ဂလုံးဂလုံး၀ုိင္းကုိ ဘုိေတြနဲ႔အတူ ျမသီလဲ ပါလာတတ္တယ္။ ဘုိေတြက ဘီယာအလြန္ေသာက္တယ္။ ရြာမွာ ဘီယာမရွိဘူး။ ျမိဳ႔က၀ယ္လာျပီး ေရခဲဗူးထဲ ထည္႔ျပီး ေသာက္ၾကတာပဲ။ ဘီယာထည္႔ထားတဲ့ ေရခဲဗူးက တစ္ဖက္ ျမသီကတစ္ဖက္နဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ့ အျဖဴေကာင္ ဘုိကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတေတြက ၾကည္႔မရဘူး။
ဂလုံးဂလုံး၀ုိင္းကုိ ဘုရားမီးစက္က မီးေပးထားတယ္။ တစ္၀ုိင္းကုိ ေျခာက္ဆယ္၀ပ္မီးလုံးတစ္လုံး ေပးထားတယ္။ ဂလုံးဂလုံး ထုိးရင္း ဘုိက ျမသီကုိ ဖက္ထားတယ္။ သူ႔လက္က အျငိမ္မေနဘူး။ ဟုိကုိင္ဒီကုိင္လုပ္ေနတယ္။
ရြာမွာ လူၾကားထဲ ဖက္တာေတာင္ လြန္လြန္းေနျပီ။ လူပုံအလယ္ ဟုိကုိင္ဒီကုိင္ လုပ္တာမ်ိဳးဆုိတာ ကမ္းကုန္ေနျပီ။ သူတုိ႔ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ယဥ္ေက်းမႈ ကြာဟခ်က္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ကုိ က်လိက်လိျဖစ္ေစတယ္။ ျမသီေတာင္ အေနရခက္ေနဟန္ရွိတယ္။ မ်က္လႊာေအာက္ခ်ျပီး ရွက္ေနတယ္။ တားလုိ႔လဲ ခက္..ျငိမ္ခံေနဖုိ႔လဲ ရွက္.. ျဖစ္ေနတာေပါ့။
ေနာက္ဆုံး ၀င္းႏုိင္ဦးဆုိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဘုိ ေနာက္သြားရပ္ျပီး ဘုိကုိ ဖင္ႏႈိက္တယ္။ မ်ိဳးသန္႔ က ေျခာက္ဆယ္၀ပ္မီးလုံးကုိ ခုံဖိနပ္နဲ႔ လွမ္းပစ္ခဲြတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဘုိ႔လက္ထဲက ေရခဲဗူးၾကီးလုေျပးတယ္။ မီးေမွာင္ေတာ့ ထုိးထားတဲ့ ပုိက္ဆံေတြ၀ုိင္းလုၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က လုေနတဲ့ လူအုပ္ၾကီးေပၚ အသားလြတ္တက္ခုန္ၾကတယ္။ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္နဲ႔ ပဲြပ်က္ကေရာ။
ခဏၾကာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေတြ ရန္ေအာင္ျမင္ဘုရားထဲမွာ ဘီယာ ေသာက္ၾကတယ္။ အဲဒီဘုရားက ေခ်ာင္က်တယ္။ ေမွာင္တယ္။ ဘ၀မွာ ဘီယာဆုိတာကုိ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ေသာက္ဖူးတာပဲ။ အဲဒီတုံးက ေပ်ာ္လုိက္တာ။ ၀င္းႏုိင္ဦးက အခုရြာမွာ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ေနတယ္။ မ်ိဳးသန္႔ကေတာ့ ေအအုိင္ဒီအက္စ္နဲ႔ ေသသြားတာ အခုဆုိ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ။ ( ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ window period လားမသိဘူး.. အဟတ္ဟတ္)
လုလာတဲ့ ဘီယာဗူးေတြကုိ ကုန္ေအာင္ေသာက္ျပီး ေရခဲဗူးၾကီးကုိ ဆင္းတုေတာ္ေနာက္ေက်ာမွာ ဖြက္ထားခဲ့တယ္။ ပဲြခင္းထဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျပန္ေရာက္ေတာ့ အားလုံးပုံမွန္ျပန္ျဖစ္ေနျပီ။ ျမသီနဲ႔ ဘုိနဲ႔ကေတာ့ မရွိေတာ့့ဘူး။ အဲဒီဘုိအတြက္လဲ အမွတ္တရ ညတစ္ညျဖစ္သြားခဲ့မွာပဲ။ အဲဒီေန႔ည သိပ္လွေနတယ္။ ဘီယာတန္ခုိးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တေတြ ရီေ၀ေ၀ျဖစ္ေနတယ္။
ပဲြခင္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ မုန္႔စုံေရာင္းတဲ့ ေဒၚစန္းက ဆုိင္သိမ္းေနျပီ။ ပုိက္ဆံေသတၱာထဲက ပိုက္ဆံေတြကုိ ထုတ္ေရေနတယ္။ သူ႔ေယာက်္ားက ဦးေက်ာ္၀င္း။ သူတုိ႔လင္မယား သိပ္ခင္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။
