ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ Globalization ေခတ္ၾကီးမွာ ႏုိင္ငံတကာက တုိးတက္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ေရာက္မလာဘဲ ေရာဂါေတြပဲ ေရာက္လာတယ္လုိ႔ ခံစားေနရတယ္။ အိမ္ေျခ ႏွစ္ရာႏွစ္ဆယ္ရွိတဲ့ ျမန္မာျပည္အလယ္ပုိင္း ကားမေပါက္ လွည္းေလာက္သာ ေပါက္တဲ့ ရြာကေလးမွာ ေအအုိင္ဒီအက္စ္နဲ႔ ေသတာ သုံးေလးေယာက္ရွိတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ညီအကုိ ၀မ္းကဲြေတြပဲ။ အေမညီအမရင္းေမြး အကုိ၀မ္းကဲြက ျမိဳ႔နယ္သမ မွာ စာေရးျဖစ္တယ္။ ျမိဳ႔နယ္သမက တည္းခုိခန္းဖြင့္တယ္။ အကုိက တည္းခုိခန္းမန္ေနဂ်ာ ျဖစ္သြားတယ္။ ရြာသားက တည္းခုိခန္းမန္ေနဂ်ာျဖစ္ေတာ့ ရြာက အရြယ္ေကာင္းေလးေတြ ျမိဳ႔တက္ေတာ့တာေပါ့။
လူေတြေလ။ ထန္းလွ်က္ေစ်းေလးကလဲ ေကာင္းဆုိေတာ့ ျဖစ္ျပီေပါ့။
ရြာနဲ႔ျမိဳ႔နဲ႔က ဆယ့္ငါးမုိင္ေလာက္ေ၀းတယ္။ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ဆုိရင္ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲၾကာတယ္။ ဆုိင္ကယ္မရွိခင္က စက္ဘီးလမ္းေပါ့။ ထန္းေတာေတြၾကား က ျဖတ္လမ္းပဲ။ ရြာသားေတြဆုိေတာ့ လိင္ဗဟုသုတကလဲ နည္းတယ္။ ျဖစ္ကာမွ ျဖစ္ေရာပဲ။ တည္းခုိခန္းကလဲ အဲဒီကိစၥ ခုိးလုပ္တာဆုိေတာ့ အကာအကြယ္ေတြ ဘာေတြ မထားဘူးေပါ့။
အမ်ိဳးသမီးမ်ားကလဲ ေငြရဖုိ႔က အေရးၾကီးဆုံးပဲ။ က်န္တာေတြ က အေသးအမႊား။ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်း။ ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္နဲ႔ ဆက္ရက္ေတာင္ပံက်ိဳး.. ဖိနပ္ျပတ္နဲ႔ေခြးငတ္.. စစ္ျပန္နဲ႔ ရြာက်န္ .. ေတြ႔ၾက ျပီေပါ့..။ တခ်ိဳ႔အမ်ိဳးသမီးမ်ားက အကာအကြယ္သုံးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိသည္႔တုိင္ သေကာင့္သားမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ကသိပ္သန္႔တာ.. အစုိးရိမ္ၾကီးတတ္ရန္ေကာ နဲ႔ ေရာဂါမွ်ယူတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္အကုိ မန္ေနဂ်ာၾကီး တျဖည္းျဖည္းပိန္လာတယ္။
ျမိဳ႔ေပၚမွာရွိသမွ် ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ ျပတယ္။ အေျခအေနက ပုိပုိဆိုးလာတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ဗမာဆရာက ျမစ္ေျခာက္နာ ပါ။ ဘာမွမစုိးရိမ္နဲ႔ ေပ်ာက္ရေစမယ္ လုိ႔ အာမခံခ်က္ေပးတယ္။ အလုပ္လဲ မတက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ေတာင္ မထြက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ (အကုိ တည္းခုိခန္းမန္ေနဂ်ာျဖစ္တာနဲ႔ မိသားစုလုိက္ ျမိဳ႔တက္ေနၾကတယ္ ) ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကလဲ ေတာေျပာေတာင္ေျပာ ေျပာေနၾကျပီ။
