တေန႔ကပဲ.. ရြာမွာ ကေလးငယ္မ်ားကုိ ဖိနပ္လွဴတဲ့ ပဲြေလး လုပ္ျဖစ္တယ္လုိ႔ သိရပါတယ္..။
ဖိနပ္အသစ္ေလးတစ္ရံ ဘယ္ကေနဘယ္လုိ ေရာက္လာမွန္းမသိဘဲ.. ကုိယ့္အတြက္ဆုိတာ သိလုိက္ရေတာ့ .. မ်က္လုံးေလးေတြ အ၀ုိင္းသားနဲ႔.. ပီတိေတြ ေပါက္ကဲြျပီး ခုိးခုိးခစ္ခစ္ ရယ္ေနမယ့္ ကေလးငယ္ေလးေတြကုိ.. စိတ္ကူးပုံရိပ္ ထဲမွာ လွမ္းေမွ်ာ္မွန္းဆၾကည္႔ရင္း ကြ်န္ေတာ့္မွာ တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ ၾကည္ႏူးရပါတယ္..။
တခ်ိဳ႔က သူမ်ားရလာတဲ့ ဖိနပ္ကုိ ကြက္ၾကည္႔ကြက္ၾကည္႔လုပ္ရင္း.. ကုိယ့္နာမည္ေခၚသံကုိ ရန္ခုန္တုိးတိတ္စြာ ေမွ်ာ္ေနၾကမယ္..။ တခ်ိဳ႔က ကုိယ္ရလာတဲ့ ဖိနပ္ေလးကုိ ခ်က္ျခင္းလက္ငင္း ခ်စီး ရင္း ဟုိလွည္႔ဒီလွည္႔နဲ႔ ပီတိျဖာေနလိမ့္မယ္..။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ကေလးပီပီ ဖိနပ္ကုိ လက္ကကုိင္ရင္း တေဟးေဟးနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ ေနၾကမယ္..။ တစ္ေယာက္အေပ်ာ္ေတြက တစ္ေယာက္ကုိ ကူးစက္လုိ႔၊ အျခင္းျခင္း ေပါင္းစုယွက္လုိ႔၊ ေက်ာင္းကေလးမွာ အဲဒီေန႔က ပြက္ေလာကုိ ညံေနခဲ့မွာပဲ..။
အဲဒီေန႔ဟာ သူတုိ႔ေလးေတြ အခုထိ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာထဲက.. အမွတ္တရအရွိဆုံး ေန႔..။ အေပ်ာ္ရဆုံး ေန႔..။ ႏုနယ္တဲ့ သူတုိ႔ႏွလုံးသားထက္မွာ တခုတ္တရနဲ႔ ထိထိရွရွ အခံစားရဆုံး ေန႔တေန႔ ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့မယ္..။
အဲဒီေန႔ေလးကုိ ရွင္မင္းညိဳလုိ႔ေခၚတဲ့ ေစတနာရွင္ လူငယ္တစ္ဦးက သူတုိ႔အတြက္ ဖန္ဆင္း ေပးခဲ့တယ္..။
အဲဒါေလးကုိ က်န္တဲ့ ညီအကုိေမာင္ႏွမမ်ားပါ မွ်ေ၀ခံစားႏုိင္ဖုိ႔ ေရးလုိက္ရပါေၾကာင္း..။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
I pay respect to Ko Shin Min Nyo's donation!
ကိုရွင္မင္းညိဳ အားဒီေနရာမွ ဦးညြတ္လိုက္ပါတယ္
Post a Comment