ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က မႏၱေလးစက္မႈတကၠသုိလ္ရဲ႔ ပထမအသုတ္ေက်ာင္းသားေတြဆုိေတာ့ နည္းနည္း ဗိုလ္က် ခ်င္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ စီနီယာ ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ား စတုိင္နဲ႔ေပါ့..။
တတိယႏွစ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့.. ေက်ာင္းသားဦးေရကလဲ နည္းနည္းမ်ားလာခဲ့ျပီ..။ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးအလြန္နည္းတဲ့ေက်ာင္းဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြပဲ မ်ားလာတာပါ..။ ရွိသမွ် ေက်ာင္းသူေတြကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က ေသခ်ာသိတယ္..။ ဒီ မဒီကေလးက.. ဖရွက္ရွာကေလး.. ဒီ၀တုတ္ၾကီးက ဒုတိယႏွစ္က နဲ႔ .. ျမင္တာနဲ႔ သိတယ္..။
ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကုိေတာ့ ေသခ်ာမသိေတာ့ဘူး..။ ကုိယ့္အတန္းတူ မဟုတ္ရင္ ေက်ာင္းသားသစ္ပဲ လုိ႔ အလြယ္မွတ္လုိက္ၾကတယ္။ တစ္ရက္ အေဆာင္ေရကန္မွာ ငနဲတစ္ေပြ ေရခ်ိဳးေနတယ္..။ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူး.. မ်က္ႏွာသစ္ ခရင္မ္.. စတဲ့ ပစၥည္းအျပည္႔အစုံနဲ႔ေပါ့..။
အေဆာင္ေရကန္ကုိ.. ဘယ္ေက်ာင္းသားမွ.. ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူး ယူမလာရဲဘူး..။ အားလုံးက.. ၀ုိင္းသမလိုက္ရင္.. ဗူးအခြန္ယူျပီး ျပန္သြားၾကရတာခ်ည္းပဲ..။ အခုလဲ.. ဘဲတစ္ေပြ.. ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူးနဲ႔.. ေရခ်ိဳးေနတာကုိ ျမင္တဲ့.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔.. ေရခ်ိဳးဖုိ႔ ကေမ်ာေသာပါး ဆင္းလာၾကတယ္..။
ေရကန္နားေရာက္ေတာ့.. ထုိပုဂၢဳိလ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မသိ..။ ကိစၥမရွိ..။ ဂ်ဳနီယာေလးေနမွာပဲ လုိ႔ အားလုံးက ေတြးလုိက္ၾကတယ္..။ ျပီးေရစခ်ိဳးတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ထဲက စုိးထြန္းက စျပီး.. "ညီေလး.. ေခါင္းနည္းနည္းေလွ်ာ္မယ္ " ဆုိျပီး.. ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူးကုိ ယူလုိက္တယ္..။
ငနဲက မ်က္လုံး လွန္ၾကည္႔ျပီး.. "ေလွ်ာ္" လုိ႔.. ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာတယ္..။
ျပီးတစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ခပ္ျမန္ျမန္ ေခါင္းေလွ်ာ္ၾကတယ္...။ ငနဲကေတာ့.. ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေရဆက္ခ်ိဳးေနတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္အလွည္႔ေရာက္ေတာ့.. ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူးကုိ.. လက္လွမ္းရင္း .. "မင္းက ဘယ္ကလဲ ကြ.. " လုိ႔ ေမးလုိက္တယ္..။ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းၾကီးနဲ႔ "ငါ.. ရန္ကုန္က " လုိ႔ သူက ျပန္ေျဖတယ္..။
