အဲဒီေနာက္ဆရာၾကီးက ဆရာတစ္ေယာက္ကုိေခၚျပီး ဒီစာကုိ အတန္းထဲမွာ ဖတ္ျပလုိက္လုိ႔ေျပာတယ္။ မင္းသြားေတာ့ ဆုိတာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လဲ ကြတကြတနဲ႔ အတန္းျပန္လာရတယ္။ အတန္းထဲကမ်က္လုံးေတြက စပ္စုတဲ့အၾကည္႔ေတြနဲ႔ က်ဳပ္ကုိၾကိဳဆုိၾကတယ္။ေမာ္ၾကီးက ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ေမးတာကုိမၾကာခင္သိလိမ့္မယ္လုိ႔ပဲ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။
ခဏေနေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္၀င္လာျပီး နိဒါန္းခ်ီတယ္။ ဒီအရြယ္ ပညာသင္ရမယ့္အရြယ္။ ေထြလီကာလီ စိတ္ေတြထားတာ အံ့ၾသေၾကာင္း။ ငါးတန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ငါးတန္းေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကုိ ရည္းစားစာ ေပးတယ္ဆုိတာ အေတာ့္ကုိ မျဖစ္သင့္ေၾကာင္း။ ကာယကံရွင္ က်ဳပ္ကုိလဲ ဆရာၾကီးက ထုိက္သင့္တဲ့ အျပစ္ေပးျပီးျပီျဖစ္ေၾကာင္း။ ဒါေပသည္႔ က်န္တဲ့လူေတြလဲ နမူနာယူႏုိင္ရန္အလုိ႔ငွာ ဆုိျပီး သၾကၤန္မုိးရုပ္ရွင္အစမွာ ေနာက္ခံစကားေျပာတဲ့ ေဒၚတင္တင္ျမအထာနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႔ခ်စ္သ၀ဏ္လႊာကုိ ဖတ္ျပတယ္။ ေမာ္ၾကီးနဲ႔ရီရီတင္တုိ႔ မ်က္ႏွာကေတာ့ ဆီးေစ့ေလာက္ပဲရွိေတာ့တယ္။ ဆရာၾကီးက မင္းတုိ႔ကုိလဲေခၚေတြ႔မယ္လုိ႔ ေျပာေနတယ္လုိ႔ က်ဳပ္က အဆင္းဘီးတပ္လုိက္တယ္။ မင္းကဘာျဖစ္လုိ႔ သြားေျပာတာလဲလုိ႔ က်ဳပ္ကုိေဒါသတၾကီးေမးေတာ့ စတာပါကြာလုိ႔ေျပာမွ ေမာ္ၾကီး သက္ျပင္း ခ်ႏုိင္တယ္။
"စံပယ္ႏွစ္ပြင့္ထရံကာ တကယ္ခ်စ္ရင္ စာျပန္ပါ" ဆုိတဲ့ စာသားအေရာက္မွာ တတန္းလုံး၀ုိင္းရယ္ၾကတယ္။ "အႏူလက္နဲ႔ေရႊခြက္ႏုိက္သူ" ဆုိတဲ့စကားကုိအၾကားမွာ တတန္းလုံး ျပိဳင္တူအသံတိတ္သြားၾကတယ္။ ႏြယ္တာလြန္းက မ်က္လုံးေလးအျပဴးသားနဲ႔ က်ဳပ္ကုိလွမ္းၾကည္႔တယ္။ က်ဳပ္လဲ ကပ်ာကယာ ေခါင္းငုံ႔လုိက္မိတယ္။
စာလဲဆုံးသြားေရာ ဆရာကပညာရွာခ်ိန္ပညာရွာျပီး ၾကင္ယာရွာခ်ိန္ ၾကင္ယာရွာရမွာျဖစ္ေၾကာင္း အခ်ိန္တန္လွ်င္ သူ႔သာသူျဖစ္လာမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းဆုံးမေတာ့ က်ဳပ္မေနႏုိင္ဘူး ခြိကနဲရယ္မိတယ္။ က်ဳပ္ရယ္တာဆရာၾကားျပီး က်ဳပ္ကုိလွမ္းၾကည္႔ေတာ့ က်ဳပ္လဲ မ်က္ႏွာပုိးသပ္လုိက္ရတယ္။ အဲဒီဆရာနာမည္က ဦးေဆြျမင့္။ အသက္က ေလးဆယ္ေလာက္ရွိျပီ။ လူပ်ိဳၾကီး။
ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ဆရာမအပ်ိဳမွန္သမွ် သူမၾကိဳက္ဖူးတာမရွိဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲမွာလဲ ထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ က်ဳပ္ကုိသာ ေျပာေနတာ ၾကင္ယာရွာေနတာ သူႏွစ္ေပါင္းမနည္းဘူး။ အခုအခ်ိန္ထိ လူပ်ိဳၾကီးပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္က်ဳပ္ရယ္တာ။
စကားစပ္လုိ႔အဲဒီဆရာအေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။
