အဲဒီကြ်န္းေပၚကုိ အေမ ေစ်းသြားေရာင္းေလ့ရႇိတယ္..။ ရြာမႇာ အဲဒီလုိမ်ိဳး ေစ်းေရာင္းတဲ့ေစ်းသည္ကုိ ကြ်န္းေပၚေစ်းသည္လို႔ ေခၚၾကတယ္..။ မႇတ္မႇတ္ရရ သုံးႏႇစ္ေလာက္ အေမကြ်န္းေပၚမႇာ ေစ်းေရာင္းရတယ္..။ ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထုိးေစ်းသည္ေပါ့..။
ခံေတာင္း တစ္လုံးကုိ ေခါင္းဖုနဲ႔ရြက္.. အဲဒီခံေတာင္းထဲမႇာ အေလးခ်ိန္ခြင္ ေရာင္းစရာပစၥည္း ပစၥယေလးေတြ ထည့္ျပီးေစ်းလည္ေရာင္းသူကုိ ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထုိးေစ်းသည္လို႔ ရြာဖက္မႇာ သမုတ္ေလ့ရႇိတယ္..။ အေမနဲ႔အတူ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ညီအကုိတေတြလဲ အားရင္အားသလုိ လုိက္ၾကရတယ္..။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဆီဆား ငရုတ္ ၾကက္သြန္ေရာင္းတာပါပဲ..။ ကြ်န္းေပၚသြား ေစ်းေရာင္းတဲ့ရက္ဆုိရင္ မနက္ေစာေစာထရတယ္..။ ကြ်န္းေပၚမႇာ သစ္ၾကီး၀ါးၾကီးမရႇိေတာ့ ေနျမင့္ရင္ အေတာ္ပူတယ္..။ မနက္ေစာေစာထ သမ္ဗန္နဲ႔ျမစ္ကုိကူး..။ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းကေန ကြ်န္းေပၚကုိ ခံေတာင္း တလႇည့္စီရြက္ရင္း မိသားစုတေတြ ခ်ီတက္ၾကရတယ္..။
ျမစ္ဆိပ္ကေန အနီးဆုံးတဲစုေရာက္ေအာင္ကုိပဲ ႏႇစ္မုိင္ေလာက္ လြင္တီးေခါင္ၾကီး ျဖတ္ေလ်ာက္ၾကရတယ္..။ ပင္ပမ္းေပမယ့္ စားေလာက္ေသာက္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ ျမတ္တယ္..။ အေမေျပာေနက် စကားအတုိင္းေျပာရရင္ေတာ့ '' မႈတ္လန္ဂ်ိဳလန္ အိမ္အတြက္က်န္'' တယ္ေပါ့ဗ်ာ..။
မႈတ္လန္ဂ်ိဳလန္ဆုိတာ ဆီခ်င္တဲ့မႈတ္ (ငါးက်ပ္သားတစ္ဆယ္သားအစိတ္သား စတဲ့ အေလးခ်ိန္ကုိ ခ်ိန္ခြင္နဲ႔ခ်ိန္မေရာင္းဘဲ တစ္ဆယ္သားမႈတ္ ငါးက်ပ္သားမႈတ္ လို႔ေခၚတဲ့ သံခြက္ေလးေတြနဲ႔ေရာင္းတယ္) ထဲမႇာ ၀ယ္သူမရလုိက္ဘဲ ခြက္ထဲကပ္က်န္တဲ့ ဆီကုိ ေခၚတာ..။ ဆီ ဆုိတာမ်ိဳးက ေရလုိ ေမႇာက္သြန္ခ်လုိက္တာနဲ႔ တလေဟာ ေလ်ာက် သြားတဲ့အမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး..။ ဘယ္ေလာက္ေမႇာက္ခ်ခ် ခြက္ထဲမႇာ ကပ္သပ္က်န္ေန တတ္တယ္..။