အကုိ႔ရဲ႔ တျခားမိသားစု၀င္ေတြနဲ႔ စကားရပ္ေျပာဖုိ႔ေတာင္ ရြံ႔ေနၾကတယ္။ တီဗြီကေန ဘယ္လုိပဲ မကူးစက္ႏုိင္ပါဘူး လႊင့္ေနလႊင့္ေန ေရွာင္တာက အေကာင္းဆုံးလုိ႔ သေဘာပုိက္ထားၾကတယ္။
အကုိ႔မွာ ရည္းစားရွိတယ္။ ေအးေအးမူလုိ႔ ေခၚတယ္။ အေတာ္ၾကည္႔ေပ်ာ္ရွဳေပ်ာ္ရွိတဲ့ အမၾကီးေပါ့။ အကုိ႔ဂယက္က သူ႔အေပၚအထိ ရုိက္ခတ္တယ္။ ဒီမိန္းမလဲ ဘယ္ရက္ တျဖည္းျဖည္း ပိန္လာမလဲ ဆုိတဲ့ အၾကည္႔နဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အၾကည္႔ခံေနရရွာတယ္။ ေနာက္ဆုံး ျမစ္ေျခာက္နာ ဆရာၾကီးကုိယ္တုိင္ အိမ္ရိပ္မနင္းေတာ့ဘူး။ ေဆးလုိခ်င္ သူ႔အိမ္သြားယူရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူ႔ေလာကၾကီးကုိ အကုိ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါသြားတယ္။
သူ႔ေနာက္မွာ ရဲေအာင္.. ၀င္းႏုိင္.. အစဥ္လုိက္ပါသြားတယ္။ (အားလုံး ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ညီအကုိ၀မ္းကဲြေတြေပါ့.. အိမ္ေျခႏွစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္သာရွိတဲ့ ရြာကေလးက ရြာသားေတြေပါ့..)
အကုိမဆုံးခင္ ႏွစ္လေလာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္အကုိတုိ႔အိမ္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
အိမ္ရဲ႔ ေပ်ာ္ရြင္ခ်မ္းေျမ႔ျခင္းေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေနျပီ။ အသုဘအေငြ႔အသက္ေတြ လႊမ္းျခဳံေနတယ္။ တအိမ္လုံး တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေျခသံကုိ ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းျပန္ၾကားေနရတယ္။ ဘုရားစင္ ေအာက္က ေခါင္းရင္းေပါက္ဖက္ ေခါင္းျပဳျပီး အကုိ ေခြေခြေလး လွဲေနတယ္။ မ်က္လုံးက ပုဇြန္မ်က္လုံးလုိျဖစ္ေနျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ျမင္ေတာ့ ခပ္ယဲ့ယဲ့ျပဳံးျပတယ္။ ဒီလုံး လာသလား .. လုိ႔ အေတာ္ၾကိဳးစားျပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္၀ဲလာတယ္။
အကုိ႔ေဘးနား၀င္ထုိင္ရင္း သူ႔လက္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ဆုပ္ကုိင္ထားမိတယ္။ အရုိးေျခာက္သာသာ အကုိ႔လက္ကေလးေတြ တုန္ေနတယ္။ ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ စကားမေျပာႏုိင္ဘဲ ငါးမိနစ္ေလာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကည္႔ေနမိၾကတယ္။ ရွဳိက္သံတစ္ခ်က္ထြက္လာတယ္။ အကုိ႔အေမ ငိုရင္း အိမ္အျပင္ထြက္သြားတယ္။ အကုိ႔လက္ မဲြေျခာက္ေျခာက္ေလးေတြေပၚ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ တလစပ္က်လာတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္လက္ကုိ ခပ္တင္းတင္းျပန္ဆုပ္ရင္း " ဒီလုံး .. မငုိနဲ႔ " လုိ႔ ခပ္တုိးတုိးေလး အကုိေျပာတယ္။ အထက (၁) ေက်ာင္းေရွ႔က ေပါက္စီစားခ်င္တယ္ လုိ႔ .. ဆက္ေျပာတယ္။ မ်က္ရည္ေတြၾကားက ကြ်န္ေတာ္ရယ္မိတယ္။ အေရျပားသာသာ က်န္ေတာ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုၾကားက သြားေပၚေအာင္ အကုိျပဳံးတယ္။
အထက ( ၁ ) ေက်ာင္းေရွ႔က လဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ခဲ့တာကုိ သတိရ မိတယ္။အဲဒီတုံးက ကြ်န္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္ခါစ။ တကၠသီလာကလဲ ဘယ္မွာမွန္းမသိေသးတဲ့အခ်ိန္။ ရြာသားျမိဳ႔တက္တယ္ေပါ့။ အကုိက အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ျမိဳ႔နယ္သမမွာ စာေရး၀န္ထမ္းျဖစ္ေနျပီ။
ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ေနက် လဘက္ရည္ဆုိင္ရွိတယ္။ အထက ( ၁ ) ေက်ာင္းေရွ႔ကဆုိင္။ နာမည္က ဆုံဆည္းရာ လုိ႔ ေခၚတယ္။ လုံခ်ည္စိမ္းအက်ၤီျဖဴနဲ႔ ျမိဳ႔သူေလးေတြ စက္ဘီးစီးသြားတာကုိ ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ငမ္းၾကတယ္။ စားပဲြထုိးေကာင္ေလးက ျမင့္ေမာင္လုိ႔ေခၚတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ သိပ္ခင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဆုိင္ထဲ၀င္ ထုိင္လုိက္တာနဲ႔ ျမင့္ေမာင္က..
"အကုိတုိ႔ ဘယ္လုိ ေသာက္မလဲ " လုိ႔ ေမးတယ္။
" ပါးစပ္နဲ႔ ေသာက္မွာေပါ့.. " လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျဖတယ္။ သူတုိ႔ဆုိင္က ထမင္းသုတ္ ထမင္းေၾကာ္လဲ ရတယ္။
"ထမင္းေၾကာ္တစ္ပဲြေပးပါ" ဆုိရင္ ျမင့္ေမာင္က .. "ဘာနဲ႔ ေၾကာ္ရမလဲ " လုိ႔ေမးတယ္..။ "ဒယ္အုိးနဲ႔ ေၾကာ္ေပါ့ကြ.. " လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ကျပန္ေျပာေလ့ရွိတယ္..။ မဟုတ္ပါဘူးအကုိရာ ၀က္သားနဲ႔လားၾကက္သားနဲ႔လားလုိ႔ ေမးတာပါလုိ႔ ျမင့္ေမာင္က စပ္ျဖီးျဖီးနဲ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီကေန ခင္သြားၾကတာပဲ။
တစ္ရက္ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ ပုိက္ဆံသိပ္မပါဘူး..။
အကုိက ေပါက္စီအရမ္းစားခ်င္ေနတယ္။ လဘက္ရည္ဘုိးေလာက္ပဲ ပါတယ္။ အကုိက ေပါက္စီကုိ ဖင္ေဖာက္ျပီး အစာေတြ ႏႈိက္စားတယ္။ ျပီးမွ ဟန္မပ်က္ ျပန္ထားခဲ့တယ္။ တခါတေလ ေပါက္စီထည္႔တဲ့ ပုဂံကုိ စားပဲြခုံေအာက္က ေထာင့္မွာ ညွပ္ထားခဲ့တယ္။ ပုိက္ဆံရွင္းေတာ့ ေပါက္စီပုဂံမေတြ႔ရင္ ေပါက္စီဘုိး ရွင္းစရာမလုိဘူး။
