သေဘၤာေဖာ္တဲ့အဖဲြ့သားတစ္ေယာက္ ေပးတဲ့ ရည္းစားစာတစ္ေစာင္အေၾကာင္း ေျပာရဦးမယ္..။ သေဘၤာေဖာ္တဲ့အဖဲြ့ထဲက စုိးလြင္ဆုိတဲ့ေကာင္က ကြ်န္ေတာ္တုိ့ရြာက မစိန္ရႇင္ဆုိတဲ့ အမၾကီးကုိ ၾကိဳက္တယ္..။ မစိန္ရႇင္တုိ့က ရြာမႇာ အလယ္အလတ္ ေရႊမရႇားေငြမရႇား..။ စုိးလြင္က.. စာမတတ္ေပမတတ္.. ငမဲြ..။ (ဒါေပမယ့္ ေရငုပ္ေတာ့ကြ်မ္းတယ္)
မစိန္ရႇင္တုိ့က.. ေစ်းထဲမႇာ.. ဆန္ဆီ ေရာင္းတယ္..။ စုိးလြင္တုိ့က တစ္ပတ္ႏႇစ္ခါေလာက္ ကုန္းေပၚတက္ျပီး ဆန္ဆီ အေျခာက္အျခမ္း ေစ်းလာ၀ယ္ေလ့ရႇိတယ္..။ လာတုိင္း မစိန္ရႇင္တုိ့ဆုိင္မႇာ.. ဆန္၀ယ္တယ္..။ ေဖာက္သည္ေတြေပါ့..။ ေတြ႔ပါျမင္ပါမ်ားေတာ့.. စုိးလြင္က မစိန္ရႇင္ကုိ ခုိက္သြားတယ္..။
အဲဒီလုိနဲ့ ႏႇလုံးေသြးေတြနဲ့ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကုိ စုိးလြင္ ၾကိဳးစား စာစီတယ္..။ အခြင့္သာရင္ မစိန္ရႇင္ကုိ ေပးမယ္ေပါ့..။
တစ္ရက္ ထုံးစံအတုိင္း စုိးလြင္ ဆန္၀ယ္တယ္..။ မစိန္ရႇင္အတြက္ ခ်စ္သ၀ဏ္လႊာကုိလည္း လစ္ရင္ေပးဖု့ိ.. လက္ထဲမႇာ ဆုပ္ထားတယ္..။ ဒါေပမယ့္ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔က်ေတာ့ စုိးလြင္ေၾကာက္ေနတယ္..။ ေနာက္ဆုံး မထူးဘူးဆုိျပီး.. မစိန္ရႇင္ တဖက္အလႇည့္မႇာ.. စာကုိ ဆန္ပုံထဲ ထုိးထည့္ျပီး စုိးလြင္လစ္တယ္..။
ကံဆုိးခ်င္ေတာ့.. စုိးလြင္ရဲ့ စာကုိ မစိန္ရႇင္က မေတြ႔ဘဲ.. သူ့အေမ ေဒၚခင္ျမက ဆတုတ္ေမႊြရင္း ေတြ႔သြားတယ္..။ (ဆန္ခ်င္တဲ့အခါ ျပည္ေတာင္း တင္းေတာင္းရဲ့ မ်က္ႏႇာျပင္သပ္ခ်တဲ့ တုတ္ကုိ ဆတုတ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ့အရပ္မႇာ ေခၚတယ္.. )
အဲဒီစာက ရြာမႇာေတာ့ ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေတာင္ ဟုိးေလးတေၾကာ္ေၾကာ္ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္..။ စုိးလြင္က စာေကာင္းေကာင္းမေရးတတ္ေလေတာ့.. စာလုံးေပါင္းေတြကမႇား.. တင္စားခ်က္ကေတြ ေသာက္တလဲြ.. အျမီးအေမာက္မတည့္ ျဖစ္ကုန္ရႇာတယ္..။
မစိ္န္ရႇင္ ရဲ့ နာမည္ေတာင္ မႇန္ေအာင္ မေပါင္းတတ္ရႇာဘူး..။
စာအစမႇာ.. ခ်စ္ရတဲ့ မစိန္ရႇင္ လို႔ ေရးခ်င္ဟန္ တူပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္စာထဲမႇာက '' ခြ်စ္္ရတဲ့ မစိနရႇ '' တဲ့..။
'' မစိနရႇ ကုိ ခြ်စ္္တာ မြတ္တာ စစ္ႏႇဲ႔ပါ '' တဲ့..။ (ခ်စ္တာ ေမတၲာစစ္နဲ့ပါ လို႔ ေရးတာ )
ကုေဋကုဋာမက ခ်စ္ေနမႇာပါ ဆုိတာကုိက်ေတာ့.. '' ဣဌနာဣဌနာ မက ခြ်စ္္ေနမႇာပါ '' လို႔ ေရးထားတယ္..။
ေနာက္ဆုံးမႇာေတာ့.. '' ကုိ ခြ်စ္ တာကုိ လာ ခံ ရင္ လူၾကီ စုံရာနဲ့ လာေတာင္ မယ္ '' ဆုိျပီး အဆုံးသတ္ ထားတယ္..။
အဲဒီစာကုိ မစိန္ရႇင္အေမ ေဒၚခင္ျမၾကီးက ေဘးဆုိင္က မုန့္ဟင္းခါးသည္ ေဒၚတင္ေအးကုိ ေပးဖတ္တယ္..။ ေဒၚတင္ေအးက.. ေမာင္းထုလုိက္တာ.. တစ္ရြာလုံးသိေရာ..။
