14.2 ဘန္ေကာက္ကိုအသြား

ဟုိး ျမန္မာျပည္အလယ္ပုိင္း.. ရြာငယ္ဇနပုဒ္က.. ရြာသား ကြ်န္ေတာ္.. ငယ္ငယ္တုံးက အခုလုိ ေတြးခဲ့ဖူးေသးတယ္..။

'' ငါ ဒီတစ္သက္ ရန္ကုန္ေတာင္ ေရာက္ဖူးပါ့မလားမသိ '' လုိ့..။

ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ရြာမႇာ.. ရန္ကုန္ မေရာက္ဖူးဘဲ ေသသြားတဲ့ သူေတြ တပုံၾကီးရႇိတယ္..။ သူတုိ့တသက္ ရန္ကုန္ဆုိတာ.. ေျမပုံထဲေလာက္သာ ေတြ့ဖူးၾကတာ..။ ဟုိးေခတ္တုံးက အခုလုိ တီဗီြဆုိတာလဲ မေပၚေသး..။ ႏုိင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ရဖုိ့ဆုိတာကလဲ ဘယ္လုိမႇ မျဖစ္ႏုိင္... ဆုိေတာ့.. ရန္ကုန္ကုိ.. ေရာက္ဖုိ႔ဆိုိတာ.. ရြာသားေတြအတြက္ေတာ့ အိပ္မက္တစ္ခုပဲ..။

အဲဒီလုိမ်ိဳး ရြာမႇာၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ကြ်န္ေတာ္.. ၁၉၉၇ ခုႏႇစ္မႇာ.. အလုပ္ကေန ႏုိင္ငံျခား သြားဖုိ့ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့.. ေတြးသာၾကည့္ေပေတာ့..။ ဒါေတာင္ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မဟုတ္ဘူးေနာ္..။ သင္တန္းေလး တစ္လေလာက္သြားရတာ..။

အဲဒီတုံးက သတိရေသးတယ္..။ ႏုိင္ငံျခားသြားမႇာဆုိေတာ့.. အက်ႌ ေဘာင္းဘီ သားသားနားနားေလး ၀ယ္မႇဟဲ့လုိ့ ေတြးျပီး စတုိးဆုိင္ တကာေလ်ာက္ၾကည့္မိတယ္..။

ရတဲ့ လခက တစ္လမႇ.. ရႇစ္ေထာင္က်ပ္..။ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့ အက်ႌ ေဘာင္းဘီက တစ္ထည္တစ္ထည္ ကုိးေထာင္ တစ္ေသာင္း ဆုိေတာ့.. အနားကုိ မကပ္ႏုိင္ဘူး..။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဒ၀ူးကခ်ဳပ္တဲ့ အက်ႌီ ေဘာင္းဘီ ေတြ ေရာင္းတဲ့ စတုိးဆုိင္မႇာ.. ဂိတ္ဆုံးတယ္..။

မႇတ္မႇတ္ရရ.. ကတၲီပါအညိဳေရာင္ ေဘာင္းဘီရႇည္က တစ္ထည္.. အနက္အစင္းၾကား အက်ႌီ လက္ရႇည္က တစ္ထည္ ၀ယ္တယ္..။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကုိယ့္ဖာသာ ၀တ္ၾကည့္ျပီး တယ္မုိက္တဲ့ ငါပါလား လုိ့ မႇန္ေရႇ့မႇာ ခ်ီးက်ဳးမိေသးတယ္..။

ဖိနပ္ကေတာ့.. သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အလကားေပးထားတဲ့ ဖိနပ္တစ္ရံ ရႇိလုိ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့..။ ဒါေပမယ့္.. သူ့ေျခေထာက္က နံပါတ္ကုိး စီးတာဆုိေတာ့.. ကြ်န္ေတာ့္လုိ နံပါတ္ခုႏႇစ္ေလာက္စီးတဲ့ ငနဲအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ့ ဖိနပ္ေပါ့..။ ၾကီးတာက ျပႆနာမရႇိဘူးလုိ့ ယူဆျပီး ဖိနပ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့ စိတ္ေအးသြားခဲ့တယ္..။

တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀.. သံေသတၲာတစ္လုံးနဲ့ ေနလာခဲ့တာမုိ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ကလဲ မရႇိျပန္ဘူး..။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အက္ဒီးဒတ္ တံဆိပ္ပါတဲ့ ေက်ာပုိးအိပ္ တစ္လုံး ႏႇစ္ေထာင္နဲ့ ၀ယ္လုိက္တယ္..။

