37.7 စာတင္မက ဘ၀ကုိပါသင္တဲ့ဆရာ

2001 ခုႏွစ္ ဧျပီလ 17 ရက္ေန႔ မွာ ဆရာသုိက္ကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တပည္႔ေဟာင္းေတြ ေပါင္းစုျပီး ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ပဲြေလး လုပ္ၾကတယ္..။ ရြာဖက္မွာေတာ့ ႏွစ္တုိင္းလုိလုိ ဆရာ့ကုိ ကန္ေတာ့ၾကေပမယ့္ ရပ္ေ၀းရပ္နီးက တပည္႔ေဟာင္းေတြ ေပါင္းျပီး သုိက္သုိက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေလး စလုပ္ျဖစ္တာကေတာ့ 1999- 2000 ေလာက္က စထင္တာပဲ..။ ႏွစ္တုိင္း ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာ ကန္ေတာ့ၾကတယ္..။ 2001 ပဲြလုပ္ေတာ့ ဆရာ့အသက္က ၉၄ ႏွစ္ရွိေနခဲ့ျပီ..။ ကြ်န္ေတာ္ တကၠသုိလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္တက္ေနတဲ့ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္အထိ ရြာမွာ ဆရာ စာသင္ဆဲ ဆုိေတာ့ အသက္ ၈၉ ႏွစ္အထိ ရြာက ကေလးငယ္ေတြကုိ ပညာအေမြ ဆရာေပးဆဲလုိ႔ ေျပာရမွာပဲ..။

အသက္ကုိးဆယ္အထိ ေနရဖုိ႔ဆုိတာ လူတုိင္းအတြက္ သိပ္မျဖစ္ႏုိင္သလုိ အဲဒီေလာက္ထိ ေနရရင္ေတာင္ .. ဆရာ့လုိ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္က လူငယ္လူရြယ္ေတြကုိ ပညာအေမြ၊ ဘ၀အျမင္ေတြ ေပးေနႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ ပုိလုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး..။ ႏုိဘယ္လ္ဆုရွင္ ေဒါက္တာ အဲလ္ဘတ္ရွိဳက္ဇာ တု႔ိ အံ့ၾသဘနန္း အလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့တာဟာ ေနာက္ကြယ္က ဘုရားသခင္ရဲ႔ အခန္းက႑ အနည္းအက်ဥ္း ပါ ပါေသးတယ္..။

ဆရာကေတာ့ အသက္ ၁၇ ခုႏွစ္ေလာက္က စလုိ႔ ေျမျဖဴတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဆီမီးခုံရဲ႔ လမ္းမ်ားေပၚ ေလွ်ာက္သြားရင္း.. ဘယ္ဘုရားသခင္ရဲ႔ မ်က္ႏွာသာေပးမႈကုိမွ မေမွ်ာ္ မေခၚဘဲ.. ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ကေလးငယ္ေတြ အသိဥာဏ္အေတြးအျမင္ ပြင့္လင္းေအာင္ ပီတိကုိစားသုံး၊ အျပဳံးရင္မွာအျပည္႔ နဲ႔.. သူျဖည္႔ဆည္းေပးခဲ့တယ္..။ ေနာက္ဆုံး သူ႔တသက္တာလုံး ကုိင္စဲြခဲ့တဲ့ ေျမျဖဴေနရာမွာ တုတ္ေကာက္တေခ်ာင္း အစား၀င္တဲ့ အထိ၊ ေျပာစရာရွိေျပာ.. ဆုိစရာရွိဆုိ.. ဆုံးမသင့္တာ ဆုံးမနဲ႔ ဘ၀ကုိ အဓိပၸါယ္အျပည္႔နဲ႔ ဆရာ ရွင္သန္ေနထုိင္သြားခဲ့တယ္..။

