက္ႏုိက္သူ" ဆုိတဲ့စကားကုိအၾကားမွာ တတန္းလုံး ျပိဳင္တူအသံတိတ္သြားၾကတယ္။ ႏြယ္တာလြန္းက မ်က္လုံးေလးအျပဴးသားနဲ႔ က်ဳပ္ကုိလွမ္းၾကည္႔တယ္။ က်ဳပ္လဲ ကပ်ာကယာ ေခါင္းငုံ႔လုိက္မိတယ္။

စာလဲဆုံးသြားေရာ ဆရာကပညာရွာခ်ိန္ပညာရွာျပီး ၾကင္ယာရွာခ်ိန္ ၾကင္ယာရွာရမွာျဖစ္ေၾကာင္း အခ်ိန္တန္လွ်င္ သူ႔သာသူျဖစ္လာမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းဆုံးမေတာ့ က်ဳပ္မေနႏုိင္ဘူး ခြိကနဲရယ္မိတယ္။ က်ဳပ္ရယ္တာဆရာၾကားျပီး က်ဳပ္ကုိလွမ္းၾကည္႔ေတာ့ က်ဳပ္လဲ မ်က္ႏွာပုိးသပ္လုိက္ရတယ္။ အဲဒီဆရာနာမည္က ဦးေဆြျမင့္။ အသက္က ေလးဆယ္ေလာက္ရွိျပီ။ လူပ်ိဳၾကီး။

ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ဆရာမအပ်ိဳမွန္သမွ် သူမၾကိဳက္ဖူးတာမရွိဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲမွာလဲ ထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ က်ဳပ္ကုိသာ ေျပာေနတာ ၾကင္ယာရွာေနတာ သူႏွစ္ေပါင္းမနည္းဘူး။ အခုအခ်ိန္ထိ လူပ်ိဳၾကီးပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္က်ဳပ္ရယ္တာ။

စကားစပ္လုိ႔အဲဒီဆရာအေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။

က်ဳပ္တုိ႔ေက်ာင္းကုိ ရန္ကုန္က ဆရာမအသစ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ေဒၚသိဂၤ ီႂကြယ္လုိ႔ ေခၚတယ္။ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေပါ့။ အဲဒီဆရာမ ေရာက္တဲ့ေန႔ကစျပီး ဆရာဦးေဆြျမင့္ရဲ႔ ေနပုံထုိင္ပုံ အကုန္ေျပာင္းသြားတယ္။ ေက်ာင္းလာရင္ မီးပူတုိက္ေခါက္ရုိးက်ိဳးေနတဲ့ အက်ၤ ီနဲ႔ သန္႔ျပန္႔ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါၾကာၾကာမခံလုိက္ဘူး။ ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီဆရာ့အိမ္မီးေလာင္တယ္။ အိမ္မၾကီးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ပဲေမွာ္တုိက္ကုိ ေလာင္တာ။ ရြာမွာႏြားစာျဖစ္တဲ့ ေကာက္ရုိးတုိ႔ပဲပင္အရုိးတုိ႔ကုိ ေလွာင္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦကုိ ပဲေမွာ္တုိက္လုိ႔ေခၚတယ္။

ဆရာက အက်ၤ ီကုိ မီးပူအျမဲတုိက္တယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိေတာ့ မီးေသြးမီးပူနဲ႔ တုိက္တာေပါ့။ မီးတက္ေအာင္လုိ႔ဆုိျပီး မီးပူကုိ ေလရတဲ့ ပဲေမွာ္တုိက္နားမွာ ေမွာက္ထားတုံး မီးပြားလြင့္ျပီး ပဲေမွာ္တုိက္ေလာင္တာပဲ။

တစ္ခါကလဲ ေဘးအိမ္ကေမြးထားတဲ့ၾကက္ကုိ ခုိးခ်က္စားလုိ႔ဆုိျပီး ျပႆနာတက္တယ္ ၾကားေသးတယ္။ ေန႔လယ္ထမင္းစားခ်ိန္ဆုိ ေက်ာင္းက ဆရာဆရာမေတြက ထမင္းစုစားၾကတယ္။ ဆရာမေလးေတြနဲ႔ အတူစားတဲ့ ထမင္း၀ုိင္းမွာ ဆရာဦးေဆြျမင့္က ေန႔တုိင္းၾကက္သားဟင္းေတာ့လုိ႔ အထင္ခံရေအာင္ ၾကက္သား မ၀ယ္ႏုိင္အတူတူ ေဘးအိမ္ကၾကက္ကုိ ရုိက္ခ်က္လာဟန္တူပါတယ္။