ျပီးမွ ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ စက္ဘီးအတင္းနင္းျပီး ေျပးၾကတယ္။ လမ္းေရာက္မွ ရယ္ၾကတယ္။ ဘ၀ရဲ႔ ေပ်ာ္စရာ အတိတ္ကအစိတ္အပုိင္းတစ္ခုေပါ့။
အဲဒါေၾကာင့္ " အထက ( ၁ ) ေရွ႔က ေပါက္စီစားခ်င္တယ္ " လုိ႔ အကုိေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရယ္မိတာ။
အကုိ႔နားမွာ သုံးေလးရက္ေနျပီး ကြ်န္ေတာ္ရန္ကုန္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ႏွစ္လၾကာေတာ့ အကု ိဆုံးသြားျပီ ဆုိတဲ့ သတင္းေရာက္လာခဲ့တယ္။ အကုိ့အသုဘကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။
ေဆာင္းတစ္ညမွာ ျဖစ္တည္လာခဲ့တဲ့ ျမက္ပင္ေပၚက ႏွင္းတစ္စက္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေနထြက္လာတာနဲ႔ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသလုိမ်ိဳးပါပဲ။ အကုိ လဲ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ သူမွီတြယ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ျမက္ပင္ကေလးကုိ ႏွင္းစက္အျဖစ္ကေန ေရတစ္ေပါက္ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ႏုိင္ေပမယ့္ အကုိ႔ အျဖစ္ကေတာ့ သူနဲ႔သူ႔ပါတ္၀န္းက်င္ကုိ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ပဲ ျဖန္႔ေ၀ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။
ဘယ္သူမျပဳမိမိမႈ ဆုိေပမယ့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ဖေယာင္းတုိင္မီး ကုိင္မိတာ မိဘအျပစ္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တေတြဟာ အခုိက္အတန္႔ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ကေလးငယ္နဲ႔ ဘာထူးလုိ႔လဲ...။ ထမင္းေရပူ လွ်ာလဲႊတာေတာ ့မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဦးေႏွာက္ေတြ မဖြ႔ံျဖိဳးေသးဘူး..။
တေန႔က သတင္းတစ္ပုဒ္ဖတ္ရတယ္။ ကုိလံဘီယာႏုိင္ငံမွာ အသက္ဆယ့္ေလးႏွစ္ေက်ာ္ရင္ ကြန္ဒုံး မျဖစ္မေနေဆာင္ထားရမယ္တဲ့..။ မွတ္ပုံတင္စစ္သလုိ.. စစ္တဲ့အခ်ိန္.. ကြန္ဒုံးေဆာင္မထားတဲ့ ေယာက်္ားမိန္းမ မွန္သမွ်.. အေရးယူမယ္တဲ့ဗ်ား..။
ကြ်န္ေတာ့္ညီအကုိ ၀မ္းကဲြေတြပဲ။ အေမညီအမရင္းေမြး အကုိ၀မ္းကဲြက ျမိဳ႔နယ္သမ မွာ စာေရးျဖစ္တယ္။ ျမိဳ႔နယ္သမက တည္းခုိခန္းဖြင့္တယ္။ အကုိက တည္းခုိခန္းမန္ေနဂ်ာ ျဖစ္သြားတယ္။ ရြာသားက တည္းခုိခန္းမန္ေနဂ်ာျဖစ္ေတာ့ ရြာက အရြယ္ေကာင္းေလးေတြ ျမိဳ႔တက္ေတာ့တာေပါ့။
လူေတြေလ။ ထန္းလွ်က္ေစ်းေလးကလဲ ေကာင္းဆုိေတာ့ ျဖစ္ျပီေပါ့။