၀ယ္သူမ်ား လက္လီစိပ္ေလ ကိုယ့္အတြက္က်န္ေလပဲ..။ အဲဒီတုံးကေတာ့ တစ္တဲ၀င္ တစ္တဲထြက္နဲ႔ အေတာ့္ကုိ ပင္ပန္းတယ္..။ ေနာက္ျပီး ေငြသားရေလ့မရႇိဘူး..။ ကုန္ပစၥည္းဖလႇယ္တာ မ်ားတယ္..။ ဘာတာစံနစ္ေပါ့..။
ကုိယ္ေရာင္းလုိက္တဲ့ပစၥည္းကုိ တန္ဘုိးသင့္ျပီး သူတုိ့လယ္ေျမထဲက သီးႏႇံေတြ ျျပန္ေပးေလ့ရႇိတယ္..။ ၾကက္ဟင္းခါးသီး၊ ေျပာင္းဖူး၊ ပဲမ်ိဳးစုံ၊ စုံလို႔ပါပဲ..။ ကြ်န္းေပၚသြားေစ်းေရာင္းတဲ့ ရက္ေတြဆုိ အသြားထက္ အျပန္မႇာ ခါးပုိခ်ိတယ္..။ ဘာတာစံနစ္နဲ႔ ေရာင္းခ်ရလာတဲ့ သီးႏႇံမ်ိဳးစုံကုိ အိမ္အေရာက္ထမ္းျပန္ရတာကုိး..။
မႇတ္မႇတ္ရရ ၾကက္ဟင္းခါးသီး တစ္ဆယ့္ငါးပိႆာေလာက္ကုိ ေဆာင္းနဲ႔ ရြက္ျပီး ျပန္ရဖူးတယ္..။ ေဆာင္းဆုိတာ ၀ါးျခမ္းနဲ႔ယက္ထားတဲ့ အုပ္ေဆာင္းလုိမ်ိဳးဟာကုိ ေခၚတာ..။ ရြာဖက္မႇာေတာ့ ၾကက္ေတြဘာေတြ အုပ္ေလ့ရႇိတယ္..။ ထမင္းစားပဲြအုပ္တဲ့ အုပ္ေဆာင္းလုိဟာမ်ိဳးပါပဲ..။ ဒါေပမယ့္သူက ပုိၾကီးပုိျမင့္တယ္..။ ေတာင္းေတြဘာေတြလုိ ထမ္းမေကာင္းပုိးမေကာင္း ကုိးလို႔ကန့္လန့္ဒီဇုိင္းပဲ..။
အဲဒီလုိမ်ိဳးကြ်န္းေပၚက ရလာတဲ့ အသီးအႏႇံေတြကုိ ေနာက္ရက္မႇာ ျမင္းျခံ (ျမိဳ႔) တက္ေဖာက္သည္သြင္းရတယ္..။ ရြာေစ်းမႇာေရာင္းရင္လဲ ရေတာ့ရတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းသိပ္မရဘူး..။ ျမိဳ႔တက္ေရာင္းရင္ေတာ့ ေစ်းရတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ကရိကထေတာ ့မ်ားတယ္..။ အသီးအႏႇံေတြဆုိေတာ့ ေနာက္ေန့ျမိဳ႔ေရာက္တဲ့အထိ လန္းဆန္းလတ္ဆတ္ေနဖုိ့ ေရဖ်န္းရတာနဲ႔ ေသခ်ာခင္းက်င္းသိမ္းဆည္းရတာနဲ႔ အေတာ္အလုပ္ရႇဳပ္တယ္..။
