ေနာက္ေတာ့ အိမြန္နဲ႔က်ဳပ္ ပုိေနျမဲက်ားေနျမဲျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
စပ်စ္သီးခ်ဥ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အိမြန္က အသက္ၾကီးေလရုပ္ဆုိးေလပဲ။ သူတုိ႔မိသားစုကုိ ရြာကလူေတြက ေခြးမ်ိဳးေတြလုိ႔ ကြယ္ရာမွာေခၚတယ္။ ေခြးေလးေတြဟာ ငယ္စဥ္မွာ အရမ္းခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ဒါေပသည္ ႔ၾကီးေလအျမင္ကတ္ဖုိ႔ ေကာင္းေလ ရုပ္ဆုိးေလပဲ။ အိမ္မွာ ေျခေမြးမီးမေလာင္ လက္ေမြးမီးမေလာင္ ေနရေတာ့ ငယ္ငယ္တုံးကေတာ့ ျဖဴျဖဴေပ်ာ့ေပ်ာ့ ကႏြဲ႔ကယ်ေလးေပါ့။ ရွစ္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ အိမြန္က အေတာ္ပုံပ်က္ေနျပီ။
ဆရာၾကီးနဲ႔သူ႔အေမကုိေတာင္ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ငါးတန္းႏွစ္တုံးက ေရႊခြက္ၾကီးကသုံးႏွစ္ပဲခံတယ္။ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ ေၾကးခြက္ၾကီးျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပသည္႔က်ဳပ္လက္ကေတာ့ အႏူလက္ျဖစ္ျမဲပဲ။ မိသားစုစီးပြားေရးက ပုိလုိ႔ေတာင္ ဆုိးလာခဲ့တယ္။
က်ဳပ္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ေရႊနီေျပာင္းဆံကုိ ခ်က္စားရတဲ့အထိပဲ။ ေျပာင္းထမင္းဆုိတာ အရမ္းၾကမ္းတယ္။ အ၀င္ဆုိးတယ္။ အထြက္မွာ အသက္ေအာင့္ထားရတယ္။ မိသားစုထမင္း၀ုိင္းမွာ က်ဳပ္အေဖဆုိတ ဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ ရွဳေလာ့။
ေလယူရာယိမ္းကာႏဲ႔ြ
တိမ္းပါတဲ့ထုိေျပာင္း
ေမာင္းဆုံမွာေထာင္းရုံမွ်နဲ႔
ေကာင္းပုံမျမင္
ရုိးတံကနီ
ဆီမပါေမ်ာကာခ်
ၾသကာလရြတ္ရင္း
အခင္းၾကီးစြန္႔မယ္ၾကံ
စုိးထိတ္ရျပန္
အားတင္းကာ ကုိယ္ဟန္ေစာင္း
ဖင္ခ့်ဲတဲ့ေျပာင္း။
က်ဳပ္တုိ႔မိသားစုထမင္းစားခ်ိန္ ဧည္႔သည္လာမွာ အရမ္းစုိးတယ္။ စားပါဦးလုိ႔ ေလာကြတ္ေခ်ာ္ရေအာင္ကလဲ မျဖစ္။ စားေနတာကေျပာင္းဆံ။ ဟင္းကခရမ္းခ်ဥ္သီးငပိခ်က္။ ဆားဗူးနဲ႔ေရအုိးက အနားမွာ။ မနက္က ေရာင္းက်န္ အေၾကာ္ရွဳ႔ံတြတြေလး ငါးခုနဲ႔ေပါ့။
တစ္ခါတုံးက အေဖ့မိတ္ေဆြမိသားစု ရြာကုိလာလည္တယ္။ တည္းေတာ့သူ႔အမ်ိဳးေတြ အိမ္မွာတည္းတယ္။ ဒါေပသည္႔ အေဖတုိ႔အေမတုိ႔နဲ႔ သူတုိ႔ကအရမ္းခင္ေတာ့ တစ္ရက္အိမ္မွာ ညေနစာဖိတ္ေကြ်းမယ္ စီစဥ္တယ္။ ဧည္႔သည္ေကြ်းမွာဆုိေတာ့ ဆန္ေကာင္းေကာင္းတခြက္ သြား၀ယ္ရတယ္။ တခြက္ဆုိတာ ဆန္ႏုိ႔ဆီဗူးေလးဗူးကုိေျပာတာ။ ဟင္းကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဆရာဦးေဆြျမင့္လမ္းစဥ္လုိက္ရတာပဲ။ ဒါေပသည္႔ ဆရာလုိေတာ့ သူမ်ားၾကက္မဟုတ္ဘူး။ အိမ္က ၾကက္ဖရုိက္ခ်က္တာပဲ။