Friday, January 4, 2008

2.3 အေၾကာ္ေရာင္းတဲ့ ကြ်န္ေတာ္

ေနာက္တစ္ေန႔ကစေနေန႔။ ေက်ာင္းပိတ္တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္အေမ႔ဆုိင္မွာ ကူလုပ္ရတယ္။ အေမက အေၾကာ္ေၾကာ္ေရာင္းတယ္။ ရြာမွာ ေန႔တုိင္းေစ်းရွိတယ္။ မနက္ခုႏွစ္နာရီေလာက္က စဖြင္ျ့ပီး ေန႔လည္ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ဆုိ ေစ်းေခါင္းကဲြတာပဲ။

ေျပာရဦးမယ္။ အိမြန္တုိ႔အေမက အထည္ေရာင္းတယ္။ ဆုိင္ၾကီးကနားနဲ႔ေပါ့။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္အိမြန္လဲ က်ဳပ္လုိပဲ အထည္ဆုိင္မွာ သူ႔အမေတြနဲ႔အတူရွိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔အေၾကာ္ဆုိင္နဲ႔ သူတုိ႔အထည္ဆုိင္က မ်က္ေစာင္းထုိး။ ျမင္ေနရတယ္။

အိမြန္ကက်ဳပ္ကုိ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ သူ႔ကုိမၾကာခဏ လွမ္းေငး ေနမိတယ္။ သူကေတာ့ ဆုိင္ေပၚမွာ ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးေပါ့။ က်ဳပ္ကေတာ့အေမ့အေၾကာ္ဖုိကုိ မီး၀ုိင္းမႈတ္ ေနရတယ္။ ထင္းေတြကလဲ အဲဲဒီေန႔မွာ တုိက္တုိ္က္ဆုိင္ဆုိင္ စုိေနေလေတာ့ မၾကာခဏ ဖင္ဖူးေထာင္းေထာင္ျပီး မီးေျပာင္းနဲ႔ မႈတ္ေနရတယ္။ က်ဳပ္မ်က္ႏွာမွာ အုိးမဲေတြနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ မ်က္၀န္းမွာက မ်က္ရည္ေတြနဲ႔။ လုပ္ရက္ေလျခင္း အိမြန္ဆုိျပီး ရင္နာလုိ႔က်တဲ့ မ်က္ရည္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မီးခုိးမႊန္မ်က္လုံးစပ္ျပီး က်တဲ့မ်က္ရည္ပဲ။

ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ ေစ်းေခါင္းကဲြခ်ိန္ မေရာင္းရေတာ့တဲ့ လက္က်န္အေၾကာ္ဗန္းကုိ ေခါင္းဖုနဲ႔ရြက္ျပီး က်ဳပ္ျပန္ဖုိ႔လုပ္တယ္။ အိမြန္တုိ႔ကေတာ့ အထည္ေတြကုိ ထင္းရွဳးေသတၱာအၾကီးၾကီးေတြထဲ ထည္႔ေနတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ သူ႔ဆုိင္ကအလုပ္သမားေတြ ေရာက္လာျပီးအဲဒီေသတၱာၾကီးေတြ လာမသြားတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ရြာေစ်းမွာက ဆုိင္ရွိပစၥည္းအကုန္ ေစ်းသိမ္းရင္ အိမ္ျပန္သယ္ရတယ္။ အိမြန္ကေတာ့ သူ႔အေမလက္ဆဲြျပီး ပါသြားတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ အေၾကာ္ဗန္းၾကီး ရြက္လုိ႔ေပါ့။

Thursday, January 3, 2008

1.2 Welcome to Navana Blog

ဟိုးအရင္တုန္းက Bagannet forum မွာ ေရးသားခဲ့ျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ Nativemyanmar.net မွာေရးသားခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕Myself ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္က စာအတိုအစေလးေတြကို Blogတစ္ခုလုပ္ထားဖို႔ မိတ္ေဆြမ်ားက တိုက္တြန္းရင္း ဒီဘေလာ့ေလး ျဖစ္လာပါတယ္။

2.4 အိမ္က ထမင္း၀ိုင္း

ေနာက္ေတာ့ အိမြန္နဲ႔က်ဳပ္ ပုိေနျမဲက်ားေနျမဲျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

