ထုံးစံအတုိင္း တကၠသုိလ္ေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ အေမနဲ႔ ရြာကုိ ႏႈတ္ဆက္ရျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စတုတၴႏွစ္အျပီးမွာေတာ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသုိလ္ကုိ ေျပာင္းေရႊ႔ဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မဲဇာအင္စတီက်ဳ ကုိ ရန္ကုန္က ဆရာေတြ ေျပာင္းခုိင္းလုိက္တုိင္း အလုပ္ထြက္ထြက္သြားတာနဲ႔ ဆရာမေျပာင္းေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသားကုိ ရန္ကုန္ေျပာင္းရတာပဲ..။ မႏၱေလးစက္မႈတကၠသုိလ္ရဲ႔ ေမဂ်ာအားလုံးေျပာင္းရတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး..။ ဗိသုကာ၊ အီလက္ထရြန္းနစ္၊ အီလက္ထရစ္ကယ္ ပဲ ေျပာင္းရတာပဲ..။ ျမိဳ႔ျပ နဲ႔ စက္မႈစြမ္းအား ေမဂ်ာမ်ားကေတာ့ က်န္ခဲ့တယ္။
ေလးႏွစ္ေလာက္ တရင္းတႏွီးေပါင္းလာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခဲြရဖုိ႔ ျဖစ္လာတာေပါ့..။
ရြာကေန သေဘာၤစီးျပီး မႏၱေလးကုိ လာခဲ့တယ္။ မႏၱေလးမွာ ျပင္ဆင္စရာရွိတာေလးေတြ ျပင္ဆင္ျပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ညေနရထားနဲ႔ မဟာရန္ကုန္ကုိ ထြက္လာခဲ့တယ္။
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီခရီးစဥ္ကေန နီနီလွဆုိတဲ့.. မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ထဲ ၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႔ အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ.. ဆူးလွည္းၾကီးလုိ႔ နာမည္ေျပာင္ေပးထားတယ္။ ေတြ႔ရာအရပ္မွာ.. ျငိလုိ႔တဲ့..။
အခ်စ္ဆုိတာဟာ ေတာင္းတစ္လုံးထဲ ထည္႔ထားတဲ့ ေဂြးသီးေတြ အခ်င္းခ်င္း ထိခုိက္မိတာမ်ိဳးပဲ (ကဗ်ာမဆန္လုိက္တာေနာ္)..။ ဆုိလုိတာက လူေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ လူမိန္းမေလးတစ္ေယာက္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ထိခုိက္ဆက္စပ္မႈရွိမွ အခ်စ္ဆုိတာ ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္တယ္လုိ႔ ေျပာတာပါ..။
ဘယ္တုံးကမွ မေတြ႔ဖူး မျမင္ဖူး မသိဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ.. ခ်စ္လုိ႔မွ မရတာပဲ..။ အိမ္နီးနားခ်င္း ျဖစ္လုိ႔ .. သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္လုိ႔.. ေက်ာင္းအတူတူတက္ရလုိ႔.. အေ၇ာင္းအ၀ယ္လုပ္ရင္း သိကြ်မ္းၾကလုိ႔.. သူငယ္ခ်င္းမဂၤလာေဆာင္မွာ ေတြ႔ဖူးလုိ႔.. မိဘေတြ ေအာင္သြယ္ေပးလုိ႔.. စတဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္တစ္ခုခုေတာ့.. အနည္းဆုံးရွိမွ.. ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔နီနီလွကေတာ့ ရထားအတူတူစီးရလုိ႔ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ဖုိ႔ ဖန္လာခဲ့တယ္.. (အဟတ္ဟတ္ )..။
သူမ လဲ ရန္ကုန္ကုိ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ လာခဲ့တာပဲ..။ သူမက အဲဒီတုံးက အီကုိ ဒုတိယႏွစ္..။ ရထားစီးေတာ့ သူမက ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႔ ျပတင္းေပါက္ဖက္ျခမ္း မွာ ထုိင္ခံုရတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေပါ့ဗ်ာ...။
တုံးတိတိေျပာရရင္ေတာ့ သူမနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ မၾကာခန အၾကည္႔ခ်င္းဆုံျဖစ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ..။ ပ်ဥ္းမနားအေ၇ာက္မွာ အေအးႏွစ္ဗူး၀ယ္ျပီး သူမကုိ တစ္ဗူးေပးေတာ့ ေနပါေစလုိ႔ ျငင္းတယ္..။ ခရီးသြားေဖာ္ခ်င္းေတြပဲ အားမနာပါနဲ႔ .. ယူလုိက္ပါလုိ႔.. အတင္းေပးေတာ့ ေက်းဇူးပဲ လုိ႔ ေျပာျပီး.. ယူတယ္..။ ( အဲဒီက စတာပဲ.. အဟတ္ဟတ္.. )
ေနာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ျပီး ေတာင္ေ၇ာက္ေျမာက္ေရာက္ စကားေလးေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္...။ ႏွစ္ဦးၾကားမွာရွိတဲ့ ရင္းႏွီးမႈကလဲ ရထားအျမန္ႏႈန္းနဲ႔ အျပိဳင္ တုိးတက္လာခဲ့တယ္..။
ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေျပာျဖစ္ေတာ့မွ သူမမွာ အေဖမရွိေတာ့ဘူးဆုိတာ သိရတယ္..။ ဖခင္မရွိေတာ့တဲ့ ခံစားခ်က္ကုိ.. ကြ်န္ေတာ္လဲ ခံစားခဲ့ရတယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ကေျပာေတာ့ .. မ်က္လုံးေလး၀ုိင္းျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ၾကည္႔တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္ရွစ္တန္းႏွစ္အေရာက္မွာ အေဖဆုံးသြားခဲ့တယ္လုိ႔ ဆက္ေျပာေတာ့မွ.. ေအာ္.. ကြ်န္မအေဖက ကြ်န္မဆယ္တန္းေအာင္မွ ဆုံးသြားတာလုိ႔.. တုိးတုိးေလးျပန္ေျပာရင္း ျပတင္းေပါက္အျပင္ဖက္ အေမွာင္ထဲကုိ ေငးေငးေလးၾကည္႔ေနတယ္..။
သူမတကယ္ခံစားေနရတာကုိ ေတြ႔ေနရေတာ့ အေဖမဆုံးေသးဘဲ ဆုံးသြားျပီလုိ႔ လိမ္လုိက္မိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိယ္ကြ်န္ေတာ္ မလုံမလဲ ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္..။ အဲဒီတုံးက ကြ်န္ေတာ္ ေပးေသလုိက္လုိ႔လားေတာ့မသိ.. ေမြးသဖခင္က အခုအခ်ိန္အထိ.. ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပဲ..။ လမ္းထိပ္ကြမ္းယာဆုိင္မွာ.. သူ႔အသက္ သုံးခ်ိဳးတစ္ခ်ိဳးေလာက္ရွိတဲ့ လူငယ္ေတြနဲ႔ ေဟးလား၀ါးလား လုပ္ေနဆဲပဲ..။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မဲဇာအင္စတီက်ဳ ကုိ ရန္ကုန္က ဆရာေတြ ေျပာင္းခုိင္းလုိက္တုိင္း အလုပ္ထြက္ထြက္သြားတာနဲ႔ ဆရာမေျပာင္းေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသားကုိ ရန္ကုန္ေျပာင္းရတာပဲ..။ မႏၱေလးစက္မႈတကၠသုိလ္ရဲ႔ ေမဂ်ာအားလုံးေျပာင္းရတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး..။ ဗိသုကာ၊ အီလက္ထရြန္းနစ္၊ အီလက္ထရစ္ကယ္ ပဲ ေျပာင္းရတာပဲ..။ ျမိဳ႔ျပ နဲ႔ စက္မႈစြမ္းအား ေမဂ်ာမ်ားကေတာ့ က်န္ခဲ့တယ္။
ေလးႏွစ္ေလာက္ တရင္းတႏွီးေပါင္းလာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခဲြရဖုိ႔ ျဖစ္လာတာေပါ့..။
ရြာကေန သေဘာၤစီးျပီး မႏၱေလးကုိ လာခဲ့တယ္။ မႏၱေလးမွာ ျပင္ဆင္စရာရွိတာေလးေတြ ျပင္ဆင္ျပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ညေနရထားနဲ႔ မဟာရန္ကုန္ကုိ ထြက္လာခဲ့တယ္။
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီခရီးစဥ္ကေန နီနီလွဆုိတဲ့.. မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ထဲ ၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႔ အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ.. ဆူးလွည္းၾကီးလုိ႔ နာမည္ေျပာင္ေပးထားတယ္။ ေတြ႔ရာအရပ္မွာ.. ျငိလုိ႔တဲ့..။
အခ်စ္ဆုိတာဟာ ေတာင္းတစ္လုံးထဲ ထည္႔ထားတဲ့ ေဂြးသီးေတြ အခ်င္းခ်င္း ထိခုိက္မိတာမ်ိဳးပဲ (ကဗ်ာမဆန္လုိက္တာေနာ္)..။ ဆုိလုိတာက လူေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ လူမိန္းမေလးတစ္ေယာက္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ထိခုိက္ဆက္စပ္မႈရွိမွ အခ်စ္ဆုိတာ ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္တယ္လုိ႔ ေျပာတာပါ..။
