ေထာ္လာဂ်ီမွာေအာ္တုိစတတ္တာ မပါေတာ့.. ကြ်န္ေတာ့္မွာ.. အင္ဂ်င္ရပ္တုိင္း ေဂါက္လွည္႔ရတယ္..။ ဆယ့္ရွစ္ေကာင္အင္ဂ်င္ကုိ ႏႈိးေအာင္လွည္႔ဖုိ႔ဆုိတာ.. အေတာ္ မလြယ္တဲ့ကိစၥပဲ..။ ေနာက္ျပီး ကားေလးေတြက အေခါက္တုိင္းက်ိဳးတယ္..။ ဆန္အိတ္တစ္ရာဆုိတဲ့ ၀ိတ္က မနည္းဘူး..။ ေမာင္ေရႊက်ီးကလဲ.. အဆင္းဆုိ.. ဟုိင္းလတ္ေတာင္ ရေအာင္ လုိက္ေက်ာ္တက္တယ္..။ အဲဒီေတာ့ မက်ိဳးခံႏုိင္ရုိးလား..။
ေလးက်ိဳးရင္.. ကြ်န္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲ..။ ကားကုိ ဂ်က္ေထာက္.. ေလးထုတ္ကုိျဖဳတ္..။ က်ိဳးတဲ့ေလးကုိယူ.. ၾကဳံရာကားနဲ႔.. ၀ပ္ေရွာ့ရွိတဲ့ ရြာကုိ လုိက္..။ ေလးဆက္ျပီး ကားရွိတဲ့ေနရာျပန္လာ.. ျပန္တပ္.. ခရီးဆက္ရတာပဲ..။
တစ္ခါတစ္ရံ စိမ့္ၾကီးျမိဳင္ၾကီး ရိပ္ၾကီးေတာေတာင္.. ရြာမနီးျမိဳ႔မနီး မွာ..ကားပ်က္တတ္ေသးတယ္..။ ကားေပၚမွာ ဒန္အုိးဒန္ခြက္အျမဲတမ္းပါလုိ႔ ထမင္းေတာ့ မငတ္ပါဘူး..။ ကုန္သည္ရဲ႔ ဆန္အိတ္ကုိ ဓါးနဲ႔ျဖဲျပီး လမ္းေဘးက ထင္းအတုိအစစုျပီး ထမင္းခ်က္စားရတယ္..။
ဖားကန္႔က အျပန္လမ္းကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခါလီပဲ..။ အျပန္ကုန္ဘာမွ ရေလ့မရွိဘူး..။ ဒါေပမယ့္.. ဖားကန္႔ကုိ စက္ဘီးနဲ႔ ၾကက္ေရာင္းတက္တဲ့ သူေတြရွိတယ္..။ စက္ဘီးေပၚ ၾကက္ျခင္းတင္ျပီး.. အသြားတုံးကေတာ့.. သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ စက္ဘီးစီးျပီး ဖားကန္႔ကုိ ေရာက္ေအာင္သြားၾကတယ္..။
ဖားကန္႔မွာ ပါလာတဲ့ ၾကက္ေတြ ေရာင္းခ်ျပီး အျပန္မွာေတာ့.. ဟုိင္းလတ္ေတြ တက္စီးရေအာင္ကလဲ.. စက္ဘီးကတဖက္ ၾကက္ျခင္းကတဖက္နဲ႔ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ အဆင္မေျပလွဘူး..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေထာ္လာဂ်ီကေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ အဆင္ေျပဆုံးပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အတြက္လည္း.. အဆင္ေျပတာပဲ..။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ဆီကရတဲ့ ကားခဟာ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဆရာတပည္႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္.. အပ္ေရွာင္ဆုိင္မွာ.. ေသာက္စားဖုိ႔ ေကာင္းေကာင္းလုံေလာက္တယ္..။
ၾကဳံလုိ႔ သူ႔အရပ္နဲ႔သူ႔ဇာတ္အေၾကာင္း ေျပာရဦးမယ္..။ ကာမုိင္းက လူေတြ ဓါတ္ပုံရုိက္နည္းဟာ.. အတုယူေလာက္တယ္..။ အိမ္နီးနားခ်င္း ေလးငါးေရာက္စုျပီး သူတုိ႔ ဓါတ္ပုံရုိက္ေလ့ရွိတယ္..။ ရုိက္ေတာ့လည္း တစ္ပုံတည္းပဲ..။
