ေခတ္ဆုိတာ.. စီးေမ်ာေနေတာ့ ဟစ္ေဟာ့နဲ႔လည္း ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မစိမ္းလွပါဘူး..။ သမီးေတာ္နဲ႔ သားေတာ္ေမာင္က အသက္ကသာ ရွစ္ႏွစ္နဲ႔ငါးႏွစ္..။ စုိင္းစုိင္းခမ္းလွိဳင္ရဲ႔ “အုိးေလး လွဳပ္ပါေဟ့ ” ဆုိတဲ့သီခ်င္း အစအဆုံး ရတယ္..။
ႏုိ႔ပုိးစားလုိ႔ ေရွ႔သြားႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္ က်န္ေတာ့တဲ့ သားေတာ္ေမာင္ အဲဒီသီခ်င္းဆုိရင္ သိပ္ရီရတယ္..။ မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ေပါ့..။ ကုိယ္က အဲဒီသီခ်င္းကုိ ဃဂနဏ မၾကားဖူးေသးတ့ဲအခ်ိန္..။ သူက “ ေစာေစာစီးစီး၊ အိပ္ရာကထ၊ စိတ္မွာထၾကြ၊ လူၾကီးမိဘ.. လူၾကီးမိဘ ” နဲ႔ ေအာ္ဆုိေတာ့.. မဒမ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည္႔မိၾကတယ္..။
ေနာက္မွ.. “ လူဖ်င္းၾကီးတစ္ေယာက္လုိ ၊ လူပ်င္းၾကီးတစ္ေယာက္လုိ ” ဆုိတာကုိ သားေတာ္ေမာင္က “ လူၾကီးမိဘ၊ လူၾကီးမိဘ ” နဲ႔ သူ႔နားထဲ ၾကားသလုိ ဆုိေနမွန္း သိေတာ့တယ္..။ ဟစ္ေဟာ့ဆုိတာကလည္း.. စကားလုံးအမ်ားၾကီးကုိ ေနာက္ကေခြးရူးလုိက္သလိုမ်ိဳး ေပးထားတဲ့ Timing ထဲ အလ်င္မီေအာင္ အေျပးအလႊား ဆုိၾကတာ ဆုိေတာ့ သားေတာ္ေမာင္နားထဲ.. “ လူဖ်င္းၾကီးတစ္ေယာက္လုိ၊ လူပ်င္းၾကီးတစ္ေယာက္လုိ ” ကုိ “လူၾကီးမိဘ၊ လူၾကီးမိဘ” လုိ႔ပဲ ၾကားေနဟန္ တူပါရဲ႔..။
သူအဲသလုိၾကားတာက အေရးမၾကီးဘူး..။ “ေစာေစာစီးစီး၊ အိပ္ရာကထ၊ စိတ္မွာထၾကြ၊ လူၾကီးမိဘ၊ လူၾကီးမိဘ” နဲ႔ ေရာက္ေလရာမွာ ဟစ္ေနခဲ့ရင္ ဒုကၡ..။ အဲဒါနဲ႔ ေက်းဇူးရွင္ေလးကုိ ျပင္ဆုိဖုိ႔ ေခ်ာ့ေမာ့ ေျပာရတယ္..။ ဒါေတာင္ “ အေဖၾကီးက ဘာသိလုိ႔လဲ၊ သားဆုိတာကမွ အမွန္ ” လုပ္ေနလုိ႔ အဲဒီသီခ်င္းကုိဖြင့္ျပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ အတူထုိင္ၾကည္႔လုိက္ရေသးတယ္..။
ဆုိေတာ့.. ရြာက ကေလးမ်ားလည္း ဟစ္ေဟာ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ခ်င္ေရာက္ေနမွာလုိ႔ လွမ္းေတြးမိရင္း သန္းထြန္းေလးရဲ႔ လက္ပံပြင့္ခ်ိန္ သီခ်င္းကုိ ခံစားၾကည္႔ လုိက္တာပါ..။ လက္ပံပင္ ဆုိတာကလည္း အညာမွာပဲ ေပါက္ထင္ပါရဲ႔..။ ရန္ကုန္မွာ ေတြ႔ရခဲတယ္..။ အညာမွာကေတာ့ ေပါမွေပါ..။ ဘယ္ရြာမွာ မဆုိ လက္ပံပင္ ရွိတယ္..။
