ဆရာကန္ေတာ့ပဲြ ဆုိလို႔ ေျပာရဦးမယ္..။
ဆရာကန္ေတာ့ပဲြ အတြက္ ေကာက္ရတဲ့ ပုိက္ဆံကုိ.. အသင္းေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္သိမ္းထား ရတယ္။ ဘယ္ေန့ေနာက္ဆုံးလို႔ သတ္မႇတ္ျပီးေကာက္တာမုိ့.. ေနာက္ဆုံးေန့မတုိင္မခ်င္း.. အဲဒီပုိက္ဆံေတြက.. ကြ်န္ေတာ့္ဆီမႇာ ထားရတယ္..။ ျပႆနာက အဲဒီမႇာ.. စတာပဲ..။
စာရင္းခ်ဳပ္ျပီး ပုိက္ဆံေတြ ျပန္အပ္ရေတာ့မယ့္ ေန့မတုိင္မႇီ.. ႏႇစ္ရက္ေလာက္အလုိမႇာ.. ကြ်န္ေတာ္ ျပႆနာအၾကီးအက်ယ္တက္ေတာ့တယ္..။ အိမ္ရဲ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္.. ကန္ေတာ့ပဲြပုိက္ဆံ ထဲက.. ေငြငါးဆယ္.. ကြ်န္ေတာ္သုံးလုိက္မိတယ္..။
မႇတ္မႇတ္ရရ.. အဲဒီတုံးက..အေဖက.. အေ၀းမႇာ.. ။ လုံျခဳံေရးအေတာ္တင္းက်ပ္တဲ့.. အေ၀းၾကီးမႇာ.. အေဖ ေနေနရတဲ့ အခ်ိန္.. အေမကလည္း.. ခရီးထြက္သြားေတာ့.. အိမ္မႇာ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ေမာင္ႏႇမ တေတြပဲ က်န္ခဲ့တယ္..။ ခရီးမထြက္ခင္.. အေမကေတာ့.. တတ္ႏုိင္သမ် စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္.. ျပန္လာမယ့္ရက္မႇာ.. အေမျပန္မလာေတာ့..ကြ်န္ေတာ္တုိ့ေမာင္ႏႇမတေတြလဲ.. ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်း သေဘာထားျပီး ဆရာကန္ေတာ့ပဲြ ပုိက္ဆံ ယူသုံးရတဲ့အျဖစ္ ေရာက္ေတာ့တာပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္ ပုိက္ဆံျပန္အပ္ဖုိ့.. အခက္အခဲ ရႇိေနတာကုိ.. ျမျမ၀င္းက.. ရိပ္မိတယ္..။ ပုိက္ဆံကိစၥ သူ စကားစတုိင္း ကြ်န္ေတာ္ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာကုိ.. တစ္ခါလဲမဟုတ္ေတာ့.. သူရိပ္မိသြားဟန္ တူပါတယ္..။
ေငြငါးဆယ္ဆုိတာ.. ၁၉၈ရ ခုႏႇစ္ေလာက္က.. တခ်ိဳ့တခ်ိဳ့အတြက္.. ေလာက္ေလာက္လားလား ပမာဏ မဟုတ္ေပမယ့္.. ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့.. အသက္တမ်ပဲ လို႔ ဆုိရမႇာပဲ..။ အဲဒီတုံးက ဆန္တျပည္မႇ တစ္ဆယ္ေတာင္ မေပးရတဲ့ အခ်ိန္..။
တစ္ရက္ေက်ာင္းအဆင္းမႇာ.. ျမျမ၀င္းက.. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေစာင့္ျပီး ဆရာကန္ေတာ့ပဲြပုိက္ဆံ နင္ယူသုံးထားတယ္ မဟုတ္လား လို႔ ေမးတယ္..။ မဟုတ္ပါဘူးဟာ.. လို႔ မ်က္စိမ်က္ႏႇာ ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျပာေတာ့.. '' နင္..