ေနာက္ေတာ့.. မုိးေတြျဖိဳႈင္ျဖိဳင္က်လာခဲ့တယ္..။ ဖားကန္႔ရတနာေျမကုိ.. ႏႈတ္ဆက္ရမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္လာ ခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာရမွာပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း.. ဦးဇင္းနာရဒကုိ ေလွ်ာက္ထား ေတာ့.. ဦးဇင္းက.. ပုိက္ဆံတစ္ေသာင္းခဲြ .. ေရာ့ ဆုိျပီး ေပးတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္ဆရာေမာင္ေရႊက်ီးက.. ငါတတ္ႏုိင္တာကေတာ့ ဒါပဲ ဆုိျပီး ပုိက္ဆံတစ္ေထာင့္ငါးရာ ကြ်န္ေတာ့္ လက္ထဲ ထည္႔ေပးတယ္..။ ပါစင္ဂ်ာခ ရတာေလးေတြ စုထားတာနဲ႔ ေပါင္းလုိက္ေတာ့..ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲမွာ.. ေငြႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ရွိသြားခဲ့တယ္..။
အပ္ေရွာင္ကုိ ႏႈတ္ဆက္.. ဦးဇင္းကုိ ကန္ေတာ့.. ကုိေရႊက်ီးကုိ.. တာတာ့လုပ္ျပီး.. ေက်ာပုိးအိတ္တစ္လုံးနဲ႔.. မုိးေကာင္းကုိ.. ကြ်န္ေတာ္ထြက္လာခဲ့တယ္..။ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ျပီ.. ရတနာေျမ..။
မုိးေကာင္းေရာက္ေတာ့.. ဘူတာမွာ.. လက္မွတ္ရေရး.. လုံးပမ္းရတယ္..။ ထုံးစံအတုိင္း လက္မွတ္ကကုန္ျပီ..။ ေက်ာင္းသားကဒ္ကေလးအားကုိးနဲ႔.. ရုံပုိင္ဆုိတဲ့သူကို.. ၀င္ေတြ႔ရတယ္..။ စကားေတြအမ်ားၾကီး ေျပာျပီးေနာက္မွာ.. ရရာ ရထားနဲ႔ လုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့.. တစ္ေနရာစီစဥ္ေပးမယ္ဆုိတဲ့.. ကတိတစ္ခု ကြ်န္ေတာ္ရတယ္..။
ရထားလာေတာ့.. တုိးေခြ႔တက္ျပီး.. ရတဲ့ ထုိင္ခုံမွာ.. လုယက္ထုိင္ရတယ္..။ ေျခခ်စရာေတာင္မရွိဘူးဆုိတဲ့.. စကားလုံးကုိ.. လက္ေတြ႔သိခဲ့ရတဲ့ ခရီးစဥ္ပဲ..။
ကြ်န္ေတာ့္ထုိင္ခုံက.. အိမ္သာေရွ႔တည္႔တည္႔မွာ..။ ခရီးေ၀းသြားတဲ့ ရထားက.. ရန္ကုန္က ဘတ္စ္ကားက်ပ္နည္းက်ပ္ေနတယ္..။ အိမ္သာထဲမွာေတာင္ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ရွိတယ္..။
ေျခေထာက္ေအာက္ခ်ထုိင္လုိ႔ မရတာေၾကာင့္.. ခက္ခက္ခဲခဲ ရလာတဲ့ ထုိင္ခုံေလးေပၚ.. မႏူႆီဟလုိ ေစာင့္ေၾကာင့္ ထုိင္ျပီး လုိက္လာခဲ့တယ္..။ ေျခေထာက္ေအာက္က.. လူေတြကုိ.. ျငဴစူရေအာင္ကလည္း.. ဖားကန္႔အျပန္.. ငွက္စီးလာတဲ့သူဆုိေတာ့.. မေျပာရက္ဘူး..။
အရုိးေပၚအေရတင္ရုပ္နဲ႔.. ငွက္ဖ်ားမိလာတဲ့ လူနာနဲ႔ မတြက္ကပ္ေတာ့ပါဘူးလုိ႔ ေတြးရင္း.. ရထားၾကီး သယ္ေဆာင္ရာ.. ကြ်န္ေတာ္လုိက္ပါခဲ့ေတာ့တယ္..။
ရထားတစ္တဲြလုံးမွာ.. အနိဌာရုံေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနခဲ့တယ္..။ ခရီးသည္ေတြရဲ႔ မ်က္၀န္းေတြဟာ.. ရီေ၀မႈန္မႈိင္းေနၾကတယ္..။ ငွက္ဖ်ားေ၀ဒနာခံစားေနတဲ့ လူနာေတြရဲ႔ ညည္းသံက.. ရထားတဲြကုိ လႊမ္းျခဳံ ေနတယ္..။
ေလာကငရဲဆုိတာ.. ဒါမ်ိဳးေနမွာပဲ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြးေနခဲ့တယ္..။ အႏၱရာယ္မလြယ္ႏုိင္လုိ႔.. အေပါ့အပါး သြားခ်င္တုိင္း.. အိမ္သာထဲက.. လူကုိ..အျပင္ခနထြက္ခုိင္းရတယ္..။