ရြာနဲ႔ျမိဳ႔နဲ႔က ဆယ့္ငါးမုိင္ေလာက္ေ၀းတယ္။ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ဆုိရင္ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲၾကာတယ္။ ဆုိင္ကယ္မရွိခင္က စက္ဘီးလမ္းေပါ့။ ထန္းေတာေတြၾကား က ျဖတ္လမ္းပဲ။ ရြာသားေတြဆုိေတာ့ လိင္ဗဟုသုတကလဲ နည္းတယ္။ ျဖစ္ကာမွ ျဖစ္ေရာပဲ။ တည္းခုိခန္းကလဲ အဲဒီကိစၥ ခုိးလုပ္တာဆုိေတာ့ အကာအကြယ္ေတြ ဘာေတြ မထားဘူးေပါ့။
အမ်ိဳးသမီးမ်ားကလဲ ေငြရဖုိ႔က အေရးၾကီးဆုံးပဲ။ က်န္တာေတြ က အေသးအမႊား။ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်း။ ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္နဲ႔ ဆက္ရက္ေတာင္ပံက်ိဳး.. ဖိနပ္ျပတ္နဲ႔ေခြးငတ္.. စစ္ျပန္နဲ႔ ရြာက်န္ .. ေတြ႔ၾက ျပီေပါ့..။ တခ်ိဳ႔အမ်ိဳးသမီးမ်ားက အကာအကြယ္သုံးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိသည္႔တုိင္ သေကာင့္သားမ်ားက ကြ်န္ေတာ္ကသိပ္သန္႔တာ.. အစုိးရိမ္ၾကီးတတ္ရန္ေကာ နဲ႔ ေရာဂါမွ်ယူတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္အကုိ မန္ေနဂ်ာၾကီး တျဖည္းျဖည္းပိန္လာတယ္။
ျမိဳ႔ေပၚမွာရွိသမွ် ဆရာ၀န္ေတြနဲ႔ ျပတယ္။ အေျခအေနက ပုိပုိဆိုးလာတယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ဗမာဆရာက ျမစ္ေျခာက္နာ ပါ။ ဘာမွမစုိးရိမ္နဲ႔ ေပ်ာက္ရေစမယ္ လုိ႔ အာမခံခ်က္ေပးတယ္။ အလုပ္လဲ မတက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ေတာင္ မထြက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ (အကုိ တည္းခုိခန္းမန္ေနဂ်ာျဖစ္တာနဲ႔ မိသားစုလုိက္ ျမိဳ႔တက္ေနၾကတယ္ ) ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကလဲ ေတာေျပာေတာင္ေျပာ ေျပာေနၾကျပီ။
အကုိ႔ရဲ႔ တျခားမိသားစု၀င္ေတြနဲ႔ စကားရပ္ေျပာဖုိ႔ေတာင္ ရြံ႔ေနၾကတယ္။ တီဗြီကေန ဘယ္လုိပဲ မကူးစက္ႏုိင္ပါဘူး လႊင့္ေနလႊင့္ေန ေရွာင္တာက အေကာင္းဆုံးလုိ႔ သေဘာပုိက္ထားၾကတယ္။
အကုိ႔မွာ ရည္းစားရွိတယ္။ ေအးေအးမူလုိ႔ ေခၚတယ္။ အေတာ္ၾကည္႔ေပ်ာ္ရွဳေပ်ာ္ရွိတဲ့ အမၾကီးေပါ့။ အကုိ႔ဂယက္က သူ႔အေပၚအထိ ရုိက္ခတ္တယ္။ ဒီမိန္းမလဲ ဘယ္ရက္ တျဖည္းျဖည္း ပိန္လာမလဲ ဆုိတဲ့ အၾကည္႔နဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အၾကည္႔ခံေနရရွာတယ္။ ေနာက္ဆုံး ျမစ္ေျခာက္နာ ဆရာၾကီးကုိယ္တုိင္ အိမ္ရိပ္မနင္းေတာ့ဘူး။ ေဆးလုိခ်င္ သူ႔အိမ္သြားယူရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူ႔ေလာကၾကီးကုိ အကုိ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါသြားတယ္။
သူ႔ေနာက္မွာ ရဲေအာင္.. ၀င္းႏုိင္.. အစဥ္လုိက္ပါသြားတယ္။ (အားလုံး ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ညီအကုိ၀မ္းကဲြေတြေပါ့.. အိမ္ေျခႏွစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္သာရွိတဲ့ ရြာကေလးက ရြာသားေတြေပါ့..)