စပ်စ္သီးခ်ဥ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အိမြန္က အသက္ၾကီးေလရုပ္ဆုိးေလပဲ။ သူတုိ႔မိသားစုကုိ ရြာကလူေတြက ေခြးမ်ိဳးေတြလုိ႔ ကြယ္ရာမွာေခၚတယ္။ ေခြးေလးေတြဟာ ငယ္စဥ္မွာ အရမ္းခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ဒါေပသည္ ႔ၾကီးေလအျမင္ကတ္ဖုိ႔ ေကာင္းေလ ရုပ္ဆုိးေလပဲ။ အိမ္မွာ ေျခေမြးမီးမေလာင္ လက္ေမြးမီးမေလာင္ ေနရေတာ့ ငယ္ငယ္တုံးကေတာ့ ျဖဴျဖဴေပ်ာ့ေပ်ာ့ ကႏြဲ႔ကယ်ေလးေပါ့။ ရွစ္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ အိမြန္က အေတာ္ပုံပ်က္ေနျပီ။

ဆရာၾကီးနဲ႔သူ႔အေမကုိေတာင္ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ငါးတန္းႏွစ္တုံးက ေရႊခြက္ၾကီးကသုံးႏွစ္ပဲခံတယ္။ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ ေၾကးခြက္ၾကီးျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပသည္႔က်ဳပ္လက္ကေတာ့ အႏူလက္ျဖစ္ျမဲပဲ။ မိသားစုစီးပြားေရးက ပုိလုိ႔ေတာင္ ဆုိးလာခဲ့တယ္။

က်ဳပ္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ေရႊနီေျပာင္းဆံကုိ ခ်က္စားရတဲ့အထိပဲ။ ေျပာင္းထမင္းဆုိတာ အရမ္းၾကမ္းတယ္။ အ၀င္ဆုိးတယ္။ အထြက္မွာ အသက္ေအာင့္ထားရတယ္။ မိသားစုထမင္း၀ုိင္းမွာ က်ဳပ္အေဖဆုိတ ဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ ရွဳေလာ့။

ေလယူရာယိမ္းကာႏဲ႔ြ
တိမ္းပါတဲ့ထုိေျပာင္း
ေမာင္းဆုံမွာေထာင္းရုံမွ်နဲ႔
ေကာင္းပုံမျမင္

ရုိးတံကနီ
ဆီမပါေမ်ာကာခ်
ၾသကာလရြတ္ရင္း
အခင္းၾကီးစြန္႔မယ္ၾကံ
စုိးထိတ္ရျပန္
အားတင္းကာ ကုိယ္ဟန္ေစာင္း
ဖင္ခ့်ဲတဲ့ေျပာင္း။

က်ဳပ္တုိ႔မိသားစုထမင္းစားခ်ိန္ ဧည္႔သည္လာမွာ အရမ္းစုိးတယ္။ စားပါဦးလုိ႔ ေလာကြတ္ေခ်ာ္ရေအာင္ကလဲ မျဖစ္။ စားေနတာကေျပာင္းဆံ။ ဟင္းကခရမ္းခ်ဥ္သီးငပိခ်က္။ ဆားဗူးနဲ႔ေရအုိးက အနားမွာ။ မနက္က ေရာင္းက်န္ အေၾကာ္ရွဳ႔ံတြတြေလး ငါးခုနဲ႔ေပါ့။

တစ္ခါတုံးက အေဖ့မိတ္ေဆြမိသားစု ရြာကုိလာလည္တယ္။ တည္းေတာ့သူ႔အမ်ိဳးေတြ အိမ္မွာတည္းတယ္။ ဒါေပသည္႔ အေဖတုိ႔အေမတုိ႔နဲ႔ သူတုိ႔ကအရမ္းခင္ေတာ့ တစ္ရက္အိမ္မွာ ညေနစာဖိတ္ေကြ်းမယ္ စီစဥ္တယ္။ ဧည္႔သည္ေကြ်းမွာဆုိေတာ့ ဆန္ေကာင္းေကာင္းတခြက္ သြား၀ယ္ရတယ္။ တခြက္ဆုိတာ ဆန္ႏုိ႔ဆီဗူးေလးဗူးကုိေျပာတာ။ ဟင္းကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဆရာဦးေဆြျမင့္လမ္းစဥ္လုိက္ရတာပဲ။ ဒါေပသည္႔ ဆရာလုိေတာ့ သူမ်ားၾကက္မဟုတ္ဘူး။ အိမ္က ၾကက္ဖရုိက္ခ်က္တာပဲ။