“ ငါေသရင္.. ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး လုပ္မေနၾကနဲ႔..။ ျမစ္ထဲသာ ေမ်ာလုိက္ .. ငါးေတြ စားပါေစ ” တဲ့..။ ဆရာဟာ မီးစာကုန္ဆီခမ္းလုိ႔ အသက္၀ိညာဥ္ ကုန္ဆုံး သြားတဲ့ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ အၾကြင္းအက်န္ကအစ.. ေလာကကုိ တမ်ိဳးတဖုံ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိခဲ့တယ္..။ ေနဖုိ႔ မေတာင့္တ သလုိ၊ ေသဖုိ႔လည္း ဆရာ မေၾကာင့္ၾက ခဲ့ဘူး..။

စာသင္သားဘ၀က ၾကားခဲ့ရတဲ့ ဆရာ့ရဲ႔ အေတြးအျမင္စကားေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အသက္အရြယ္ ရလာေလ.. ပုိျပီး ပီပင္တန္ဘုိးရွိလာခဲ့ရတယ္..။

“ လမ္းေဘးက သူေတာင္းစားကုိ ေပးတာကမ္းတာကအစ အိပ္ထဲက စုတ္ေပ့ေဟာင္းေပ့ႏြမ္းေပ့ဆုိတာကုိ ေရြးေပးဖုိ႔ မၾကိဳးစားပါနဲ႔ ” တဲ့..။ “ ကရုဏာထက္ မုဒိတာ ခက္တယ္..၊ မုဒိတာထက္ ဥပကၡာခက္တယ္ ”.. တဲ့..။

“ မိမိကုိယ္ကုိ သိျပီထင္က အသိရပ္၏..။ တတ္ျပီထင္က အတတ္ရပ္၏..။ လိမၼာျပီထင္က အလိမၼာရပ္၏..” .. တဲ့..။

ဘ၀ေနနည္းထုိင္နည္း စိတ္ထားပုံထားနည္းက အစ ၾကဳံရင္ၾကဳံသလုိ ဆရာ ဆုိဆုံးမခဲ့တယ္..။

စာမၾကိဳးစားဘဲ ေဘာလုံး လွိမ့္ကန္ေနတဲ့ တပည္႔ေတြကုိ “ ေအး.. ေဘာလုံး မ်ားမ်ားကန္ေတာ့ ေပါင္ေတြ ေျခသလုံးေတြ သန္ျပီး ေနာင္ မင္းတုိ႔တေတြ ဆုိက္ကားနင္းေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့ ” လု႔ိ ခပ္နာနာ ခပ္ရြဲ႔ရြဲ႔ေလး ဆရာေျပာတတ္ျပန္တယ္..။

တခါတေလ တပည္႔ေတြကုိ အားမလုိ အားမရျဖစ္တုိင္း....

“ မင္းတုိ႔ စာသင္ရတာ စိန္ေဗဒါ ေပေတာ တီးရသလုိပဲ..။ အထက္ေက်းေတာ က ေပေတာဆုိတဲ့ ရြာမွာေျမပုိင္ရွင္ လူခ်မ္းသာတစ္ဦး အလွဴလုပ္ေတာ့ မႏၱေလးတက္ စိန္ေဗဒါၾကီးကုိ ရေအာင္ ငွားလာတယ္..။ အဲဒီအခ်ိန္တုံးက စိန္ေဗဒါ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေက်ာ္ၾကားေနတဲ့ အခ်ိန္ဆုိေတာ့ အလွဴ႔တကာက ငါတုိ႔နယ္ဖက္က လူေတြ ဆင္းရဲလွတယ္.. စိန္ေဗဒါၾကီး လက္သံ ၾကားဖူးပါေစဆုိတဲ့ ေစတနာနဲ႔ မရရေအာင္ ငွားခဲ့တာပဲ..။ ”