ငါ့ကုိ မလိမ္နဲ႔ .. နင္လုပ္တာနဲ႔ ငါတုိ့ပါ ေရာျပီး နာမည္ပ်က္ေတာ့မယ္.. အမႇန္အတုိ္င္းေျပာ.. ေျဖရႇင္း ႏုိင္ရင္လည္း.. ၀ုိင္းျပီး ေျဖရႇင္းၾကရေအာင္ '' လို႔ ဆက္ေျပာတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္မၾကာခန မက္မက္ေမာေမာ ခုိးခုိးၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ သူမရဲ့ မ်က္၀န္းနက္ကေလးေတြကုိ.. မ၀့ံမရဲ ၾကည့္ရင္း ရႇက္ရြံ့အားငယ္မႈ အျပည့္နဲ႔ .. '' ငါးဆယ္ထဲ ယူသုံးထားတာပါဟာ '' လို႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေျပာလုိက္ ေရာ.. '' ဟယ္.. နင္ ဘာေတြ ေလ်ာက္သုံးပစ္လုိက္တာလဲ.. ငါးဆယ္ၾကီးမ်ားေတာင္ '' လို႔ အံ့ၾသတၾကီးနဲ႔.. တခါမႇ မျမင္ဖူးတဲ့ သတၲ၀ါတေကာင္ကုိ ၾကည့္သလုိမ်ိဳး သူမၾကည့္ေနခဲ့တယ္..။
''တျခားဟာေတြ ငါေလ်ာက္သုံးပစ္တာ မဟုတ္ပါဘူးဟာ.. အိမ္ေစ်းဖုိးလုိလို႔.. သုံးလုိက္မိတာပါ.. အေမကလည္း.. ျပန္လာမယ့္ရက္ ေရာက္မလာလို႔ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနတာ ..'' လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့.
'' ငါ ေသခ်င္တယ္ '' လို႔ မပြင့္တပြင့္ သူမျငီးတယ္..။
စိတ္မညစ္ပါနဲ႔ဟာ.. မနက္ဖန္ေတာ့ အေမျပန္ေရာက္မယ္ထင္ပါတယ္ .. ျပန္ၾကရေအာင္ လို႔.. ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေျပာဆုိဆုိ.. ေျခလႇမ္းစေတာ့.. ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္က ေခါင္းငိုက္စုိက္ခ်ျပီး ျမျမ၀င္း လုိက္လာခဲ့တယ္..။
သူတုိ့အိမ္နားေရာက္ေတာ့.. ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ကုိ.. ခပ္တုိးတုိးသူမေခၚတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္လႇည့္အၾကည့္မႇာ.. '' ငါစုထားတဲ့ ပုိက္ဆံအစိတ္ ရႇိတယ္.. မနက္ဖန္ ယူလာခဲ့မယ္.. က်န္တာေတာ့ နင့္ဖာသာရႇာ '' လို႔ ေျပာျပီး သူမလႇည့္ထြက္သြားတယ္..။
အဲဒီေန့ညက..ကြ်န္ေတာ္အိပ္မေပ်ာ္ဘူး..။ ေနာက္တေန့မနက္အေစာၾကီးမႇာ သေဘာၤဆိပ္ ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ေနခဲ့တယ္..။ အေမျပန္လာလုိ ျပန္လာျငား ဆုိတဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ေပါ့..။ ဆိပ္ကမ္းက.. ေခ်ာက္ကမ္းပါးေပၚမႇာ.. ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ျပီး.. ဧရာ၀တီျမစ္ရဲ့ ျမစ္ညာဖက္ဆီ.. ကြ်န္ေတာ္ မမႇိတ္မသုန္ ထုိင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္..။