ကြ်န္းေပၚကလဲထုံးစံအတုိင္းညေန ေနေအးမႇျပန္ၾကရတာဆုိေတာ့ မုိးခ်ဳပ္မႇအိမ္ေရာက္တယ္..။ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ မနားႏုိင္ေသးဘူး..။ ေျပာခဲ့သလုိ ေနာက္တေန့ျမိဳ႔တက္ေစ်းေရာင္းဖုိ့ ျပင္ဆင္ျပီးမႇ ထမင္းစား ၊ စက္ေတာ္ေခၚရတယ္..။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္တေန့မနက္အေစာၾကီး ထရျပန္တယ္..။ ရြာကကားေတြက မနက္အေစာေ၀လီေ၀လင္း ေလးနာရီေလာက္ဆုိရင္ ထြက္ျပီကုိး..။ ျမိဳ႔ေစ်းကလဲ မနက္ေစာမႇီမႇ ေစ်းေကာင္းရတာ..။ နည္းနည္းေနျမင့္သြားတာနဲ႔ ကုိယ္ပစၥည္းကုိ ႏႇစ္ျပား မတန္ေအာင္ ေစ်းႏႇိမ္ေတာ့တာပဲ..။
ရြာကေလးနာရီေလာက္ထြက္တဲ့ကားက ျမိဳ႔ေပၚကုိ ခုႏႇစ္နာရီရႇစ္နာရီေလာက္မႇ ေရာက္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ရြာနဲ႔ ျမင္းျခံက ႏႇစ္ဆယ့္ရႇစ္မုိင္ပဲေ၀းတယ္..။ ဒါေပမယ့္ လမ္းမေကာင္းေတာ့ သုံးေလးနာရီေလာက္ ေမာင္းရတယ္..။ ျမိဳ႔ေပၚေရာက္တာနဲ႔ ပါလာတဲ့ေတာင္းကုိ ထမ္းျပီး ကုန္စိမ္းတန္းဖက္ေျပးရတယ္..။
ကားဂိတ္နဲ႔ ျမင္းျခံျမိဳ႔မေစ်းနဲ႔ကသိပ္မေ၀းဘူး..။ ဆုိက္ကား ငႇားသြားရင္ေတာ့ လူသက္သာတာေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ကုိယ္တုိင္ထမ္းတယ္..။ ဒါမႇ အျပန္မႇာ ဆုိက္ကားခ စာရင္းတင္ျပီး အေမ့ဆီက ဘတ္လို႔ရတာကုိး..။ ထမင္းဖုိးလဘက္ရည္ဖုိးကုိလဲ ဟုိနားနည္းနည္း ဒီနားနည္းနည္းေလး ပုိျပလုိက္တယ္..။
ခံေတာင္း တစ္လုံးကုိ ေခါင္းဖုနဲ႔ရြက္.. အဲဒီခံေတာင္းထဲမႇာ အေလးခ်ိန္ခြင္ ေရာင္းစရာပစၥည္း ပစၥယေလးေတြ ထည့္ျပီးေစ်းလည္ေရာင္းသူကုိ ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထုိးေစ်းသည္လို႔ ရြာဖက္မႇာ သမုတ္ေလ့ရႇိတယ္..။ အေမနဲ႔အတူ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ညီအကုိတေတြလဲ အားရင္အားသလုိ လုိက္ၾကရတယ္..။
အထူးသျဖင့္ေတာ့ ဆီဆား ငရုတ္ ၾကက္သြန္ေရာင္းတာပါပဲ..။ ကြ်န္းေပၚသြား ေစ်းေရာင္းတဲ့ရက္ဆုိရင္ မနက္ေစာေစာထရတယ္..။ ကြ်န္းေပၚမႇာ သစ္ၾကီး၀ါးၾကီးမရႇိေတာ့ ေနျမင့္ရင္ အေတာ္ပူတယ္..။ မနက္ေစာေစာထ သမ္ဗန္နဲ႔ျမစ္ကုိကူး..။ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းကေန ကြ်န္းေပၚကုိ ခံေတာင္း တလႇည့္စီရြက္ရင္း မိသားစုတေတြ ခ်ီတက္ၾကရတယ္..။