က်ဳပ္တုိ႔ေက်ာင္းကုိ ရန္ကုန္က ဆရာမအသစ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ေဒၚသိဂၤ ီႂကြယ္လုိ႔ ေခၚတယ္။ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေပါ့။ အဲဒီဆရာမ ေရာက္တဲ့ေန႔ကစျပီး ဆရာဦးေဆြျမင့္ရဲ႔ ေနပုံထုိင္ပုံ အကုန္ေျပာင္းသြားတယ္။ ေက်ာင္းလာရင္ မီးပူတုိက္ေခါက္ရုိးက်ိဳးေနတဲ့ အက်ၤ ီနဲ႔ သန္႔ျပန္႔ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါၾကာၾကာမခံလုိက္ဘူး။ ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီဆရာ့အိမ္မီးေလာင္တယ္။ အိမ္မၾကီးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ပဲေမွာ္တုိက္ကုိ ေလာင္တာ။ ရြာမွာႏြားစာျဖစ္တဲ့ ေကာက္ရုိးတုိ႔ပဲပင္အရုိးတုိ႔ကုိ ေလွာင္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦကုိ ပဲေမွာ္တုိက္လုိ႔ေခၚတယ္။
ဆရာက အက်ၤ ီကုိ မီးပူအျမဲတုိက္တယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိေတာ့ မီးေသြးမီးပူနဲ႔ တုိက္တာေပါ့။ မီးတက္ေအာင္လုိ႔ဆုိျပီး မီးပူကုိ ေလရတဲ့ ပဲေမွာ္တုိက္နားမွာ ေမွာက္ထားတုံး မီးပြားလြင့္ျပီး ပဲေမွာ္တုိက္ေလာင္တာပဲ။
တစ္ခါကလဲ ေဘးအိမ္ကေမြးထားတဲ့ၾကက္ကုိ ခုိးခ်က္စားလုိ႔ဆုိျပီး ျပႆနာတက္တယ္ ၾကားေသးတယ္။ ေန႔လယ္ထမင္းစားခ်ိန္ဆုိ ေက်ာင္းက ဆရာဆရာမေတြက ထမင္းစုစားၾကတယ္။ ဆရာမေလးေတြနဲ႔ အတူစားတဲ့ ထမင္း၀ုိင္းမွာ ဆရာဦးေဆြျမင့္က ေန႔တုိင္းၾကက္သားဟင္းေတာ့လုိ႔ အထင္ခံရေအာင္ ၾကက္သား မ၀ယ္ႏုိင္အတူတူ ေဘးအိမ္ကၾကက္ကုိ ရုိက္ခ်က္လာဟန္တူပါတယ္။
ခဏေနေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္၀င္လာျပီး နိဒါန္းခ်ီတယ္။ ဒီအရြယ္ ပညာသင္ရမယ့္အရြယ္။ ေထြလီကာလီ စိတ္ေတြထားတာ အံ့ၾသေၾကာင္း။ ငါးတန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ငါးတန္းေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကုိ ရည္းစားစာ ေပးတယ္ဆုိတာ အေတာ့္ကုိ မျဖစ္သင့္ေၾကာင္း။ ကာယကံရွင္ က်ဳပ္ကုိလဲ ဆရာၾကီးက ထုိက္သင့္တဲ့ အျပစ္ေပးျပီးျပီျဖစ္ေၾကာင္း။ ဒါေပသည္႔ က်န္တဲ့လူေတြလဲ နမူနာယူႏုိင္ရန္အလုိ႔ငွာ ဆုိျပီး သၾကၤန္မုိးရုပ္ရွင္အစမွာ ေနာက္ခံစကားေျပာတဲ့ ေဒၚတင္တင္ျမအထာနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႔ခ်စ္သ၀ဏ္လႊာကုိ ဖတ္ျပတယ္။ ေမာ္ၾကီးနဲ႔ရီရီတင္တုိ႔ မ်က္ႏွာကေတာ့ ဆီးေစ့ေလာက္ပဲရွိေတာ့တယ္။ ဆရာၾကီးက မင္းတုိ႔ကုိလဲေခၚေတြ႔မယ္လုိ႔ ေျပာေနတယ္လုိ႔ က်ဳပ္က အဆင္းဘီးတပ္လုိက္တယ္။ မင္းကဘာျဖစ္လုိ႔ သြားေျပာတာလဲလုိ႔ က်ဳပ္ကုိေဒါသတၾကီးေမးေတာ့ စတာပါကြာလုိ႔ေျပာမွ ေမာ္ၾကီး သက္ျပင္း ခ်ႏုိင္တယ္။
"စံပယ္ႏွစ္ပြင့္ထရံကာ တကယ္ခ်စ္ရင္ စာျပန္ပါ" ဆုိတဲ့ စာသားအေရာက္မွာ တတန္းလုံး၀ုိင္းရယ္ၾကတယ္။ "အႏူလက္နဲ႔ေရႊခြက္ႏုိက္သူ" ဆုိတဲ့စကားကုိအၾကားမွာ တတန္းလုံး ျပိဳင္တူအသံတိတ္သြားၾကတယ္။ ႏြယ္တာလြန္းက မ်က္လုံးေလးအျပဴးသားနဲ႔ က်ဳပ္ကုိလွမ္းၾကည္႔တယ္။ က်ဳပ္လဲ ကပ်ာကယာ ေခါင္းငုံ႔လုိက္မိတယ္။