လက္ပံပင္ ကုိ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သေဘာက်တယ္..။ သူ႔မွာ တျခားအပင္ေတြနဲ႔ မတူတဲ့ ၀ိေသသေတြ ရွိတယ္..။ ဥပမာ.. အပြင့္ ပြင့္ၾကစတမ္းဆုိရင္ သူက မခုိမကပ္ ပြင့္တယ္..။ တပင္လုံး ရဲရဲနီသြားေအာင္ ပြင့္ေလ့ရွိတယ္..။ အရြက္မက်န္ေအာင္အထိ သူပြင့္တယ္..။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက စိန္ပန္းပြင့္သလုိမ်ိဳး ပဲ..။ ဒါေပမယ့္ စိန္ပန္းပင္ထက္ သာတာက လက္ပံပြင့္ ေၾကြရင္ သိပ္ၾကည္႔ေကာင္းတယ္..။
အပင္ကုိယ္ႏႈိက္က အပင္ၾကီးမ်ိဳး ဆုိေတာ့ လက္ပံပင္ရဲ႔ အနိမ့္ဆုံးကုိင္းကုိက ေျမၾကီးအထက္ ေပ သုံးေလးဆယ္အျမင့္မွာရွိတယ္..။ ပြင့္ခ်ပ္ တည္ေဆာက္ထားပုံ ကလည္း စၾကၤာလုိ.. ေလထဲမွာ တ၀ဲ၀ဲလည္ဖုိ႔ စြမ္းရည္က အျပည္႔နဲ႔ ဆုိေတာ့ လက္ပံပြင့္တပြင့္ ေၾကြက်လာရင္ အရမ္းကုိ လွတာပဲ..။ ေျမၾကီးေပၚကုိ္ တဟုန္ထုိး ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္နဲ႔ ထုိးဆင္းမလာဘုူး..။
အနီေရာင္နတ္သမီးေလး တစ္ပါး ေကာင္းကင္မွာ အားရပါးရ ကခုန္ေပ်ာ္ျမဴးျပီး ေျမေပၚ သက္ဆင္းလာသလုိမ်ိဳး..။ ေျဖးေျဖးေလး နဲ႔ ျငိမ့္ျငိမ့္ေလး..။
ေနာက္.. လက္ပံပြင့္ေျခာက္က စားလုိ႔ သိပ္ေကာင္းတယ္..။ လက္ပံပြင့္ေျခာက္လုိ႔သာ ေျပာတာ..။ ပြင့္ခ်ပ္ပြင့္ဖတ္က မရွိေတာ့ပါဘူး..။ အထဲက ၀တ္ဆံနဲ႔ သူ႔ရဲ႔ အအုပ္အစီးကုိ စားၾကတာပဲ..။ အဲဒါကုိ ရြာဖက္မွာ လက္ပံေခါင္းလုိ႔ ေခၚၾကတယ္..။ ဒီေန႔ လက္ပံေခါင္းနဲ႔ ပုန္းရည္ၾကီး ခ်က္ထားတယ္ေဟ့ ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီေန႔ ထမင္းအုိးေပါက္ကိန္းရွိတယ္..။ ၀က္သားေလးပါ ေရာလုိက္ရင္ေတာ့ ပဲြကျပီးျပီ..။
လက္ပံေခါင္းရဲ႔ အရသာက တမူထူးျခားတယ္..။ နည္းနည္း ခြ်ဲတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ ေနာက္ထပ္ အညာအစားအစာ တခုေပါ့..။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
အဲဒီ လက္ပံပြင့္ေျခာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွမ္းျပည္မွာ ေခါက္ဆင့္ ဆိုတ့ဲ ရွမ္းမုန္႔တီန႔ဲ ေရာစားၾကတယ္...။ မိုက္တယ္...။
ဒီမွာေတာင္ ေရးထားေသးတယ္...။
လက္ပံပြင့္ကေတာ့ ေလယာဥ္စီးၿပီး ေရာက္လာလို႔ စားလိုက္ရေသးတယ္...။
http://heartstations.blogspot.com/2008/02/keng-tung-shan-spaghetti.html
အကိုေျပာမွ... ပုန္းေရႀကီးနဲ႔ ဝက္သား လြမ္းလာၿပီဗ်ာ..
လက္ပံပြင့္ဋီကာနဲ႔တင္ ရြာအျပန္ ဂ႑၀င္ ေျမာက္ခ်င္ေနၿပီ ဆရာသမားေရ့၊ လြမ္းတယ္ဗ်ာ ---
Post a Comment