အေမသာ ေရာက္မလာခဲ့ရင္.. ငါဘယ္လုိလုပ္ရပါ့လို႔ ေတြးရင္း ေျမက်စ္စာခဲေတြကုိ ေရထဲ ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့ လႇမ္းလႇမ္းပစ္ေနမိတယ္..။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ နီးလာခဲ့တယ္..။ သေဘၤာက ပုံမႇန္ဆုိ.. မနက္ ေျခာက္နာရီခဲြ ခုႏႇစ္နာရီဆုိ ဆုိက္ျပီ..။ အဲဒီေန့မႇ.. ရႇစ္နာရီထုိးျပီးတဲ့ အထိ.. မီးခုိးတန္းေတာင္ မျမင္ရေသးဘူး..။
သေဘၤာလာအုံးေတာ့.. အေမက ပါခ်င္မႇ ပါလာမႇာလို႔.. ေတြးမိျပန္တယ္..။ အေမပါလာအုံးေတာ့.. ပုိက္ဆံက..ပါခ်င္မႇ ပါလာမႇာ လို႔ ဆက္ေတြးရင္း.. မြန္းက်ပ္လာတယ္..။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတ္ေသၾကတယ္ ဆုိတာ.. ဒီလုိမ်ိဳးေတြေၾကာင့္လားလို႔ေတာင္ မဆီမဆုိင္ ေတြးရင္း ေခ်ာက္ကမ္းပါး ေအာက္က ျမစ္ထဲ စိတ္ကူးနဲ႔ ခုန္ခ်ေနမိတယ္..။
ကုိးနာရီထုိးခါနီးမႇာေတာ့.. ခပ္လႇမ္းလႇမ္းရႇင္မေတာင္အေျခ ျမစ္ညာဖက္မႇာ.. မီးခုိးတန္း ေလးတစ္ခု မႈန္ပ်ပ် စျမင္ရတယ္..။ ထခုန္မိမတတ္.. ေပ်ာ္လုိက္တာ..။ ဘုရားသၾကားမလို႔.. ကူးတုိ့သေဘၤာျဖစ္ပါေစ.. ေရနံတင္သေဘၤာမျဖစ္ပါေစနဲ႔ လို႔.. ဆုေတာင္းရင္း.. မီးခုိးတန္းကုိ.. ကသုိဏ္းရႇဳသလုိ.. မ်က္ေခ်မျပတ္ ၾကည့္ေနမိတယ္..။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နီးလာေတာ့မႇ.. ကူးတုိ့သေဘၤာမႇန္း ေသခ်ာသြားတယ္..။ သေဘၤာ ဥၾသသံနဲ႔ အျပိဳင္.. ကြ်န္ေတာ္ႏႇလုံးသားက လႇဳပ္ရႇားေနခဲ့တယ္..။ သေဘၤာကမ္းကပ္ျပီး..ကုန္းေဘာင္ ထုိးေတာ့.. ခရီးသည္ေတြ ျပဳံဆင္းလာၾကတယ္..။ တစ္ေယာက္ႏႇစ္ေယာက္ သုံးေယာက္.. အေမ့ကုိ မေတြ႔..။ ကုန္းေဘာင္ေပၚက အဆင္း ခရီးသည္ ကုန္ခါနီးမႇာ.. အေမ့ကုိ.. ျမင္လုိက္ရတယ္..။
ဘ၀ရဲ့ စိတ္လႇဳပ္ရႇားဖြယ္ အေကာင္းဆုံး အခုိက္အတန့္ပါပဲ..။ အေမ .. လို႔ ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ေျပးဆင္းသြားခဲ့တယ္..။ အေမ့လက္ထဲက.. ျခင္းကုိ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လႇမ္းဆဲြရင္း အေမ့မႇာ ပုိက္ဆံပါလား လို႔ တတြတ္တြတ္ ကြ်န္ေတာ္ေမးေနခဲ့တယ္..။
ဒီေကာင္ေလး ဘာျဖစ္ေနတာလဲ လို႔.. အေမးအေျပာကုိ.. ဂရုမစုိက္ဘဲ.. ပုိက္ဆံပါရင္.. ငါးဆယ္ ေပးစမ္းပါ.. အေရးၾကီးလို႔..လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့.. အေမလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔.. ငါးဆယ္ ထုတ္ေပးတယ္..။