ညေနငါးနာရီေလာက္မွာ သူတုိ႔မိသားစုအိမ္ေရာက္လာတယ္။ သမီးႏွစ္ေယာက္ သားတစ္ေယာက္ စုစုေပါင္းငါးေယာက္ေပါ့။ အၾကီးမက ေခ်ာတယ္။ သူ႔နာမည္က ေအးေအးေအာင္။ ထမင္း၀ုိင္းျပင္ လက္ေဆးဇလုံျပင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေတာ ့သူတုိ႔ထမင္းစစားတယ္။
အေဖနဲ႔အေမကေတာ့ ေဘးနားထုိင္ယပ္ခတ္ရင္း သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းေတြ ေျပာေနတာေပါ့။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေအးေအးေအာင္ကုိ ကြက္ၾကည္႔ကြက္ၾကည္႔ လုပ္ေနမိတယ္။ က်ဳပ္ၾကည္႔ေနတုံး ေအးေအးေအာင္က ၾကက္သားဟင္းခြက္ႏႈိက္တယ္။ ဇြန္းျပန္အဆယ္မွာ ၾကက္ေခါင္းၾကီးပါလာတယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ ဆုိင္အိမ္ေခါင္ေပၚက ၾကက္မက လန္႔္ျပီးထမင္း၀ုိင္းေပၚ က်လာေရာ။ သူ႔လင္ၾကက္ဖရဲ႔ မ်က္ႏွာကုိ မွတ္မိလုိ႔ ထမင္း၀ုိင္းထဲ၀င္လာတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ အဲဒီမွာ ရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္ျဖစ္သြားျပီး ထမင္း၀ုိင္းျပီးသြားတယ္။
စပ်စ္သီးခ်ဥ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အိမြန္က အသက္ၾကီးေလရုပ္ဆုိးေလပဲ။ သူတုိ႔မိသားစုကုိ ရြာကလူေတြက ေခြးမ်ိဳးေတြလုိ႔ ကြယ္ရာမွာေခၚတယ္။ ေခြးေလးေတြဟာ ငယ္စဥ္မွာ အရမ္းခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ဒါေပသည္ ႔ၾကီးေလအျမင္ကတ္ဖုိ႔ ေကာင္းေလ ရုပ္ဆုိးေလပဲ။ အိမ္မွာ ေျခေမြးမီးမေလာင္ လက္ေမြးမီးမေလာင္ ေနရေတာ့ ငယ္ငယ္တုံးကေတာ့ ျဖဴျဖဴေပ်ာ့ေပ်ာ့ ကႏြဲ႔ကယ်ေလးေပါ့။ ရွစ္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ အိမြန္က အေတာ္ပုံပ်က္ေနျပီ။
ဆရာၾကီးနဲ႔သူ႔အေမကုိေတာင္ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ငါးတန္းႏွစ္တုံးက ေရႊခြက္ၾကီးကသုံးႏွစ္ပဲခံတယ္။ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ ေၾကးခြက္ၾကီးျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပသည္႔က်ဳပ္လက္ကေတာ့ အႏူလက္ျဖစ္ျမဲပဲ။ မိသားစုစီးပြားေရးက ပုိလုိ႔ေတာင္ ဆုိးလာခဲ့တယ္။
က်ဳပ္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ေရႊနီေျပာင္းဆံကုိ ခ်က္စားရတဲ့အထိပဲ။ ေျပာင္းထမင္းဆုိတာ အရမ္းၾကမ္းတယ္။ အ၀င္ဆုိးတယ္။ အထြက္မွာ အသက္ေအာင့္ထားရတယ္။ မိသားစုထမင္း၀ုိင္းမွာ က်ဳပ္အေဖဆုိတ ဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရွိတယ္။ ရွဳေလာ့။
ေလယူရာယိမ္းကာႏဲ႔ြ
တိမ္းပါတဲ့ထုိေျပာင္း
ေမာင္းဆုံမွာေထာင္းရုံမွ်နဲ႔
ေကာင္းပုံမျမင္
ရုိးတံကနီ
ဆီမပါေမ်ာကာခ်
