ကဲ.. အညာအစားအစာေတြအေၾကာင္း ျပန္ အလြမ္းသယ္ေနတာ ရပ္ျပီး ရြာအ၀င္ ေလး ေရးအုံးမွ..။
ရြာထိပ္က ေရႊေတာင္ဦးဘုရားနား ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကားေရာက္ေတာ့ ေလးနာရီေလာက္ ရွိေနျပီ..။ ျမင္သမွ် ေတြ႔သမွ် လူအားလုံးကုိ ႏႈတ္ဆက္စရာ လူေတြခ်ည္း
ျဖစ္ေနခဲ့တယ္..။ ရြာအ၀င္ကစလုိ႔ ကားက တစ္ဘီးခ်ည္းပဲ လွိမ့္ရေတာ့တယ္..။ ဟုိလူ႔ ႏႈတ္ဆက္ ဒီလူ႔ႏႈတ္ဆက္နဲ႔ တေရြ႔ေရြ႔ေပါ့..။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ရြာဘုရားပဲြနဲ႔
တုိးေနျပန္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္လုိ႔ကုိ မဆုံးေတာ့ဘူး..။ အားလုံးက သူတုိ႔အိမ္ေတြမွာ တည္းဖုိ႔ ၀ုိင္းေျပာၾကတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေနစရာ အိမ္မရွိဘူးဆုိတာ
သူတုိ႔သိတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မိသားစု ေနာက္ဆုံးေနခဲ့တဲ့ အိမ္ကလည္း အခုဆုိ ထင္းပုံျဖစ္ေနေလာက္ျပီ..။ အလြမ္းေျပ ၾကည္႔ခ်င္ရင္ေတာင္ မလြယ္ေတာ့ဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔
မိသားစု မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ပုိင္း .. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေနခဲ့တဲ့ ကုန္သြယ္လယ္ယာ ဒုိင္၀င္းၾကီးကုိလည္း တစစီေ၀ျခမ္းစိတ္ျဖာျပီး ၀င္းလုံးျပည္႔ အိမ္ေတြဆုိင္ေတြ ေဆာက္
ပစ္လုိက္ၾကတယ္..။
အစုိးရပုိင္ ၀င္းလုိ႔အေဖေျပာေပမယ့္.. ေနာက္ေဖးဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနဲ႔ ေရွ႔က ဘုရားၾကီးပုိင္ သာသနာ့ ေျမလုိလုိ ရြာကလူေတြက သတ္မွတ္ျပီး အဲသလုိ
လုပ္လုိက္ၾကတာပဲ..။ ကုန္သြယ္လယ္ယာ အ၀ယ္ဒုိင္ကလည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ.. ပ်က္သြားေတာ့ .. ထူးေထြျပီးေတာ့ ျပသာနာ မျဖစ္ေတာ့ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႔..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေနစဥ္က.. ေျမအက်ယ္အ၀န္း ႏွစ္ဧကေလာက္ ရွိတယ္..။
လဘက္ရည္ဆုိင္တခ်ိဳ႔ .. ၀ါးေထာင္တခ်ိဳ႔ နဲ႔ မိသားစုက သုံးေလးစုေလာက္ အခုေတာ့ အဲဒီမွာ ေနေနၾကတယ္..။ တယ္လီဖုံးအိတ္ခ်ိန္းရုံးလုိလုိလည္း အဲဒီမွာ ရွိတယ္
လို႔ ေျပာသံ ၾကားခဲ့ရေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အလြမ္းေျပေတာင္ မသြားခဲ့ေတာ့ပါဘူး..။ ရြာျပန္ေရာက္တာနဲ႔တင္ အလြမ္းက ေျပေနခဲ့ပါျပီ..။
လုပ္စရာေတြကလည္း ပါလာတာမုိ႔.. သိပ္ျပီးေတာ့လည္း ဟုိသြားဒီသြား လုပ္ခ်ိန္ မရွိဘူး ျဖစ္ေနခဲ့တယ္..။
အတူပါလာတဲ့ အကုိၾကီးေတြက သူတုိ႔အိမ္မွာ လုိက္တည္းဖုိ႔ အတင္းေခၚေနေပမယ့္.. အေဖတုိ႔အေမတုိ႔နဲ႔လည္း ရင္းႏွီး၊ ကြ်န္ေတာ့္ကုိလည္း ညီငယ္တစ္ေယာက္လုိ
ခင္မင္တဲ့ .. အိမ္မွာပဲ တည္းလုိက္ေတာ့တယ္..။ သူတုိ႔မိသားစုက ကြ်န္ေတာ္သူတုိ႔အိမ္မွာ မတည္းရင္ စိတ္အဆုိးၾကီးဆုိးဖုိ႔ရွိတယ္..။ အဲဒီအိမ္မွာ အထုပ္အပုိးေတြ ခ်..
