စက္ရုံရဲ႔ ၀န္ထမ္းအသစ္ အင္တာဗ်ဳးတုိင္း ကြ်န္ေတာ္ ဗ်ဳး ရေလ့ရႇိတယ္..။ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကုိ သူေပးသိတဲ့ အခ်က္အလက္ အနည္းငယ္နဲ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ( တခါတေလ ငါးမိနစ္ ) ေလာက္အခ်ိန္အတြင္းမႇာ ဆုံးျဖတ္ရတာဆုိေတာ့ အရည္အခ်င္းအစစ္အမႇန္ကုိ အနီးစပ္ဆုံး အကဲျဖတ္ႏုိင္တာေတြ ရႇိခဲ့သလုိ ဖြတ္ထြက္မႇန္း ေတာင္ပုိ႔မႇန္း သိရတာေတြလဲ ဒုနဲ့ေဒးပဲ..။
တခ်ိဳ႔က အင္တာဗ်ဳးမႇာ ရႊန္းရႊန္းေ၀လုိ႔..။ ေမးသမ် ျမန္းသမ် ဒုိးကနဲ ေဒါက္ကနဲ ျပန္ေျဖႏုိင္ေပမယ့္ တကယ့္အလုပ္က်ေတာ့ ဟုိေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ သမား..။
တခ်ိဳ႔ကေတာ့ မရႇိသုံးသုံးၾကည့္မယ္ စိတ္ကူးနဲ့ ခန့္လုိက္ေပမယ့္ ရြက္ပုန္းသီး အရည္အခ်င္းေတြ တပုံၾကီးနဲ့ အစြမ္းထျပ ၾကျပန္တယ္..။
စန္းေအာင္ ကေတာ့ နဂုိရ္ကတည္းက အူေၾကာင္ေၾကာင္..။ အလုပ္ထဲမႇာလည္း အူလည္လည္ ပါပဲ..။ ဒါေပမယ့္ သူ့ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ခန့္ခဲ့တယ္..။
သူ အလုပ္၀င္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မႇာပဲ တျခားသူေတြနဲ့ မတူတဲ့ သူ့ အေၾကာင္းေလးေတြ သိလာရတယ္..။
အထူးျခားဆုံးကေတာ့ သူ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ပဲ..။
ေန့လည္ပုိင္း အလုပ္နားခ်ိန္မႇာ ၀န္ထမ္းေတြ စုျပီး ထမင္းစားၾကတယ္..။ တခါတရံ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူတုိ႔နဲ့ အတူ၀ုိင္း ျဖစ္တယ္..။ စုစားတဲ့ အက်ိဳးက ဟင္းစုံစားၾကရတယ္..။ ကုိယ့္ဟာ နည္းနည္းမွ် သူ့ဟာ နည္းနည္းယူစား နဲ့ အေတာ့္ကုိ ျမိန္တဲ့ ထမင္း၀ုိင္းမ်ိဳး..။
ဒါေပမယ့္ စန္းေအာင္ဆီက မွ်စားဖုိ႔ကေတာ့ ယုန္ခ်ိဳ၊ လိပ္ေမႊး ရႇာတာထက္ ခက္ဖုိ႔ ရႇိတယ္..။
က်န္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ.. ကုိယ့္ဟင္းသူ့ဟင္း စားပဲြေပၚ ပစ္တင္၊ စုေပါင္းစားေသာက္ဖုိ႔ျပင္ဆင္တုိင္း စန္းေအာင္ကေတာ့ ခပ္လႇမ္းလႇမ္းမႇာ သီးျခားစားဖုိ႔ လုပ္ေလ့ရႇိတယ္..။
တခါကႏႇစ္ခါ အဲသလုိမ်ိဳး ထူးထူးျခားျခားေလး ျဖစ္ေနတာကုိ ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိေတာ့ '' ကုိစန္းေအာင္ ဒီဖက္လာ ခဲ့ေလဗ်ာ.. အတူတူ ေပါင္းစားၾကတာေပါ့ '' လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာမိတယ္..။
'' ရပါတယ္ ဆရာ၊ ဒီနားမႇာပဲ ကြ်န္ေတာ္စားပါ့မယ္ '' လုိ႔ ခပ္တိမ္တိမ္အသံနဲ့ သူျပန္ေျဖတယ္..။