ဘူတာတစ္ခုေရာက္တုိင္း လက္မွတ္စစ္ဆုိသူေတြ တက္လာၾကတယ္..။ မွတ္ပုံတင္စစ္တဲ့ ရဲေတြလည္း.. မၾကာမၾကာတက္လာၾကတယ္..။ သူတုိ႔ရဲ႔ ျပစ္တင္ၾကိမ္းေမာင္းျခိမ္းေျခာက္သံေတြ.. ခရီးသည္ေတြရဲ႔ ေတာင္းပန္တုိးလွ်ိဳး ခယ သံေတြကုိ.. မၾကားခ်င္ေပမယ့္..ကြ်န္ေတာ္ၾကားေနခဲ့ရတယ္..။
ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ.. ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ျပီး တစ္ဦးကုိတစ္ဦးအင္မတန္ ကူညီရုိင္းပင္းၾကတယ္ ဆုိတဲ့.. ဓေလ့ေတြ.. တစ္စစီေၾကမြ ပ်က္စီးေနတဲ့.. ျပယုဂ္ေတြကုိ.. ကြ်န္ေတာ္မျမင္ခ်င္ေပမယ့္.. ျမင္ေနခဲ့ရတယ္..။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့.. အနိဌာရုံေတြကုိ.. အိပ္မက္တစ္ခုလုိ ျဖတ္သန္းရင္း.. မႏၱေလးေရႊျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးကုိ.. ကြ်န္ေတာ္ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါေတာ့တယ္..။
မႏၱေလးေရာက္ေရာက္ျခင္း.. ညီမအငယ္ရွိရာ... သူနာျပဳေဆာင္ဖက္.. ထြက္လာခဲ့တယ္..။ အဲဒီတုံးက.. ညီမက.. သူနာျပဳသင္တန္း ဒုတိယႏွစ္တက္ေနခဲ့တယ္..။
အေဆာင္ေအာက္ကပါလာမွာ.. ကြ်န္ေတာ္ထုိင္ေစာင့္ေနတုံး.. အေဆာင္အေပၚကေန.. ညီမနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္သုိက္.. အေျပးတစ္ပုိင္းဆင္းလာခဲ့ၾကတယ္..။ သူ႔အကုိ.. စက္မႈတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားၾကီးနဲ႔.. မိတ္ဆက္ ေပးခ်င္ဟန္တူပါရဲ႔..။ ညီမေတာ္က.. သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေလးငါးေယာက္ကုိ ေခၚလာခဲ့တယ္..။
အိပ္ေရးပ်က္ျပီး.. မ်က္တြင္းကေဟာက္ပက္.. ဖားကန္႔ကာမုိင္း မုိင္ေလးဆယ္ကုိ ဂ်မ္းတုံးကုိင ္လုိက္ခဲ့တဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ အသားအရည္က မဲြေျခာက္ေျခာက္.. ဒီဇယ္ဆီအမဲဆီ ေတြေၾကာင့္ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့.. ရာဘာဖိနပ္ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႔လုိက္ရတဲ့ ညီမငယ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔.. ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ.. စကားမေျပာႏုိင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္..။
သူ႔ရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့.. ဒါလားဟဲ့ .. စက္မႈတကၠသုိလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားၾကီး .. လမ္းထိပ္က ဆုိက္ကားဆရာကမွ.. သားနားေသးတယ္လုိ႔.. ထင္ေကာင္းထင္ေနခဲ့မလား မသိဘူး..။
ပါလာတဲ့ ပုိက္ဆံႏွစ္ေသာင္းထဲက.. တစ္ေသာင္းကုိ.. အိမ္ျပန္ပုိ႔ေပးလုိက္လုိ႔ ေျပာျပီး.. အဲဒီေန႔ ညေနရထားနဲ႔ပဲ ရန္ကုန္ကုိ ဆင္းလာခဲ့တယ္..။ ေနာက္ေန႔မနက္ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္ေနတာ.. ႏွစ္ပတ္ ရွိသြားျပီတဲ့..။
