22.1 ေခ်ာင္က်က် တကၠသုိလ္ေျမမႇာ

မႏၲေလးရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသုိလ္ႏႇစ္ခုစလုံးမႇာ.. ၁၉၉၁ ခုႏႇစ္ကေန ၁၉၉၆ ခုႏႇစ္ အထိ.. ပညာရင္ႏုိ႔ ေသာက္စုိ့ျပီးသကာလ ၁၉၉၆ ခုႏႇစ္မႇာ ကြ်န္ေတာ္.. အီလက္ထေရာနစ္ အင္ဂ်င္နီယာ ဘဲြ႔ကုိ ရရႇိခဲ့ပါတယ္..။

ေနာက္ဆုံးႏႇစ္ မျပီးဆုံးခင္ကေလးမႇာ.. ေတြ႔ဆုံၾကဳံခဲ့ရတဲ့ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းေတာ္သား သူငယ္ခ်င္းမ်ား အမႇတ္တရျဖစ္ေစမယ့္.. Address book ေလးလုပ္ၾကတယ္..။

အဲဒီစာအုပ္ေလးမႇာ ကြ်န္ေတာ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ သီကုံးခဲ့တယ္..။ မႏၲေလး ေရတံခြန္ေတာင္ေျခ နေဘးက.. ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ အျမဲထာ၀ရ .. စက္မႈတကၠသုိလ္ ရဲ့ ေရႊေရာင္ေန့ရက္မ်ား.. အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းေပါ့..။ အလြမ္းေျခရာ လို႔ ေျပာရင္လည္း ေျပာႏုိင္ပါေၾကာင္း..။

အမႇတ္တရ ေတာင္ရိပ္ညိဳ

ေတြ႔ဆုံခဲ့တယ္
ျပည့္စုံတဲ့ ခင္မင္မႈေတြနဲ့
တို႔လူစု ေမာင္ႏႇမတေတြ
ေခ်ာင္က်က် တကၠသုိလ္ေျမမႇာ
ျဖစ္သလုိေနခဲ့....။

အခ်ိန္တန္ျပီ
အိမ္ျပန္ရန္ျပင္ၾကေတာ့
ေမ့မကုန္မႇတ္စရာအနႏၲရယ္
ကပ္ကမၻာတဖန္ျပန္စေတာ့
ဆုံးဖြယ္မျမင္...။


ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ကဗ်ာကုိဖတ္ျပီး ဆရာတစ္ေယာက္က မႇတ္ခ်က္ေပးတယ္..။ '' ေခ်ာင္က်က် တကၠသုိလ္ေျမမႇာ ျဖစ္သလုိေနခဲ့ '' ဆုိတဲ့ စာသားကေတာ့ ကဗ်ာမဆန္ဘူးကြ... တဲ့။ မတတ္ႏုိင္ဘူး ဆရာေရ..။ တကယ္လည္း ေခ်ာင္က်ခဲ့တယ္..။ တကယ္လည္း ျဖစ္သလုိေနခဲ့ၾကရတယ္..။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ကေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲ လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့တယ္..။

ေရတံခြန္ေတာင္ဆုိတာ.. မႏၲေလးေရႊျမိဳ့ေတာ္ၾကီးကေန နည္းဆယ္မုိင္ေလာက္ ေ၀းတယ္..။ အခုလုိ မုိးတြင္းဆုိရင္.. မႈိင္းျပျပေတာင္တန္းၾကီးရဲ့ ခါးလယ္ေလာက္က ေတာင္ခါးပန္းမႇာ ေရဒလေဟာ စီးေနတဲ့ ေရတံခြန္ၾကီးတစ္ခုကုိ အေ၀းက ျမင္ေနရတယ္..။

ေတြ႔ကရာ ပုိ႔စ္္ေတြမႇာ ေပါက္ကရ ဘယ္ေလာက္ေရးေရး.. သူ့၀ါသနာ ဓါတ္ပုံဆုိင္ရာ ေတာ့ပစ္ေတြမႇာေတာ့ အတည္အခန့္အလြန္ေရးတဲ့ ေဂ်အယ္လ္ ဆုိတဲ့ေကာင္ရယ္.. ကုိေအးေရ ကုိေအးေရ.. အုိ ကုိေအးကုိရဲ့ နဲ့.. တသသလြမ္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေတာင္စဥ္ေရမရ သူ့စိတ္ထဲရႇိတာေတြ.. နင္းကန္ေရးေနတဲ့ စာပတီး ဆုိတဲ့ ေကာင္ရယ္.. ေနာက္ကဘြတ္ဇ္ဆုိတဲ့ ခ်ာတိတ္ရယ္.. ဇူဇု ဆုိတဲ့ ကေလးမေလးရယ္.. အားလုံးဟာ.. အဲဒီ ေရတံခြန္ ေတာင္ေျခမႇာ တခါတုံးက ရႇိခဲ့ဖူးတဲ့.. မႏၲေလးစက္မႈတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းေတာင္မဟာၾကီးက ေမြးထုတ္ေပးလုိက္တဲ့ ဘာညာကိြကြေတြ ေပါ့..။