အေမေပးတဲ့ ပုိက္ဆံကုိ.. က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ျပီး အေမ့ဖာသာ ေျဖးေျဖးလာခဲ့ေတာ့ လို႔ ေအာ္ရင္း.. ေက်ာင္းဆီကုိ သုတ္ေျခတင္ ခဲ့ေတာ့တယ္..။ ေခြ်းသံတရႊဲရႊဲနဲ႔ ေနာက္က်ျပီး ေရာက္လာတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေက်ာင္းသားေတြက.. စပ္စုတဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔ဆီးၾကိဳၾကတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္မ်က္၀န္းထဲက.. ၀မ္းသာေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္ကုိ ေတြ႔ေတာ့.. ျမျမ၀င္း သက္ျပင္းခ်တယ္..။ မုန့္စားလႊတ္တဲ့အခ်ိန္မႇာ.. အေမျပန္ေရာက္လို႔ အဆင္ေျပသြားျပီ.. နင့္ဆီက.. ပုိက္ဆံမယူေတာ့ဘူး.. သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္ဟာ.. လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေျပာေတာ့.. '' နင္ လုပ္လုိက္ရင္ အသည္းအသန္ပဲ.. ေနာက္က်လို႔ ငါက စုိးရိမ္ေနတာ.. လုိလုိမယ္မယ္.. ငါ့အေမ့ဆီကေတာင္ အစိတ္ယူခဲ့ေသးတယ္.. '' လို႔ သူမက ျပဳံးရင္းျပန္ေျပာတယ္..။
အဲဒီေန့က..ကြ်န္ေတာ္တုိ့ႏႇစ္ေယာက္ရဲ့ အျဖစ္ေနာက္.. ဆယ္စုႏႇစ္တစ္ခုေလာက္ၾကာမႇ ထူးအိမ္သင္ရဲ့ '' စကားလုံးမရႇိတဲ့ ေကာင္းကင္ '' သီခ်င္း ေပၚလာခဲ့တာပါ..။
ဆရာကန္ေတာ့ပဲြ အတြက္ ေကာက္ရတဲ့ ပုိက္ဆံကုိ.. အသင္းေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္သိမ္းထား ရတယ္။ ဘယ္ေန့ေနာက္ဆုံးလို႔ သတ္မႇတ္ျပီးေကာက္တာမုိ့.. ေနာက္ဆုံးေန့မတုိင္မခ်င္း.. အဲဒီပုိက္ဆံေတြက.. ကြ်န္ေတာ့္ဆီမႇာ ထားရတယ္..။ ျပႆနာက အဲဒီမႇာ.. စတာပဲ..။
စာရင္းခ်ဳပ္ျပီး ပုိက္ဆံေတြ ျပန္အပ္ရေတာ့မယ့္ ေန့မတုိင္မႇီ.. ႏႇစ္ရက္ေလာက္အလုိမႇာ.. ကြ်န္ေတာ္ ျပႆနာအၾကီးအက်ယ္တက္ေတာ့တယ္..။ အိမ္ရဲ့ စား၀တ္ေနေရးအတြက္.. ကန္ေတာ့ပဲြပုိက္ဆံ ထဲက.. ေငြငါးဆယ္.. ကြ်န္ေတာ္သုံးလုိက္မိတယ္..။
မႇတ္မႇတ္ရရ.. အဲဒီတုံးက..အေဖက.. အေ၀းမႇာ.. ။ လုံျခဳံေရးအေတာ္တင္းက်ပ္တဲ့.. အေ၀းၾကီးမႇာ.. အေဖ ေနေနရတဲ့ အခ်ိန္.. အေမကလည္း.. ခရီးထြက္သြားေတာ့.. အိမ္မႇာ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ေမာင္ႏႇမ တေတြပဲ က်န္ခဲ့တယ္..။ ခရီးမထြက္ခင္.. အေမကေတာ့.. တတ္ႏုိင္သမ် စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္.. ျပန္လာမယ့္ရက္မႇာ.. အေမျပန္မလာေတာ့..