စာလဲဆုံးသြားေရာ ဆရာကပညာရွာခ်ိန္ပညာရွာျပီး ၾကင္ယာရွာခ်ိန္ ၾကင္ယာရွာရမွာျဖစ္ေၾကာင္း အခ်ိန္တန္လွ်င္ သူ႔သာသူျဖစ္လာမွာ ျဖစ္ေၾကာင္းဆုံးမေတာ့ က်ဳပ္မေနႏုိင္ဘူး ခြိကနဲရယ္မိတယ္။ က်ဳပ္ရယ္တာဆရာၾကားျပီး က်ဳပ္ကုိလွမ္းၾကည္႔ေတာ့ က်ဳပ္လဲ မ်က္ႏွာပုိးသပ္လုိက္ရတယ္။ အဲဒီဆရာနာမည္က ဦးေဆြျမင့္။ အသက္က ေလးဆယ္ေလာက္ရွိျပီ။ လူပ်ိဳၾကီး။
ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ဆရာမအပ်ိဳမွန္သမွ် သူမၾကိဳက္ဖူးတာမရွိဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲမွာလဲ ထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ က်ဳပ္ကုိသာ ေျပာေနတာ ၾကင္ယာရွာေနတာ သူႏွစ္ေပါင္းမနည္းဘူး။ အခုအခ်ိန္ထိ လူပ်ိဳၾကီးပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္က်ဳပ္ရယ္တာ။
စကားစပ္လုိ႔အဲဒီဆရာအေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။
က်ဳပ္တုိ႔ေက်ာင္းကုိ ရန္ကုန္က ဆရာမအသစ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ေဒၚသိဂၤ ီႂကြယ္လုိ႔ ေခၚတယ္။ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေပါ့။ အဲဒီဆရာမ ေရာက္တဲ့ေန႔ကစျပီး ဆရာဦးေဆြျမင့္ရဲ႔ ေနပုံထုိင္ပုံ အကုန္ေျပာင္းသြားတယ္။ ေက်ာင္းလာရင္ မီးပူတုိက္ေခါက္ရုိးက်ိဳးေနတဲ့ အက်ၤ ီနဲ႔ သန္႔ျပန္႔ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါၾကာၾကာမခံလုိက္ဘူး။ ႏွစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီဆရာ့အိမ္မီးေလာင္တယ္။ အိမ္မၾကီးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ပဲေမွာ္တုိက္ကုိ ေလာင္တာ။ ရြာမွာႏြားစာျဖစ္တဲ့ ေကာက္ရုိးတုိ႔ပဲပင္အရုိးတုိ႔ကုိ ေလွာင္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦကုိ ပဲေမွာ္တုိက္လုိ႔ေခၚတယ္။
ဆရာက အက်ၤ ီကုိ မီးပူအျမဲတုိက္တယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိေတာ့ မီးေသြးမီးပူနဲ႔ တုိက္တာေပါ့။ မီးတက္ေအာင္လုိ႔ဆုိျပီး မီးပူကုိ ေလရတဲ့ ပဲေမွာ္တုိက္နားမွာ ေမွာက္ထားတုံး မီးပြားလြင့္ျပီး ပဲေမွာ္တုိက္ေလာင္တာပဲ။
တစ္ခါကလဲ ေဘးအိမ္ကေမြးထားတဲ့ၾကက္ကုိ ခုိးခ်က္စားလုိ႔ဆုိျပီး ျပႆနာတက္တယ္ ၾကားေသးတယ္။ ေန႔လယ္ထမင္းစားခ်ိန္ဆုိ ေက်ာင္းက ဆရာဆရာမေတြက ထမင္းစုစားၾကတယ္။ ဆရာမေလးေတြနဲ႔ အတူစားတဲ့ ထမင္း၀ုိင္းမွာ ဆရာဦးေဆြျမင့္က ေန႔တုိင္းၾကက္သားဟင္းေတာ့လုိ႔ အထင္ခံရေအာင္ ၾကက္သား မ၀ယ္ႏုိင္အတူတူ ေဘးအိမ္ကၾကက္ကုိ ရုိက္ခ်က္လာဟန္တူပါတယ္။
2 comments:
ေခါင္းစဥ္မွာ ဦးျမင့္ေဆြ ဆိုၿပီး စာကိုယ္မွာေတာ့ ဦးေဆြျမင့္ ျဖစ္ေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ဆို သံုးတန္းနဲ ့ၾကင္ယာကရွာေနျပီ
မီးေတာက္ပံုမ်ားေျပာပါတယ္..အဲဒါေၾကာင့္လည္း အခုထိမစြံနိုင္ပါ
Post a Comment