မၾကာခင္မွာ ေႏြဦးေပါက္ေတာ့မယ္။ ငယ္ဘ၀ရြာမွာေနတုံးက ဒီအခ်ိန္ဆုိ အိမ္ေဘးကြမ္းျခံေက်ာင္း ( ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ) ထဲက မန္က်ဥ္းပင္ေတြ ရြက္ေဟာင္းခ်ျပီး ရြက္သစ္ေ၀တဲ့ အခ်ိန္ပဲ။
အေမက တစ္ႏွစ္စာ မန္က်ဥ္းရြက္ကုိ အုိးၾကီးအုိးငယ္နဲ႔ အခ်ဥ္တည္ တယ္။ မန္က်ဥ္းရြက္က အလကားရတာဆုိေတာ့ အိမ္အတြက္ တစ္ႏွစ္စာ ခ်ဥ္ဖတ္ေပါ့ဗ်ာ။ အလကားရတယ္ဆုိေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ တက္ခူးရတာပါ။ မန္က်ဥ္းပင္ၾကီးေတြက အၾကီးၾကီးေတြ။ သက္တမ္း သုံးေလးဆယ္ အနည္းဆုံးရွိတဲ့ အပင္ၾကီးေတြ။ လိမ့္က်ျပီး က်ိဳးကန္းကုန္ပါအုံးမယ္လုိ႔ အေမ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြးဘူး။ အေမမွ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ရြာလုံးက မိဘအားလုံး အတူတူပဲ။
တစ္ႏွစ္ေႏြဦးကဆုိ မန္က်ဥ္းရြက္မခူးတဲ့အေကာင္ အိမ္ေပၚကဆင္း လုိ႔ေတာင္ အေမက အမိန္႔ထုတ္တယ္။ လြယ္အိတ္ကေလးတစ္လုံးစီနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ မန္က်ဥ္းပင္ေတြဆီ ခ်ီတက္ရတာေပါ့။ သစ္ပင္တက္တာက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ညီအကုိေတြ အတြက္က ထမင္းစားေရေသာက္ျဖစ္ေနျပီ။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိ အေမ့ဇာတိရြာကုိ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ သြားလည္တတ္ၾကတယ္။
မုိးေခါင္ေရရွား တကယ့္ကုိ ေခါင္တဲ့ ရြာပဲ။ အိမ္ေျခက ၂၂၀ ပဲရွိတယ္။ တစ္ရြာလုံးရဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း အလုပ္က ထန္းတက္ ထန္းလွ်က္ခ်က္ ေရာင္းတာပဲ။
ညီအကုိ ၀မ္းကဲြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ထန္းသမားေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ေယာက်္ားမွန္ လူပ်ိဳေပါက္ ၾကီးေကာင္၀င္တာနဲ႔ ထန္းတက္ရတာပဲ။ သူတုိ႔လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြ ဆုိရင္ အသားမာ တက္ေနတာမ်ား ကြ်ဲပုခုံးနဲ႔ နင္လားငါလားပဲ။
ေန႔စဥ္ တစ္ေန႔ႏွစ္ၾကိမ္ထန္းတက္ရတာ ေတြးသာၾကည္႔ေပေတာ့။ ရင္းေထာင္ (ထန္းသမားသုံးတဲ့ ေလွခါးအရွည္ ) ကုိ မ.. ထန္းပင္တစ္ပင္ကေနတစ္ပင္ကုိ အျမန္ကူးရတယ္။ ရင္းေထာင္က အနည္းဆုံး ဆယ္ေပကေန ဆယ့္ငါးေပေလာက္ ရွည္တယ္။