အကုိမဆုံးခင္ ႏွစ္လေလာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္အကုိတုိ႔အိမ္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
အိမ္ရဲ႔ ေပ်ာ္ရြင္ခ်မ္းေျမ႔ျခင္းေတြ ေပ်ာက္ဆုံးေနျပီ။ အသုဘအေငြ႔အသက္ေတြ လႊမ္းျခဳံေနတယ္။ တအိမ္လုံး တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေျခသံကုိ ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းျပန္ၾကားေနရတယ္။ ဘုရားစင္ ေအာက္က ေခါင္းရင္းေပါက္ဖက္ ေခါင္းျပဳျပီး အကုိ ေခြေခြေလး လွဲေနတယ္။ မ်က္လုံးက ပုဇြန္မ်က္လုံးလုိျဖစ္ေနျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ျမင္ေတာ့ ခပ္ယဲ့ယဲ့ျပဳံးျပတယ္။ ဒီလုံး လာသလား .. လုိ႔ အေတာ္ၾကိဳးစားျပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္မ်က္ရည္၀ဲလာတယ္။
အကုိ႔ေဘးနား၀င္ထုိင္ရင္း သူ႔လက္ကုိ ကြ်န္ေတာ္ဆုပ္ကုိင္ထားမိတယ္။ အရုိးေျခာက္သာသာ အကုိ႔လက္ကေလးေတြ တုန္ေနတယ္။ ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ စကားမေျပာႏုိင္ဘဲ ငါးမိနစ္ေလာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကည္႔ေနမိၾကတယ္။ ရွဳိက္သံတစ္ခ်က္ထြက္လာတယ္။ အကုိ႔အေမ ငိုရင္း အိမ္အျပင္ထြက္သြားတယ္။ အကုိ႔လက္ မဲြေျခာက္ေျခာက္ေလးေတြေပၚ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြ တလစပ္က်လာတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္လက္ကုိ ခပ္တင္းတင္းျပန္ဆုပ္ရင္း " ဒီလုံး .. မငုိနဲ႔ " လုိ႔ ခပ္တုိးတုိးေလး အကုိေျပာတယ္။ အထက (၁) ေက်ာင္းေရွ႔က ေပါက္စီစားခ်င္တယ္ လုိ႔ .. ဆက္ေျပာတယ္။ မ်က္ရည္ေတြၾကားက ကြ်န္ေတာ္ရယ္မိတယ္။ အေရျပားသာသာ က်န္ေတာ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုၾကားက သြားေပၚေအာင္ အကုိျပဳံးတယ္။
အထက ( ၁ ) ေက်ာင္းေရွ႔က လဘက္ရည္ဆုိင္မွာ ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ခဲ့တာကုိ သတိရ မိတယ္။အဲဒီတုံးက ကြ်န္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္ခါစ။ တကၠသီလာကလဲ ဘယ္မွာမွန္းမသိေသးတဲ့အခ်ိန္။ ရြာသားျမိဳ႔တက္တယ္ေပါ့။ အကုိက အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ျမိဳ႔နယ္သမမွာ စာေရး၀န္ထမ္းျဖစ္ေနျပီ။
ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ေနက် လဘက္ရည္ဆုိင္ရွိတယ္။ အထက ( ၁ ) ေက်ာင္းေရွ႔ကဆုိင္။ နာမည္က ဆုံဆည္းရာ လုိ႔ ေခၚတယ္။ လုံခ်ည္စိမ္းအက်ၤီျဖဴနဲ႔ ျမိဳ႔သူေလးေတြ စက္ဘီးစီးသြားတာကုိ ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ငမ္းၾကတယ္။ စားပဲြထုိးေကာင္ေလးက ျမင့္ေမာင္လုိ႔ေခၚတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ သိပ္ခင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဆုိင္ထဲ၀င္ ထုိင္လုိက္တာနဲ႔ ျမင့္ေမာင္က..