ျမစ္ဆိပ္ကေန အနီးဆုံးတဲစုေရာက္ေအာင္ကုိပဲ ႏႇစ္မုိင္ေလာက္ လြင္တီးေခါင္ၾကီး ျဖတ္ေလ်ာက္ၾကရတယ္..။ ပင္ပမ္းေပမယ့္ စားေလာက္ေသာက္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ ျမတ္တယ္..။ အေမေျပာေနက် စကားအတုိင္းေျပာရရင္ေတာ့ '' မႈတ္လန္ဂ်ိဳလန္ အိမ္အတြက္က်န္'' တယ္ေပါ့ဗ်ာ..။
မႈတ္လန္ဂ်ိဳလန္ဆုိတာ ဆီခ်င္တဲ့မႈတ္ (ငါးက်ပ္သားတစ္ဆယ္သားအစိတ္သား စတဲ့ အေလးခ်ိန္ကုိ ခ်ိန္ခြင္နဲ႔ခ်ိန္မေရာင္းဘဲ တစ္ဆယ္သားမႈတ္ ငါးက်ပ္သားမႈတ္ လို႔ေခၚတဲ့ သံခြက္ေလးေတြနဲ႔ေရာင္းတယ္) ထဲမႇာ ၀ယ္သူမရလုိက္ဘဲ ခြက္ထဲကပ္က်န္တဲ့ ဆီကုိ ေခၚတာ..။ ဆီ ဆုိတာမ်ိဳးက ေရလုိ ေမႇာက္သြန္ခ်လုိက္တာနဲ႔ တလေဟာ ေလ်ာက် သြားတဲ့အမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး..။ ဘယ္ေလာက္ေမႇာက္ခ်ခ် ခြက္ထဲမႇာ ကပ္သပ္က်န္ေန တတ္တယ္..။
၀ယ္သူမ်ား လက္လီစိပ္ေလ ကိုယ့္အတြက္က်န္ေလပဲ..။ အဲဒီတုံးကေတာ့ တစ္တဲ၀င္ တစ္တဲထြက္နဲ႔ အေတာ့္ကုိ ပင္ပန္းတယ္..။ ေနာက္ျပီး ေငြသားရေလ့မရႇိဘူး..။ ကုန္ပစၥည္းဖလႇယ္တာ မ်ားတယ္..။ ဘာတာစံနစ္ေပါ့..။
ကုိယ္ေရာင္းလုိက္တဲ့ပစၥည္းကုိ တန္ဘုိးသင့္ျပီး သူတုိ့လယ္ေျမထဲက သီးႏႇံေတြ ျျပန္ေပးေလ့ရႇိတယ္..။ ၾကက္ဟင္းခါးသီး၊ ေျပာင္းဖူး၊ ပဲမ်ိဳးစုံ၊ စုံလို႔ပါပဲ..။ ကြ်န္းေပၚသြားေစ်းေရာင္းတဲ့ ရက္ေတြဆုိ အသြားထက္ အျပန္မႇာ ခါးပုိခ်ိတယ္..။ ဘာတာစံနစ္နဲ႔ ေရာင္းခ်ရလာတဲ့ သီးႏႇံမ်ိဳးစုံကုိ အိမ္အေရာက္ထမ္းျပန္ရတာကုိး..။
မႇတ္မႇတ္ရရ ၾကက္ဟင္းခါးသီး တစ္ဆယ့္ငါးပိႆာေလာက္ကုိ ေဆာင္းနဲ႔ ရြက္ျပီး ျပန္ရဖူးတယ္..။ ေဆာင္းဆုိတာ ၀ါးျခမ္းနဲ႔ယက္ထားတဲ့ အုပ္ေဆာင္းလုိမ်ိဳးဟာကုိ ေခၚတာ..။ ရြာဖက္မႇာေတာ့ ၾကက္ေတြဘာေတြ အုပ္ေလ့ရႇိတယ္..။ ထမင္းစားပဲြအုပ္တဲ့ အုပ္ေဆာင္းလုိဟာမ်ိဳးပါပဲ..။ ဒါေပမယ့္သူက ပုိၾကီးပုိျမင့္တယ္..။ ေတာင္းေတြဘာေတြလုိ ထမ္းမေကာင္းပုိးမေကာင္း ကုိးလို႔ကန့္လန့္ဒီဇုိင္းပဲ..။