ညေနငါးနာရီေလာက္မွာ သူတုိ႔မိသားစုအိမ္ေရာက္လာတယ္။ သမီးႏွစ္ေယာက္ သားတစ္ေယာက္ စုစုေပါင္းငါးေယာက္ေပါ့။ အၾကီးမက ေခ်ာတယ္။ သူ႔နာမည္က ေအးေအးေအာင္။ ထမင္း၀ုိင္းျပင္ လက္ေဆးဇလုံျပင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေတာ ့သူတုိ႔ထမင္းစစားတယ္။

အေဖနဲ႔အေမကေတာ့ ေဘးနားထုိင္ယပ္ခတ္ရင္း သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းေတြ ေျပာေနတာေပါ့။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေအးေအးေအာင္ကုိ ကြက္ၾကည္႔ကြက္ၾကည္႔ လုပ္ေနမိတယ္။ က်ဳပ္ၾကည္႔ေနတုံး ေအးေအးေအာင္က ၾကက္သားဟင္းခြက္ႏႈိက္တယ္။ ဇြန္းျပန္အဆယ္မွာ ၾကက္ေခါင္းၾကီးပါလာတယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ ဆုိင္အိမ္ေခါင္ေပၚက ၾကက္မက လန္႔္ျပီးထမင္း၀ုိင္းေပၚ က်လာေရာ။ သူ႔လင္ၾကက္ဖရဲ႔ မ်က္ႏွာကုိ မွတ္မိလုိ႔ ထမင္း၀ုိင္းထဲ၀င္လာတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ အဲဒီမွာ ရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္ျဖစ္သြားျပီး ထမင္း၀ုိင္းျပီးသြားတယ္။

1.2 ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ နိဒါန္း

ငယ္ငယ္တုံးက က်ဳပ္ေတြ႔ျမင္ရတဲ့ ေတာင္တစ္လုံးကုိ ၾကည္႔ျပီး အေဖ့ကုိ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ေျမၾကီးေတြ ဘယ္သူေတြက ဘာလုိ႔ လာပုံထားတာလဲလုိ႔ ေမးဖူးတယ္။ တစ္ခါကလဲ အေဖနဲ႔အတူ ဦးပိန္တံတားေပၚ ေလွ်ာက္ေနရင္း ဦးပိန္တံတား ေဆာက္တုံးက သံဘယ္ႏွေခ်ာင္း ကုန္ခဲ့သလဲလုိ႔ေမးလုိ႔ အေငါက္ခံရဘူးတယ္။

ေက်ာင္းက ဆရာ ဆရာမေတြကေတာ့ ေက်ာင္းစာနဲ႔ မဆုိင္တာေတြကုိ မေမးရဘူးလုိ႔ က်ဳပ္ကုိေျပာထားတယ္။ အလုိက္ကန္းဆုိး မသိတဲ့ကေလးလုိ႔ ဆရာေတြက က်ဳပ္ကုိခ်ီးမြမ္းတယ္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဆရာမဆုိးေနတဲ့ လက္သည္းနီပုလင္း ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ ေမးလုိ႔ အဲဒီလုိအေငါက္ခံရတာပဲ။

က်ဳပ္သူငယ္တန္းမွာ ဆရာကန္ေတာ့ပဲြေၾကး ေကာက္ေတာ့ ဆရာေတြကုိ ဘာလုိ႔ ကန္ေတာ့ရတာလဲ ျပန္ေမးတာေၾကာင့္ ဒီကေလး သိပ္ရုိင္းတယ္လုိ႔ သူတုိ႔ကေျပာတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဆရာမေတြၾကားထဲမွာ ေဒၚမူမူလုိ႔ေခၚတဲ့ဆရာမကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တယ္ သူက က်န္တဲ့ဆရာမေတြလုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အိမ္ကလက္ဖက္သုတ္ျပီးယူခဲ့ ဆုိတာမ်ိဳးဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ဆုိ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ထမင္းခြံံ႔ေကြ်းရင္းလဲ ကြ်န္ေတာ့္ဟင္းေတြကုိ ႏႈိက္မစားဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ခ်စ္တာ အိမ္က ထည္႔ေပးလုိက္တာကလဲ မေလာက္မငွရယ္။