အိမ္မွာ ရွိသမွ်.. ကက္ဆက္ ေရဒီယုိ ေတြကုိ လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားျပီး ဂရုဖုိတုိရုိက္တာပဲ..။ ဓါတ္ပုံဆရာက လူခ်င္းပူးခုိင္းရင္.. သူတုိ႔ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ပူးခုိင္းလုိ႔မရဘူး..။ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ခဲြရပ္ၾကတယ္..။ ဓါတ္ပုံရလာမွ ကိုယ့္ပုံကုိယ္ ကပ္ေၾကးနဲ႔ ညွပ္ယူၾကတယ္..။ တစ္ပုံတစ္ရာက်ရင္.. တစ္ေယာက္မွ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ က်တယ္..။ ဘဲရီးအီေကာ္ေနာ္မီ ေပါ့..။
ဖားကန္႔နဲ႔ကာမုိင္းနဲ႔ မုိင္ေလးဆယ္ခရီးမွာ.. စစ္တပ္ဂိတ္ေလးငါးခု ရွိတယ္..။ အဲဒီဂိတ္ေတြမွာ.. အခ်ိဳရည္ဗူး၀ယ္ရတယ္..။ အဲဒီတုံးက.. ႏွစ္ရာတန္ငါးရာတန္ တစ္ေထာင္တန္ မေပၚေသးဘူး..။ ဖားကန္႔ဖက္မွာ.. ကုိးဆယ္တန္ကုိ အၾကီးတစ္ရြက္လုိ႔ ေခၚတယ္..။ ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ကုိ အေသးတစ္ရြက္လုိ႔ ေခၚတယ္..။
စီးပြားေရးျဖစ္ထြန္းေနတဲ့ ေဒသဆုိေတာ့.. ဘာစားစား ဘာ၀ယ္၀ယ္.. ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္ဆုိတာ.. အနည္းဆုံး .. ေငြေၾကးယူနစ္ပဲ..။ ( အခုေတာ့ မသိေတာ့ဘူး.. )
ရွမ္းေခါက္ဆဲြတစ္ပြဲ ဘယ္ေလာက္လဲ လုိ႔ ေမးရင္ အေသးတစ္ရြက္လုိ႔ ျပန္ေျဖေလ့ရွိတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေထာ္လာဂ်ီဆုိရင္.. ဂိတ္တစ္ခုေရာက္တုိင္း.. ကြ်ဲရုိင္း ႏွစ္ဗူး အနည္းဆုံး၀ယ္ရတယ္..။ တစ္ဗူးကုိ .. အေသးသုံးရြက္ေပးရတယ္..။ တစ္ရာ့သုံးဆယ့္ငါးက်ပ္ ေပါ့..။ ဖားကန္႔အေရာက္ ဂိတ္က ေလးငါးခု ရွိတာဆုိေတာ့.. အခ်ိဳရည္ဗူးဖုိးတင္.. တစ္ေထာင့္ငါးရာ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ကုန္ေရာ..။
ဆရာရယ္.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေထာ္လာဂ်ီက.. ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ကားပါ.. တစ္ဗူးပဲ ၀ယ္ပါရေစ.. ဆရာလည္း ကုသုိလ္ရပါတယ္.. လုိ႔ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာရင္ေတာ့.. တစ္ဂိတ္တစ္ဗူးေလာက္နဲ႔ ကိစၥျပီးေလ့ရွိတယ္..။
စပယ္ယာကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးကေတာ့.. ဂိတ္နားမေရာက္ခင္.. ေထာ္လာဂ်ီေပၚက အေျပးဆင္း.. အၾကီးအေသး ေလးငါးရြက္ကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း.. ဆရာသမားမ်ား သတ္မွတ္ေပးတဲ့.. အခ်ိဳရည္ဗူးကုိ က်သင့္ေငြေၾကးေပးေဆာင္ျပီး ၀ယ္ရပါတယ္..။
တရုတ္နီအင္ဂ်င္တပ္ထားတဲ့ ေထာ္လာဂ်ီဆုိေတာ့.. ေခ်ာင္းေဘးေျမာင္းေဘးနားေရာက္တုိင္း ေရဆင္းခပ ္ရေသးတယ္..။ အင္ဂ်င္က ေရအျမဲဆူေနေလေတာ့.. ေရလဲ လဲ ေပးရတယ္..။