အဲဒီမွာ.. ျပႆနာေပၚေတာ့တာပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက.. မႏၱေလးေတာၾကိဳ ေတာင္ၾကားက..ေက်ာင္းမွာ တက္ေနရလုိ႔.. အားလုံးက.. စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ ေနၾကတယ္..။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ရန္ကုန္ေက်ာင္းကုိ.. ေျပာင္းခ်င္ေနၾကတယ္..။ အခုလုိ.. ရန္ကုန္ေက်ာင္းကေန.. မႏၱေလးကုိ.. ေျပာင္းလာတဲ့ ငနဲကုိ.. အထူးအဆန္း သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္လုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔က သေဘာထားတယ္..။
"ဟာ... မင္းေလာက္မုိက္တဲ့ေကာင္.. မရွိဘူူး... ဒီလုိ ေတာၾကိဳအုံၾကား ေက်ာင္းကုိ .. မင္းမုိ႔ ရန္ကုန္ကေန ေျပာင္းလာတယ္.. မုိက္လုိက္တဲ့ ေကာင္.. "
လုိ႔.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔က..ပါးစပ္ၾကီးအျပည္႔နဲ႔ ၀ုိင္းသမေတာ့တာပဲ..။ ဒါေပမယ့္.. အဲဒီငနဲရဲ႔.. တုန္႔ျပန္တဲ့ .. စကားတစ္ခြန္းက.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အားလုံးကုိ.. ၾကက္ေသေသသြားေစခဲ့တယ္..။
"ေဟ့ေကာင္ ေတြ.. ငါက ဆရာကြ.." တဲ့..။
( လက္စသတ္ေတာ့.. ရန္ကုန္က ေရာက္လာတဲ့ ဆရာအသစ္ကေလးကုိး.. )
အဲဒီလုိမ်ိဳး ဆရာကုိ ေက်ာင္းသားထင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေတြက.. အလြန္ေပါတယ္..။ အထူးသျဖင့္.. ေက်ာင္း ျပန္ဖြင့္စအခ်ိန္ေတြ အဆုိးဆုံးပဲ..။
ရန္ကုန္ကေျပာင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းဆရာေပါက္စေလးေတြကလဲ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ အသက္အရြယ္က သိပ္မကြာဘူး..။ ေနာက္ျပီး ဖရက္ရွာေက်ာင္းသားေလးေတြကုိလဲ.. ေက်ာင္းဖြင့္စမွာ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က မ်က္မွန္းမတန္းမိေသးဘူး..။
သန္းေငြဆုိတဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရွိတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ အတန္း အတူတူေက်ာင္းသားပဲ..။ ေက်ာင္းဖြင့္စမွာ.. ေသတၱာၾကီးတစ္လုံးနဲ႔ အေဆာင္၀င္တယ္...။ ငွားလာတဲ့ကားကုိ ျပန္လႊတ္လုိက္ျပီး အေဆာင္ဆင္၀င္ေအာက္မွာ.. ေသတၱာၾကီးနဲ႔.. ဒုကၡေရာက္ေနတယ္..။ သူ႔အခန္းက အေပၚထပ္မွာ..။ ေသတၱာၾကီးကလဲ တစ္ေယာက္တည္း မႏုိင္ .. ျဖစ္ေနေတာ့.. ကူ မ ခုိင္းဖုိ႔.. ဟုိၾကည္႔ဒီၾကည္႔ လုပ္ေနတုံး.. ငနဲ တစ္ေကာင္ စုိက္တုိက္စုိက္တုိက္နဲ႔ ေရာက္လာတယ္..။
ၾကည္႔လုိက္ေတာ့.. အဲဒီငနဲကုိ သန္းေငြ မျမင္ဖူးဘူး..။ ဒါေပမယ့္ ထုံးစံအတုိင္း.. မျမင္ဖူး .. ဖရက္ရွာပဲ ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔.. "ေဟ့ ညီေလး.. တစ္ဖက္ေလာက္ ကူညီကြာ.. ဒီေသတၱာ အေဆာင္ေပၚ တင္ခ်င္လုိ႔.. " ဆုိျပီး .. ႏွစ္ေယာက္သား ေသတၱာၾကီး အတူမျပီး အေဆာင္ေပၚ တင္ၾကတယ္..။
အဲဒီညေနမွာပဲ.. ဆရာတစ္ေယာက္ သန္းေငြ တံခါးလာေခါက္ျပီး အေဆာင္သာယာေၾကး လာေကာက္ေတာ့မွ.. မနက္က ေသတၱာကူမခုိင္းလုိက္တဲ့ ငနဲ ျဖစ္ေနတယ္..။