ကြ်န္ေတာ့္ဆရာေမာင္ေရႊက်ီးက.. ငါတတ္ႏုိင္တာကေတာ့ ဒါပဲ ဆုိျပီး ပုိက္ဆံတစ္ေထာင့္ငါးရာ ကြ်န္ေတာ့္ လက္ထဲ ထည္႔ေပးတယ္..။ ပါစင္ဂ်ာခ ရတာေလးေတြ စုထားတာနဲ႔ ေပါင္းလုိက္ေတာ့..ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲမွာ.. ေငြႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ရွိသြားခဲ့တယ္..။
အပ္ေရွာင္ကုိ ႏႈတ္ဆက္.. ဦးဇင္းကုိ ကန္ေတာ့.. ကုိေရႊက်ီးကုိ.. တာတာ့လုပ္ျပီး.. ေက်ာပုိးအိတ္တစ္လုံးနဲ႔.. မုိးေကာင္းကုိ.. ကြ်န္ေတာ္ထြက္လာခဲ့တယ္..။ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ျပီ.. ရတနာေျမ..။
မုိးေကာင္းေရာက္ေတာ့.. ဘူတာမွာ.. လက္မွတ္ရေရး.. လုံးပမ္းရတယ္..။ ထုံးစံအတုိင္း လက္မွတ္ကကုန္ျပီ..။ ေက်ာင္းသားကဒ္ကေလးအားကုိးနဲ႔.. ရုံပုိင္ဆုိတဲ့သူကို.. ၀င္ေတြ႔ရတယ္..။ စကားေတြအမ်ားၾကီး ေျပာျပီးေနာက္မွာ.. ရရာ ရထားနဲ႔ လုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့.. တစ္ေနရာစီစဥ္ေပးမယ္ဆုိတဲ့.. ကတိတစ္ခု ကြ်န္ေတာ္ရတယ္..။
ရထားလာေတာ့.. တုိးေခြ႔တက္ျပီး.. ရတဲ့ ထုိင္ခုံမွာ.. လုယက္ထုိင္ရတယ္..။ ေျခခ်စရာေတာင္မရွိဘူးဆုိတဲ့.. စကားလုံးကုိ.. လက္ေတြ႔သိခဲ့ရတဲ့ ခရီးစဥ္ပဲ..။
ကြ်န္ေတာ့္ထုိင္ခုံက.. အိမ္သာေရွ႔တည္႔တည္႔မွာ..။ ခရီးေ၀းသြားတဲ့ ရထားက.. ရန္ကုန္က ဘတ္စ္ကားက်ပ္နည္းက်ပ္ေနတယ္..။ အိမ္သာထဲမွာေတာင္ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ရွိတယ္..။
ေျခေထာက္ေအာက္ခ်ထုိင္လုိ႔ မရတာေၾကာင့္.. ခက္ခက္ခဲခဲ ရလာတဲ့ ထုိင္ခုံေလးေပၚ.. မႏူႆီဟလုိ ေစာင့္ေၾကာင့္ ထုိင္ျပီး လုိက္လာခဲ့တယ္..။ ေျခေထာက္ေအာက္က.. လူေတြကုိ.. ျငဴစူရေအာင္ကလည္း.. ဖားကန္႔အျပန္.. ငွက္စီးလာတဲ့သူဆုိေတာ့.. မေျပာရက္ဘူး..။
အရုိးေပၚအေရတင္ရုပ္နဲ႔.. ငွက္ဖ်ားမိလာတဲ့ လူနာနဲ႔ မတြက္ကပ္ေတာ့ပါဘူးလုိ႔ ေတြးရင္း.. ရထားၾကီး သယ္ေဆာင္ရာ.. ကြ်န္ေတာ္လုိက္ပါခဲ့ေတာ့တယ္..။
ရထားတစ္တဲြလုံးမွာ.. အနိဌာရုံေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနခဲ့တယ္..။ ခရီးသည္ေတြရဲ႔ မ်က္၀န္းေတြဟာ.. ရီေ၀မႈန္မႈိင္းေနၾကတယ္..။ ငွက္ဖ်ားေ၀ဒနာခံစားေနတဲ့ လူနာေတြရဲ႔ ညည္းသံက.. ရထားတဲြကုိ လႊမ္းျခဳံ ေနတယ္..။
ေလာကငရဲဆုိတာ.. ဒါမ်ိဳးေနမွာပဲ လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြးေနခဲ့တယ္..။ အႏၱရာယ္မလြယ္ႏုိင္လုိ႔.. အေပါ့အပါး သြားခ်င္တုိင္း.. အိမ္သာထဲက.. လူကုိ..အျပင္ခနထြက္ခုိင္းရတယ္..။
ဘူတာတစ္ခုေရာက္တုိင္း လက္မွတ္စစ္ဆုိသူေတြ တက္လာၾကတယ္..။ မွတ္ပုံတင္စစ္တဲ့ ရဲေတြလည္း.. မၾကာမၾကာတက္လာၾကတယ္..။ သူတုိ႔ရဲ႔ ျပစ္တင္ၾကိမ္းေမာင္းျခိမ္းေျခာက္သံေတြ.. ခရီးသည္ေတြရဲ႔ ေတာင္းပန္တုိးလွ်ိဳး ခယ သံေတြကုိ.. မၾကားခ်င္ေပမယ့္..ကြ်န္ေတာ္ၾကားေနခဲ့ရတယ္..။
ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ.. ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ျပီး တစ္ဦးကုိတစ္ဦးအင္မတန္ ကူညီရုိင္းပင္းၾကတယ္ ဆုိတဲ့.. ဓေလ့ေတြ.. တစ္စစီေၾကမြ ပ်က္စီးေနတဲ့.. ျပယုဂ္ေတြကုိ.. ကြ်န္ေတာ္မျမင္ခ်င္ေပမယ့္.. ျမင္ေနခဲ့ရတယ္..။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့.. အနိဌာရုံေတြကုိ.. အိပ္မက္တစ္ခုလုိ ျဖတ္သန္းရင္း.. မႏၱေလးေရႊျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးကုိ.. ကြ်န္ေတာ္ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါေတာ့တယ္..။
မႏၱေလးေရာက္ေရာက္ျခင္း.. ညီမအငယ္ရွိရာ... သူနာျပဳေဆာင္ဖက္.. ထြက္လာခဲ့တယ္..။ အဲဒီတုံးက.. ညီမက.. သူနာျပဳသင္တန္း ဒုတိယႏွစ္တက္ေနခဲ့တယ္..။
အေဆာင္ေအာက္ကပါလာမွာ.. ကြ်န္ေတာ္ထုိင္ေစာင့္ေနတုံး.. အေဆာင္အေပၚကေန.. ညီမနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္သုိက္.. အေျပးတစ္ပုိင္းဆင္းလာခဲ့ၾကတယ္..။ သူ႔အကုိ.. စက္မႈတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားၾကီးနဲ႔.. မိတ္ဆက္ ေပးခ်င္ဟန္တူပါရဲ႔..။ ညီမေတာ္က.. သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေလးငါးေယာက္ကုိ ေခၚလာခဲ့တယ္..။
အိပ္ေရးပ်က္ျပီး.. မ်က္တြင္းကေဟာက္ပက္.. ဖားကန္႔ကာမုိင္း မုိင္ေလးဆယ္ကုိ ဂ်မ္းတုံးကုိင ္လုိက္ခဲ့တဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ အသားအရည္က မဲြေျခာက္ေျခာက္.. ဒီဇယ္ဆီအမဲဆီ ေတြေၾကာင့္ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္ေနတဲ့.. ရာဘာဖိနပ္ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႔လုိက္ရတဲ့ ညီမငယ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔.. ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ.. စကားမေျပာႏုိင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္..။
သူ႔ရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့.. ဒါလားဟဲ့ .. စက္မႈတကၠသုိလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားၾကီး .. လမ္းထိပ္က ဆုိက္ကားဆရာကမွ.. သားနားေသးတယ္လုိ႔.. ထင္ေကာင္းထင္ေနခဲ့မလား မသိဘူး..။
ပါလာတဲ့ ပုိက္ဆံႏွစ္ေသာင္းထဲက.. တစ္ေသာင္းကုိ.. အိမ္ျပန္ပုိ႔ေပးလုိက္လုိ႔ ေျပာျပီး.. အဲဒီေန႔ ညေနရထားနဲ႔ပဲ ရန္ကုန္ကုိ ဆင္းလာခဲ့တယ္..။ ေနာက္ေန႔မနက္ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းဖြင့္ေနတာ.. ႏွစ္ပတ္ ရွိသြားျပီတဲ့..။
2 comments:
တစ္ကယ္ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။
မအယ္တို ့က ဒီလို မပင္ပန္းခဲ့၇ပါဘူး။
မအယ္အေဖကေတာ့ ေတာထဲ ထင္းခုတ္ ေဂါက္သီးေကာက္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတာ။
ခက္ခက္ခဲခဲ ပညာသင္ခဲ့တဲ့ ကို နဗန ကိုေလးစားပါတယ္။
မအယ္အမ်ိဳးသားလည္း အလုပ္တစ္ဖက္နဲ ့ေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။
ဒီမွာဆိုေတာ့ နဗန လို ဘယ္ပင္ပန္းမွာလည္း။
ေလးစားပါတယ္။
ဖားကန္္ ့တို ့ မိုင္းရွဳးက ဘ၀ေတြ ကသိပ္ကိုသနားစရာေကာင္းပါတယ္ အကိုေ၇...
Post a Comment