ကုန္းအတက္ ေရာက္ျပီဆုိရင္ ထုံးစံအတုိင္း ဂ်မ္းတုံးကုိင္ ေနာက္ကလုိက္ေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႔အတက္ေတြက.. လမ္းသိပ္က်ဥ္းတယ္..။ တစ္ဖက္က ကားဆင္းလာတာကုိလည္း မျမင္ရဘူး..။ ကုိယ့္ကားတက္လာရင္.. အဆင္းကားေတြက.. လမ္းက်ယ္တဲ့ေနရာကေန.. ရပ္ေစာင့္ေနရတယ္..။ ႏွစ္စီးေရွာင္လုိ႔ မလြတ္ဘူး..။
အဲဒီလုိအတက္မ်ိဳးဆုိရင္.. ကြ်န္ေတာ္က.. ဆရာေမာင္ေရႊက်ီးနဲ႔ ေထာ္လာဂ်ီကုိ ေအာက္မွာ ထားခဲ့ျပီး.. ကုန္းထိပ္တက္.. တဖက္အဆင္းကား ၾကည္႔ေပးရတယ္..။ အဆင္းကားရွင္းမွ.. ဆရာေမာင္ေရႊက်ီးကုိ တက္ခဲ့လုိ႔ အခ်က္ျပရတယ္..။
တစ္ခါတုံးက.. ကြ်န္ေတာ္ ကုန္းထိပ္တက္ၾကည္႔ျပီး .. တဖက္အဆင္းကား ရွင္းတာနဲ႔.. ဆရာေမာင္ေရႊက်ီးကုိ တက္ခဲ့လုိ႔.. အခ်က္ျပလုိက္တယ္..။ ဆရာေမာင္ေရႊက်ီး.. လီဗာကုိ အသားကုန္နင္းျပီး ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ တက္လာတာ.. လမ္းတ၀က္ေလာက္ေရာက္ေနတုံး.. ဟုိင္းလတ္ တစ္စီးက ျဗဳန္းဆုိ.. ဆင္း ခ်လာတယ္..။ ဟုိင္းလတ္ေတြက.. တအားေမာင္းေတာ့.. ကြ်န္ေတာ္တက္ၾကည္႔တုံးက.. မရွိဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္က ေမာင္ေရႊက်ီးကုိ တက္ခဲ့လုိ႔ ေျပာျပီးမွ.. ျဗဳန္းဆုိ ေရာက္လာတာ..။
အတက္အဆင္း ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ျပီး.. ေနာက္ကားေတြပါ.. ပိတ္ကုန္ေရာ..။
ေမာင္ေရႊက်ီးက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ငါကုိင္တုတ္ပါေလေရာ..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အားက်မခံ.. မုိးမႊန္ေအာင္ ျပန္ဆဲေပးလုိက္တယ္..။ အဲဒီလုိမ်ိဳး ဆရာေမာင္ေရႊက်ီးနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားကတာမ်ိဳး ကုိ ဖားကန္႔ကအျပန္.. ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ရင္လည္း.. က ရေသးတယ္..။
ေက်ာင္းမွာက ကြ်န္ေတာ့္ေဘာ္ဒါ ဦးဇင္းအျပင္ ေနာက္ထပ္ ဦးဇင္း ႏွစ္ပါးရွိေသးတယ္..။ သူတုိ႔ရဲ႔ အစြယ္အပြား ကပၸိယေတြကလည္း.. မနည္းဘူး..။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေမာင္ေရႊက်ီးက.. ကားသမားေတြဆုိေတာ့.. ေက်ာင္းရဲ႔ ေ၀ယ်ာ၀စၥ ဘာမွမလုပ္ဘူး..။ အဲဒါကုိ.. က်န္တဲ့ ကပၸိယေတြက.. မၾကည္ခ်င္ဘူး..။ သူတုိ႔က ေက်ာင္းရွိလူကုန္စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ ခ်က္ျပဳတ္စီစဥ္ၾကရတယ္..။