အဲဒီလုိမ်ိဳးကြ်န္းေပၚက ရလာတဲ့ အသီးအႏႇံေတြကုိ ေနာက္ရက္မႇာ ျမင္းျခံ (ျမိဳ႔) တက္ေဖာက္သည္သြင္းရတယ္..။ ရြာေစ်းမႇာေရာင္းရင္လဲ ရေတာ့ရတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းသိပ္မရဘူး..။ ျမိဳ႔တက္ေရာင္းရင္ေတာ့ ေစ်းရတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ကရိကထေတာ ့မ်ားတယ္..။ အသီးအႏႇံေတြဆုိေတာ့ ေနာက္ေန့ျမိဳ႔ေရာက္တဲ့အထိ လန္းဆန္းလတ္ဆတ္ေနဖုိ့ ေရဖ်န္းရတာနဲ႔ ေသခ်ာခင္းက်င္းသိမ္းဆည္းရတာနဲ႔ အေတာ္အလုပ္ရႇဳပ္တယ္..။
ကြ်န္းေပၚကလဲထုံးစံအတုိင္းညေန ေနေအးမႇျပန္ၾကရတာဆုိေတာ့ မုိးခ်ဳပ္မႇအိမ္ေရာက္တယ္..။ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ မနားႏုိင္ေသးဘူး..။ ေျပာခဲ့သလုိ ေနာက္တေန့ျမိဳ႔တက္ေစ်းေရာင္းဖုိ့ ျပင္ဆင္ျပီးမႇ ထမင္းစား ၊ စက္ေတာ္ေခၚရတယ္..။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္တေန့မနက္အေစာၾကီး ထရျပန္တယ္..။ ရြာကကားေတြက မနက္အေစာေ၀လီေ၀လင္း ေလးနာရီေလာက္ဆုိရင္ ထြက္ျပီကုိး..။ ျမိဳ႔ေစ်းကလဲ မနက္ေစာမႇီမႇ ေစ်းေကာင္းရတာ..။ နည္းနည္းေနျမင့္သြားတာနဲ႔ ကုိယ္ပစၥည္းကုိ ႏႇစ္ျပား မတန္ေအာင္ ေစ်းႏႇိမ္ေတာ့တာပဲ..။
ရြာကေလးနာရီေလာက္ထြက္တဲ့ကားက ျမိဳ႔ေပၚကုိ ခုႏႇစ္နာရီရႇစ္နာရီေလာက္မႇ ေရာက္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ရြာနဲ႔ ျမင္းျခံက ႏႇစ္ဆယ့္ရႇစ္မုိင္ပဲေ၀းတယ္..။ ဒါေပမယ့္ လမ္းမေကာင္းေတာ့ သုံးေလးနာရီေလာက္ ေမာင္းရတယ္..။ ျမိဳ႔ေပၚေရာက္တာနဲ႔ ပါလာတဲ့ေတာင္းကုိ ထမ္းျပီး ကုန္စိမ္းတန္းဖက္ေျပးရတယ္..။
ကားဂိတ္နဲ႔ ျမင္းျခံျမိဳ႔မေစ်းနဲ႔ကသိပ္မေ၀းဘူး..။ ဆုိက္ကား ငႇားသြားရင္ေတာ့ လူသက္သာတာေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ကုိယ္တုိင္ထမ္းတယ္..။ ဒါမႇ အျပန္မႇာ ဆုိက္ကားခ စာရင္းတင္ျပီး အေမ့ဆီက ဘတ္လို႔ရတာကုိး..။ ထမင္းဖုိးလဘက္ရည္ဖုိးကုိလဲ ဟုိနားနည္းနည္း ဒီနားနည္းနည္းေလး ပုိျပလုိက္တယ္..။
No comments:
Post a Comment