တခါတုံးရႇိခဲ့ဖူးတဲ့ တကၠသုိလ္လို႔ ေျပာသလဲ ဆုိေတာ့ အခုမရႇိေတာ့လို႔ပါပဲ..။ မ်ိဳးဆက္ကုိးဆက္ ေမြးထုတ္ေပးျပီးသကာလ.. မရႇိရႇာေတာ့ဘူး တဲ့..။ တခါက ေျပာခဲ့ဖူးသလုိ.. ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီမႏၲေလး စက္မႈတကၠသုိလ္ဆုိတာၾကီးရဲ့ ပထမဦးဆုံး အသုတ္ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ၾကီးတာဆုိလို႔ ထမင္းဆုိင္က ေဒၚဂြက္ဆုိတဲ့ အေဒၚၾကီးနဲ့ သူ့ေယာက်္ားပဲရႇိတယ္..။

ေရႇ့က ေနာင္ေတာ့္ ေနာင္ေတာ္ေက်ာင္းေတာ္သားၾကီးမ်ား မရႇိေလေတာ့ အစဥ္အလာဆုိင္ရာ ပဲြလမ္းသဘင္အခန္းအနား ဆုိတာလည္း မရႇိသေလာက္ ပဲ..။ (ေဂ်အယ္တို႔စာပတီးတို႔ ေခတ္မႇာေတာ့ ေစ်းပဲြေတာ္ေတြ ဘာေတြ လုပ္လို႔ ဗ် )

မႇတ္မႇတ္ရရ ပဲြဆုိလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေခတ္မႇာေတာ့ အာစရိယပူေဇာ္ပဲြ ပဲ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္..။ ဆရာကန္ေတာ့ပဲြ ဆုိတာမ်ိဳးကေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀တေလ်ာက္လုံး လုပ္ခဲ့ၾကတာ ဆုိေတာ့.. ပထမႏႇစ္မျပီးခင္မႇာ.. ဘယ္သူကစလုိက္မႇန္းေတာင္ မသိဘူး.. ဆရာကန္ေတာ့ၾကမယ္ ဆုိျပီး အသံထြက္လာခဲ့တယ္..။

ပူေဇာ္ပဲြျဖစ္ေျမာက္ေရး အဖြဲ႔ ဘာညာဆုိတာမ်ိဳး သိပ္ၾကီး သပ္သပ္ခတ္ခတ္ ဖြဲ႔စည္း လုိက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ.. မင္း ဘာလုပ္ ငါဘာလုပ္ ဆုိတာမ်ိဳးနဲ့ ပဲ ပူေဇာ္ပဲြျဖစ္ေျမာက္ေရး လုံးပမ္းၾကရတယ္..။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္ထဲမႇာ မပါဘူး.. ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကန္ေတာ့ပဲြေၾကး ေပးရတဲ့ အထဲေတာင္ သိပ္ပါခ်င္တာမဟုတ္ဘူး.. ဟဲဟဲ..။ ေတာက တက္လာတဲ့ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္ဆုိေတာ့ တကၠသုိလ္ရဲ့ ပဲြလမ္းသဘင္ဆုိင္ရာ အေတြ႔အၾကဳံကလဲ ရႇိမႇမရႇိတာကုိး..။

သုိ့ေသာ္.. ေတာက္မယ့္မီးခဲ တရဲရဲ ဆုိသလုိ.. ဆရာကန္ေတာ့ပဲြမႇာ သီခ်င္းဆုိမယ့္သူ စာရင္း လာေကာက္တဲ့ အခါမေတာ့.. အေျခအေနက ဇာတ္ဆရာလူပ်က္ ျဖစ္ဖုိ့ ဖန္လာေတာ့တယ္..။

အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ တုံးကေတာ့ တခန္းရပ္ျပဇာတ္ ( ျမျမ၀င္းနဲ့ေလ တရုတ္ေျပးမင္းဇာတ္ ) ကခဲ့ဖူးပါရဲ့..။ ဒါေတာင္ သိေတာ္မူၾကတဲ့အတုိင္း တခန္းမျပီးဘဲ ျမျမ၀င္း စိတ္ဆုိးဆင္းသြားလို႔ .. တခန္း၀က္နဲ့ နိဌိတံသြားခဲ့ရတယ္..။

ေျပာရရင္ အျငိမ့္ေတြ ဇာတ္ေတြ ရယ္လို႔ ပီပီျပင္ျပင္ ဘယ္မႇာမႇ ကြ်န္ေတာ္ မကခဲ့ဖူးဘူး..။ ရပ္ကြက္ဘုရားပဲြေတြမႇာ ရြာသားေတြ ျမိဳ့ကမင္းသမီးငႇားျပီး ကဲၾကတာမ်ိဳးကေတာ့ ရင္းႏႇီးေနတာေပါ့..။ ကုိယ္တုိင္သာ မကဖူးတာေလ..။

ဒါေပမယ့္ တကၠသုိလ္ဆုိတာၾကီး ေရာက္စမႇာ အျငိမ့္တက္ကေလာက္အထိေတာ့ ရုိးရုိးသားသား၀န္ခံရရင္ ကြ်န္ေတာ္မရဲေသးဘူး..။ သုိ့ေသာ္.. မရြယ္ဘဲ.. မျဖစ္မေနအျငိမ့္ကဖုိ့က ျဖစ္သြားတယ္..။