အခ်ိန္တန္လက္ေဆးျပီး ၀င္စားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆရာတပည္႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ.. သူတုိ႔က ပညာေပးတယ္..။ ဟင္းေကာင္းေကာင္းဆုိရင္.. သူတုိ႔က ၀ွက္ထားေလ့ရွိတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကလည္း.. ၀ွက္ထားတာကုိ ေတြ႔ရရွာျပီး.. ကုန္ေအာင္စားပစ္ၾကတယ္..။
အဲဒီလုိနဲ႔ပဲ.. မုိးေလး တျပိဳက္ႏွစ္ျပိဳက္ရြာတဲ့ အခ်ိန္ကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္..။ မုိးတကယ္ရြာရင္.. ဖားကန္႔လမ္းက.. ေျမလမ္းဆုိေတာ့.. ကားေတြ သြားမရေတာ့ဘူး..။ ( အခုေတာ့.. လမ္းေတြ ေကာင္းသြားေလာက္ေရာေပါ့.. )
မုိးဦးက်ခါစမွာေတာ့... သိပ္ျပႆနာမရွိပါဘူး..။ လမ္းေတြကလည္း.. ဒီေလာက္မပ်က္ေသးဘူး..။ ဒါေပမယ့္.. သုံးေလးရက္ဆက္.. မုိးရြာလုိက္တာနဲ႔.. လမ္းက ပ်က္ေတာ့တာပဲ..။
တစ္ခ်ိဳ႔ ေတာင္တက္ ေကြ႔ ေတြနားမွာဆုိရင္.. ဘယ္ကားမွ.. မတက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး..။ လမ္းေခ်ာ္ျပီး ေခ်ာက္ထဲက်တဲ့ကားက..က် ကုန္တယ္..။ အဲဒီလုိ ေကြ႔နားမွာ.. ဆင္တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္အျမဲရွိတယ္..။ ဆင္သမားက.. ကားေတြ ဒုကၡေရာက္တာကုိ.. ထုိင္ေစာင့္ေနတယ္..။
လမ္းေခ်ာ္ျပီးမတက္ႏုိင္တဲ့ကားဆုိရင္.. တစ္စီး .. တစ္ေသာင္းပဲ..။ ဆင္နဲ႔ ဆဲြတင္ေပးတယ္..။ ဟုိင္းလတ္ေတြ ဒုိင္နာေတြ.. ဆင္ကုုိပဲ အားကုိးၾကရတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေထာ္လာဂ်ီက နာမည္ကသာ ေထာ္လာဂ်ီ.. ဖုိး၀ွီးဒရုိက္.. အထင္မေသးနဲ႔..။ ေတာ္တန္ရုံအတက္ကေတာ့.. ေအးေဆးပဲ..။
မွတ္မွတ္ရရေနာက္ဆုံးအေခါက္ ဖားကန္႔ကအျပန္.. လုံးခင္း နားအေရာက္.. မုိးေတြက ညွိဳ႔လာတယ္..။ ( လုံးခင္းဆုိတာ.. ဖားကန္႔နားက.. ေတာျမိဳ႔ေလးေပါ့..) ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေထာ္လာဂ်ီေပၚကုိ.. ဟုိင္းလတ္ေပၚက.. ခရီးသည္ေတြ.. အလုအယက္ေျပာင္းလာၾကတယ္..။
မုိးသည္းရင္.. ဟုိင္းလတ္က လမ္းမွာဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာကုိး..။ ေထာ္လာဂ်ီက ဖုိး၀ွီးဆုိေတာ့.. ဟုိင္းလတ္ထက္ စိတ္ခ်ရတယ္..။ အဲဒါေၾကာင့္.. ဟုိင္းလတ္ေပၚက ခရီးသည္ေတြ.. ေထာ္လာဂ်ီေပၚေျပာင္းလာၾကတာပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေမာင္ေရႊက်ီးတုိ႔အတြက္ကေတာ့.. စားရကံၾကဳံလုိ႔ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစဲြတာေပါ့..။ ရသမွ် ပါစင္ဂ်ာကုိ .. စုျပဳံတင္ျပီး.. ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတယ္..။ ထင္တဲ့အတုိင္း.. လုံးခင္းကထြက္ရုံရွိေသး.. မုိးသည္းေတာ့တာပဲ..။