တတိယႏွစ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့.. ေက်ာင္းသားဦးေရကလဲ နည္းနည္းမ်ားလာခဲ့ျပီ..။ အထူးသျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးအလြန္နည္းတဲ့ေက်ာင္းဆုိေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြပဲ မ်ားလာတာပါ..။ ရွိသမွ် ေက်ာင္းသူေတြကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က ေသခ်ာသိတယ္..။ ဒီ မဒီကေလးက.. ဖရွက္ရွာကေလး.. ဒီ၀တုတ္ၾကီးက ဒုတိယႏွစ္က နဲ႔ .. ျမင္တာနဲ႔ သိတယ္..။
ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကုိေတာ့ ေသခ်ာမသိေတာ့ဘူး..။ ကုိယ့္အတန္းတူ မဟုတ္ရင္ ေက်ာင္းသားသစ္ပဲ လုိ႔ အလြယ္မွတ္လုိက္ၾကတယ္။ တစ္ရက္ အေဆာင္ေရကန္မွာ ငနဲတစ္ေပြ ေရခ်ိဳးေနတယ္..။ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူး.. မ်က္ႏွာသစ္ ခရင္မ္.. စတဲ့ ပစၥည္းအျပည္႔အစုံနဲ႔ေပါ့..။
အေဆာင္ေရကန္ကုိ.. ဘယ္ေက်ာင္းသားမွ.. ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူး ယူမလာရဲဘူး..။ အားလုံးက.. ၀ုိင္းသမလိုက္ရင္.. ဗူးအခြန္ယူျပီး ျပန္သြားၾကရတာခ်ည္းပဲ..။ အခုလဲ.. ဘဲတစ္ေပြ.. ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူးနဲ႔.. ေရခ်ိဳးေနတာကုိ ျမင္တဲ့.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔.. ေရခ်ိဳးဖုိ႔ ကေမ်ာေသာပါး ဆင္းလာၾကတယ္..။
ေရကန္နားေရာက္ေတာ့.. ထုိပုဂၢဳိလ္ကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မသိ..။ ကိစၥမရွိ..။ ဂ်ဳနီယာေလးေနမွာပဲ လုိ႔ အားလုံးက ေတြးလုိက္ၾကတယ္..။ ျပီးေရစခ်ိဳးတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ထဲက စုိးထြန္းက စျပီး.. "ညီေလး.. ေခါင္းနည္းနည္းေလွ်ာ္မယ္ " ဆုိျပီး.. ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူးကုိ ယူလုိက္တယ္..။
ငနဲက မ်က္လုံး လွန္ၾကည္႔ျပီး.. "ေလွ်ာ္" လုိ႔.. ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာတယ္..။
ျပီးတစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ ခပ္ျမန္ျမန္ ေခါင္းေလွ်ာ္ၾကတယ္...။ ငနဲကေတာ့.. ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေရဆက္ခ်ိဳးေနတယ္..။
ကြ်န္ေတာ့္အလွည္႔ေရာက္ေတာ့.. ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူးကုိ.. လက္လွမ္းရင္း .. "မင္းက ဘယ္ကလဲ ကြ.. " လုိ႔ ေမးလုိက္တယ္..။ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းၾကီးနဲ႔ "ငါ.. ရန္ကုန္က " လုိ႔ သူက ျပန္ေျဖတယ္..။
အဲဒီမွာ.. ျပႆနာေပၚေတာ့တာပဲ..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက.. မႏၱေလးေတာၾကိဳ ေတာင္ၾကားက..ေက်ာင္းမွာ တက္ေနရလုိ႔.. အားလုံးက.. စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ ေနၾကတယ္..။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ရန္ကုန္ေက်ာင္းကုိ.. ေျပာင္းခ်င္ေနၾကတယ္..။ အခုလုိ.. ရန္ကုန္ေက်ာင္းကေန.. မႏၱေလးကုိ.. ေျပာင္းလာတဲ့ ငနဲကုိ.. အထူးအဆန္း သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္လုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔က သေဘာထားတယ္..။