ခဏနားျပီး ေရခ်ိဳးတယ္..။
ညေနေလးနာရီေလာက္ ရြာ၀င္တယ္ဆုိေပမယ့္.. ေရမုိးခ်ိဳးျပီး နာရီၾကည္႔ေတာ့ ေျခာက္နာရီခဲြေနျပီ..။ အခ်ိန္ေတြကလည္း ကုန္ျမန္လုိက္တာ..။ ရာသီကလည္း
ညတာရွည္တဲ့ ရာသီဆုိေတာ့ ေန၀င္တာေစာျပီး ေမွာင္တာ ျမန္တယ္..။ ရြာ ထုံးစံအရ ေန၀င္မီးျငိမ္းတာက မ်ားေတာ့.. ရန္ကုန္အလုိအရ.. ေျခာက္နာရီခဲြက
ေစာေနေသးေပမယ့္.. ရြာမွာက အေတာ္အခ်ိန္လင့္ေနခဲ့ျပီ..။
ကုိးနာရီဆယ္နာရီဆုိ.. တရြာလုံးက အိပ္ကုန္က်ျပီ..။ တအိမ္ဆင္း တအိမ္တက္ လုိက္ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာဖုိ႔ဆုိရင္.. ႏႈိးျပီးေျပာမွ ရမယ့္အခ်ိဳးပဲ..။ ျမိဳ႔ျပက
အခ်ိန္ဇယား နဲ႔ ေက်းလက္နာရီ ႏွစ္ခု .. ဟာမုိနီမျဖစ္ေတာ့ .. ကြ်န္ေတာ့္မွာ အခ်ိန္က ဆင္းရဲသြားျပန္တယ္.။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္တယ္ၾကားျပီး သူတုိ႔အိမ္ေတာင္
မလာသြားဘူးလုိ႔ အထင္လဲြမယ့္ အေရးကုိလည္း လွမ္းေတြးပူရေသးတယ္..။
ႏွစ္အစိတ္ေလာက္ေနခဲ့တဲ့ ရြာဆုိေတာ့ အထုိက္အေလ်ာက္ ကုိယ့္အေပၚမွာ ေက်းဇူးတရား ရွိသူေတြကလည္း မနည္းလွဘူး..။
ဒီေကာင္ အခုေတာ့ တုိ႔ကုိေမ့ျပီေပါ့..။ အရင္တုံးကေတာ့ ဒီေကာင္ တုိ႔ေကြ်းတာ စားခဲ့ရတာ...။ သူတုိ႔မိသားစု စားရမဲ့မဲ့ ေသာက္ရမဲ့မဲ့တုံးက ဘယ္သူေတြက
အေရးလုပ္လုိ႔လဲ..။ အခုလုိ အထုိက္အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္လာေတာ့မွ.. ေကြ်းခ်င္ေမြးခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေနတာ..။ ပစ္ထားလုိက္.. မလာရင္ မေခၚနဲ႔..
သြားလည္းမေတြ႔နဲ႔.. ။ စသျဖင့္ စသျဖင့္.. အားမလုိအားမရ ေျပာတာေတြကုိ.. မလာေတာ့ဘူးထင္ေနတဲ့အိမ္ေတြကုိ အခ်ိန္လုျပီး သြားေတြ႔မွ.. ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔
သူတုိ႔ ေျဖေျပာေျပာတာ.. ၾကားခဲ့ရျပန္တယ္..။
ဘယ္လုိမွကုိ ေတြ႔ဖုိ႔ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ခဲ့သူေတြကေရာ ကြယ္ရာမွာ သူတုိ႔ေျပာသလုိ ေျပာေနမလားမသိ..။
အခ်ိန္ကလည္း တကယ့္ကုိ ဆင္းရဲပါတယ္..။ ေရာက္တုံးေရာက္ခုိက္ ရြာကက်ဳရွင္ဆရာမ်ားနဲ႔လဲ စကားစျမည္ေျပာခ်င္ေသးတယ္..။ လက္ရွိရြာမွာ က်ဳရွင္ျပေနတဲ့ က်ဳရွင္ဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ တပည္႔ေဟာင္းေတြဆုိေတာ့ သူတုိ႔ဘယ္လုိသင္ေနသလဲ.. ဘယ္လုိေတြးေခၚေနသလဲ ဆုိတာလည္း ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္ေနခဲ့တယ္..။
ရြာက ကေလးေတြရဲ႔ အနာဂါတ္ပညာေရးကုိ ကြ်န္ေတာ္တတ္ႏုိင္သမွ် ျဖည္႔ဆည္းဖုိ႔ ဆုိရင္.. သူတုိ႔ရဲ႔ အားေတြ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈေတြ မလဲြမေသြ လုိကိုလုိတယ္လုိ႔ ခံယူထားတာမုိ႔လည္း.. ေရာက္တဲ့ ညမွာပဲ သူတုိ႔နဲ႔ ေတြ႔ဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္စီစဥ္လုိက္တယ္..။ ညကုိးနာရီ.. ေတာင္ရပ္ထဲက ကုိခ်ိဳ၊မၾကည္ေဌးတုိ႔အိမ္မွာ ေတြ႔မယ္ေပါ့..။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
ၿပီးရင္စာအုပ္ထုတ္ေတာ႔ "အညာသူ၊အညာသား ကၽြန္ေတာ့္ ေဆြမ်ဳိးမ်ား"
Post a Comment