မုိးသည္းခ်က္ကေတာ့.. ေထာ္လာဂ်ီေတာင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ တက္ရတယ္..။ တခ်ိဳ႔ေနရာ ေတြမွာ..လမ္းေခ်ာ္လြန္းအားၾကီးလုိ႔.. ကားဘီးကုိ ခ်ိန္းတပ္ရတယ္..။ သံၾကိဳးေတြနဲ႔ ယက္ထားတဲ့ ခ်ိန္းကုိ ကားဘီးမွာ..စြတ္ျပီး .. ခရီးဆက္တာပဲ..။ လမ္းကေတာ့ ပ်က္ကေရာပဲ..။
ေလးက်ိဳးရင္.. ကြ်န္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲ..။ ကားကုိ ဂ်က္ေထာက္.. ေလးထုတ္ကုိျဖဳတ္..။ က်ိဳးတဲ့ေလးကုိယူ.. ၾကဳံရာကားနဲ႔.. ၀ပ္ေရွာ့ရွိတဲ့ ရြာကုိ လုိက္..။ ေလးဆက္ျပီး ကားရွိတဲ့ေနရာျပန္လာ.. ျပန္တပ္.. ခရီးဆက္ရတာပဲ..။
တစ္ခါတစ္ရံ စိမ့္ၾကီးျမိဳင္ၾကီး ရိပ္ၾကီးေတာေတာင္.. ရြာမနီးျမိဳ႔မနီး မွာ..ကားပ်က္တတ္ေသးတယ္..။ ကားေပၚမွာ ဒန္အုိးဒန္ခြက္အျမဲတမ္းပါလုိ႔ ထမင္းေတာ့ မငတ္ပါဘူး..။ ကုန္သည္ရဲ႔ ဆန္အိတ္ကုိ ဓါးနဲ႔ျဖဲျပီး လမ္းေဘးက ထင္းအတုိအစစုျပီး ထမင္းခ်က္စားရတယ္..။
ဖားကန္႔က အျပန္လမ္းကေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခါလီပဲ..။ အျပန္ကုန္ဘာမွ ရေလ့မရွိဘူး..။ ဒါေပမယ့္.. ဖားကန္႔ကုိ စက္ဘီးနဲ႔ ၾကက္ေရာင္းတက္တဲ့ သူေတြရွိတယ္..။ စက္ဘီးေပၚ ၾကက္ျခင္းတင္ျပီး.. အသြားတုံးကေတာ့.. သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ စက္ဘီးစီးျပီး ဖားကန္႔ကုိ ေရာက္ေအာင္သြားၾကတယ္..။
ဖားကန္႔မွာ ပါလာတဲ့ ၾကက္ေတြ ေရာင္းခ်ျပီး အျပန္မွာေတာ့.. ဟုိင္းလတ္ေတြ တက္စီးရေအာင္ကလဲ.. စက္ဘီးကတဖက္ ၾကက္ျခင္းကတဖက္နဲ႔ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ အဆင္မေျပလွဘူး..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေထာ္လာဂ်ီကေတာ့ သူတုိ႔အတြက္ အဆင္ေျပဆုံးပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အတြက္လည္း.. အဆင္ေျပတာပဲ..။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ဆီကရတဲ့ ကားခဟာ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဆရာတပည္႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္.. အပ္ေရွာင္ဆုိင္မွာ.. ေသာက္စားဖုိ႔ ေကာင္းေကာင္းလုံေလာက္တယ္..။
ၾကဳံလုိ႔ သူ႔အရပ္နဲ႔သူ႔ဇာတ္အေၾကာင္း ေျပာရဦးမယ္..။ ကာမုိင္းက လူေတြ ဓါတ္ပုံရုိက္နည္းဟာ.. အတုယူေလာက္တယ္..။ အိမ္နီးနားခ်င္း ေလးငါးေရာက္စုျပီး သူတုိ႔ ဓါတ္ပုံရုိက္ေလ့ရွိတယ္..။ ရုိက္ေတာ့လည္း တစ္ပုံတည္းပဲ..။
