အေဖ့က အဲသလုိ မ်ိဳး ေပါက္တတ္ကရ သိပ္ေျပာတတ္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္အဘြား ေဒၚေအးတင္က ၁၉၈၉ မွာ ဆုံးပါးသြားတယ္..။ မဆုံးခင္ ရန္ကုန္လာေနတယ္..။ သူ႔သား အေထြးဆုံး အိမ္မွာ ေနရင္း ဆုံးပါးသြားတာပဲ..။ အေဖကလည္း ရန္ကုန္ေရာက္တုိင္း အဲဒီအိမ္မွာပဲ တည္းတာ..။
အဘြားကလည္း ခပ္ရြတ္ရြတ္.. အေဖကလည္း ခပ္ရြဲ႔ရဲြ႔..။ မ်ိဳးနဲ႔ ရုိးနဲ႔ ကုိး..။ အဘြား က မဆုံးခင္.. အိပ္ရာေပၚက မထႏုိင္ေတာ့ဘူး..။ ဆရာ၀န္ေတြက အဘြားကုိ တေန႔ ႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ အၾကံေပးတယ္..။ အဘြားက မေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့ဘူး..။ အိပ္ရာထဲမွာပဲ ေခြေခြေလး ေနခ်င္ရွာေတာ့တယ္..။
အေဖကေတာ့ မရဘူး..။ အဘြားကုိ ခ်ိဳင္းၾကားကေန အတင္းခ်ီမျပီး အိမ္ထဲမွာ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ခုိင္းတယ္..။ အဘြားက ဒရြတ္ဆဲြလုိက္ျပီး “ စက္ရွင္မင္းၾကီး အုံးေဖ.. ဒီမွာ လူသတ္ေနပါျပီ ” လုိ႔ ခုႏွစ္အိမ္ၾကား ရွစ္အိမ္ၾကား ေအာ္ေတာ့တာပဲ..။
အဘြားဘယ္လုိေအာ္ေအာ္ အေဖ အေလွ်ာ့မေပးဘူး..။ အေမ ေလွ်ာက္ကုိ ေလွ်ာက္ရမယ္.. မေလွ်ာက္ရင္ ခင္ဗ်ား ေသသြားမွာေပါ့ လုိ႔ လဲ ေျပာတယ္..။ အဘြားကေတာ့ .. ေသခ်င္ေသပါေစေတာ့..လမ္းေတာ့ မေလွ်ာက္ပါရေစနဲ႔ အုံးေဖရဲ႔ လုိ႔ ေျပာျပန္ေတာ့လဲ.. အေမ တကယ္ေသခ်င္လုိ႔လား.. အဲဒါဆုိ လာ.. ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းအုံးနဲ႔ အေပၚက အသာေလး ဖိထားေပးမယ္လုိ႔ .. အျမဲစ တယ္..။
အဘြားက အဲသလုိ သာ လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္တာ..။ သူေနတဲ့ အခန္းေလးထဲမွာက်ေတာ့ အျမဲ မေနခ်င္ျပန္ဘူး..။ အိမ္ေရွဧည္႔ခန္းမွာ လူေတြစုံျပီး အသံဗလံေတြၾကားေနရရင္ အခန္းထဲက ထြက္ခ်င္ျပန္တယ္..။ ဧည္႔သည္ ေတြဘာေတြလာလုိ႔ ဦးေလးတုိ႔ အေဖတုိ႔ စကားေျပာေနသံ ၾကားရင္ “ အုံးေဖ.. အုံးေဖ ” နဲ႔ ကုံးေအာ္တယ္..။
အေမ ဒီမွာ ဧည္႔သည္ေတြ ေရာက္ေနလုိ႔ ခဏေနအုံး.. လုိ႔ အေဖ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ အေမက လက္မခံဘူး..။ အုံးေဖ မင္း လာေခၚမလား.. ငါထြက္လာရမလား လုိ႔ အတင္းေပကပ္ ေအာ္တာပဲ..။ အေဖတုိ႔က ဧည္႔သည္နဲ႔ စကားမျပတ္လုိ႔ .. သူ႔ကုိ အေရးအရာလုပ္ ျပန္မေျပာရင္ အဘြားက အတင္းကုန္းရုန္းျပီး ထြက္လာေတာ့တာပဲ..။
တခါက ဆုိ.. အေဖတုိ႔က သူေခၚတာ အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ စကားမျပန္လုိ႔ ဆုိျပီး အဘြားက သူ႔ဖာသာ ဧည္႔ခန္းထဲ ထြက္ခ်လာတယ္..။ လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ ႏုိင္တာ.. မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ထထြက္လာတာဆုိေတာ့ အဘြားက လုံခ်ည္ကုိ ကြင္းလုံးပုံျပီး ထားခဲ့တယ္..။
အေဖတုိ႔ ဘေထြးတုိ႔ပါမက. ဧည္႔သည္ေတြပါ.. မ်က္လုံးေတြျပဴးကုန္ေတာ့တာေပါ့..။
အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ.. အဘြားကလည္း ခပ္ရြတ္ရြတ္လုိ႔..။
အဘြားက အေဖ့ကုိ ေရႊတိဂုံသြားခ်င္တယ္လုိ႔ ပူဆာဖူးေသးတယ္..။ အဲဒီတုံးက အေဖက “ အေမရယ္ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ငရဲ မေပးပါနဲ႔ ” လုိ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ အဘြားက.. ဟဲ့.. ဘုရားသြားတာ ကုသုိလ္ ရမွာ..ဘယ္ႏွယ့္ ငရဲ မေပးပါနဲ႔ လုိ႔ ေျပာရတာလဲ ေပါ့..။
“ အေမ့အတြက္ေတာ့ ကုသုိ္လ္ရခ်င္ရမွာ.. ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေရႊတိဂုံေရာက္တုိင္း ေရႊခြါခ်င္ေနလုိ႔ အိမ္မွာ ပုိစကာေတာင္ ၀ယ္ခ်ိတ္မထားဘူး ” လုိ႔ အေဖက ျပန္ေျပာတယ္..။
စသလုိလုိ ေနာက္သလုိလုိ ဆုိေပမယ့္ အေဖက ကြန္ျမဴနစ္ နည္းနည္းဆန္တယ္..။ သူတုိ႔ေခတ္သူတုိ႔အခါကလည္း ကြန္ျမဴနစ္ေခတ္ အလံနီေခတ္.. ရဲေဘာ္ျဖဴ ရဲေဘာ္၀ါေခတ္ ဆုိေတာ့ မႈိင္းေတြ မိခဲ့ဟန္ ရွိပါတယ္..။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment