12.1 ကာမိုင္းကိုအသြား

သိပ္ခ်စ္တယ္ဆုိတာ..သိပ္အားတဲ့လူေတြ.. မူပုိင္ယူထားတဲ့ စကားလုံး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္..။ ညေလးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အလြမ္းဇာတ္ကုိ .. ျမ၀တီဇာတ္လမ္းတဲြေတြလုိ.. တေမ့တေမာ ..ဆက္ကေလာက္ေအာင္ အထိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ႏွလုံးသားက မသန္စြမ္းခဲ့ဘူး..။

အခ်ိန္တန္ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့.. ေနာင္ႏွစ္အတြက္ ေက်ာင္းစားရိတ္..ဘယ္က ရမလဲဆုိတဲ့ ေမးခြန္းက.. ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ႏွိပ္စက္ေနခဲ့တယ္..။ ရြာျပန္ျပီးက်ဳရွင္ဆရာလုပ္ရတာကုိလည္း.. အေတာ့္ကုိ ျငီးေငြ႔ေနခဲ့ျပီ..။ ေနာက္ဆုံးေတာ့.. ကခ်င္ျပည္နယ္ ကာမုိင္းျမိဳ႔ကုိ..သြားဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိက္တယ္..။

ကာမုိင္းဆုိတာ.. ျမန္မာျပည္ရဲ႔ ေက်ာက္စိမ္းေမွာ္ ဖားကန္႔နဲ႔ မုိင္ေလးဆယ္ ေ၀းတဲ့ .. ျမိဳ႔ငယ္ေလးတစ္ျမိဳ႔ပဲ..။ ဗုိလ္ကုတုိ႔လုိ ရင္းႏွီးတဲ့.. ဦးဇင္းတစ္ပါးက.. အဲဒီျမိဳ႔မွာ.. ေက်ာင္းထုိင္ျဖစ္ေနတယ္..။ ေက်ာင္းေဆာက္ရန္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အဲဒီဦးဇင္းက.. ေထာ္လာဂ်ီႏွစ္စီးေထာင္ျပီး ဖားကန္႔ကာမုိင္း .. ကုန္စည္စီးဆင္းေရးမွာ .. တတပ္တအားပါ၀င္ေနတယ္..။

ေဘာ္ဒါဦးဇင္းက ေက်ာင္းထုိင္ျဖစ္ေနမွေတာ့.. ကုိယ့္အတြက္.. ေနာင္ႏွစ္ေက်ာင္းစားရိတ္.. မခက္ေလာက္ဘူး လုိ႔ ေတြးျပီး မႏၱေလးကေန ျမစ္ၾကီးနားရထားစီးျပီး ကာမုိင္းကုိ ထြက္လာခဲ့တယ္..။

မႏၱေလးကေန ညေနရထားနဲ႔ တညလုံးစီးရတယ္..။ ရထားလမ္းကလဲ.. မေကာင္းတဲ့ ေနရာက ခပ္မ်ားမ်ားပါ..။ ေကာလင္း ၀န္းသုိ အထြက္နားမွာ.. ရထားက လိပ္ႏႈန္းနဲ႔ သြားေနေတာ့.. ေခါင္းထြက္ၾကည္႔မိတယ္..။

လွ်ိဳတစ္ခုကုိ ျဖတ္ျပီး.. ရထားက.. ေတာင္ေပၚတက္ေနတာပဲ..။ ရထားလမ္းေအာက္ဖက္မွာ.. ေပတစ္ရာ ေလာက္နက္တဲ့ ေခ်ာက္တစ္ခုကုိ ေတြ႔ရတယ္..။ ေခ်ာက္ထဲမွာ.. အ၀တ္စအျဖဴေလးေတြ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔ တုတ္တုိင္ေလးေတြ.. စုိက္ထားတာ.. ျမင္ရတယ္..။ ခန္႔မွန္းေျခ.. တုတ္တုိင္ သုံးေလးရာေလာက္ေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္..။

အဲဒီတုိင္ေလးေတြက.. လြန္ခဲ့တဲ့ လက .. ေခါင္းတဲြျပဳတ္ျပီး တဲြသုံးတဲြေနာက္ျပန္လိွမ့္က်လုိ႔ ေသကုန္တဲ့ လူေတြ ျမဳပ္ထားတာ.. လုိ႔ ေဘးနားက..ခရီးသည္က ရွင္းျပတယ္..။ စုစုေပါင္း လူေလးရာေလာက္ ေသကုန္တယ္ လုိ႔ သူက ဆက္ေျပာတယ္..။

ဖားကန္႔ကုိ ေက်ာက္တူးဖုိ႔ လာၾကတာ.. ျမန္မာျပည္တႏွံတလ်ားက ဆုိေတာ့.. ဘယ္သူ႔ဘယ္၀ွာ အေလာင္းေတြမွန္းေတာင္ ခဲြမရေတာ့.. အဲဒီနားမွာပဲ.. အားလုံးကုိ ျဖစ္သလုိ ျမဳပ္လုိက္ၾကတာပဲ .. ဆုိတဲ့ သူ႔ေနာက္ဆက္တဲြစကားအဆုံးမွာ.. မြန္းက်ပ္တဲ့ ေ၀ဒနာတစ္ခုကုိ ကြ်န္ေတာ္ခံစားလုိက္မိတယ္..။

က်န္တဲြေတြက ခရီးသည္ေတြလည္း.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လုိ.. တဲြအျပင္ေခါင္းျပဴျပီး စုတ္တသပ္သပ္နဲ႔ လုပ္ေနၾကတယ္..။

သူတုိ႔ေသသြားခဲ့တာကုိ မသိတဲ့.. က်န္ရစ္သူေတြကေတာ့.. သူတုိ႔တေတြ ေငြထုတ္ပုိက္ျပန္လာမယ့္ရက္ကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကမွာပါပဲ...။ တခ်ိဳ႔တခ်ိဳ႔ ယေန႔ထက္အထိတုိင္ေအာင္ ေမွ်ာ္ေနၾကမယ္ထင္ပါရဲ႔..။

အဲဒီ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ ေတာင္ၾကားကုိ ေနာက္ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ျပီး.. ကြ်န္ေတာ္စီးလာတဲ့ ရထားၾကီး ဆက္လက္ထြက္ခြါလာခဲ့တယ္..။ မုိးေကာင္းကုိ ေရာက္ေတာ့ မနက္လင္းေနျပီ..။ ေမးျမန္းျပီး ကာမုိင္းကားဂိတ္ဖက္ ဘူတာကေနေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္..။

ေန႔လည္ဆြမ္းမစားခင္အမွီ.. ကြ်န္ေတာ္ကာမုိင္းကုိ ေရာက္တယ္..။ ေဘာ္ဒါဦးဇင္း ( ဘဲြ႔အမည္ ဦးနာရဒ ) ကုိ ဆုိက္ဆုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ ေက်ာင္းမွာ ေတြ႔တယ္..။ မင္းလာတာအေတာ္ပဲ.. ေထာ္လာဂ်ီတစ္စီးမွာ.. စပယ္ယာလုိေနတယ္.. လုိ႔ သူက ေရာက္ေရာက္ျခင္း အလုပ္ခန္႔လုိက္တယ္..။