ကြ်န္ေတာ္တုိ့ေမာင္ႏႇမတေတြလဲ.. ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်း သေဘာထားျပီး ဆရာကန္ေတာ့ပဲြ ပုိက္ဆံ ယူသုံးရတဲ့အျဖစ္ ေရာက္ေတာ့တာပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္ ပုိက္ဆံျပန္အပ္ဖုိ့.. အခက္အခဲ ရႇိေနတာကုိ.. ျမျမ၀င္းက.. ရိပ္မိတယ္..။ ပုိက္ဆံကိစၥ သူ စကားစတုိင္း ကြ်န္ေတာ္ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာကုိ.. တစ္ခါလဲမဟုတ္ေတာ့.. သူရိပ္မိသြားဟန္ တူပါတယ္..။
ေငြငါးဆယ္ဆုိတာ.. ၁၉၈ရ ခုႏႇစ္ေလာက္က.. တခ်ိဳ့တခ်ိဳ့အတြက္.. ေလာက္ေလာက္လားလား ပမာဏ မဟုတ္ေပမယ့္.. ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့.. အသက္တမ်ပဲ လို႔ ဆုိရမႇာပဲ..။ အဲဒီတုံးက ဆန္တျပည္မႇ တစ္ဆယ္ေတာင္ မေပးရတဲ့ အခ်ိန္..။
တစ္ရက္ေက်ာင္းအဆင္းမႇာ.. ျမျမ၀င္းက.. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေစာင့္ျပီး ဆရာကန္ေတာ့ပဲြပုိက္ဆံ နင္ယူသုံးထားတယ္ မဟုတ္လား လို႔ ေမးတယ္..။ မဟုတ္ပါဘူးဟာ.. လို႔ မ်က္စိမ်က္ႏႇာ ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျပာေတာ့.. '' နင္..ငါ့ကုိ မလိမ္နဲ႔ .. နင္လုပ္တာနဲ႔ ငါတုိ့ပါ ေရာျပီး နာမည္ပ်က္ေတာ့မယ္.. အမႇန္အတုိ္င္းေျပာ.. ေျဖရႇင္း ႏုိင္ရင္လည္း.. ၀ုိင္းျပီး ေျဖရႇင္းၾကရေအာင္ '' လို႔ ဆက္ေျပာတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္မၾကာခန မက္မက္ေမာေမာ ခုိးခုိးၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ သူမရဲ့ မ်က္၀န္းနက္ကေလးေတြကုိ.. မ၀့ံမရဲ ၾကည့္ရင္း ရႇက္ရြံ့အားငယ္မႈ အျပည့္နဲ႔ .. '' ငါးဆယ္ထဲ ယူသုံးထားတာပါဟာ '' လို႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေျပာလုိက္ ေရာ.. '' ဟယ္.. နင္ ဘာေတြ ေလ်ာက္သုံးပစ္လုိက္တာလဲ.. ငါးဆယ္ၾကီးမ်ားေတာင္ '' လို႔ အံ့ၾသတၾကီးနဲ႔.. တခါမႇ မျမင္ဖူးတဲ့ သတၲ၀ါတေကာင္ကုိ ၾကည့္သလုိမ်ိဳး သူမၾကည့္ေနခဲ့တယ္..။
''တျခားဟာေတြ ငါေလ်ာက္သုံးပစ္တာ မဟုတ္ပါဘူးဟာ.. အိမ္ေစ်းဖုိးလုိလို႔.. သုံးလုိက္မိတာပါ.. အေမကလည္း.. ျပန္လာမယ့္ရက္ ေရာက္မလာလို႔ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနတာ ..'' လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့.
