46.4 ဘြားတင္ဆီက ရတဲ့ အေမြ

တသက္လုံး တခါမွ မေတြ႔ဖူးတဲ့ အဘြားကုိ မေသခင္မွာ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ရတယ္..။ ေနာက္ အနီးကပ္ ေခ်းေသးကအစ ျပဳစုရေတာ့ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတခ်ိဳ႔က “ ေျမးေတြထဲမွာ ဒီေကာင္ ကံအေကာင္းဆုံး၊ အဘြားကုိ ျပဳစုခြင့္ရတာ နည္းတဲ့ ကံမဟုတ္ဘူး ” နဲ႔ ေျမွာက္ေျပာ ေျပာၾကပါတယ္..။ အေဖတူ အေမတူ ညီအကုိေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္မွာ ဘ၀အေနအထုိင္နဲ႔ အလုပ္အကုိင္ တျခားသူေတြထက္ ကြ်န္ေတာ္က အဆင္ေျပေနျပန္ ေတာ့လည္း “ အဘြားျပဳစုတဲ့ ကံေၾကာင့္ အခုလုိ ၾကီးပြားတာ ” လုိ႔ ေျပာသူေတြက ေျပာၾကျပန္ပါတယ္..။

သူတုိ႔ဘယ္လုိေျပာေျပာ အဲဒီတုံးက အဘြားကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ျပဳစုေပးခဲ့သလားလုိ႔ ေမးသူက ေမးခဲ့ရင္.. မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ ရုိးသားစြာ ၀န္ခံပါ့မယ္။

ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဆုံေတြ႔ခ်ိန္မွာ အဘြားဟာ မီးစာကုန္ ဆီခမ္းလုေနတဲ့ အရြယ္.။ အေပါ့သြားဖုိ႔ေတာင္ အိပ္ရာက မထႏုိင္ေတာ့လုိ႔ အေပါ့သြားခ်င္တုိင္း သူ႔ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ခ်ိဳင္းၾကားကေနမျပီး အုိးေပၚ တင္ေပးရတဲ့ အေျခအေန..။ အဘြားခုတင္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ခုတင္ၾကားမွာ ထုိင္လုိ႔ရတဲ့ ဆီးအုိးတစ္လုံးက ever ready!..။ ဒီၾကားထဲ ဆီးကလည္း မၾကာခဏ သြားတာမုိ႔ အုိးေပၚတင္ အုိးေပၚခ် အလုပ္တင္ တေန႔တေန႔ အၾကိမ္သုံးေလးဆယ္ထက္ မနည္း လုပ္ေပးရပါတယ္..။

ဆီးက ေန႔ခင္းထက္ ညပုိသြားေတာ့ အိပ္ေရး၀တဲ့ ညဆုိတာလည္း မရွိသေလာက္ ဆုိပါေတာ့..။

တခါတခါက်ေတာ့လည္း အဘြားကုိယ္တုိင္ ဆီးသြားခ်င္မွန္း မသြားခ်င္မွန္း မေသခ်ာတတ္ျပန္ပါဘူး..။ “ ဟဲ့ လုပ္ပါအုံး ..ထြက္က်ေတာ့မယ္ ထြက္က်ေတာ့မယ္ ” ဆုိလုိ႔ ကပ်ာကယာ ထျပီး အုိးေပၚတင္ေပးလုိက္တယ္..။

ဆီးက တစ္စက္မွ မထြက္..။ တစ္မိနစ္ေစာင့္လည္း မထြက္.. ႏွစ္မိနစ္ေစာင့္လည္း မထြက္.. ငါးမိနစ္ေစာင့္လည္း မထြက္..။ ေနာက္ဆုံး “ ခုနက တကယ္ ထြက္က်ေတာ့မယ့္ဟာ.. အုိးေပၚေရာက္မွ မထြက္တာကြယ္.. ငါ့ကုိ ခုတင္ေပၚသာ ျပန္တင္ပါေတာ့ ” ဆုိေတာ့ ျပန္တင္ေပးရျပန္ပါတယ္..။

ခုတင္ေပၚေရာက္လုိ႔ ေခါင္းအုံးနဲ႔ေခါင္း ထိရုံရွိေသး.. “ ေသးက ေပါက္ခ်င္လာျပန္ျပီ ငါ့ေျမးရယ္ ” တဲ့..။

“ အဘြား.. ေတာ္ေတာ့ဗ်ာ.. ဟုတ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး.. ဒီေလာက္ေပါက္ခ်င္ေနရင္လည္း အိပ္ရာထဲသာ ေပါက္ခ်လုိက္ေတာ့ ”

ဘယ္လုိမွ မရွည္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ စိတ္အလုိအတုိင္း အဘြားကုိ ျငိဳျငိဳျငင္ျငင္ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေျပာမိတတ္ျပန္ပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ေျပာလုိ႔မွ စကားက မဆုံးေသးဘူး “ေဗ်ာ..ေဗ်ာ.. ေဗ်ာ.. ေဗ်ာ ” နဲ႔ ဆည္က်ိဳးသလား ေအာက္ေမ့ ရတယ္..။ အဟုတ္ ထြက္က်ကုန္တာမ်ဳိးလည္း ၾကဳံခဲ့ရျပန္ပါတယ္..။