ေလွခါးထစ္ေတြ အျမဲနင္းေနရတာဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေျခေထာက္ေတြက ငါးဖန္၀ုိင္းနဲ႔ တူတယ္။ အလယ္ကား ဗုိက္ပူၾကီးေတြျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အကို၀မ္းကဲြ ကုိျမင့္ေဌးဆုိ ျမိဳ႔တက္ျပီး ဖိနပ္၀ယ္တယ္။
ဖိနပ္ဆုိင္က ဆုိဒ္အၾကီးဆုံးဆုိတာေတြ တစ္ရံျပီးတစ္ရံ ထုတ္ျပတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္နဲ႔ တစ္ရံမွ မေတာ္ဘူး။ "လူစီးတဲ့ ဖိနပ္ကေတာ့ ဒါအကုန္ပဲ ငါ့ေမာင္" လုိ႔ ဆုိင္ရွင္က ေျပာလႊတ္လုိက္တယ္။
တစ္ရြာလုံးက ေဆြမ်ိဳးေတြျဖစ္ေနတယ္။ ထန္းရာသီခ်ိန္ဆုိ ရြာထဲ လူမရွိေတာ့ဘူး။ ထန္းေတာရွိတဲ့ေနရာမွာပဲ ေျပာင္းေနၾကတယ္။ ထန္းသိမ္းခ်ိန္မွ ရြာျပန္ၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ညီအကုိေတြ ထန္းေတာတကာ ေလွ်ာက္သြားၾကတာပဲ။ ျမဴအုိးေကာက္ၾကတယ္.. (ထန္းရည္ခ်ိဳထည္႔တဲ့ အုိးကုိ ျမဴအုိးလုိ႔ ေခၚတယ္ ) ထန္းတက္တဲ့ သူက တစ္ပင္ျပီးတစ္ပင္ တက္သြားတယ္။ ေနာက္က ထန္းရည္ခ်ိဳ ထည္႔ထားတဲ့ အုိးေတြ လုိက္သိမ္းတာကုိ ျမဴအုိးေကာက္တယ္ ေခၚတာပဲ။
ရြာမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ထန္းတက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေယာက်္ားစိတ္ေပါက္ေနတဲ့ မိန္းမေပါ့။ နာမည္က မအုံးၾကိဳင္လုိ႔ေခၚတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေယာက်္ားစိတ္ေပါက္ေနေလေတာ့ တစ္ရြာလုံးက သူ႔ကုိ ကုိအုံးၾကိဳင္လုိ႔ ေခၚၾကတယ္။
ေယာက်္ားေတြနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္းျပီး ထန္းတက္တာပဲ။ သူ႔ထန္းတက္ေနတုံး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ညီအကုိတေတြ ထန္းပင္ေအာက္ေရာက္ရင္ " ကုိအုံးၾကိဳင္ ေဂြးစိ ကလုိင္ညွပ္အုံးမယ္.. " လုိ႔ ေအာ္ျပီး ထြက္ေျပးၾကတယ္။
ကလုိင္ဆုိတာ.. ထန္းသမားေတြ ထန္းျပင္ရာမွာသုံးတဲ့ ကြမ္းညွပ္အၾကီးစားလုိ တုတ္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းပဲ။ ထန္းသမားက လုိအပ္တဲ့ ျပင္ဆင္မႈေတြလုပ္ဖုိ႔ အဲဒီညွပ္ကုိ ထန္းလက္ေတြၾကားထုိးျပီး ဖင္ခုထုိင္ရတာပဲ။
"ကုိအုံးၾကိဳင္ ေဂြးစိကလုိင္ညွပ္အုံးမယ္ " ဆုိတာၾကားတာနဲ႔ ထန္းပင္ေပၚကေန အတင္းဆင္းျပီး ထန္းလွီးဓါးနဲ႔ လုိက္ေတာ့တာပဲ။
မီေတာ့ဘယ္မီမလဲ..။ သူခမ်ာ ထန္းပင္ေပၚက အရင္ဆင္းျပီးမွ လိုက္ရတာကုိး။ ဒါေပမယ့္ ညေနက် အိမ္လာတုိင္တယ္။ အဘြားကုိ တုိင္တာပဲ။ ေတာ့္ေျမးေတြ က်ဳပ္ကုိ မဟုတ္တန္းတရား စသြားတယ္ .. ဘာညာေပါ့။ အဘြားက ေဆာ္ပေလာ္တီးတာေတာ့တာပဲ။ အဘြားရုိက္ရင္ အဘုိးက မၾကိဳက္ဘူး။ အဘုိးက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ အရမ္းခ်စ္တယ္။ အခုေတာ့ အဘုိးေရာအဘြားေရာ မရွိရွာေတာ့ပါဘူး။
