ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုရဲ႔ သမစာအုပ္ကေတာ့ ကုိယ္တုိင္ထုတ္ရတယ္လုိ႔ကုိ မရွိပါဘူး..။ အိမ္အေျခအေနအရ တခါတရံ ႏွစ္ျပတ္ေလာက္ ေပါင္ထားရတယ္..။ ရြာမွာေတာ့ အဲသလုိမ်ိဳး သမစာအုပ္ေပါင္တာဟာ culture တစ္ခုကုိ ျဖစ္လုိ႔ပါပဲ..။ အေပါင္ခံတဲ့သူက သမဆုိင္က ဆန္ထုတ္ေပးတဲ့ ရက္ဆုိ.. အေပါင္ခံစာအုပ္အစီးလုိက္ ယူသြားျပီး ဒုိင္ခံထုတ္ေတာ့တာပဲ..။
ဆုိင္တာ၀န္ခံက အိမ္ေထာင္စု တစ္စုခ်င္းဆီအလုိက္ ထပ္ထားတဲ့ စာအုပ္ အလွည္႔က် အိမ္ေထာင္ဦးစီးနာမည္ကုိ ေအာ္ေအာ္ရြတ္တယ္..။ “ ဦးဘယ္သူ ရွိလား ” .. “ေဒၚအ၀ွာ ရွိလား ” ေပါ့..။ ဆုိင္ေရွ႔မွာ တန္းစီေနတဲ့ သူေတြက ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ နာမည္ေခၚသံၾကားတာနဲ႔ “ ရွိပါတယ္ ” လုိ႔ ေအာ္ျပီး ကုိယ့္အတြက္ ခဲြတမ္းဆန္ကုိက်သင့္ေငြ ေပးျပီး ထုတ္ၾကရတာပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ စာအုပ္က ေပါင္ထားေတာ့ အိမ္စားဖုိ႔ ဆန္ကုိ တနည္းတဖုံ ရွာၾကံရတယ္..။ အျပင္ေပါက္ေစ်း နဲ႔ ၀ယ္စားဖုိ႔ကလည္း မတတ္ႏုိင္ေတာ့ ဆုိင္ထုတ္ေစ်း နဲ႔ ရေအာင္ အေဖ့ရဲ႔ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြဆီ အပူကပ္ရတယ္..။ ဆီမီးခုံ နဲ႔ အနီးအနားက ရြာတုိင္းလုိလုိမွာ အေဖ့ မိတ္ေဆြ သမလူၾကီး ေတြရွိတယ္..။ သူတုိ႔ဆီ ကုိ အေဖက စာေရးေပးတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ညီအကုိက အဲဒီစာကုိ ကုိင္ျပီး ဂုန္နီအိတ္ကုိယ္စီ နဲ႔ ခ်ီတက္ၾကရတယ္.။
စာထဲမွာေတာ့ “ ယခုလာသူ ကြ်န္ေတာ့္သားမ်ားကုိ ဆုိင္ထုတ္ေစ်းျဖင့္ ဆန္ေရာင္းခ်ေပးႏုိင္ပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံ အပ္ပါသည္ ... ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္.. အုံးေဖ ” ေပါ့။
မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ အဲသလုိမ်ိဳး သြားရတုိင္း ကြ်န္ေတာ္က ဒုိင္ခံပဲ..။ အကုိနဲ႔ ျဖစ္ရင္ျဖစ္.. မဟုတ္ရင္ ညီေတာ္ေမာင္ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ သြားရေလ့ ရွိတယ္..။
တခါတေလ စက္ဘီးငွားလုိ႔ အဆင္ေျပရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ခ်ီတက္ရတယ္..။ စက္ဘီးငွားမရရင္ေတာ့ ညီအကုိ ႏွစ္ေယာက္ သြားေပေရာ့ ပဲ..။
ကေတာ ဆုိတဲ့ ရြာက သြားရသမွ် ရြာေတြထဲမွာ အေ၀းဆုံးပဲ..။ ဆီမီးခုံကေန ဆုိရင္ သုံးမုိင္ေလးမုိင္ေလာက္ ေ၀း ထင္တယ္..။
စစ္ကုိင္းေတာင္မွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ က်စြာေခ်ာင္က ဦးလကၡဏ ဆုိတဲ့ ဘုန္းၾကီးက ကေတာသားပဲ..။ ေနာက္ မႏၱေလး နယူးစီဗြီလုိင္းထဲက ၀ိစိတၱာရုံ ဆုိတဲ့ ေက်ာင္းထုိင္ကလည္း ကေတာသားေပါ့..။ ကြ်န္ေတာ္ စက္မႈတကၠသုိလ္ ပထမႏွစ္တက္ဖုိ႔ အေဖနဲ႔အလာ.. ခရီးတစ္ေထာက္ တည္းခဲ့ရတဲ့ မႏၱေလး ဂ်ီတီအုိင္နားက ေက်ာင္းထုိင္ကလည္း ကေတာသားပါပဲ..။