အဲဒီေတာ့လည္း ထမိန္လဲေပး..၊ သုတ္သင္ေပး..၊ အိပ္ရာခင္း လဲေပး ေပါ့..။ ေပ်ာ္တယ္မဟုတ္ေပမယ့္.. ဒီအလုပ္က ငါလုပ္ရမွာ ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ပဲ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရပါတယ္..။

တခါတခါလည္း.. အဘြားေခၚႏုိးတာကုိ ႏုိးရဲ႔သားနဲ႔ ေပအိပ္ေနဖုိ႔ ၾကိဳးစားမိတတ္ျပန္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ အဲသလုိ ေပအိပ္ေနရင္ အဘြားက ခုႏွစ္သံခ်ီဟစ္ျပီး အိမ္ရွိလူုကုန္ေခၚႏိုးလုိ႔.. အိမ္ကလူေတြပါမက တရပ္ကြက္လုံး ႏုိးကုန္ပါေတာ့တယ္..။ “ အဘြားကလည္းဗ်ာ.. အဲသေလာက္ၾကီး ေအာ္ရလား ” လုိ႔ အိပ္မႈန္စုန္မႊားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေတာ့ ျပဳံးစိစိနဲ႔ “ မင္းမွ မထတာကြယ္ ” တဲ့..။

အဲဒါအျပင္ တျခားနိစၥဓူ၀အလုပ္ေတြအေနနဲ႔ကေတာ့ မနက္ေစာ အဘြားအိပ္ရာထတာနဲ႔ အိမ္ေရွ႔ ေရကန္နားေခၚသြား၊ မ်က္ႏွာသစ္ေပး သြားတုိက္ေပး ရပါတယ္..။ ေန႔လည္ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ ေရာက္တာနဲ႔ အဘြားေရခ်ိဳးဖုိ႔ ျပင္ဆင္ ရပါတယ္..။ အတူေနဘေထြး(ဦးေလး) ဦးေက်ာ္ျမင့္က ျမန္မာေဆးဆရာ လုပ္ေတာ့ (သူက အင္ဂ်င္နီယာဆုိေပမယ့္.. ျမန္မာေဆး ေဗဒင္လည္း အေတာ္တတ္ပါတယ္) ေရခ်ိဳးတာကအစ.. ေဆးရြက္ျပဳတ္ရည္နဲ႔ စပ္ခ်ိဳးေစပါတယ္..။

ဂန္႔ဂလာရြက္ကုိ အရင္ျပဳတ္..၊ ပြက္ပြက္ဆူျပီဆုိမွ.. အဘြားခ်ိဳးမယ့္ေရဇလုံထဲ တည္႔..၊ ေနာက္ ေရေအးနဲ႔ ေရာ..၊ ကုိင္ၾကည္႔ မပူမေအးဆုိမွ အဘြားကုိ သြားေခၚ..၊ တကိုယ္လုံး ေရသုံးသပ္ ေပးေတာ္မူရပါတယ္..။

ေရမ်ိဳးခ်ိဳးျပီး တာနဲ႔ ခါးလယ္က က်ိဳးေနတဲ့ သစ္သားဘီးက်ိဳးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အဘြားေခါင္းကုိ ရွင္းလင္းေပးရပါတယ္..။ ေနာက္.. ၾကက္ဥႏွစ္လုံး၊ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီး (ေဇာင္းလြတ္) တစ္လုံး၊ ထန္းဖုိဦးထန္းလ်က္ ႏွစ္ခဲ ကုိ ေရာသမေမႊလုပ္ျပီး အဘြားစားဖုိ႔ ပူတင္းဖုတ္ရျပန္ပါတယ္..။

ပူတင္းက်က္ေတာ့ အဘြားကုိခြံ႔.. ပုိတာ ကုိယ္စားေပါ့..။

တစ္ပတ္တစ္ခါ သားဆရာ၀န္နဲ႔ ညႊန္မႈးလာေတြ႔လုိ႔ သူတုိ႔အေမကုိ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း ေမးရင္း “ အေမ ဘာလုိလဲ ” လုိ႔ ေမးတုိင္း “ ငါ့ေျမးေလးအတြက္ ပုဆုိးတစ္ထည္ေလာက္ ၀ယ္ေပးလုိက္စမ္းပါ ” လုိ႔ အဘြားေျပာတတ္ပါတယ္..။ တခါတရံ သူ႔သားေတြ ကန္ေတာ့တဲ့ ပုိက္ဆံ ကြ်န္ေတာ္ရတတ္ျပန္ပါတယ္..။

တခါတေလက်ေတာ့လည္း ေဂ်ညီညီရဲ႔ “မ်က္စိကုိ ဖြင့္ၾကည္႔လုိက္ရင္ မင္းရွိေနမွ ” သီခ်င္းကုိ “ မ်က္စိကုိဖြင့္ၾကည္႔လုိက္ရင္ ဘြား ရွိေနမွ ” လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္လုိလက္ရ ဆုိမိျပန္ပါတယ္..။