"ဟာ... မင္းေလာက္မုိက္တဲ့ေကာင္.. မရွိဘူူး... ဒီလုိ ေတာၾကိဳအုံၾကား ေက်ာင္းကုိ .. မင္းမုိ႔ ရန္ကုန္ကေန ေျပာင္းလာတယ္.. မုိက္လုိက္တဲ့ ေကာင္.. "
လုိ႔.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အဖဲြ႔က..ပါးစပ္ၾကီးအျပည္႔နဲ႔ ၀ုိင္းသမေတာ့တာပဲ..။ ဒါေပမယ့္.. အဲဒီငနဲရဲ႔.. တုန္႔ျပန္တဲ့ .. စကားတစ္ခြန္းက.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အားလုံးကုိ.. ၾကက္ေသေသသြားေစခဲ့တယ္..။
"ေဟ့ေကာင္ ေတြ.. ငါက ဆရာကြ.." တဲ့..။
( လက္စသတ္ေတာ့.. ရန္ကုန္က ေရာက္လာတဲ့ ဆရာအသစ္ကေလးကုိး.. )
အဲဒီလုိမ်ိဳး ဆရာကုိ ေက်ာင္းသားထင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေတြက.. အလြန္ေပါတယ္..။ အထူးသျဖင့္.. ေက်ာင္း ျပန္ဖြင့္စအခ်ိန္ေတြ အဆုိးဆုံးပဲ..။
ရန္ကုန္ကေျပာင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းဆရာေပါက္စေလးေတြကလဲ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ အသက္အရြယ္က သိပ္မကြာဘူး..။ ေနာက္ျပီး ဖရက္ရွာေက်ာင္းသားေလးေတြကုိလဲ.. ေက်ာင္းဖြင့္စမွာ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က မ်က္မွန္းမတန္းမိေသးဘူး..။
သန္းေငြဆုိတဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရွိတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ အတန္း အတူတူေက်ာင္းသားပဲ..။ ေက်ာင္းဖြင့္စမွာ.. ေသတၱာၾကီးတစ္လုံးနဲ႔ အေဆာင္၀င္တယ္...။ ငွားလာတဲ့ကားကုိ ျပန္လႊတ္လုိက္ျပီး အေဆာင္ဆင္၀င္ေအာက္မွာ.. ေသတၱာၾကီးနဲ႔.. ဒုကၡေရာက္ေနတယ္..။ သူ႔အခန္းက အေပၚထပ္မွာ..။ ေသတၱာၾကီးကလဲ တစ္ေယာက္တည္း မႏုိင္ .. ျဖစ္ေနေတာ့.. ကူ မ ခုိင္းဖုိ႔.. ဟုိၾကည္႔ဒီၾကည္႔ လုပ္ေနတုံး.. ငနဲ တစ္ေကာင္ စုိက္တုိက္စုိက္တုိက္နဲ႔ ေရာက္လာတယ္..။
ၾကည္႔လုိက္ေတာ့.. အဲဒီငနဲကုိ သန္းေငြ မျမင္ဖူးဘူး..။ ဒါေပမယ့္ ထုံးစံအတုိင္း.. မျမင္ဖူး .. ဖရက္ရွာပဲ ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔.. "ေဟ့ ညီေလး.. တစ္ဖက္ေလာက္ ကူညီကြာ.. ဒီေသတၱာ အေဆာင္ေပၚ တင္ခ်င္လုိ႔.. " ဆုိျပီး .. ႏွစ္ေယာက္သား ေသတၱာၾကီး အတူမျပီး အေဆာင္ေပၚ တင္ၾကတယ္..။
အဲဒီညေနမွာပဲ.. ဆရာတစ္ေယာက္ သန္းေငြ တံခါးလာေခါက္ျပီး အေဆာင္သာယာေၾကး လာေကာက္ေတာ့မွ.. မနက္က ေသတၱာကူမခုိင္းလုိက္တဲ့ ငနဲ ျဖစ္ေနတယ္..။
3 comments:
ဆရာႀကီး ဦးဖိုးက်ားရဲ႕"အခမဲ့ ကူလီထမ္းျခင္း အက်ဳိး" ဆိုတဲ့ ေခတ္စမ္း ကိုယ္ေတြ႕ဝတၳဳတိုေလး သြားသတိရမိတယ္..။
ဟုတ္တယ္အကိုေရ...ကြ်န္ေတာ္ဂ်ီတီအိုင္တက္ေတာ့လည္း ဆရာ ဆ၇ာမေတြ က အသက္ မတိမ္းမယိမ္းေလ..နည္းနည္းဘဲၾကီးတာ
Horse ေခါင္းေလ်ာ္ရည္ဇာတ္လမ္းကေတာ့ ဆရာ ဦးေမာင္ေမာင္စိုး ပဲ။ ကိုသန္းေငြကို အခမဲ့ ကူလီထမ္းလိုက္ရတာေတာ့ ဘယ္သူမွန္းမသိဘူး။
Post a Comment