"ေဒၚစန္း .. ေရာင္းေကာင္းရဲ႔လား" လုိ႔ေမးရင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္ ေနၾကာေစ့တစ္ထုတ္ ေကာက္၀ါးေနတယ္။ "ဒီလုိပါပဲ.. မဆုိးပါဘူး.. လျပည္႔ေန႔ေလာက္ေတာ့ ေရာင္းမေကာင္းပါဘူး"လုိ႔ ေျပာရင္း ေဒၚစန္းက ပုိက္ဆံဆက္ေရေနတယ္။
ခဏၾကာမွ.. "ေဒၚစန္း .. ပုိက္ဆံျပန္အမ္းအုံးေလ.." လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ကေျပာတယ္။ "ေဟာ..ေတာ္.. မင္းကဘာတန္ေပးထားလု႔ိလဲ.. မအမ္းရေသးဘူးလား.." လုိ႔ ေယာင္ေယာင္မွားမွားနဲ႔.. ေဒၚစန္းကျပန္ေျပာတယ္။
"ေဟာဒီဆယ္တန္က.. ကြ်န္ေတာ္ေပးထားတာ... ေနၾကာေစ့တစ္ထုတ္က ငါးမူးဆုိေတာ့ ကုိးက်ပ္ခဲြျပန္အမ္း.." ရမယ္ဆုိျပီး သူ႔လက္ထဲက ဆယ္တန္ကုိ ကြ်န္ေတာ္က ခပ္တည္တည္နဲ႔ လက္ညွိဳးထုိးျပတယ္။
"ေဟာေတာ္.. မသိလုိ႔ပါကြယ္.. ေရာ့ေရာ့" ဆုိျပီး ပိုက္ဆံကုိးက်ပ္ခဲြျပန္အမ္းရွာတယ္။
"ေရာင္းေကာင္းပါေစဗ်ာ.." လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ဆုေတာင္းရင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ ပဲြခင္းဖက္ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။
ေနာက္မွ ေဒၚစန္းကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျပန္ေျပာရတယ္။ ပုိက္ဆံမေပးဘဲ အအမ္းေတာင္းတာ အမၾကီးက ကုိးက်ပ္ခဲြအမ္းေပးလုိက္တယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့ ေဒၚစမ္းက ေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ့ကေလးေတြလုိ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ရြာျပန္တုိင္း ေဒၚစန္းက ရယ္ကာေမာကာနဲ႔ အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာေနတုံးပဲ။
ဂလုံးဂလုံး၀ုိင္းကုိ ဘုရားမီးစက္က မီးေပးထားတယ္။ တစ္၀ုိင္းကုိ ေျခာက္ဆယ္၀ပ္မီးလုံးတစ္လုံး ေပးထားတယ္။ ဂလုံးဂလုံး ထုိးရင္း ဘုိက ျမသီကုိ ဖက္ထားတယ္။ သူ႔လက္က အျငိမ္မေနဘူး။ ဟုိကုိင္ဒီကုိင္လုပ္ေနတယ္။
ရြာမွာ လူၾကားထဲ ဖက္တာေတာင္ လြန္လြန္းေနျပီ။ လူပုံအလယ္ ဟုိကုိင္ဒီကုိင္ လုပ္တာမ်ိဳးဆုိတာ ကမ္းကုန္ေနျပီ။ သူတုိ႔ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ယဥ္ေက်းမႈ ကြာဟခ်က္က ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ကုိ က်လိက်လိျဖစ္ေစတယ္။ ျမသီေတာင္ အေနရခက္ေနဟန္ရွိတယ္။ မ်က္လႊာေအာက္ခ်ျပီး ရွက္ေနတယ္။ တားလုိ႔လဲ ခက္..ျငိမ္ခံေနဖုိ႔လဲ ရွက္.. ျဖစ္ေနတာေပါ့။
ေနာက္ဆုံး ၀င္းႏုိင္ဦးဆုိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ဘုိ ေနာက္သြားရပ္ျပီး ဘုိကုိ ဖင္ႏႈိက္တယ္။ မ်ိဳးသန္႔ က ေျခာက္ဆယ္၀ပ္မီးလုံးကုိ ခုံဖိနပ္နဲ႔ လွမ္းပစ္ခဲြတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဘုိ႔လက္ထဲက ေရခဲဗူးၾကီးလုေျပးတယ္။ မီးေမွာင္ေတာ့ ထုိးထားတဲ့ ပုိက္ဆံေတြ၀ုိင္းလုၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က လုေနတဲ့ လူအုပ္ၾကီးေပၚ အသားလြတ္တက္ခုန္ၾကတယ္။ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္နဲ႔ ပဲြပ်က္ကေရာ။
ခဏၾကာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေတြ ရန္ေအာင္ျမင္ဘုရားထဲမွာ ဘီယာ ေသာက္ၾကတယ္။ အဲဒီဘုရားက ေခ်ာင္က်တယ္။ ေမွာင္တယ္။ ဘ၀မွာ ဘီယာဆုိတာကုိ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ေသာက္ဖူးတာပဲ။ အဲဒီတုံးက ေပ်ာ္လုိက္တာ။ ၀င္းႏုိင္ဦးက အခုရြာမွာ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ေနတယ္။ မ်ိဳးသန္႔ကေတာ့ ေအအုိင္ဒီအက္စ္နဲ႔ ေသသြားတာ အခုဆုိ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ။ ( ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ window period လားမသိဘူး.. အဟတ္ဟတ္)
လုလာတဲ့ ဘီယာဗူးေတြကုိ ကုန္ေအာင္ေသာက္ျပီး ေရခဲဗူးၾကီးကုိ ဆင္းတုေတာ္ေနာက္ေက်ာမွာ ဖြက္ထားခဲ့တယ္။ ပဲြခင္းထဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ျပန္ေရာက္ေတာ့ အားလုံးပုံမွန္ျပန္ျဖစ္ေနျပီ။ ျမသီနဲ႔ ဘုိနဲ႔ကေတာ့ မရွိေတာ့့ဘူး။ အဲဒီဘုိအတြက္လဲ အမွတ္တရ ညတစ္ညျဖစ္သြားခဲ့မွာပဲ။ အဲဒီေန႔ည သိပ္လွေနတယ္။ ဘီယာတန္ခုိးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔တေတြ ရီေ၀ေ၀ျဖစ္ေနတယ္။
ပဲြခင္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ မုန္႔စုံေရာင္းတဲ့ ေဒၚစန္းက ဆုိင္သိမ္းေနျပီ။ ပုိက္ဆံေသတၱာထဲက ပိုက္ဆံေတြကုိ ထုတ္ေရေနတယ္။ သူ႔ေယာက်္ားက ဦးေက်ာ္၀င္း။ သူတုိ႔လင္မယား သိပ္ခင္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။
"ေဒၚစန္း .. ေရာင္းေကာင္းရဲ႔လား" လုိ႔ေမးရင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္ ေနၾကာေစ့တစ္ထုတ္ ေကာက္၀ါးေနတယ္။ "ဒီလုိပါပဲ.. မဆုိးပါဘူး.. လျပည္႔ေန႔ေလာက္ေတာ့ ေရာင္းမေကာင္းပါဘူး"လုိ႔ ေျပာရင္း ေဒၚစန္းက ပုိက္ဆံဆက္ေရေနတယ္။
ခဏၾကာမွ.. "ေဒၚစန္း .. ပုိက္ဆံျပန္အမ္းအုံးေလ.." လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ကေျပာတယ္။ "ေဟာ..ေတာ္.. မင္းကဘာတန္ေပးထားလု႔ိလဲ.. မအမ္းရေသးဘူးလား.." လုိ႔ ေယာင္ေယာင္မွားမွားနဲ႔.. ေဒၚစန္းကျပန္ေျပာတယ္။
"ေဟာဒီဆယ္တန္က.. ကြ်န္ေတာ္ေပးထားတာ... ေနၾကာေစ့တစ္ထုတ္က ငါးမူးဆုိေတာ့ ကုိးက်ပ္ခဲြျပန္အမ္း.." ရမယ္ဆုိျပီး သူ႔လက္ထဲက ဆယ္တန္ကုိ ကြ်န္ေတာ္က ခပ္တည္တည္နဲ႔ လက္ညွိဳးထုိးျပတယ္။
"ေဟာေတာ္.. မသိလုိ႔ပါကြယ္.. ေရာ့ေရာ့" ဆုိျပီး ပိုက္ဆံကုိးက်ပ္ခဲြျပန္အမ္းရွာတယ္။
"ေရာင္းေကာင္းပါေစဗ်ာ.." လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ဆုေတာင္းရင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ ပဲြခင္းဖက္ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။
ေနာက္မွ ေဒၚစန္းကုိ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျပန္ေျပာရတယ္။ ပုိက္ဆံမေပးဘဲ အအမ္းေတာင္းတာ အမၾကီးက ကုိးက်ပ္ခဲြအမ္းေပးလုိက္တယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့ ေဒၚစမ္းက ေတာ္ေတာ္ေနာက္တဲ့ကေလးေတြလုိ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ရြာျပန္တုိင္း ေဒၚစန္းက ရယ္ကာေမာကာနဲ႔ အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာေနတုံးပဲ။
No comments:
Post a Comment