တခါတေလက်ေတာ့လည္း.. “ အဘြားပဲ ေပါက္ႏုိင္မလား.. ကြ်န္ေတာ္ပဲ ေသးအုိးေပၚတင္ေပးႏုိင္မလား.. ျပိဳင္က်တာေပါ့ ” ဆုိျပီး ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ ဆီးအုိးတင္ ္ျပိဳင္ပဲြ လုပ္တတ္ပါေသးတယ္..။

အဲသလုိနဲ႔ပဲ အဘြားနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ရဲ႔ ေတြ႔ဆုံမႈက ရွစ္လေလာက္အၾကာမွာ နိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့ရပါတယ္..။

အဘြားအေျခအေန ပုံမွန္မဟုတ္ဘဲ.. ဆုိးလာတဲ့ေန႔က.. အိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ကေလးေတြပဲ ရွိေနခဲ့ပါတယ္..။ ဘေထြး(ဦးေလး)ေက်ာ္ျမင့္က အဲဒီတုံးက မရမ္းကုန္း အထည္စက္ရုံအမွတ္ေလးရဲ႔ စက္ရုံမႈးအျဖစ္နဲ႔ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနလုိ႔ သူ႔စက္ရုံကုိ ရုံးဆင္းခ်ိန္အထိ မေစာင့္ဘဲ လွမ္းဆက္ရပါတယ္..။ အိမ္က က်ိဳက္၀ုိင္းဘုရားလမ္းမွာ ရွိလုိ႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အတြင္းပဲ ဦးေလး ေရာက္လာပါတယ္..။

ဦးေလးေရာက္ျပီး နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့.. အဘြား ဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္..။ မ်က္ရည္ေတြစီးက်ရင္း ဦးေလးက အဘြားရင္ဘတ္ေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္ေမွာက္ခုံထပ္ျပီး ႏွလုံးျပန္ခုန္လုိျပန္ေခၚျငား ၾကိဳးစားပါတယ္..။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေၾကာင္စီစီနဲ႔ ရပ္ၾကည္႔ေနခဲ့မိပါတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ဘြားတင္ကေတာ့ သူ႔ထုံးစံအတုိင္း ေခါင္းမာမာနဲ႔ ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး..။ ေနာက္ေတာ့ ဆူျဖဴးကုန္းရြာက ေဒၚေအးတင္ရဲ႔ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြ တဖဲြဖြဲနဲ႔ ေရာက္လာခဲ့ၾက ပါေတာ ့တယ္..။ ရပ္ကြက္ထဲက မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔လည္း ေရာက္လာၾကပါတယ္..။

ဧည္႔သည္ေတြကုိ ဧည္႔ခံရင္း ဦးေလး ဦးေက်ာ္ျမင့္က “ ဘြားတင္က သူပုိင္တာေတြ အားလုံးကုိ သူ႔ေပးသြားတယ္ ” လုိ႔ ေျပာေတာ့ အားလုံးက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ဘြားတင္ဘာေတြ ေပးသြားပါလိမ့္ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ၀ုိင္းၾကည္႔ ၾကပါတယ္..။

“ ေသးအုိး နဲ႔ ဘီးက်ိဳး ေပးသြားတာေလ ”.. လုိ႔ ဦးေလးဆက္ေျပာေတာ့မွ အားလုံး ျပဳံးၾကပါတယ္..။

ေနာက္ႏွစ္ရက္ေျမာက္မွာ အသံလႊင္ရုံေနာက္ေက်ာက ၾကံေတာသုႆန္မွာ ဘြားတင္ကုိ သျဂၤ ိဳလ္ပါတယ္..။ မီးမသျဂၤ ိဳလ္ခင္.. ေရခဲတုိက္ကထုတ္ျပီး.. ေနာက္ဆုံးခရီးႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္..။ ပင့္ထားတဲ့ ဘုန္းၾကီးေတြက လုိအပ္တဲ့ ရြတ္ဖတ္မႈေတြ လုပ္ျပီး.. သားသမီးေတြ ကန္ေတာ့ၾကပါတယ္..။

သားသမီးေတြျပီးေတာ့ ေျမးေတြ ကန္ေတာ့ ၾကပါတယ္..။ ကြ်န္ေတာ့္တ၀မ္းကဲြ အမေတြ တအစ္အစ္နဲ႔ ၾကိတ္ငုိေနတဲ့အခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္ ကန္ေတာ့တာက လုိအပ္တာထက္ ပုိၾကာေနခဲ့ပါတယ္..။ ဦးေလးဦးေက်ာ္ျမင့္ ပုခုံးလာညွစ္မွ ၾကမ္းနဲ႔ကပ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္း ျပန္ေမာ့လာမိပါတယ္..။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းနည္းေနခဲ့သလား ဆုိတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ မေ၀ခဲြႏုိင္ခဲ့ပါေၾကာင္း...။