6.1 ရြာတန္ဆာေလး ျမသီ

အဲဒီအခ်ိန္ ကေနဒါက ေရနံရွာေဖြေရးအဖဲြ႔ေတြ ရြာေရာက္လာတယ္။ ရြာက ဆိပ္ကမ္းေကာင္းေတာ့ ေရနံ ရွာေဖြရာမွာ အသုံးျပဳမယ့္ စက္ၾကီးေတြကုိ သေဘာၤနဲ႔ သယ္လာျပီး ရြာမွာ ခ်တယ္။

သူတုိ႔ေရာက္လာမွ သေဘာၤဆိပ္ကုိ ကားတုိက္ရုိက္သြားလုိ႔ရတယ္။ သူတုိ႔စားရိတ္နဲ႔သူတုိ႔ လမ္းေဖာက္ လုိက္တာေၾကာင့္ပဲ။ ရြာလဲ သိသိသာသာ စည္ကားလာတယ္။ ေဘာင္းဘီတုိၾကီးေတြ တကားကားနဲ႔ မ်က္ႏွာနီနီ ဘုိ ေတြကုိလဲ ရြာလမ္းမေပၚမွာ ေတြ႔ေနရျပီ။

အေဖကေတာ့ "အင္း ရြာေတာ့တုိးတက္ပ်က္စီးဦးမွာပဲ .."လုိ႔ မွတ္ခ်က္ျပဳတယ္။ သူ႔ေဘာ္ဒါ ဥကၠဌၾကီး ဦးေက်ာ္ေအာင္ကေတာ့ .. "အရင္က အရပ္ပ်က္ကေလးေတြ.. အခုေတာ့ သိသိသာသာ ဖာျဖစ္ေတာ့မွာပဲ.. " လုိ႔ ဆုိတယ္။

တကယ္လဲ ဟုတ္တယ္။ ေန႔ခင္းတေန႔လုံးမရပ္မနား ဘုိေတြ အလုပ္လုပ္တယ္။ ညေရာက္ရင္ ဘုိအပါးေတာ္ျမဲေတြက ဟုိကိစၥကုိ စီစဥ္ေပးၾကတယ္။ ရြာမွာ အရင္ကတည္းက လက္စလက္နရွိတဲ့ စန္းစန္း၀င္းတုိ႔ မျမသီ တုိ႔ ေခတ္ေပါ့။

ၾကဳံတုံး ျမသီအေၾကာင္း ေျပာရအုံးမယ္။ သူက ရြာမွာ လူတကာသိတဲ့ ရြာတန္ဆာပဲ။ ( ျပည္႔တန္ဆာမဟုတ္ဘူး ရြာမွာမုိ႔လုိ႔ ရြာတန္ဆာလုိ႔ ေခၚတယ္) ရြာရဲ႔ စည္ပင္သာယာ ေစ်းေခါင္းက ဦးထြန္းရီလုိ႔ေခၚတယ္။ ဦးထြန္းရီမိန္းမ ေဒၚျမင့္ျမင့္စန္းက ေသတာၾကာျပီ။ ဦးထြန္းရီမွာ သားခ်ည္း ငါးေယာက္ရွိတယ္။ အားလုံး အရြယ္ေရာက္ေနၾကျပီ။

ရြာေစ်းက ေန႔လည္ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ဆုိ ေစ်းကဲြတယ္။ ဦးထြန္းရီက မနက္ေစာ ခုႏွစ္နာရီေလာက္ဆုိ ေစ်းေကာက္တယ္။ ေစ်းခြန္ေတာင္းတာကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာက ေစ်းေကာက္ ေကာက္တယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ မနက္ေစာ ေစ်းေကာက္ရင္း ျမသီကုိ ဦးထြန္းရီက ေန႔လယ္အိမ္လာခဲ့.. လုိ႔ တုိးတုိးတိတ္တိတ္မွာတယ္။