ကေတာ က သာသနာ့ အာဇာနည္ေတြ အေတာ္ထြက္ တယ္..။ ရြာကလည္း ရြာၾကီးပဲ..။ အိမ္ေျခ ေလးငါးေျခာက္ရာေလာက္ ရွိ ထင္တာပဲ..။ အမႈအခင္း အတုိင္ အေတာ ဆုိတာလည္း ဘာထူသလဲ မေမးနဲ႔..။ ရြာဖက္မွာ ဆုိရုိးေတာင္ ရွိတယ္..။ “ ကမၻာမွာ ေလာ၊ ျမန္မာ မွာ ကေတာ ” တဲ့..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က ေလာ ႏုိင္ငံမွာ မၾကာခဏ အာဏာသိမ္းပဲြေတြ ျဖစ္တာနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ျပီး ကေတာ ရြာကုိ ပုံခုိင္းတာပဲ..။
ကေတာ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရြာၾကားမွာ ကုလားရြာ ဆုိတဲ့ ရြာနဲ႔ လွိဳင္းတက္ဆုိတဲ့ ရြာ ရွိတယ္..။ ကုလားရြာ သမဆုိင္တာ၀န္ခံက ဟုိးေရွးနားမွာ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့မ်ိဳးမ်ိဳး အေၾကာင္း နိဒါန္းထဲက အကုိၾကီးေပါ့..။ ကုလားရြာဆုိလုိ႔ ကုလားေတြ ေနတဲ့ ရြာလုိ႔ေတာ့ မထင္နဲ႔..။ တစ္ရြာလုံး ဗမာေတြခ်ည္းပါပဲ..။ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိျဖစ္ျပီး ကုလားရြာ ျဖစ္သြားတာလဲေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မသိဘူး..။
ကုလားရြာသူေတြက ကြ်န္ေတာ္တု႔ိနယ္ဖက္မွာေတာ့ အေခ်ာအလွ ပေဂးေတြ..။ ကုလားရြာသူ မ၀တင္ ဆုိတာ ဆီမီးခုံ နယ္တေက်ာမွာေတာ့ နာမည္ၾကီး ပဲ..။ သူ႔ုကုိ ၀ုိင္းၾကိဳက္တဲ့ အကုိကာလသားေတြဆုိတာ ဘယ္နည္းမလဲ..။
ဒါေပမယ့္ ရြာမွာေနတုံးက သူ႔ကုိအရူးအမူး စဲြလမ္းတဲ့ အကုိၾကီးတစ္ေယာက္ ဆယ္တန္းေအာင္သြားျပီး မႏၱေလးမွာ တကၠသုိလ္တက္ျပီး ျပန္လာေတာ့ မ၀တင္ ရဲ႔ အလွကုိ အခုလုိ စာခ်ိဳး တယ္..။
“ ရြာမွာေတာ့ ၀တင္က အလွဘုရင္ပဲ.. ဒါေပမယ့္ တကၠသုိလ္ေရာက္မွ ၀တင္ ဖင္ေကာက္မွန္း သိေတာ့တယ္ ” တဲ့..။
ရြာဖက္ကလူေတြ အခုတုိင္ တခုတ္တရ နဲ႔ ၾကဳံရင္ၾကဳံသလုိ ေျပာေလ့ ရွိတဲ့ စာခ်ိဳး တစ္ခုေပါ့..။
သူမ်ားရြာသြားျပီး ဆန္တုိးထုတ္ရတာေတြထဲမွာေတာ့ အဲဒီအလွဘုရင္ မ၀တင္ တုိ႔ ကုလားရြာက အဆင္ေျပဆုံးပဲ..။ အေဖ့ရဲ႔ သားလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ အကုိၾကီးက ဆုိင္တာ၀န္ခံ ျဖစ္ေနတာရယ္ .. ခရီးက နီးတာရယ္ေၾကာင့္ ပဲ..။ တျခားရြာေတြဆုိရင္ ေသခ်င္ေစာ္ကုိ နံလုိ႔..။ ခရီးက ေ၀းရတဲ့ ၾကား.. ေအာက္က်ေနာက္က်လည္း အေတာ္ျဖစ္ရပါတယ္..။
အေဖ့မိတ္ေဆြမ်ား ဆုိေပမယ့္ သူတုိ႔ Quota လုိထဲက ဖဲ့ရြဲ႔ ေပးရတာဆုိေတာ့ တခါက ႏွစ္ခါ ညိဳျငင္ၾကတာေပါ့..။ မလဲႊသာလုိ႔ ေပးရင္ေတာင္ သိပ္ေတာ့ ၾကည္ၾကည္ ျဖဴျဖဴ မရွိလွပါဘူး..။
တန္းစီျပန္ေတာ့လည္း သူမ်ားရြာဆုိေတာ့ သူစိမ္းေတြၾကားမွာ မ်က္ႏွာကုိ ေအာက္ခ်ထားရတယ္..။ ကုိယ့္အလွည္႔ေရာက္ေရးကုိ ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ တင္းတင္းဆုပ္ျပီး ေမွ်ာ္ၾကရတယ္..။ အားလုံးက ကြက္ၾကည္႔ကြက္ၾကည္႔လုပ္ေနတာကို မသိက်ိဳးကြ်ံျပဳရင္း ေပါ့..။
