တကၠသုိလ္မွာ.. အတူတက္ၾကစဥ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘ၀ ေတြ သိပ္မကြာလွ ဘူး ထင္ရေပမယ့္.. ေက်ာင္းျပီးလုိ႔ ကုိယ္စီကုိယ္စီ လမ္းေရြးခ်ယ္ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကတာ ဆယ္ႏွစ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ၾကာ တဲ့အခါမွာေတာ့ .. ကြာတဲ့ဘ၀ေတြ တအား ကြာသြားခဲ့တယ္..။
တခ်ိဳ.က အရမ္းအရမ္းကုိ အဆင္ေျပသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ.ကေတာ့ ပုံမွန္ေလး.. တခ်ိဳ.က်ေတာ့ ရုန္းရကန္ရတဲ့ အထိ ျဖစ္ၾကရတယ္..။ သူ႔ဘ၀နဲ႔သူ ကုိယ့္ဘ၀နဲ႔ ကုိယ္ဆုိေပမယ့္ အခ်င္းခ်င္းၾကားထဲမွာ ရွိတဲ့ သံေယာဇဥ္က အေျပာင္းအလဲ မရွိတာမုိ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တတ္ႏုိင္တာ ကူညီဖုိ႔ကေတာ့ အားလုံး အဆင္သင့္ ရွိၾကပါတယ္..။
အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ MIT က သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၾကားမွာ ရွိတဲ့ သံေယာဇဥ္က တျခား သူသူကုိယ္ကုိယ္ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြထက္ ပုိတယ္လုိ႔ ထင္တယ္..။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀အစ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေတြ႔ဆုံခဲ့မႈက.. သူလုိငါလုိ မဟုတ္ခဲ့ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ. ခင္မင္မႈေတြကုိ အားေကာင္းေစခဲ့တယ္..။ ပုိျပီး ရင္းႏွီးေစခဲ့တယ္..။ ေမဂ်ာတူတူ မတူတူ ခ်စ္ၾကည္မႈက အတူတူ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္အရင္လုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္က ထြက္စ စင္ကာပူမွာ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ စဥ္းစားခဲ့ေသးတယ္..။ စင္ကာပူေရာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ၀မ္းပန္းတသာ အားေပးၾကတဲ့အျပင္.. ကြ်န္ေတာ္လာရင္ ေနဖုိ႔ ထုိင္ စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ အထိ သူတုိ႔ ရယ္ဒီလုပ္ထားၾကတယ္..။
တခ်ိဳ႔ဆုိ.. ေငြေရးေၾကးေရး လုိအပ္ခ်က္ကအစ အဆုံးစြန္အထိ ကူညီေပးဖုိ႔ အသင့္ ရွိေနခဲ့တယ္..။
ျပည္ပေရာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကအဲသလုိ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ကူညီမယ္ အားတက္သေရာ ျပင္ဆင္ေနသလုိ.. ျပည္တြင္းမွာပဲ အဆင္ေျပေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက “ သူငယ္ခ်င္းရယ္.. ႏုိင္ငံျခားမသြားပါနဲ႔.. မင္းဘာလုိလဲ.. ငါတုိ႔ အားလုံး စုျပီး အလုပ္တစ္ခု လုပ္ၾကရေအာင္ .. လုိတာသာေျပာ ” ဆုိျပီး သိန္းေသာင္းခ်ီ မတည္ ေပးၾကျပန္တယ္..။
ေျပာခ်င္တာက.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကား အကူအညီေတာင္းတာ အကူအညီေပးၾကတာ ေတြဟာ တျခား သူငယ္ခ်င္းမ်ား က႑ေတြလုိ မဟုတ္ဘဲ.. ပုိျပီးေႏြးေထြးမႈ ရွိတဲ့အေၾကာင္းပါ..။ အဲသလုိ ေျပာလုိ႔ တျခား သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႔ ခင္မင္မႈေတြကုိ .. ႏွိမ့္ခ် ေျပာဆုိလုိတာ မဟုတ္ပါဘူး..။
တျခား သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာလဲ.. သူတုိ႔ ရင္းႏွီးမႈ သူတုိ႔ ခ်စ္ၾကည္မႈ အလုိက္ .. ကူညီမႈေတြ ရွိႏုိင္ေပမယ့္.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေလာက္.. က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ရွိမယ္ မထင္လုိ႔ပါ..။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တာ မွားေကာင္းမွားႏုိင္ပါတယ္..။
အဲသလုိမ်ိဳး သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိေတာ့.. တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ၾကားမွာ အားနာတယ္ဆုိတာ.. မရွိေတာ့ဘူး..။
ေဇာ္ၾကီး ဆုိ.. ေျပာခဲ့သလုိ တစ္ေယာက္ထဲ မတ္တပ္အိပ္ ေနရတဲ့ ေကာင္ဆုိေတာ့.. အေတာင္းအရမ္းက ဘာပက္စက္သလဲ မေမးနဲ႔..။
ဂ်ီတီ မႏၱေလးကေန မလာတာၾကာလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဖုံးလွမ္းဆက္ၾကတယ္..။ လာခဲ့ပါအုံး ဟ.. ဂ်ီတီရ ေပါ့..။
“ မလာႏုိင္ေသးဘူး သူငယ္ခ်င္းေရ.. ပုိက္ဆံ စုေနရတယ္ ” လု႔ိ ဂ်ီတီက ဖုံးထဲမွာ ျပန္ေျပာေတာ့ ဘာအတြက္ ပုိက္ဆံ စုေနရတာလဲ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လဲ ျပန္ေမးမိတယ္..။
“ ေဇာ္ၾကီးက အဲယားကြန္း တစ္လုံး မပါရင္ ရန္ကုန္ မတက္ခဲ့နဲ႔ လုိ႔ ရာဇသံ ေပးထားလုိ႔ ပိုက္ဆံစုေနရတာ ” လုိ႔ ဂ်ီတီ က ျပန္ေျပာတယ္..။
မီးရထားက အရာရွိဆုိေတာ့ အစုိးရကေပးတဲ့ တုိက္ခန္း ေဇာ္ၾကီးရတယ္..။ အဲဒီအခန္းမွာ အဲယားကြန္းမရွိလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ အပူကပ္တယ္..။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ထဲက တစ္ေယာက္က အဲယားကြန္းတစ္လုံး ေပးလုိက္ပါျပီ..။
အဲဒါကုိ ၾကားတဲ့ နယ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဘာေျပာလဲ ဆုိေတာ့.. “ ဟ.. ငါရန္ကုန္မလာေသးဘူး.. ေတာ္ၾကာ ေဇာ္ၾကီးက ဓါတ္ေလွကား ေတာင္းေနအုံးမယ္ ” တဲ့..။
ႏုိင္ငံျခားကုိ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္သြားတယ္ၾကားတုိင္းလဲ ေဇာ္ၾကီးက ေျပာေသးတယ္..။ “ ေပါေပါပဲပဲ ေတာ့ လုပ္မလာခဲ့နဲ႔ေနာ္ ” တဲ့..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အဲသလုိမ်ိဳး..။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
ဒါလည္း ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့တူျပန္ေရာဗ်ဳိ ့.....အားနာတယ္ဆိုတာကြ်န္ေတာ္တို ့အဖြဲ ့ၾကားမွာမရွိဘူးေလ
Post a Comment