ဦးထြန္းရီက မုိက္စိန္ေက်ာ္နဲ႔ ေဘာ္ဒါ။ မုိက္လုဖက္။ သူတုိ႔က ေဂါပကလူၾကီးေတြ။ ေန႔လည္ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ ေစ်းေခါင္းကဲြတဲ့အခ်ိန္ ဦးထြန္းရီအိမ္ျပန္လာတယ္။ ျမသီက ငုတ္တုတ္။

ဦးထြန္းရီေရာက္တာနဲ့ ျမသီက ပုိက္ဆံဆီးေတာင္းတယ္။ ဟ.. ငါကအခုမွေရာက္တာ ပုိက္ဆံဘာလုိ႔ ေတာင္းရတာလဲ လုိ႔ ဦးထြန္းရီက ေျပာေတာ့ .. "ရွင့္သားေတြ ဦးသြားျပီ.. ပုိက္ဆံက အေဖ့ဆီေတာင္းဆုိလုိ႔ ကြ်န္မေစာင့္ေနတာ.. " လုိ႔ ျမသီကေျပာတယ္။

ရြာမွာ ဦးထြန္းရီရွင့္သားဦးသြားျပီ ဆုိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေပၚလာခဲ့တယ္။

ျမသီရဲ႔ ပုံမွန္အလုပ္က ဧရာ၀တီတေၾကာ စုန္ဆန္ေမ်ာေနတဲ့ ေရနံတင္သေဘာၤၾကီးေတြပဲ။ အဲဒီသေဘာၤၾကီးေတြ လာမယ့္ရက္ကုိ ျမသီတုိ႔ အလြတ္ရတယ္။ ဒီေန႔ ကြ်ဲေပါက္လာမယ္။ ဆင္ၾကီးက ေနာင္တစ္ပတ္မွ လုိ႔ သူတုိ႔ေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီေရနံတင္တဲြေတြကုိ ကြ်ဲေပါက္ တုိ႔ ဆင္ေပါက္တုိ႔ အစရွိတဲ့ တိရိစၦာန္ နာမည္ေတြေပးထားတယ္။

အဲဒီသေဘာၤၾကီးေတြ ရြာမေရာက္မီ ႏွစ္မုိင္ေလာက္အလုိကေန ျမသီတုိ႔က ေလွကေလးနဲ႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ သေဘာၤၾကီးလာတာနဲ႔ ေလွနဲ႔အသာကပ္ေဘးခ်င္းယွဥ္ျပီး တက္သြားၾကတာပဲ။ သေဘာၤေပၚက ပုရိသမ်ား အၾကိဳက္ အရက္ အသားငါး အစုံယူသြားၾကတယ္။ ျမသီလဲ ပါတာေပါ့ဗ်ာ။ အေရာင္းအ၀ယ္ကေတာ့ ဘာတာ စံနစ္နဲ႔ပဲ။ ၾကက္သားၾကိဳက္ၾကိဳက္ ၾကက္ေကာင္လုံးၾကိဳက္ၾကိဳက္ ေရနံနဲ႔ လဲတာပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာရဲ႔ ေရနံဆီေထာက္ပံ့ေရး လမ္းေၾကာင္းက အဲဒီကေနလာတာပဲ။ ရြာရဲ႔အလင္းကုိ ေဆာင္သူေတြထဲမွာ ျမသီလဲ ပါတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္။ ေက်းဇူးဆုိတာ အဲဒီလုိၾကံဖန္တင္ရတာပဲ။ တကယ္ဆုိ ေရနံဆီ တစ္အာတာ (ပုလင္း၀က္ ) ကုန္ေအာင္စာၾကည္႔တဲ့ ကြ်န္ေတာ္အေပၚမွာ ျမသီေက်းဇူးရွိရွာတယ္။

ဘုိေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အဂၤလိပ္စာ မေတာက္တေခါက္တတ္သူ ေတာက္ေတာက္ေခါက္ေခါက္တတ္သူေတြ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ အလုပ္ရကုန္ၾကတယ္။