'' ငါ ေသခ်င္တယ္ '' လို႔ မပြင့္တပြင့္ သူမျငီးတယ္..။
စိတ္မညစ္ပါနဲ႔ဟာ.. မနက္ဖန္ေတာ့ အေမျပန္ေရာက္မယ္ထင္ပါတယ္ .. ျပန္ၾကရေအာင္ လို႔.. ကြ်န္ေတာ္ ေျပာေျပာဆုိဆုိ.. ေျခလႇမ္းစေတာ့.. ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္က ေခါင္းငိုက္စုိက္ခ်ျပီး ျမျမ၀င္း လုိက္လာခဲ့တယ္..။
သူတုိ့အိမ္နားေရာက္ေတာ့.. ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ကုိ.. ခပ္တုိးတုိးသူမေခၚတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္လႇည့္အၾကည့္မႇာ.. '' ငါစုထားတဲ့ ပုိက္ဆံအစိတ္ ရႇိတယ္.. မနက္ဖန္ ယူလာခဲ့မယ္.. က်န္တာေတာ့ နင့္ဖာသာရႇာ '' လို႔ ေျပာျပီး သူမလႇည့္ထြက္သြားတယ္..။
အဲဒီေန့ညက..ကြ်န္ေတာ္အိပ္မေပ်ာ္ဘူး..။ ေနာက္တေန့မနက္အေစာၾကီးမႇာ သေဘာၤဆိပ္ ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ေနခဲ့တယ္..။ အေမျပန္လာလုိ ျပန္လာျငား ဆုိတဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ေပါ့..။ ဆိပ္ကမ္းက.. ေခ်ာက္ကမ္းပါးေပၚမႇာ.. ေျခပစ္လက္ပစ္ထုိင္ျပီး.. ဧရာ၀တီျမစ္ရဲ့ ျမစ္ညာဖက္ဆီ.. ကြ်န္ေတာ္ မမႇိတ္မသုန္ ထုိင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္..။
အေမသာ ေရာက္မလာခဲ့ရင္.. ငါဘယ္လုိလုပ္ရပါ့လို႔ ေတြးရင္း ေျမက်စ္စာခဲေတြကုိ ေရထဲ ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့ လႇမ္းလႇမ္းပစ္ေနမိတယ္..။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ နီးလာခဲ့တယ္..။ သေဘၤာက ပုံမႇန္ဆုိ.. မနက္ ေျခာက္နာရီခဲြ ခုႏႇစ္နာရီဆုိ ဆုိက္ျပီ..။ အဲဒီေန့မႇ.. ရႇစ္နာရီထုိးျပီးတဲ့ အထိ.. မီးခုိးတန္းေတာင္ မျမင္ရေသးဘူး..။
သေဘၤာလာအုံးေတာ့.. အေမက ပါခ်င္မႇ ပါလာမႇာလို႔.. ေတြးမိျပန္တယ္..။ အေမပါလာအုံးေတာ့.. ပုိက္ဆံက..ပါခ်င္မႇ ပါလာမႇာ လို႔ ဆက္ေတြးရင္း.. မြန္းက်ပ္လာတယ္..။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတ္ေသၾကတယ္ ဆုိတာ.. ဒီလုိမ်ိဳးေတြေၾကာင့္လားလို႔ေတာင္ မဆီမဆုိင္ ေတြးရင္း ေခ်ာက္ကမ္းပါး ေအာက္က ျမစ္ထဲ စိတ္ကူးနဲ႔ ခုန္ခ်ေနမိတယ္..။
ကုိးနာရီထုိးခါနီးမႇာေတာ့.. ခပ္လႇမ္းလႇမ္းရႇင္မေတာင္အေျခ ျမစ္ညာဖက္မႇာ.. မီးခုိးတန္း ေလးတစ္ခု မႈန္ပ်ပ် စျမင္ရတယ္..။ ထခုန္မိမတတ္.. ေပ်ာ္လုိက္တာ..။ ဘုရားသၾကားမလို႔.. ကူးတုိ့သေဘၤာျဖစ္ပါေစ.. ေရနံတင္သေဘၤာမျဖစ္ပါေစနဲ႔ လို႔.. ဆုေတာင္းရင္း.. မီးခုိးတန္းကုိ.. ကသုိဏ္းရႇဳသလုိ.. မ်က္ေခ်မျပတ္ ၾကည့္ေနမိတယ္..။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နီးလာေတာ့မႇ.. ကူးတုိ့သေဘၤာမႇန္း ေသခ်ာသြားတယ္..။ သေဘၤာ ဥၾသသံနဲ႔ အျပိဳင္.. ကြ်န္ေတာ္ႏႇလုံးသားက လႇဳပ္ရႇားေနခဲ့တယ္..။ သေဘၤာကမ္းကပ္ျပီး..ကုန္းေဘာင္ ထုိးေတာ့.. ခရီးသည္ေတြ ျပဳံဆင္းလာၾကတယ္..။ တစ္ေယာက္ႏႇစ္ေယာက္ သုံးေယာက္.. အေမ့ကုိ မေတြ႔..။ ကုန္းေဘာင္ေပၚက အဆင္း ခရီးသည္ ကုန္ခါနီးမႇာ.. အေမ့ကုိ.. ျမင္လုိက္ရတယ္..။