အိမ္မွာ ရွိသမွ်.. ကက္ဆက္ ေရဒီယုိ ေတြကုိ လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားျပီး ဂရုဖုိတုိရုိက္တာပဲ..။ ဓါတ္ပုံဆရာက လူခ်င္းပူးခုိင္းရင္.. သူတုိ႔ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ပူးခုိင္းလုိ႔မရဘူး..။ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ခဲြရပ္ၾကတယ္..။ ဓါတ္ပုံရလာမွ ကိုယ့္ပုံကုိယ္ ကပ္ေၾကးနဲ႔ ညွပ္ယူၾကတယ္..။ တစ္ပုံတစ္ရာက်ရင္.. တစ္ေယာက္မွ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ က်တယ္..။ ဘဲရီးအီေကာ္ေနာ္မီ ေပါ့..။
ဖားကန္႔နဲ႔ကာမုိင္းနဲ႔ မုိင္ေလးဆယ္ခရီးမွာ.. စစ္တပ္ဂိတ္ေလးငါးခု ရွိတယ္..။ အဲဒီဂိတ္ေတြမွာ.. အခ်ိဳရည္ဗူး၀ယ္ရတယ္..။ အဲဒီတုံးက.. ႏွစ္ရာတန္ငါးရာတန္ တစ္ေထာင္တန္ မေပၚေသးဘူး..။ ဖားကန္႔ဖက္မွာ.. ကုိးဆယ္တန္ကုိ အၾကီးတစ္ရြက္လုိ႔ ေခၚတယ္..။ ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ကုိ အေသးတစ္ရြက္လုိ႔ ေခၚတယ္..။
စီးပြားေရးျဖစ္ထြန္းေနတဲ့ ေဒသဆုိေတာ့.. ဘာစားစား ဘာ၀ယ္၀ယ္.. ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္ဆုိတာ.. အနည္းဆုံး .. ေငြေၾကးယူနစ္ပဲ..။ ( အခုေတာ့ မသိေတာ့ဘူး.. )
ရွမ္းေခါက္ဆဲြတစ္ပြဲ ဘယ္ေလာက္လဲ လုိ႔ ေမးရင္ အေသးတစ္ရြက္လုိ႔ ျပန္ေျဖေလ့ရွိတယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေထာ္လာဂ်ီဆုိရင္.. ဂိတ္တစ္ခုေရာက္တုိင္း.. ကြ်ဲရုိင္း ႏွစ္ဗူး အနည္းဆုံး၀ယ္ရတယ္..။ တစ္ဗူးကုိ .. အေသးသုံးရြက္ေပးရတယ္..။ တစ္ရာ့သုံးဆယ့္ငါးက်ပ္ ေပါ့..။ ဖားကန္႔အေရာက္ ဂိတ္က ေလးငါးခု ရွိတာဆုိေတာ့.. အခ်ိဳရည္ဗူးဖုိးတင္.. တစ္ေထာင့္ငါးရာ ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ကုန္ေရာ..။
ဆရာရယ္.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေထာ္လာဂ်ီက.. ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ကားပါ.. တစ္ဗူးပဲ ၀ယ္ပါရေစ.. ဆရာလည္း ကုသုိလ္ရပါတယ္.. လုိ႔ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာရင္ေတာ့.. တစ္ဂိတ္တစ္ဗူးေလာက္နဲ႔ ကိစၥျပီးေလ့ရွိတယ္..။
စပယ္ယာကြ်န္ေတာ္မ်ိဳးကေတာ့.. ဂိတ္နားမေရာက္ခင္.. ေထာ္လာဂ်ီေပၚက အေျပးဆင္း.. အၾကီးအေသး ေလးငါးရြက္ကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း.. ဆရာသမားမ်ား သတ္မွတ္ေပးတဲ့.. အခ်ိဳရည္ဗူးကုိ က်သင့္ေငြေၾကးေပးေဆာင္ျပီး ၀ယ္ရပါတယ္..။
တရုတ္နီအင္ဂ်င္တပ္ထားတဲ့ ေထာ္လာဂ်ီဆုိေတာ့.. ေခ်ာင္းေဘးေျမာင္းေဘးနားေရာက္တုိင္း ေရဆင္းခပ ္ရေသးတယ္..။ အင္ဂ်င္က ေရအျမဲဆူေနေလေတာ့.. ေရလဲ လဲ ေပးရတယ္..။
ကုန္းအတက္ ေရာက္ျပီဆုိရင္ ထုံးစံအတုိင္း ဂ်မ္းတုံးကုိင္ ေနာက္ကလုိက္ေပါ့..။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႔အတက္ေတြက.. လမ္းသိပ္က်ဥ္းတယ္..။ တစ္ဖက္က ကားဆင္းလာတာကုိလည္း မျမင္ရဘူး..။ ကုိယ့္ကားတက္လာရင္.. အဆင္းကားေတြက.. လမ္းက်ယ္တဲ့ေနရာကေန.. ရပ္ေစာင့္ေနရတယ္..။ ႏွစ္စီးေရွာင္လုိ႔ မလြတ္ဘူး..။