ရြာခံလူေတြကေတာ့ အလွည္႔ေစာင္ရင္း အလႅာပသလႅာပ ေရာက္တတ္ရာရာ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာလုိ႔..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ညီအကုိကေတာ့ တုံဏိဘာေ၀ တိတ္ဆိတ္လုိ႔..။ သူစိမ္းတရံေတြၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေျပာစရာစကား ဘာမ်ားရွိမွာမုိ႔လဲ..။
အခ်ိန္တန္လုိ႔ အေဖ့နာမည္ ေအာ္သံၾကားေတာ့ ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ ၀မ္းသာအားရ ဂုန္နီအိတ္ကုိ အသင့္ျပင္ျပီး ေရွ႔ကုိ တုိးထြက္ၾကရတယ္..။ ၀ဋ္ကြ်တ္ျပီ အထင္နဲ႔ ေပ်ာ္လုိ႔မွ မဆုံး ခင္ နာမည္တူတာတဲ့..။ ဆုိင္တာ၀န္ခံ ေခၚတာက သူတုိ႔ရြာက ဦးအုံးေဖ တဲ့..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေမြးသဖခင္ကုိ ေခၚတာမဟုတ္ဘူးတဲ့..။ ဆန္ခ်င္တဲ့သူ အဆင္ေျပေအာင္ အစြမ္းကုန္ျဖဲဟ ထားတဲ့ ဂုန္နီအိတ္ကုိ ျပန္စုကုိင္ရင္း ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ နဂုိရ္ေနရာ ျပန္၀င္ၾကရျပန္တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ အရွက္တရားဟာ ရြာသားမ်ားအတြက္ေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဟာသ တစ္ပုဒ္ကုိ ျဖစ္လုိ႔..။ ေလွာင္ေျပာင္တဲ့သေဘာ မပါေပမယ့္ သူတုိ႔ရယ္သံေတြ က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ညီအကုိရဲ႔ နားစည္ကုိ ကန္႔လန္႔လာ ရုိက္ခတ္တယ္..။
အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းရြက္တလွည္႔ ပုခုံးတင္တလွည္႔ နဲ႔ အိတ္ကုိယ္စီထမ္းလုိ႔ ..။ ညေန ထမင္းခ်က္အမီ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျပန္လာခဲ့ျပီ..။
( ညီအကုိတေတြ ရုန္းကန္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္မ်ား အမွတ္တရ )
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
ဒီလို ဘ၀ကေန ေအာင္ျမင္မႈေတြရလာတာေလးစားစရာပါ။
လူငယ္ေတြအတုယူစရာပါပဲ။
a ko,
u need to give message to students when u visted . after that they can do same way like as you. I think u need to explain clear to them....
ႀကမ္းတမ္းမႈအၿပည္႔န႔ဲ ၿဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔ရသမွ်ကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးနိုင္ပါေပတယ္။ အဲဒီ ဒါဏ္ေတြက ခုလိုမာေက်ာရင္႔က်က္သူ နဗနၿဖစ္လာေစတာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္ေတာ့ သမေခတ္မဟုတ္ေပမဲ့ သိပ္မကြာဘူးထင္တယ္။ တိုးရ၊ နီးစပ္ရာ ရွာရ၊ လွဴရတန္းရတယ္။ အိမ္က ၁၀ တန္းျပီးတာနဲ႔ တန္းခိုင္းတာဘဲ။ ျပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္ မင္းကအတန္းပညာသာ ၁၀ တန္းေအာင္တာ ဘ၀ ပညာမွာ မူလတန္းပဲရွိေသးတယ္။ ခုေတာ့ အတန္းပညာေကာ ဘဝပညာေကာ တၿပိဳင္ထဲရေနတယ္။
ကိုနဗန အခုလို အေျခအေနထိေရာက္ေအာင္
ရုန္းကန္လာရတဲ ့ဘ၀ကိုစာနာမိပါတယ္ဗ်ာ
Post a Comment