အေမက တစ္ႏွစ္စာ မန္က်ဥ္းရြက္ကုိ အုိးၾကီးအုိးငယ္နဲ႔ အခ်ဥ္တည္ တယ္။ မန္က်ဥ္းရြက္က အလကားရတာဆုိေတာ့ အိမ္အတြက္ တစ္ႏွစ္စာ ခ်ဥ္ဖတ္ေပါ့ဗ်ာ။ အလကားရတယ္ဆုိေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ တက္ခူးရတာပါ။ မန္က်ဥ္းပင္ၾကီးေတြက အၾကီးၾကီးေတြ။ သက္တမ္း သုံးေလးဆယ္ အနည္းဆုံးရွိတဲ့ အပင္ၾကီးေတြ။ လိမ့္က်ျပီး က်ိဳးကန္းကုန္ပါအုံးမယ္လုိ႔ အေမ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြးဘူး။ အေမမွ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ရြာလုံးက မိဘအားလုံး အတူတူပဲ။
တစ္ႏွစ္ေႏြဦးကဆုိ မန္က်ဥ္းရြက္မခူးတဲ့အေကာင္ အိမ္ေပၚကဆင္း လုိ႔ေတာင္ အေမက အမိန္႔ထုတ္တယ္။ လြယ္အိတ္ကေလးတစ္လုံးစီနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ မန္က်ဥ္းပင္ေတြဆီ ခ်ီတက္ရတာေပါ့။ သစ္ပင္တက္တာက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ညီအကုိေတြ အတြက္က ထမင္းစားေရေသာက္ျဖစ္ေနျပီ။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိ အေမ့ဇာတိရြာကုိ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ သြားလည္တတ္ၾကတယ္။
မုိးေခါင္ေရရွား တကယ့္ကုိ ေခါင္တဲ့ ရြာပဲ။ အိမ္ေျခက ၂၂၀ ပဲရွိတယ္။ တစ္ရြာလုံးရဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း အလုပ္က ထန္းတက္ ထန္းလွ်က္ခ်က္ ေရာင္းတာပဲ။
ညီအကုိ ၀မ္းကဲြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ထန္းသမားေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ေယာက်္ားမွန္ လူပ်ိဳေပါက္ ၾကီးေကာင္၀င္တာနဲ႔ ထန္းတက္ရတာပဲ။ သူတုိ႔လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြ ဆုိရင္ အသားမာ တက္ေနတာမ်ား ကြ်ဲပုခုံးနဲ႔ နင္လားငါလားပဲ။
ေန႔စဥ္ တစ္ေန႔ႏွစ္ၾကိမ္ထန္းတက္ရတာ ေတြးသာၾကည္႔ေပေတာ့။ ရင္းေထာင္ (ထန္းသမားသုံးတဲ့ ေလွခါးအရွည္ ) ကုိ မ.. ထန္းပင္တစ္ပင္ကေနတစ္ပင္ကုိ အျမန္ကူးရတယ္။ ရင္းေထာင္က အနည္းဆုံး ဆယ္ေပကေန ဆယ့္ငါးေပေလာက္ ရွည္တယ္။
ေလွခါးထစ္ေတြ အျမဲနင္းေနရတာဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေျခေထာက္ေတြက ငါးဖန္၀ုိင္းနဲ႔ တူတယ္။ အလယ္ကား ဗုိက္ပူၾကီးေတြျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အကို၀မ္းကဲြ ကုိျမင့္ေဌးဆုိ ျမိဳ႔တက္ျပီး ဖိနပ္၀ယ္တယ္။