အဲဒီလုိအတက္မ်ိဳးဆုိရင္.. ကြ်န္ေတာ္က.. ဆရာေမာင္ေရႊက်ီးနဲ႔ ေထာ္လာဂ်ီကုိ ေအာက္မွာ ထားခဲ့ျပီး.. ကုန္းထိပ္တက္.. တဖက္အဆင္းကား ၾကည္႔ေပးရတယ္..။ အဆင္းကားရွင္းမွ.. ဆရာေမာင္ေရႊက်ီးကုိ တက္ခဲ့လုိ႔ အခ်က္ျပရတယ္..။
တစ္ခါတုံးက.. ကြ်န္ေတာ္ ကုန္းထိပ္တက္ၾကည္႔ျပီး .. တဖက္အဆင္းကား ရွင္းတာနဲ႔.. ဆရာေမာင္ေရႊက်ီးကုိ တက္ခဲ့လုိ႔.. အခ်က္ျပလုိက္တယ္..။ ဆရာေမာင္ေရႊက်ီး.. လီဗာကုိ အသားကုန္နင္းျပီး ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ တက္လာတာ.. လမ္းတ၀က္ေလာက္ေရာက္ေနတုံး.. ဟုိင္းလတ္ တစ္စီးက ျဗဳန္းဆုိ.. ဆင္း ခ်လာတယ္..။ ဟုိင္းလတ္ေတြက.. တအားေမာင္းေတာ့.. ကြ်န္ေတာ္တက္ၾကည္႔တုံးက.. မရွိဘူး..။ ကြ်န္ေတာ္က ေမာင္ေရႊက်ီးကုိ တက္ခဲ့လုိ႔ ေျပာျပီးမွ.. ျဗဳန္းဆုိ ေရာက္လာတာ..။
အတက္အဆင္း ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ျပီး.. ေနာက္ကားေတြပါ.. ပိတ္ကုန္ေရာ..။
ေမာင္ေရႊက်ီးက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ငါကုိင္တုတ္ပါေလေရာ..။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အားက်မခံ.. မုိးမႊန္ေအာင္ ျပန္ဆဲေပးလုိက္တယ္..။ အဲဒီလုိမ်ိဳး ဆရာေမာင္ေရႊက်ီးနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားကတာမ်ိဳး ကုိ ဖားကန္႔ကအျပန္.. ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ရင္လည္း.. က ရေသးတယ္..။
ေက်ာင္းမွာက ကြ်န္ေတာ့္ေဘာ္ဒါ ဦးဇင္းအျပင္ ေနာက္ထပ္ ဦးဇင္း ႏွစ္ပါးရွိေသးတယ္..။ သူတုိ႔ရဲ႔ အစြယ္အပြား ကပၸိယေတြကလည္း.. မနည္းဘူး..။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေမာင္ေရႊက်ီးက.. ကားသမားေတြဆုိေတာ့.. ေက်ာင္းရဲ႔ ေ၀ယ်ာ၀စၥ ဘာမွမလုပ္ဘူး..။ အဲဒါကုိ.. က်န္တဲ့ ကပၸိယေတြက.. မၾကည္ခ်င္ဘူး..။ သူတုိ႔က ေက်ာင္းရွိလူကုန္စားဖုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ ခ်က္ျပဳတ္စီစဥ္ၾကရတယ္..။
အခ်ိန္တန္လက္ေဆးျပီး ၀င္စားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ဆရာတပည္႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ.. သူတုိ႔က ပညာေပးတယ္..။ ဟင္းေကာင္းေကာင္းဆုိရင္.. သူတုိ႔က ၀ွက္ထားေလ့ရွိတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ကလည္း.. ၀ွက္ထားတာကုိ ေတြ႔ရရွာျပီး.. ကုန္ေအာင္စားပစ္ၾကတယ္..။
