ကြ်န္ေတာ့္ ငယ္ဘ၀ ကစားေဖာ္ေတြထဲမွာ တင္မာယု ဆုိတာ ရွိတယ္..။ သူနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ..။ သူ႔အေဖ ဦးေပါက အေဖ့တပည္႔..။ အေဖ အစုိးရပဲဒုိင္မႈးလုပ္ေတာ့ ဦးေပါက အလုပ္သမားေခါင္း.။ ဦးေပါနဲ႔ ပါတ္သက္လုိ႔ အေဖ ေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္း ေတာင္ ရွိတယ္..။
“ ေမာင္ေပါ ေက်ာက ကတၱားထက္ တိက်တယ္ .. လဲြ လွ.. တစ္ေပါင္ပဲ ” တဲ့..။
တကယ္လည္း ဦးေပါေက်ာက သိပ္တိက်တယ္..။ မယုံတဲ့ သူ႔အေပါင္းအေရာင္းေတြ ေလာင္းေၾကးစားေၾကးနဲ႔ မခ်ိန္ရေသးတဲ့ ပဲအိတ္တစ္အိတ္ကုိ ဦးေပါ ထမ္းခုိင္းတယ္..။ ဦးေပါက ထမ္းၾကည္႔ျပီး ဒီပဲအိတ္က ဘယ္ႏွစ္ေပါင္ ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္..။ တကယ္ခ်ိန္ၾကည္႔ေတာ့လည္း ဦးေပါေျပာသလုိ အေလးခ်ိန္က ကြက္တိ..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လူမမယ္ .. ဆုိရွယ္လစ္ အစုိးရေခတ္မွာ .. ကုန္သြယ္လယ္ယာ အ၀ယ္ဒုိင္ေတြဆုိတာ သိပ္အလုပ္ျဖစ္တယ္..။ ဦးေပါက အဲသလို ဒုိင္ရဲ႔ အလုပ္သမား ေခါင္းဆုိေတာ့ တေန႔တေန႔ သူထမ္းရတဲ့ ပဲအိတ္က ဘယ္နည္းမလဲ..။ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ ပဲအိတ္ထမ္းလာတာဆုိေတာ့ .. ေက်ာေပၚ ပဲအိတ္တင္လုိက္တာနဲ႔ အဲဒီ ပဲအိတ္ ဘယ္ေလာက္ အေလးခ်ိန္ရွိတယ္ဆုိတာ.. သူမွန္းမိေနျပီ..။
အဲဒါေၾကာင့္အေဖက ခ်ီးမြမ္းတာပဲ..။ ေမာင္ေပါေက်ာက ကတၱားမလုိဘူး လုိ႔..။
ဦးေပါက.. အေဖ့ဒုိင္မွာ အလုပ္သမားေခါင္းလုပ္သလုိ.. သမ၀ါယမ ႏြားေမြးျခံ ဒရ၀မ္လည္း လုပ္တယ္..။ ဒရ၀မ္ ဆုိတာထက္.. သမ၀ါယမက ေမြးထားတဲ့ ႏြားေတြကုိ တာ၀န္ယူျပီး ေက်ာင္းတာပဲ..။ ႏြားေတြကုိ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔ ျခံထဲကထုတ္.. စားက်က္ဆီ ေမာင္းတာကုိ ႏြားေက်ာင္းတာလုိ႔ ေခၚတယ္..။ အဲသလုိ ေက်ာင္းတဲ့သူကုိက်ေတာ့ ႏြားေက်ာင္းသားတဲ့..။
ဦးေပါသမီး တင္မာယုက ႏြားေက်ာင္းသူ ေပါ့..။ ငယ္ငယ္က တင္မာယုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ႏြားေက်ာင္းလုိက္သြားလုိ႔ ေက်ာင္းပ်က္တာသိတုိင္း အေဖက ေဆာ္ပေလာ္တီးေလ့ ရွိတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္ပဲ..။ တင္မာယုတုိ႔နဲ႔ ႏြားေက်ာင္းရတာကုိ ေပ်ာ္တယ္..။ ႏြားေက်ာင္းရင္း ပုဇြန္လုံး ႏိႈက္ရတာ ပုိေပ်ာ္ေသးတယ္..။
ဧရာ၀တီျမစ္ေဘးနားက လယ္ကြက္ေတြမွာ ျမစ္ေရက်ခ်ိန္ဆုိ ပုဇြန္လုံး သိပ္ေပါတယ္..။ ေျမြမေၾကာက္ ကင္းမေၾကာက္.. တြင္းျမင္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တင္မာယုတုိ႔ လက္ထုိးႏႈိက္ၾကတာပဲ..။ အထဲက ပုဇြန္လုံးကလည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လက္ၾကီး သူ႔တြင္းထဲ ၀င္လာကတည္းက တတ္ႏုိင္သမွ် သူ႔လက္မနဲ႔ ညွပ္ဖုိ႔ လုပ္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ ႏႈိက္ေနက်ဆုိေတာ့ သိပ္အညွပ္မခံရတယ္လုိ႔ေတာ့ မရွိပါဘူး..။