( ေမာင္ကယ္လ္ဗင္ တုိ့ ကဖုိးသား တုိ့ ေမာင္နား တုိ့ ကုိရင္ရမ္း တုိ့ တေတြလည္း.. ေကာင္မေလးကုိ တကယ္ခြ်စ္ရင္ လူၾကီစုံရာ နဲ့ ေကာင္မေလးအိမ္ သြား ေတာင္ ၾကပါလား )
မစိန္ရႇင္တုိ့က.. ေစ်းထဲမႇာ.. ဆန္ဆီ ေရာင္းတယ္..။ စုိးလြင္တုိ့က တစ္ပတ္ႏႇစ္ခါေလာက္ ကုန္းေပၚတက္ျပီး ဆန္ဆီ အေျခာက္အျခမ္း ေစ်းလာ၀ယ္ေလ့ရႇိတယ္..။ လာတုိင္း မစိန္ရႇင္တုိ့ဆုိင္မႇာ.. ဆန္၀ယ္တယ္..။ ေဖာက္သည္ေတြေပါ့..။ ေတြ႔ပါျမင္ပါမ်ားေတာ့.. စုိးလြင္က မစိန္ရႇင္ကုိ ခုိက္သြားတယ္..။
အဲဒီလုိနဲ့ ႏႇလုံးေသြးေတြနဲ့ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကုိ စုိးလြင္ ၾကိဳးစား စာစီတယ္..။ အခြင့္သာရင္ မစိန္ရႇင္ကုိ ေပးမယ္ေပါ့..။
တစ္ရက္ ထုံးစံအတုိင္း စုိးလြင္ ဆန္၀ယ္တယ္..။ မစိန္ရႇင္အတြက္ ခ်စ္သ၀ဏ္လႊာကုိလည္း လစ္ရင္ေပးဖု့ိ.. လက္ထဲမႇာ ဆုပ္ထားတယ္..။ ဒါေပမယ့္ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔က်ေတာ့ စုိးလြင္ေၾကာက္ေနတယ္..။ ေနာက္ဆုံး မထူးဘူးဆုိျပီး.. မစိန္ရႇင္ တဖက္အလႇည့္မႇာ.. စာကုိ ဆန္ပုံထဲ ထုိးထည့္ျပီး စုိးလြင္လစ္တယ္..။
ကံဆုိးခ်င္ေတာ့.. စုိးလြင္ရဲ့ စာကုိ မစိန္ရႇင္က မေတြ႔ဘဲ.. သူ့အေမ ေဒၚခင္ျမက ဆတုတ္ေမႊြရင္း ေတြ႔သြားတယ္..။ (ဆန္ခ်င္တဲ့အခါ ျပည္ေတာင္း တင္းေတာင္းရဲ့ မ်က္ႏႇာျပင္သပ္ခ်တဲ့ တုတ္ကုိ ဆတုတ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ့အရပ္မႇာ ေခၚတယ္.. )
အဲဒီစာက ရြာမႇာေတာ့ ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေတာင္ ဟုိးေလးတေၾကာ္ေၾကာ္ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္..။ စုိးလြင္က စာေကာင္းေကာင္းမေရးတတ္ေလေတာ့.. စာလုံးေပါင္းေတြကမႇား.. တင္စားခ်က္ကေတြ ေသာက္တလဲြ.. အျမီးအေမာက္မတည့္ ျဖစ္ကုန္ရႇာတယ္..။
မစိ္န္ရႇင္ ရဲ့ နာမည္ေတာင္ မႇန္ေအာင္ မေပါင္းတတ္ရႇာဘူး..။
စာအစမႇာ.. ခ်စ္ရတဲ့ မစိန္ရႇင္ လို႔ ေရးခ်င္ဟန္ တူပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္စာထဲမႇာက '' ခြ်စ္္ရတဲ့ မစိနရႇ '' တဲ့..။
'' မစိနရႇ ကုိ ခြ်စ္္တာ မြတ္တာ စစ္ႏႇဲ႔ပါ '' တဲ့..။ (ခ်စ္တာ ေမတၲာစစ္နဲ့ပါ လို႔ ေရးတာ )
ကုေဋကုဋာမက ခ်စ္ေနမႇာပါ ဆုိတာကုိက်ေတာ့.. '' ဣဌနာဣဌနာ မက ခြ်စ္္ေနမႇာပါ '' လို႔ ေရးထားတယ္..။
ေနာက္ဆုံးမႇာေတာ့.. '' ကုိ ခြ်စ္ တာကုိ လာ ခံ ရင္ လူၾကီ စုံရာနဲ့ လာေတာင္ မယ္ '' ဆုိျပီး အဆုံးသတ္ ထားတယ္..။
အဲဒီစာကုိ မစိန္ရႇင္အေမ ေဒၚခင္ျမၾကီးက ေဘးဆုိင္က မုန့္ဟင္းခါးသည္ ေဒၚတင္ေအးကုိ ေပးဖတ္တယ္..။ ေဒၚတင္ေအးက.. ေမာင္းထုလုိက္တာ.. တစ္ရြာလုံးသိေရာ..။
( ေမာင္ကယ္လ္ဗင္ တုိ့ ကဖုိးသား တုိ့ ေမာင္နား တုိ့ ကုိရင္ရမ္း တုိ့ တေတြလည္း.. ေကာင္မေလးကုိ တကယ္ခြ်စ္ရင္ လူၾကီစုံရာ နဲ့ ေကာင္မေလးအိမ္ သြား ေတာင္ ၾကပါလား )
1 comment:
အဲဒီအတုိငး္းကိုေရးေပးလိုက္မယ္ဗ်ဳိ ့
Post a Comment