ဖိနပ္ဆုိင္က ဆုိဒ္အၾကီးဆုံးဆုိတာေတြ တစ္ရံျပီးတစ္ရံ ထုတ္ျပတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္နဲ႔ တစ္ရံမွ မေတာ္ဘူး။ "လူစီးတဲ့ ဖိနပ္ကေတာ့ ဒါအကုန္ပဲ ငါ့ေမာင္" လုိ႔ ဆုိင္ရွင္က ေျပာလႊတ္လုိက္တယ္။
တစ္ရြာလုံးက ေဆြမ်ိဳးေတြျဖစ္ေနတယ္။ ထန္းရာသီခ်ိန္ဆုိ ရြာထဲ လူမရွိေတာ့ဘူး။ ထန္းေတာရွိတဲ့ေနရာမွာပဲ ေျပာင္းေနၾကတယ္။ ထန္းသိမ္းခ်ိန္မွ ရြာျပန္ၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ညီအကုိေတြ ထန္းေတာတကာ ေလွ်ာက္သြားၾကတာပဲ။ ျမဴအုိးေကာက္ၾကတယ္.. (ထန္းရည္ခ်ိဳထည္႔တဲ့ အုိးကုိ ျမဴအုိးလုိ႔ ေခၚတယ္ ) ထန္းတက္တဲ့ သူက တစ္ပင္ျပီးတစ္ပင္ တက္သြားတယ္။ ေနာက္က ထန္းရည္ခ်ိဳ ထည္႔ထားတဲ့ အုိးေတြ လုိက္သိမ္းတာကုိ ျမဴအုိးေကာက္တယ္ ေခၚတာပဲ။
ရြာမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း ထန္းတက္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေယာက်္ားစိတ္ေပါက္ေနတဲ့ မိန္းမေပါ့။ နာမည္က မအုံးၾကိဳင္လုိ႔ေခၚတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေယာက်္ားစိတ္ေပါက္ေနေလေတာ့ တစ္ရြာလုံးက သူ႔ကုိ ကုိအုံးၾကိဳင္လုိ႔ ေခၚၾကတယ္။
ေယာက်္ားေတြနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္းျပီး ထန္းတက္တာပဲ။ သူ႔ထန္းတက္ေနတုံး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ညီအကုိတေတြ ထန္းပင္ေအာက္ေရာက္ရင္ " ကုိအုံးၾကိဳင္ ေဂြးစိ ကလုိင္ညွပ္အုံးမယ္.. " လုိ႔ ေအာ္ျပီး ထြက္ေျပးၾကတယ္။
ကလုိင္ဆုိတာ.. ထန္းသမားေတြ ထန္းျပင္ရာမွာသုံးတဲ့ ကြမ္းညွပ္အၾကီးစားလုိ တုတ္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းပဲ။ ထန္းသမားက လုိအပ္တဲ့ ျပင္ဆင္မႈေတြလုပ္ဖုိ႔ အဲဒီညွပ္ကုိ ထန္းလက္ေတြၾကားထုိးျပီး ဖင္ခုထုိင္ရတာပဲ။
"ကုိအုံးၾကိဳင္ ေဂြးစိကလုိင္ညွပ္အုံးမယ္ " ဆုိတာၾကားတာနဲ႔ ထန္းပင္ေပၚကေန အတင္းဆင္းျပီး ထန္းလွီးဓါးနဲ႔ လုိက္ေတာ့တာပဲ။
မီေတာ့ဘယ္မီမလဲ..။ သူခမ်ာ ထန္းပင္ေပၚက အရင္ဆင္းျပီးမွ လိုက္ရတာကုိး။ ဒါေပမယ့္ ညေနက် အိမ္လာတုိင္တယ္။ အဘြားကုိ တုိင္တာပဲ။ ေတာ့္ေျမးေတြ က်ဳပ္ကုိ မဟုတ္တန္းတရား စသြားတယ္ .. ဘာညာေပါ့။ အဘြားက ေဆာ္ပေလာ္တီးတာေတာ့တာပဲ။ အဘြားရုိက္ရင္ အဘုိးက မၾကိဳက္ဘူး။ အဘုိးက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ အရမ္းခ်စ္တယ္။ အခုေတာ့ အဘုိးေရာအဘြားေရာ မရွိရွာေတာ့ပါဘူး။