ပုဇြန္လုံးဆုိတာ အညာေခၚ ေခၚတာပဲ..။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာကေတာ့ ဂဏန္းလုိ႔ ေခၚမလားပဲ..။ ရြာမွာကေတာ့ ပုဇြန္လုံးပဲ..။ ျမန္မာ့စာေပ မွာ “ ေတာ္သလင္းေန၊ ပုဇြန္ေသ ” လုိ႔ေတာင္ ရွိတယ္..။ ေတာ္သလင္းလ ေနျပင္းပုံက ပုဇြန္လုံးေတြေတာင္ တြင္းမေအာင္းႏုိင္ဘဲ ေသရတယ္လုိ႔ ဆုိလုိတာပဲ..။
တြင္းထဲက ပုဇြန္လုံး.. အျပင္ေရာက္တာနဲ႔.. သူအႏၱရာယ္ အေပးႏုိင္ဆုံး လက္မႏွစ္ေခါင္းကုိ အုပ္ကုိင္ျပီး ရင္ပတ္ေအာက္က ၾတိဂံပုံအဖတ္လွန္၊ လက္မနဲ႔ဖိႏွိပ္လုိက္ရုံပဲ..။ ပုဇြန္လုံးခမ်ာ .. နဂုိရ္ျပဴးေနတဲ့ မ်က္လုံးေတာင္ ေပကလပ္ေပကလပ္မလုပ္ႏုိင္ရွာဘူး.. တခါတည္း မာလကီးယားတာပဲ..။
တင္မာယုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိေပမယ့္ သူက ေက်ာင္းမေနႏုိင္ဘူး..။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ႏြားေက်ာင္းရတာဆုိေတာ့ ေသစာရွင္စာ ေတာင္ မတတ္ပါဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆင္းရဲတယ္ဆုိတာ ဦးေပါတုိ႔က “ ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးတယ္ ” ပဲ..။ အညာေဆာင္းကာလဆုိ သူတုိ႔မိသားစု ဂုံနီအိတ္စုတ္ကုိ လုျခံဳၾကရတာ..။
ဒါေပမယ့္ ဦးေပါက ေလာကဓံကုိေတာ့ ထီမထင္ဘူး..။ ေဆာင္းကြ်တ္တုိင္း သူအျမဲေျပာေလ့ ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္..။
“ သူမ်ားေတြ ေဆာင္းကြ်တ္၊ ေမာင္ေပါလည္း ေဆာင္းကြ်တ္တာပါပဲ..။ ဂုံနီအိတ္ျခဳံအိပ္လုိ႔.. ေဆာင္းက ေမာင္ေပါကုိ တစ္ရက္ပုိမခ်မ္းသြားပါဘူး ” တဲ့..။
ဦးေပါမိန္းမ က ေဒၚေက်ာက္တဲ့..။ ဦးေပၚ ေဘာ္ဒါ ကုိဖုိးပါဆုိတာ ရွိေသးတယ္..။ ကုိဖုိးပါ မိန္းမနာမည္က ခပ္ဆန္းဆန္းပဲ..။ ေဒၚ ျဂိဳလ္တု တဲ့..။ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ အဲဒီနာမည္ေပးသလဲ မသိေပမယ့္ တစ္ရြာလုံးက ျဂိဳလ္တုလုိ႔ပဲ ေခၚၾကတယ္..။
ဦးေပါတုိ႔ ေဘာ္ဒါေတြမွာ စာခ်ိဳး ရွိေသးတယ္..။
“ေၾကာက္တတ္တာက ေမာင္ေပါ..၊ ျဂိဳလ္တု စီးတာက ဖုိးပါ..၊ ဟုိစမ္းဒီစမ္းနဲ႔က ေမာင္ယဥ္ေထြး ” တဲ့..။ ေမာင္ယဥ္ေထြးက မိန္းမႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္.. ။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္စလုံးက စမ္း ဆုိတဲ့ နာမည္စာလုံးပါေနလုိ႔ အဲသလုိ စာခ်ိဳးၾကတာပဲ..။
ဦးေပါတုိ႔က ႏြားျခံဆုိေတာ့ သူတုိ႔ျခံမွာ ႏြားေမြးတုိင္း ႏြားခ်င္းစားရတယ္..။ အခ်င္း ေပါ့..။ ႏြားခ်င္းဆုိတာ.. ရန္ကုန္မွာေတာ့ မစားရသေလာက္ပါပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္တုံးကေတာ့ ႏြားခ်င္းဆုိတာ နတ္သုဒၶါပဲ..။ သိပ္စားလုိ႔ေကာင္းတယ္..။ ရွားလည္း ရွားတာကုိး..။
ဦးေပါက ခုေတာ့ မရွိရွာေတာ့ပါဘူး..။ ဒီတစ္ေခါက္ ကြ်န္ေတာ္ရြာေရာက္ေတာ့ ရြာဘုရားေစ်း ဟုိေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္လုပ္မိတယ္..။ ပဲြခင္းေဘးမွာ မုန္႔ေပါင္းဖုိေလး ခ်လုိ႔ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ တင္မာယုကုိ ေတြ႔မိတယ္..။ ဇရာနဲ႔ ေလာကဓံအထုအေထာင္းေတြေၾကာင့္ တအားအုိစာသြားေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ျမင္တာနဲ႔ သူ႔ကုိ ခ်က္ျခင္းမွတ္မိလုိက္တယ္..။
သူတုိ႔ဆုိင္ေရွ႔ ေျခစုံရပ္ျပီး “ မုန္႔ေပါင္း တစ္ခု ဘယ္ေလာက္လဲ ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေမးေတာ့ “ တစ္ခု ငါးဆယ္ ” လုိ႔ မီးကုန္းမႈတ္ေနတဲ့ ေဒၚေက်ာက္က ေခါင္းငုံ႔မထဘဲ ျပန္ေျဖတယ္..။
“ အဲဒါဆုိ အခုတစ္ရာေပးဗ်ာ ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အံ့ၾသတၾကီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေမာ့ၾကည္႔ၾကတယ္..။ သူတုိ႔စိတ္ထဲ တစ္ခုခုေတာ့ ပုံမွန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနခဲ့ၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိလည္း သူတုိ႔ မွတ္မိဟန္မရွိဘူး..။
အိပ္ထဲက ပုိက္ဆံငါးေထာင္ထုတ္ျပီး မုန္႔ေပါင္းဗန္းကေလးေပၚ တင္ရင္း.. “ ေဒၚၾကီး.. ကြ်န္ေတာ္ပါ.. တင္မာယု ငါပါ ” ဆုိျပီး ကြ်န္ေတာ့္ငယ္နာမည္ ေျပာလုိက္တယ္..။
တဆက္တည္း “ ဦးေပါ ေရာ ေနေကာင္းလား ” လုိ႔လည္း ေမးမိတယ္..။
မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အေျခအေနတစ္ခုမွာ ရုတ္တရက္သူတုိ႔ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ အံ့ၾသမႈေတြက မ်က္ရည္မ်ားအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္း သြားေတာ့တယ္..။
မီးထုိးလက္စ ထင္းေခ်ာင္းကုိ ပစ္ခ်ျပီး တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေဒၚေက်ာက္ ထဖက္တယ္..။
သူ႔ခႏၶာကုိယ္ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တုန္ေနရင္း “ မင္းဦးေပါ မရွိေတာ့ဘူး ” တဲ့..။ ပဲြခင္းထဲက လူေတြကေတာ့ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ၾကည္႔လုိ႔..။
ကြ်န္ေတာ္ကေရာ.. ဘာသားနဲ႔ ထုထားတာမုိ႔လဲ..။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
bro သိပ္စာေရးေကာင္းတာပဲေနာ္
I like the last sentence. I am so crying reading this blog post!
ဒါဆို အကိုလည္း အျပိဳင္ငိုခဲ့တာေပါ့ ... :P :D
ဖတ္ၿပီးေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းဘူး
Post a Comment