အဲဒီလုိနဲ့.. ႏုိင္ငံျခားဆုိတာၾကီး သြားဖုိ့ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္..။ မသြားခင္ညက ေကာင္းေကာင္းေတာင္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး..။ ၀ယ္ထားတဲ့ ေဘာင္းဘီရႇည္ အသစ္နဲ့ အက်ၤ ီ အသစ္ကုိ.. ၀တ္ ၀တ္ၾကည့္ရတာလဲ အေမာ..။ ေနာက္တစ္ေန့မနက္မႇာေတာ့.. ကုမၸဏီကားနဲ့ ေလဆိပ္ကုိ.. စတုိင္အျပည့္နဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားခဲ့တယ္..။

နံပါတ္ကုိး ဖိနပ္ၾကီးစီး.. အက်ႌီ ၾကယ္သီး အကုန္တပ္.. ကတၲီပါ ေဘာင္းဘီရႇည္နဲ့ေပါ့..။ အိပ္ေထာင္ထဲမႇာကေတာ့ ေလယာဥ္လက္မႇတ္နဲ့ ပတ္စ္ပုိ႔ကုိ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ ထည့္ထားရင္းေပါ့..။

ကုမၸဏီဖက္က တာ၀န္ရႇိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ေတာ့ ပါပါတယ္..။ က်န္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ခုႏႇစ္ေယာက္ရယ္ဆုိေတာ့.. အားလုံးေပါင္း ကုိးေယာက္ေပါ့..။ Check-in လုပ္.. အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚတက္.. အားလုံးေအးေဆးပါပဲ..။

မသြားခင္ကတည္းက.. ထုိင္ခုံခါးပတ္ ဘယ္လုိပတ္ရတယ္ ဆုိတာကအစ.. ႏုိင္ငံျခား ေရာက္ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကုိ ေမးထားခဲ့တာဆုိေတာ့.. သိပ္ေတာ့ အခက္အခဲ မရႇိပါဘူး..။

အစကေတာ့ ထုိင္ခုံခါးပတ္မပတ္တတ္မႇာ.. သိပ္စုိးရိမ္တယ္..။ စုိးရိမ္ေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းကလဲ ရႇိတယ္..။ အေဖ့မိတ္ေဆြ ရြာသားတစ္ေယာက္.. မႏၲေလးကေန ဗန္းေမာ္ကုိ.. ေလယာဥ္ နဲ့ ခရီးသြားတယ္..။ အေဖေရာပါတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ ငယ္ငယ္တုံးကေပါ့..။ အေဖ့မိတ္ေဆြက တကယ့္ေတာသား..။ ေလယာဥ ္ဆုိတာ..တသက္နဲ့တကုိယ္.. အဲဒီတစ္ခါပဲ စီးဖူးတာ..။ ေလယာဥ္ဆင္းခါနီးေတာ့ ထုိင္ခုံ ခါးပတ္ ပတ္ထားၾကဖုိ့ ေျပာေတာ့.. သူက မပတ္တတ္ဘူး..။ ေလယာဥ္မယ္ ေခၚပတ္ခုိင္းရမႇန္းလဲ မသိေတာ့.. ေနာက္ဆုံး ၾကံမိၾကံရာ ထုိင္ခုံကုိ ေနာက္ျပန္ၾကီး ဖက္ထားသတဲ့..။

အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ၾကားဖူးထားေတာ့.. ကုိယ့္အလႇည့္မႇာ ဒုကၡေရာက္မႇာ သိပ္စုိးရိမ္တယ္..။

ထုိင္ခုံခါးပတ္ပတ္တာ.. ေက်ာပုိးအိတ္က.. ၾကိဳးလုိမ်ိဳးပါပဲလုိ့ သူငယ္ခ်င္းက ရႇင္းျပထားလုိ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့..။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေရာက္ျခင္း.. အဲဒီခါးပတ္ကုိ.. သုံးေလးခါ ျဖဳတ္တပ္လုပ္ၾကည့္လုိက္တယ္..။

အဲဒီလုိနဲ့.. ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ေရာက္တယ္..။ စတုိင္တင္းတင္းနဲ့ .. Green channel ကေန ျဖတ္ေလ်ာက ္လာခဲ့တယ္..။ အဲဒီေလာက္ စတုိင္းတင္းတာေတာင္.. ယုိးဒယားမက.. အခ်ဥ္ထင္ဟန္တူတယ္..။ Excuse me ဆုိျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကုိ တားတယ္..။ အိတ္ဖြင့္ျပပါလုိ့ ေျပာတယ္..။

ကြ်န္ေတာ္လဲ.. ခပ္တည္တည္နဲ့ အိတ္ဖြင့္ေပးလုိက္တယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္အိတ္ကုိ ငုံ့ၾကည့္ျပီး.. ယုိးဒယားမက ႏႇာေခါင္းရႇဳံ့တယ္..။ အထင္ေသးလုိ့ ႏႇာေခါင္းရႇဳ့ံတာမဟုတ္ဘူး..။ နံလုိ့..။