“ ဒါနဲ႔ အလွဴရက္လည္း ေရာက္ေရာ.. ပဲြစတဲ့ေန႔ ဆုိင္းဧည္႔ခံရမယ့္ အခ်ိန္ မေရာက္ခင္ ၁၂ နာရီေလာက္ကတည္းက ေဗဒါၾကီးက ပတ္၀ုိင္းထဲ၀င္၊ သူ႔ ပတ္တီးလက္ေထာက္ကုိေတာင္ မခုိင္းေတာ့ဘဲ ကုိယ္တုိင္ ပတ္စာကပ္..၊ မေရာက္ဖူးတဲ့ နယ္မုိ႔ လက္စြမ္းျပတီးမဟဲ့ ဆုိျပီး ခက္ေပ့ ညႊန္႔ေပ့ေကာင္းေပ့ ဆုိတဲ့ တီးလုံး တီးကြက္ေတြနဲ႔ လက္စြမ္းျပေတာ့ တာေပါ့..။ ”

“ စိန္ေဗဒါၾကီး အဲသလုိ ေခြ်းတလုံးလုံးနဲ႔ တကုိယ္ေတာ္ လက္စြမ္းျပေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ပုရိတ္သတ္ကလည္း တဖဲြဖဲြနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္..။ ညေန ၄ နာရီေလာက္က် ပုရိတ္သတ္က အေတာ္မ်ားေနျပီ..။ ေဗဒါၾကီးလည္း ေမာေနျပီ..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပုရိတ္သတ္ထဲက ေအာ္သံ ၾကားရတယ္..။ “ စိန္ေဗဒါၾကီး တီးပါေတာ့ဗ်ိဳ႔ ” တဲ့..။

“ အေျခအေနကုိ ရိပ္စားမိတဲ့ ေဗဒါၾကီးလည္း သူ႔လက္ေထာက္ပတ္တီးကုိေခၚ၊ “ မင္း ျမည္ေအာင္သာတီး ” လုိ႔ မွာျပီး သြားအိပ္ေနသတဲ့..။ သူ႔တပည္႔ကလည္း ဆရာခုိင္းတဲ့အတုိင္း တေဗ်ာင္းေဗ်ာင္းနဲ႔ ျမည္ေအာင္ တီးေတာ့တာေပါ့..။ အဲဒီေတာ့မွ “ ေဗဒါၾကီး ေက်ာ္မယ္ဆုိလည္း ေက်ာ္ေလာက္ပါေပရဲ႔၊ ျမည္ေပသကုိး ” လုိ႔ တရြာလုံးက ၀ုိင္းခ်ီးမြမ္းၾကသတဲ့..။ ”

“ငါ့မွာလည္း မင္းတုိ႔ကုိ စာသင္ရတာ စိန္ေဗဒါ ေပေတာ တီးသလုိ ေမာတာပဲ အဖတ္တင္တယ္ ”

( ဒီဥပမာေလးက ဆီမီးခုံေရႊရတု မဂၢဇင္းမွာ အကုိၾကီး ကုိျမင့္ေက်ာ္ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲကပါ )

ဆရာက အဲသလုိမ်ိဳး ဥပမာ ဥပေမယ်ေလးေတြနဲ႔လည္း ထိေအာင္ ေျပာတတ္တယ္..။

အခုေတာ့ ဆရာ မရွိရွာေတာ့ပါဘူး..။ သကၠရာဇ္ 2002 ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ 21 ရက္ေန႔မွာ တုတ္ေကာက္တေခ်ာင္းနဲ႔ သူေလွ်ာက္လမ္းခဲ့တဲ့ ဆီမီးခုံရဲ႔ လမ္းမ်ားနဲ႔ သူခ်စ္တဲ့ တပည္႔ေက်ာ္ေတြ ကုိ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါသြားခဲ့တာ အခုဆုိရင္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ေျခာက္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ခဲ့ျပီ..။

ဆရာ မွာခဲ့သလုိ ဆရာ့အေလာင္းကုိ ျမစ္ထဲ မေမ်ာဘဲ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မ်က္ရည္စက္လက္ ၀မ္းနည္းျခင္း ႏွေမ်ာတသျခင္း ၾကီးစြာနဲ႔ ဂူသြင္းခဲ့ၾကတယ္..။ ဆရာ့ရဲ႔ အုတ္ဂူေလးဟာ အခုဆုိရင္ ရြာေတာင္ဖက္က ဆရာတုိ႔ရပ္ကြက္ သုသာန္မွာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လုိ႔..။ ဆရာ့ရဲ႔ အေတြးအျမင္၊ ေစတနာ၊ ေက်းဇူးတရားေတြ ကေတာ့ ဆီမီးခုံနယ္တေက်ာကေန ကမၻာအႏွံ႔လႊမ္းပတ္.. နီးနီးေ၀းေ၀း တပည္႔ေတြရင္ထဲမွာ ငြားငြားစြင့္စြင့္ ပြင့္လန္း လ်က္..။