ဘ၀ရဲ့ စိတ္လႇဳပ္ရႇားဖြယ္ အေကာင္းဆုံး အခုိက္အတန့္ပါပဲ..။ အေမ .. လို႔ ၀မ္းသာအားရ ေအာ္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ေျပးဆင္းသြားခဲ့တယ္..။ အေမ့လက္ထဲက.. ျခင္းကုိ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လႇမ္းဆဲြရင္း အေမ့မႇာ ပုိက္ဆံပါလား လို႔ တတြတ္တြတ္ ကြ်န္ေတာ္ေမးေနခဲ့တယ္..။
ဒီေကာင္ေလး ဘာျဖစ္ေနတာလဲ လို႔.. အေမးအေျပာကုိ.. ဂရုမစုိက္ဘဲ.. ပုိက္ဆံပါရင္.. ငါးဆယ္ ေပးစမ္းပါ.. အေရးၾကီးလို႔..လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့.. အေမလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔.. ငါးဆယ္ ထုတ္ေပးတယ္..။
အေမေပးတဲ့ ပုိက္ဆံကုိ.. က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ျပီး အေမ့ဖာသာ ေျဖးေျဖးလာခဲ့ေတာ့ လို႔ ေအာ္ရင္း.. ေက်ာင္းဆီကုိ သုတ္ေျခတင္ ခဲ့ေတာ့တယ္..။ ေခြ်းသံတရႊဲရႊဲနဲ႔ ေနာက္က်ျပီး ေရာက္လာတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေက်ာင္းသားေတြက.. စပ္စုတဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔ဆီးၾကိဳၾကတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္မ်က္၀န္းထဲက.. ၀မ္းသာေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္ကုိ ေတြ႔ေတာ့.. ျမျမ၀င္း သက္ျပင္းခ်တယ္..။ မုန့္စားလႊတ္တဲ့အခ်ိန္မႇာ.. အေမျပန္ေရာက္လို႔ အဆင္ေျပသြားျပီ.. နင့္ဆီက.. ပုိက္ဆံမယူေတာ့ဘူး.. သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္ဟာ.. လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေျပာေတာ့.. '' နင္ လုပ္လုိက္ရင္ အသည္းအသန္ပဲ.. ေနာက္က်လို႔ ငါက စုိးရိမ္ေနတာ.. လုိလုိမယ္မယ္.. ငါ့အေမ့ဆီကေတာင္ အစိတ္ယူခဲ့ေသးတယ္.. '' လို႔ သူမက ျပဳံးရင္းျပန္ေျပာတယ္..။
အဲဒီေန့က..ကြ်န္ေတာ္တုိ့ႏႇစ္ေယာက္ရဲ့ အျဖစ္ေနာက္.. ဆယ္စုႏႇစ္တစ္ခုေလာက္ၾကာမႇ ထူးအိမ္သင္ရဲ့ '' စကားလုံးမရႇိတဲ့ ေကာင္းကင္ '' သီခ်င္း ေပၚလာခဲ့တာပါ..။
5 comments:
ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းတယ္။
very good post...
မိုက္တယ္ဗ် ေနာက္ဆံုး စာသားေလးက
:)
ဂြတ္တယ္ အကိုေရ...
ေနာက္ဆံုးစာသားေလးက လန္းသဗ်ိဳ႕ ဆရာေရ။
ကၽြန္မက ဆရာရဲ႕ဂ်ဴနီယာပါ။ စက္မွဳအီလက္ထေရာနစ္နဲ႕ ေက်ာင္းျပီးပါတယ္။
ေလးစားခင္မင္လ်က္ပါ။
Post a Comment