က်န္တဲ့သူေတြကလည္း '' လာပါ စန္းေအာင္ .. တုိ့အတူတူ စားၾကတာေပါ့ '' လုိ႔ ၀ုိင္းေျပာမွ မထခ်င္ထခ်င္ ပုံစံနဲ့ ခပ္ေလးေလး စန္းေအာင္ ထလာတယ္..။
စစ္တပ္သုံး ဟန္းေကာ ဆန္ဆန္ သူ့ထမင္းခ်ိဳင့္ မရင္း ကြ်န္ေတာ့္ေဘးနား သူ့၀င္ထုိင္တယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္ခ်ိဳင့္ထဲက ဟင္းတစ္တုံး ခပ္ျပီး သူ့ဟန္းေကာထဲ ကြ်န္ေတာ္ထည့္ေပး ေတာ့ ... '' ကြ်န္ေတာ့္ဆီမႇာေတာ့ ဆရာ့ကုိ ျပန္မွ်ဖုိ႔ ဘာဟင္းမႇာ မပါဘူးေနာ္ '' လုိ႔ အားနာတဲ့ မ်က္ႏႇာနဲ့ သူေျပာျပန္တယ္..။
ရပါတယ္ဗ်ာ ..ကဲစား လုိ႔ ျပန္ေျပာရင္း သူ့စားေနတဲ့ ဟန္းေကာကုိ အမႇတ္တမဲ့ ၾကည့္မိမႇ.. သူ့မႇာ ဘာဟင္းမႇ ပါမလာဘူးဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိေတာ့တယ္..။
ရုတ္တရက္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာေျပာရမႇန္းကုိ မသိေအာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္..။
စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ေနဆဲမႇာပဲ.. သူ့အိပ္ေထာင္ထဲက အျဖဴေရာင္ပလတ္စတစ္ ပုလင္းေလးတစ္လုံး ထုတ္ျပီး သူ့ထမင္းေပၚ ကုိ ျဖဴးတယ္..။
စားပဲြေပၚတင္ထားတဲ့ ေရခြက္ထဲက ေရကုိ ငံျပာရည္ ဖ်န္းသလုိမ်ိဳး ေ၀့၀ုိက္ျပီး ထမင္းေပၚ ဖ်န္းတယ္..။ ေနာက္ ဇြန္းနဲ့ သုံးေလးခ်က္ ေမႊလုိက္ျပီး တစ္လုတ္ျပီးတစ္လုတ္ သူစားေတာ့တာပဲ..။
ေခါင္းၾကီးငုံ႔လုိ႔ သုံးေလးလုတ္ ဆက္တုိက္ ပလုတ္ပေလာင္း သူ စားေနတာကုိ ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္ က်န္တဲ့ သူအားလုံး မင္သက္မိစြာနဲ့ ၀ုိင္းၾကည့္ေနစဥ္မႇာပဲ ဖ်တ္ကနဲ သူေမာ့ၾကည့္တယ္..။
၀မ္းနည္းေနတာလား အားငယ္ေနတာလား မကဲြျပားတဲ့ သူ့မ်က္၀န္းေတြ စုိစြတ္လာတာကုိ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိလုိက္တယ္..။
ေနာက္ေတာ့ '' ၀ျပီဆရာ '' လုိ႔ ခပ္တုိးတုိး ေရရြတ္ရင္း ေကာက္ကနဲ သူထသြားခဲ့ေတာ့တယ္..။
အဲဒီေန့က ကြ်န္ေတာ္ ေန့လည္စာ ဆက္မစားျဖစ္ခဲ့ ဘူး..။
စန္းေအာင္ ထမင္းကုိ ဆားျဖဴး ေရဖ်န္းျပီး စားေနတာ ေန့တုိင္းလုိလုိပဲ လုိ႔ ေနာက္မႇ ကြ်န္ေတာ္သိရေတာ့တယ္..။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
စက္ရံုမိသားစုဘ၀ကို စက္ရံုမိသားစုတစ္ေယာက္အျဖစ္တကယ့္ကို ေၾကကြဲစြာခံစားရပါတယ္။ ထမင္းမရွိလို႕ထမင္းခ်ုိဳင့္ပါမထည့္ႏိုင္တယ့္ ၀န္ထမ္းေတြကို ေတြ႕တိုင္းမ်က္ရည္၀ိုင္းမိတယ္။ ၀န္ထမ္းသားသမီးေတြရဲ့ ျခိဳးျခံေခြ်တာတဲ့ ဘ၀ေတြကိုေတြ႕တိုင္း ငယ္ဘ၀ေတြ အေဟာင္းကေနအသစ္ျဖစ္ရပါတယ္....
Post a Comment