အဲဒီလုိနဲ႔ပဲ.. မုိးေလး တျပိဳက္ႏွစ္ျပိဳက္ရြာတဲ့ အခ်ိန္ကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္..။ မုိးတကယ္ရြာရင္.. ဖားကန္႔လမ္းက.. ေျမလမ္းဆုိေတာ့.. ကားေတြ သြားမရေတာ့ဘူး..။ ( အခုေတာ့.. လမ္းေတြ ေကာင္းသြားေလာက္ေရာေပါ့.. )
မုိးဦးက်ခါစမွာေတာ့... သိပ္ျပႆနာမရွိပါဘူး..။ လမ္းေတြကလည္း.. ဒီေလာက္မပ်က္ေသးဘူး..။ ဒါေပမယ့္.. သုံးေလးရက္ဆက္.. မုိးရြာလုိက္တာနဲ႔.. လမ္းက ပ်က္ေတာ့တာပဲ..။
တစ္ခ်ိဳ႔ ေတာင္တက္ ေကြ႔ ေတြနားမွာဆုိရင္.. ဘယ္ကားမွ.. မတက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး..။ လမ္းေခ်ာ္ျပီး ေခ်ာက္ထဲက်တဲ့ကားက..က် ကုန္တယ္..။ အဲဒီလုိ ေကြ႔နားမွာ.. ဆင္တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္အျမဲရွိတယ္..။ ဆင္သမားက.. ကားေတြ ဒုကၡေရာက္တာကုိ.. ထုိင္ေစာင့္ေနတယ္..။
လမ္းေခ်ာ္ျပီးမတက္ႏုိင္တဲ့ကားဆုိရင္.. တစ္စီး .. တစ္ေသာင္းပဲ..။ ဆင္နဲ႔ ဆဲြတင္ေပးတယ္..။ ဟုိင္းလတ္ေတြ ဒုိင္နာေတြ.. ဆင္ကုုိပဲ အားကုိးၾကရတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေထာ္လာဂ်ီက နာမည္ကသာ ေထာ္လာဂ်ီ.. ဖုိး၀ွီးဒရုိက္.. အထင္မေသးနဲ႔..။ ေတာ္တန္ရုံအတက္ကေတာ့.. ေအးေဆးပဲ..။
မွတ္မွတ္ရရေနာက္ဆုံးအေခါက္ ဖားကန္႔ကအျပန္.. လုံးခင္း နားအေရာက္.. မုိးေတြက ညွိဳ႔လာတယ္..။ ( လုံးခင္းဆုိတာ.. ဖားကန္႔နားက.. ေတာျမိဳ႔ေလးေပါ့..) ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေထာ္လာဂ်ီေပၚကုိ.. ဟုိင္းလတ္ေပၚက.. ခရီးသည္ေတြ.. အလုအယက္ေျပာင္းလာၾကတယ္..။
မုိးသည္းရင္.. ဟုိင္းလတ္က လမ္းမွာဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာကုိး..။ ေထာ္လာဂ်ီက ဖုိး၀ွီးဆုိေတာ့.. ဟုိင္းလတ္ထက္ စိတ္ခ်ရတယ္..။ အဲဒါေၾကာင့္.. ဟုိင္းလတ္ေပၚက ခရီးသည္ေတြ.. ေထာ္လာဂ်ီေပၚေျပာင္းလာၾကတာပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေမာင္ေရႊက်ီးတုိ႔အတြက္ကေတာ့.. စားရကံၾကဳံလုိ႔ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစဲြတာေပါ့..။ ရသမွ် ပါစင္ဂ်ာကုိ .. စုျပဳံတင္ျပီး.. ခရီးဆက္ခဲ့ၾကတယ္..။ ထင္တဲ့အတုိင္း.. လုံးခင္းကထြက္ရုံရွိေသး.. မုိးသည္းေတာ့တာပဲ..။
မုိးသည္းခ်က္ကေတာ့.. ေထာ္လာဂ်ီေတာင္ ယက္ကန္ယက္ကန္ တက္ရတယ္..။ တခ်ိဳ႔ေနရာ ေတြမွာ..လမ္းေခ်ာ္လြန္းအားၾကီးလုိ႔.. ကားဘီးကုိ ခ်ိန္းတပ္ရတယ္..။ သံၾကိဳးေတြနဲ႔ ယက္ထားတဲ့ ခ်ိန္းကုိ ကားဘီးမွာ..စြတ္ျပီး .. ခရီးဆက္တာပဲ..။ လမ္းကေတာ့ ပ်က္ကေရာပဲ..။
1 comment:
ဟုတ္တယ္္အကိုေရ..ကြ်န္ေတာ္ ဆိုက္ထဲမွာလုပ္တုန္းကလည္း ဘီးေတြကိုခ်ိန္းတပ္ရုန္းရတာေတြ ့ဘူးတယ္ဗ်
Post a Comment