သြားမယ့္ေန့မတုိင္မီညက.. တစ္လေတာင္ေနရမႇာ ဆုိျပီး ရႇိသမ်.. အက်ႌအ၀တ္အစား ေတြ အကုန္ထည့္လာတာကုိး..။ တခ်ိဳ့ဟာေတြက.. ဘန္ေကာက္ေရာက္မႇ ေလ်ာ္မယ္ဆုိျပီး အေပအတုိင္း ထုိးသိပ္ထည့္လာခဲ့တာ..။ အဆုိးဆုံးက.. ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေတြပဲ..။

ႏႇာေခါင္းရႇဳံ့ျပီး Thank you Thank you, go go လုိ့ ယုိးဒယားမက ေျပာတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္လဲ.. ဆက္ထြက္လာခဲ့တယ္..။ ေလဆိပ္အျပင္ဖက္ေရာက္ခါနီးမႇာ.. ယုိးဒယားတစ္ေကာင္က.. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ျပဳံးျပျပီး.. လက္ထဲက အိတ္ကုိ ဆဲြတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္လဲ.. ႏုိးႏုိး လုိ့ ျပန္ေအာ္ရင္း.. အတင္းျပန္ဆဲြတယ္..။ ေနာက္မႇ သိရတယ္..။ အဲဒီေကာင္က ကြ်န္ေတာ္တုိ့ကုိ လာၾကိဳတဲ့ငနဲ..။

ေနာက္ေတာ့ သင္တန္းေပးမယ့္ စက္ရုံရႇိရာ.. ဘန္ပူးစက္မႈဇုံဆီကုိ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ့အဖဲြ့.. ထြက္ခြါလာခဲ့ၾကတယ္..။ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႔ထဲ ကားျဖတ္ေမာင္းေတာ့..ေဆာက္လုပ္ဆဲ ဟုိင္းေ၀းလမ္းၾကီးေတြကုိ.. ေတြ့လိုက္ရတယ္..။

ရန္ကုန္ျမိဳ့က.. ဂုံးေက်ာ္တံတားေလာက္သာ ျမင္ဖူးတဲ့ ေတာသားကြ်န္ေတာ္တုိ့ အဖုိ့.. အံ့ၾသဘနန္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားကုိ ျဖစ္လုိ့ေပါ့..။

ဟာ... တုိ့ဆီက ဂုံးေက်ာ္တံတား အစင္းတစ္ေထာင္ေလာက္ ဆက္ထားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္.. လုိ့..ကြ်န္ေတာ္တုိ့ထဲက တစ္ေယာက္က ထ ေအာ္တယ္..။

ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့.. ကြ်န္ေတာ္တုိ့ေနရမယ့္.. စက္မႈျမိဳ့သစ္ထဲက လုံးခ်င္းတုိက္ေလး တစ္လုံးဆီကုိ ေရာက္တယ္..။ ျမန္မာျပည္က အက္ဖ္အုိင္အမ္စီးတီး လုိ စက္မႈဇုံနားက ျမိဳ႔ေပါ့..။

အ၀တ္ေလ်ာ္စက္ မီးပူ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာ တီဗီြအေပၚစက္ ေအာက္စက္ ထမင္းစားခန္း စတာေတြကုိ ယုိးဒယားစက္ရုံက တာ၀န္ရႇိတဲ့သူတစ္ေယာက္က လုိက္ရႇင္းျပတယ္..။

ေနာက္တစ္ေန့မနက္ ခုႏႇစ္နာရီမႇာ ကြ်န္ေတာ္တုိ့ကုိ ကားလာၾကိဳတယ္..။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေမာင္းေတာ့ ေလ့လာရမယ့္ စက္ရုံကုိ ေရာက္တယ္..။ စက္ရုံမႇာရႇိတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြနဲ့ မိတ္ဆက္ေပးတယ္..။

စက္ရုံထဲ ဟုိဟုိဒီဒီလုိက္ျပတယ္..။ ပထမေန့ကေတာ့.. အဲဒီေလာက္နဲ့ ျပီးသြားတယ္..။ သင္တန္းက တစ္ပတ္ကုိ ငါးရက္တက္ရတယ္..။ တနလၤာ ကေန ေသာၾကာအထိေပါ့..။ စေန တနဂၤေႏြ နားရက္ မႇာ.. ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔သြားခ်င္တဲ့ ေနရာကုိ သူတုိ့လိုက္ပို႔ၾကတယ္..။