ေျပာရဦးမယ္ က်ဳပ္ကအညာသား အညာေဆာင္းက သိပ္ေအးတယ္။ အညာေႏြကေတာ့ သိၾကတဲ့အတုိင္း သိပ္ပူတယ္။ ေႏြဆုိေပ်ာ္တယ္ ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္တယ္ ေက်ာင္းမတက္ရဘူး ေဆာင္းတြင္းကုိ က်ဳပ္မုန္းတယ္။ က်ဳပ္မွာအေႏြးထည္မရွိဘူး။ ေဆာင္းတြင္းဆုိ က်ဳပ္ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ ေနမေကာင္းလဲ ခဏခဏျဖစ္တယ္ တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာင္းကုိ ေစာင္ျခဳံျပီးတက္တယ္။ အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔ ဆရာမေတြကလဲ ရုိးေနေတာ့ သိပ္ေထြေထြထူးထူး မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေစာင္မပါရင္မခံႏုိင္ဘူး မယုံမရွိၾကနဲ႔။

ေက်ာင္းကေတာေက်ာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ အထက္တန္းေက်ာင္းပဲ။ တနလၤာေသာၾကာ ႏွစ္ရက္ ေက်ာင္းစိမ္း ၀တ္ရတယ္။က်ဳပ္အမက က်ဳပ္ထက္ႏွစ္ႏွစ္ၾကီးတယ္။ အမရဲ႔ေက်ာင္းစိမ္းထမိန္မွာ အထက္ဆင္မတပ္ဘူး။ တနလၤာသူ၀တ္ရင္ ေသာၾကာမွာ အဲဒီထမိန္ေခၚမလားပုဆုိးေခၚမလား က်ဳပ္၀တ္တယ္။ တစ္ပတ္တစ္ရက္ ေက်ာင္းစိမ္းမ၀တ္လုိ႔ အျပစ္ေပးခံမတ္တပ္ရပ္ရတယ္။

က်ဳပ္တက္တဲ့ေက်ာင္းက ဦးႏုလက္ထက္က ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္း နဲ႔ေဆာက္ထားတဲ့ေက်ာင္း။ ေက်ာင္းက ႏွစ္ထပ္ ။ အဂၤလိပ္အကၡရာ E ကုိေ က်ာခ်င္းကပ္ထားသလုိ မ်ိဳးပုံရွိတယ္ ။ မနက္ရွစ္နာရီခဲြက ေနဆယ့္တစ္နာရီခဲြအထိတစ္ခ်ိန္ ေန႔လည္ဆယ့္ႏွစ္နာရီခဲြကေန ညေနသုံးနာရီခဲြအထိ တစ္ခ်ိန္ တစ္ေန႔ႏွစ္ခ်ိန္ တက္ရတယ္။

အတန္းငယ္တုံးကေတာ့ မနက္ခင္းမွာ အတန္းပုိင္ဆရာက တစ္မနက္ခင္းလုံး သူယူတယ္။ ညေနပုိင္းမွာ တျခားအတန္းက ဆရာမတစ္ေယာက္ကသင္တယ္။

တနလာၤနဲ႔ေသာၾကာမွာ ေက်ာင္းမတက္မွီ ေက်ာင္းရွိလူကုန္ Assembly လုပ္ၾကတယ္ ။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက မိန္႔ခြန္းေျပာတယ္။ ဆူတယ္ေငါက္တယ္ အခန္႔သင့္ရင္အျပစ္ေပးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေက်ာင္းေနာက္ေဖးမွာ ေျပာင္းခင္းရွိတယ္။ ေက်ာင္းကေျမငွားျပီး ေတာင္သူတစ္ေယာက္ကုိ ေပးစုိက္ထားတာပဲ။ ႏွံစားေျပာင္းခင္းေပါ့။ ေျပာင္းမ်ိဳးက ေရႊနီေျပာင္းလုိ႔ေခၚတယ္။ ရုိးတံကအနီေရာင္ရွိလုိ႔ အဲလုိေခၚတာပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ဆီက ေတာင္သူေတြကေတာ့ အႏွံကုိယူျပီး ေျပာင္းရုိးကုိ ႏြားစာေကြ်းတာပဲ။ ဒါေပမယ့္အဲဒီေျပာင္းရုိးက ခ်ိဳတယ္။ ၾကံေလာက္မခ်ိဳေပမယ့္ ရင့္ရင္ၾကံေလာက္နီးနီး ခ်ိဳတယ္။ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ေမာ္ၾကီးက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ႏြားေက်ာင္းတယ္။ သူကအဲဒီေျပာင္းရုိးက ခ်ိဳတယ္လုိ႔ က်ဳပ္ကုိေျပာတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေန႔လည္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အဲဒီေျပာင္းခင္းထဲ၀င္ျပီး ေျပာင္းစုပ္တယ္ (ၾကံစုပ္တာမ်ိဳးေပါ့) အခင္းရွင္နဲ႔မိေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး တက္တုိင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေျပာင္းစုပ္မႈနဲ႔က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ Assembly မွာ အရုိက္ခံရတယ္။

ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ႏြားေတြပဲဆုိျပီး တစ္ေယာက္သုံးခ်က္ ၾကိမ္စာေကြ်းတယ္။ ဆရာၾကီးမယုံရင္စားၾကည္႔ အဲဒီေျပာင္းကခ်ိဳတယ္။ ဆရာၾကီးၾကိဳက္သြားမယ္ေျပာလုိ႔ ၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။

ငယ္ဘ၀ကုိ အခုလုိျပန္ေျပာရေတာ့ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာတမ်ိဳးပဲ ၀မ္းနည္းတဲ့ခံစားခ်က္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ။ လြမ္းသလုိလုိေပါ။့ ငယ္ငယ္တုံးက ဆင္းရဲခဲ့တာ က်ဳပ္ကေတာ့ေက်နပ္တယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ ဆင္းရဲတယ္ဆုိတာခ်ိဳနဲ႔လားလုိ႔ မေမးရေတာ့ဘူး အခုလဲခ်မ္းသာသလားဆုိေတာ့ ထူးမျခားနားပါပဲ ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္စုပ္ခ်င္ရင္ ၾကံတစ္ေခ်ာင္းေတာ့ ၀ယ္စုပ္ႏုိင္ေနပါျပီ အေႏြးထည္ေလး သုံးေလးထည္လဲရွိေနပါျပီ အမနဲ႔လဲ ထမိန္မဟုတ္ ပုဆုိးမဟုတ္လု၀တ္စရာ ေတာ့မလုိေတာ့ဘူးေပါ့။

ငယ္ငယ္ကဆင္းရဲခ်က္ကေတာ့ သူခုိးေတာင္အားနာရတယ္ အိမ္၀င္ခုိးတဲ့သူခုိးကုိ မ်က္ႏွာပူလုိ႔ သူခုိးအိမ္ထဲ ၀င္လာတာ သိသိခ်ည္းနဲ႔ အိပ္ခ်င္ေယာင္ အတင္းေဆာင္ေနရတာမ်ိဳးရယ္။

ေျပာရဦးမယ္။ က်ဳပ္မိဘေတြက အထည္ၾကီးပ်က္ေတြ က်ဳပ္မေမြးခင္က ရြာမွာအေတာ္ခ်မ္းသာသတဲ့ ။ ဒါေပသည္႔ က်ဳပ္ေမြးကတည္းကေတာ့ အခုနေျပာသလုိ ဆင္းရဲခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္ေရာ တစ္ခါတစ္ေလ မနက္ထမင္းရည္ေသာက္ ညေနမွထမင္းစားရတာမ်ိဳး။ အဲဒါကုိနပ္မမွန္ဘူး လုိ႔ေျပာမရေလာက္ဘူး။ နပ္ကေတာ့ တစ္ေန႔ႏွစ္နပ္မွန္ေနတာပဲ။ ထမင္းရည္တစ္နပ္ ထမင္းတစ္နပ္ေပါ့။

ဘယ္လုိပဲဆုိဆုိ က်ဳပ္မိဘေတြရဲ႔ တုႏႈိင္းမရတဲ့ ေက်းဇူးက က်ဳပ္ကုိေက်ာင္းမထုတ္ခဲ့တာပဲ။ ရြာမွာက်ဳပ္တုိ႔ေလာက္ ဆင္းရဲရင္ ဘယ္မိဘမွသူ႔သားသမီးကုိ ေက်ာင္းမထားေတာ့ဘူး။ အဲဒီေက်းဇူးက လဲအခုလုိအရြယ္ေရာက္လာမွ ပုိျပီးေပၚလြင္လာတာပါ။ ငယ္ငယ္တုံးကေတာ့ ေက်ာင္းမထားလဲ သိပ္ျပီးေၾကကဲြ ေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ မထားေတာ့လဲ မေနရုံေပါ့လုိ႔ေနမွာပါပဲ။