ဘေလာ့ဂ္ၾကြလာ ေဆြသဟာတုိ႔အတြက္.. ဆရာ့တပည္႔ရင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ အကုိၾကီး ကုိျမင့္ေက်ာ္ (ေခတၱစင္ကာပူ) 2001 ပူေဇာ္ပဲြမွာ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ မွ်ေ၀ခံစားႏုိင္ရန္ .. တင္ေပးလုိက္ပါတယ္..။ (သူ႔ကဗ်ာအစကုိၾကိဳက္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကဗ်ာမွာေတာင္ ယူသုံးထားတယ္.. အကုိၾကီးေရ ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ား )

ရြာနဲ႔ ဆရာ

ဟုိး အညာ
ဧရာ၀တီရဲ႔ အေရွ႔ဖက္ကမ္း
ေျမဆီ ေျမႏွစ္ပုိ႔ခ်တ့ဲ ျမစ္၀ွမ္း
ေတာအုပ္ယာခင္း စိမ္းလန္း
လြမ္းစရာ့ဒီေျမ
ဒီေရေသာက္ ဒီေရသုံး
ဒီေျမေပးတာစား
ဒီျမစ္ကုိ မွီျပီး ၾကီးပြား
ရြာတစ္ရြာ ရွိခဲ့
ႏွစ္ေတြ ၾကာခဲ့ ေပါ့...။

ဥမၼာဒႏၱီေတာ့ မရွိ
ဒါေပမယ့္ ပ်ိဳ႔ေရးတဲ့ ဦးရႊန္း
တခမ္းတနား
ဒီရြာကုိ စားခဲ့
ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ေပါ့...။

ေတာင္သူယာခုတ္
လက္လုပ္လက္စား
ပဲြစားေစ်းသည္
ေရာင္း၀ယ္ေဖါက္ကား
ဆီမီးခုံလုိ႔ ထင္ရွား
ၾကီးပြားတဲ့ ဒီရြာ
ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ေပါ့...။

ရာစုႏွစ္မ်ားစြာ
ရြာဟာ အိပ္စက္၊ အေမွာင္နက္မွာ
ႏွစ္ေတြၾကာျပီး
၂၀ ရာစုရဲ႔ ေစာေစာပုိင္း ဆယ္စု
တစ္ခုေသာ ကာလ
အေမွာင္ထုထဲက
မီးတုိင္ေလးတစ္တုိင္
ထြန္းညွိခဲ့..။

ဒီမီးေရာင္က ဆပြား
အလင္းေရာင္ေတြ ျပန္႔ကား
တစ္ရြာလုံး ထိန္ျငီး
တစ္နယ္လုံး ထိန္ျငီး
တျငီးျငီး ေတာက္ခဲ့..။

ဒီမီးေရာင္က
ရြာနဲ႔ နယ္အ၀ွမ္း အလင္းေရာင္ဖ်န္းခဲ့..။

စခဲ့တဲ့ မီးတုိင္
ယြင္းယုိင္အုိမင္း၊ ဇရာခ်ဥ္းလည္း
မေဖ်ာ့မမွိန္၊ အေမွာင္ခြင္းဆဲ
လင္းလက္ဆဲ ပါ...။

ျမန္မာျပည္ကုိပတ္
သမုဒၵရာေတြျဖတ္ မျပတ္မစဲ
ဟုိးအေ၀းထိ လင္းလက္ဆဲ...။။

(ရြာမွ ဆရာသုိက္သုိ႔ )
ျမစ္ေက်ာ္ (၁၂.၁.၂၀၀၁)