"အကုိတုိ႔ ဘယ္လုိ ေသာက္မလဲ " လုိ႔ ေမးတယ္။
" ပါးစပ္နဲ႔ ေသာက္မွာေပါ့.. " လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျဖတယ္။ သူတုိ႔ဆုိင္က ထမင္းသုတ္ ထမင္းေၾကာ္လဲ ရတယ္။
"ထမင္းေၾကာ္တစ္ပဲြေပးပါ" ဆုိရင္ ျမင့္ေမာင္က .. "ဘာနဲ႔ ေၾကာ္ရမလဲ " လုိ႔ေမးတယ္..။ "ဒယ္အုိးနဲ႔ ေၾကာ္ေပါ့ကြ.. " လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ကျပန္ေျပာေလ့ရွိတယ္..။ မဟုတ္ပါဘူးအကုိရာ ၀က္သားနဲ႔လားၾကက္သားနဲ႔လားလုိ႔ ေမးတာပါလုိ႔ ျမင့္ေမာင္က စပ္ျဖီးျဖီးနဲ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီကေန ခင္သြားၾကတာပဲ။
တစ္ရက္ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ ပုိက္ဆံသိပ္မပါဘူး..။
အကုိက ေပါက္စီအရမ္းစားခ်င္ေနတယ္။ လဘက္ရည္ဘုိးေလာက္ပဲ ပါတယ္။ အကုိက ေပါက္စီကုိ ဖင္ေဖာက္ျပီး အစာေတြ ႏႈိက္စားတယ္။ ျပီးမွ ဟန္မပ်က္ ျပန္ထားခဲ့တယ္။ တခါတေလ ေပါက္စီထည္႔တဲ့ ပုဂံကုိ စားပဲြခုံေအာက္က ေထာင့္မွာ ညွပ္ထားခဲ့တယ္။ ပုိက္ဆံရွင္းေတာ့ ေပါက္စီပုဂံမေတြ႔ရင္ ေပါက္စီဘုိး ရွင္းစရာမလုိဘူး။
ျပီးမွ ညီအကုိႏွစ္ေယာက္ စက္ဘီးအတင္းနင္းျပီး ေျပးၾကတယ္။ လမ္းေရာက္မွ ရယ္ၾကတယ္။ ဘ၀ရဲ႔ ေပ်ာ္စရာ အတိတ္ကအစိတ္အပုိင္းတစ္ခုေပါ့။
အဲဒါေၾကာင့္ " အထက ( ၁ ) ေရွ႔က ေပါက္စီစားခ်င္တယ္ " လုိ႔ အကုိေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရယ္မိတာ။
အကုိ႔နားမွာ သုံးေလးရက္ေနျပီး ကြ်န္ေတာ္ရန္ကုန္ျပန္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ႏွစ္လၾကာေတာ့ အကု ိဆုံးသြားျပီ ဆုိတဲ့ သတင္းေရာက္လာခဲ့တယ္။ အကုိ့အသုဘကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။
ေဆာင္းတစ္ညမွာ ျဖစ္တည္လာခဲ့တဲ့ ျမက္ပင္ေပၚက ႏွင္းတစ္စက္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေနထြက္လာတာနဲ႔ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသလုိမ်ိဳးပါပဲ။ အကုိ လဲ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ သူမွီတြယ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ျမက္ပင္ကေလးကုိ ႏွင္းစက္အျဖစ္ကေန ေရတစ္ေပါက္ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ႏုိင္ေပမယ့္ အကုိ႔ အျဖစ္ကေတာ့ သူနဲ႔သူ႔ပါတ္၀န္းက်င္ကုိ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ပဲ ျဖန္႔ေ၀ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။
ဘယ္သူမျပဳမိမိမႈ ဆုိေပမယ့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ဖေယာင္းတုိင္မီး ကုိင္မိတာ မိဘအျပစ္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တေတြဟာ အခုိက္အတန္႔ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ကေလးငယ္နဲ႔ ဘာထူးလုိ႔လဲ...။ ထမင္းေရပူ လွ်ာလဲႊတာေတာ ့မဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဦးေႏွာက္ေတြ မဖြ႔ံျဖိဳးေသးဘူး..။
တေန႔က သတင္းတစ္ပုဒ္ဖတ္ရတယ္။ ကုိလံဘီယာႏုိင္ငံမွာ အသက္ဆယ့္ေလးႏွစ္ေက်ာ္ရင္ ကြန္ဒုံး မျဖစ္မေနေဆာင္ထားရမယ္တဲ့..။ မွတ္ပုံတင္စစ္သလုိ.. စစ္တဲ့အခ်ိန္.. ကြန္ဒုံးေဆာင္မထားတဲ့ ေယာက်္ားမိန္းမ မွန္သမွ်.. အေရးယူမယ္တဲ့ဗ်ား..။
No comments:
Post a Comment