ဘယ္တုံးကမွ မေတြ႔ဖူး မျမင္ဖူး မသိဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိ.. ခ်စ္လုိ႔မွ မရတာပဲ..။ အိမ္နီးနားခ်င္း ျဖစ္လုိ႔ .. သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္လုိ႔.. ေက်ာင္းအတူတူတက္ရလုိ႔.. အေ၇ာင္းအ၀ယ္လုပ္ရင္း သိကြ်မ္းၾကလုိ႔.. သူငယ္ခ်င္းမဂၤလာေဆာင္မွာ ေတြ႔ဖူးလုိ႔.. မိဘေတြ ေအာင္သြယ္ေပးလုိ႔.. စတဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္တစ္ခုခုေတာ့.. အနည္းဆုံးရွိမွ.. ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔နီနီလွကေတာ့ ရထားအတူတူစီးရလုိ႔ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ဖုိ႔ ဖန္လာခဲ့တယ္.. (အဟတ္ဟတ္ )..။
သူမ လဲ ရန္ကုန္ကုိ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ လာခဲ့တာပဲ..။ သူမက အဲဒီတုံးက အီကုိ ဒုတိယႏွစ္..။ ရထားစီးေတာ့ သူမက ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႔ ျပတင္းေပါက္ဖက္ျခမ္း မွာ ထုိင္ခံုရတယ္..။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေပါ့ဗ်ာ...။
တုံးတိတိေျပာရရင္ေတာ့ သူမနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ မၾကာခန အၾကည္႔ခ်င္းဆုံျဖစ္တယ္ေပါ့ဗ်ာ..။ ပ်ဥ္းမနားအေ၇ာက္မွာ အေအးႏွစ္ဗူး၀ယ္ျပီး သူမကုိ တစ္ဗူးေပးေတာ့ ေနပါေစလုိ႔ ျငင္းတယ္..။ ခရီးသြားေဖာ္ခ်င္းေတြပဲ အားမနာပါနဲ႔ .. ယူလုိက္ပါလုိ႔.. အတင္းေပးေတာ့ ေက်းဇူးပဲ လုိ႔ ေျပာျပီး.. ယူတယ္..။ ( အဲဒီက စတာပဲ.. အဟတ္ဟတ္.. )
ေနာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ျပီး ေတာင္ေ၇ာက္ေျမာက္ေရာက္ စကားေလးေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္...။ ႏွစ္ဦးၾကားမွာရွိတဲ့ ရင္းႏွီးမႈကလဲ ရထားအျမန္ႏႈန္းနဲ႔ အျပိဳင္ တုိးတက္လာခဲ့တယ္..။
ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေျပာျဖစ္ေတာ့မွ သူမမွာ အေဖမရွိေတာ့ဘူးဆုိတာ သိရတယ္..။ ဖခင္မရွိေတာ့တဲ့ ခံစားခ်က္ကုိ.. ကြ်န္ေတာ္လဲ ခံစားခဲ့ရတယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ကေျပာေတာ့ .. မ်က္လုံးေလး၀ုိင္းျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ၾကည္႔တယ္..။
ကြ်န္ေတာ္ရွစ္တန္းႏွစ္အေရာက္မွာ အေဖဆုံးသြားခဲ့တယ္လုိ႔ ဆက္ေျပာေတာ့မွ.. ေအာ္.. ကြ်န္မအေဖက ကြ်န္မဆယ္တန္းေအာင္မွ ဆုံးသြားတာလုိ႔.. တုိးတုိးေလးျပန္ေျပာရင္း ျပတင္းေပါက္အျပင္ဖက္ အေမွာင္ထဲကုိ ေငးေငးေလးၾကည္႔ေနတယ္..။
သူမတကယ္ခံစားေနရတာကုိ ေတြ႔ေနရေတာ့ အေဖမဆုံးေသးဘဲ ဆုံးသြားျပီလုိ႔ လိမ္လုိက္မိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကုိယ္ကြ်န္ေတာ္ မလုံမလဲ ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္..။ အဲဒီတုံးက ကြ်န္ေတာ္ ေပးေသလုိက္လုိ႔လားေတာ့မသိ.. ေမြးသဖခင္က အခုအခ်ိန္အထိ.. ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ပဲ..။ လမ္းထိပ္ကြမ္းယာဆုိင္မွာ.. သူ႔အသက္ သုံးခ်ိဳးတစ္ခ်ိဳးေလာက္ရွိတဲ့ လူငယ္ေတြနဲ႔ ေဟးလား၀ါးလား လုပ္ေနဆဲပဲ..။
2 comments:
ေကာင္းပါ၏။
အေဖကေတာ့ တုံးေက်ာ္သြားတာေပါ့။
အမေလး ဆူးဘီးႀကီးတဲ့လား။
မဒမ္ခမ်ာ မသိရွာပဲကိုး။
ဆက္ေရးပါ။
ေနာက္မိန္းကေလးေတြကိုေတာ့ အေအးဘူး ၀ယ္မတုိက္ပါနဲ ့ေတာ့
ဟဟဟ..အကိုကေတာ့ဗ်ာ
ဖခင္ကိုယၾတာေခ်ေပးလိုက္တာလားဗ်
ဟဟဟ
Post a Comment