ၾသကာလရြတ္ရင္း
အခင္းၾကီးစြန္႔မယ္ၾကံ
စုိးထိတ္ရျပန္
အားတင္းကာ ကုိယ္ဟန္ေစာင္း
ဖင္ခ့်ဲတဲ့ေျပာင္း။
က်ဳပ္တုိ႔မိသားစုထမင္းစားခ်ိန္ ဧည္႔သည္လာမွာ အရမ္းစုိးတယ္။ စားပါဦးလုိ႔ ေလာကြတ္ေခ်ာ္ရေအာင္ကလဲ မျဖစ္။ စားေနတာကေျပာင္းဆံ။ ဟင္းကခရမ္းခ်ဥ္သီးငပိခ်က္။ ဆားဗူးနဲ႔ေရအုိးက အနားမွာ။ မနက္က ေရာင္းက်န္ အေၾကာ္ရွဳ႔ံတြတြေလး ငါးခုနဲ႔ေပါ့။
တစ္ခါတုံးက အေဖ့မိတ္ေဆြမိသားစု ရြာကုိလာလည္တယ္။ တည္းေတာ့သူ႔အမ်ိဳးေတြ အိမ္မွာတည္းတယ္။ ဒါေပသည္႔ အေဖတုိ႔အေမတုိ႔နဲ႔ သူတုိ႔ကအရမ္းခင္ေတာ့ တစ္ရက္အိမ္မွာ ညေနစာဖိတ္ေကြ်းမယ္ စီစဥ္တယ္။ ဧည္႔သည္ေကြ်းမွာဆုိေတာ့ ဆန္ေကာင္းေကာင္းတခြက္ သြား၀ယ္ရတယ္။ တခြက္ဆုိတာ ဆန္ႏုိ႔ဆီဗူးေလးဗူးကုိေျပာတာ။ ဟင္းကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဆရာဦးေဆြျမင့္လမ္းစဥ္လုိက္ရတာပဲ။ ဒါေပသည္႔ ဆရာလုိေတာ့ သူမ်ားၾကက္မဟုတ္ဘူး။ အိမ္က ၾကက္ဖရုိက္ခ်က္တာပဲ။
ညေနငါးနာရီေလာက္မွာ သူတုိ႔မိသားစုအိမ္ေရာက္လာတယ္။ သမီးႏွစ္ေယာက္ သားတစ္ေယာက္ စုစုေပါင္းငါးေယာက္ေပါ့။ အၾကီးမက ေခ်ာတယ္။ သူ႔နာမည္က ေအးေအးေအာင္။ ထမင္း၀ုိင္းျပင္ လက္ေဆးဇလုံျပင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေတာ ့သူတုိ႔ထမင္းစစားတယ္။
အေဖနဲ႔အေမကေတာ့ ေဘးနားထုိင္ယပ္ခတ္ရင္း သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းေတြ ေျပာေနတာေပါ့။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေအးေအးေအာင္ကုိ ကြက္ၾကည္႔ကြက္ၾကည္႔ လုပ္ေနမိတယ္။ က်ဳပ္ၾကည္႔ေနတုံး ေအးေအးေအာင္က ၾကက္သားဟင္းခြက္ႏႈိက္တယ္။ ဇြန္းျပန္အဆယ္မွာ ၾကက္ေခါင္းၾကီးပါလာတယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ ဆုိင္အိမ္ေခါင္ေပၚက ၾကက္မက လန္႔္ျပီးထမင္း၀ုိင္းေပၚ က်လာေရာ။ သူ႔လင္ၾကက္ဖရဲ႔ မ်က္ႏွာကုိ မွတ္မိလုိ႔ ထမင္း၀ုိင္းထဲ၀င္လာတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ အဲဒီမွာ ရုတ္ရုတ္ရုတ္ရုတ္ျဖစ္သြားျပီး ထမင္း၀ုိင္းျပီးသြားတယ္။
4 comments:
very very funny.
Your post is amazingly funny.
great writing dude.
တကယ္ အျဖစ္အပ်က္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္..
ကဗ်ာေလး မိုက္တယ္
တစ္ကယ္လား။
ဘစ အေမာေတြထဲ အေသာေလးလည္းပါတယ္။
ဘ၀ေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္တမ်ိဳးေပါ့ေလ။
မိဘေတြ ေက်းဇူးႀကီးပါေပတယ္။
ဒီလိုအေၿခအေနကေန ေက်ာင္းထားခဲ့တယ္ေလ။
နဗနက ဘ၀အသိေတြလည္း မနည္းပါလား။
ဒီပိုစ့္ေလးၾကိဳက္တယ္ ကဗ်ာေရာပဲ
ရယ္ရတယ္ေရးတဲ့ပံုက မ်ားမ်ားတင္ပါဦး
Post a Comment