ပဲြခင္းနဲ႔ အိမ္က ကပ္ေနတာမုိ႔ အသိမိတ္ေဆြေတြ အေပါ့အပါးသြားခ်င္ရင္ အိမ္ကုိပဲ လာၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ညီအမႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူတုိ႔က ခရစ္စယာန္ေတြ။ ေပၚတူဂီ ငဇင္ကာရဲ႔ မ်ိဳးဆက္ေတြ။ ရြာမွာ သူတုိ႔ကုိ ဗရင္ဂ်ီေတြလုိ႔ ေခၚတယ္။
အၾကီးမက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတန္းတူတယ္။ အတန္းထဲမွာလဲ ေရွ႔ေနာက္ထုိင္ၾကတယ္။ လွလွရီလုိ႔ ေခၚတယ္။ သူ႔ညီမက ျမင့္ျမင့္ရီ။ ညီအမႏွစ္ေယာက္လုံး ေခ်ာတယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ ဇာတ္စင္ေဆာက္ကတည္းက သူတုိ႔ထုိင္ဖုိ႔ အိမ္ကတန္းလ်ားတစ္ခု ပဲြခင္းထဲမွာ ေနရာဦးထားရတယ္။
သူတုိ႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္က ကြ်န္ေတာ့္အိမ္နဲ႔ အေတာ္ေ၀းတယ္။ လွလွရီနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းမက သမီးရည္းစားမက် ျဖစ္ေနတယ္။ သူက စာညံ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ဆရာ။ လက္ကုိင္ေခါင္းပုတ္ေလာက္ေတာ့ သူက မေျပာေတာ့ဘူး။ (အဟတ္ဟတ္)
ပဲြခနနားခ်ိန္ ညီအမႏွစ္ေယာက္လုံး အေပါ့သြားဖုိ႔ အိမ္ကုိလာတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္လဲ အိမ္သာတက္ၾကတယ္။ ျမင့္ျမင္ရီအိမ္သာထဲ ၀င္တဲ့အခ်ိန္ လွလွရီကုိ ကြ်န္ေတာ္ရုတ္တရက္ဖက္နမ္းလုိက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ သူမ ျငိမ္ေနတယ္။ အနမ္းေလးေတြက ခ်ိဳျမိန္လုိက္တာလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ကေျပာေတာ့ ခ်ိဳမွာေပါ့ ခုေလးတင္ ထန္းလွ်က္ရည္နဲ႔ မုန္႔လက္ေကာက္စားထားတာလုိ႔ သူမက ျပန္ေျပာတယ္။ (ခ်ိဳျမိန္ေသာ အနမ္းျဖစ္ခ်င္ရင္ ခ်စ္သူ႔ႏႈတ္ခမ္း ထန္းလွ်က္ရည္သုတ္ျပီးနမ္းၾကေပါ့ဗ်ာ.. ကြ်န္ေတာ္က ကုိယ္ေတြ႔..)
ျမင့္ျမင့္ရီ၀မ္းပ်က္၀မ္းေလွ်ာျဖစ္ေနပါေစလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ၾကိတ္ျပီးဆုေတာင္းေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမိန္းမ ၀မ္းသိပ္ေကာင္းတယ္။ အီးအီးမွ သုတ္ရဲ႔လားမသိဘူး။ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ပဲၾကာတယ္။ အိမ္သာကဆင္းလာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လူခ်င္းခဲြလုိက္ရတယ္။
ေနာက္ပုိင္းကြ်န္ေတာ္နဲ႔ လွလွရီ တရား၀င္ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက မိန္းမ ဒႆဂီရိပဲ။ မ်က္ႏွာမ်ားလြန္းတယ္။ ၀င္းႏုိင္ဦးနဲ႔လဲ ၾကိဳက္တာပဲ။ မ်ိဳးသန္႔နဲ႔လဲ အီစီကလီပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အခ်စ္က အရမ္း ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႏုိင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ျပီးသြားခဲ့ၾကတယ္။ အခုအခ်ိန္အထိ လွလွရီက အပ်ိဳၾကီး။ ကြ်န္ေတာ္မိန္းမမရခင္ ရြာကုိျပန္တုိင္း သူမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ "ကြယ္ေမ့.. ေတြ႔ေသေအာင္လြမ္း.. " ဇာတ္ကၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ရြာျပန္ေရာက္တယ္ၾကားရင္ သူမက စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ အိမ္ေဘးနားေပါက္ခ်လာတယ္။ မိန္းမေနာက္ပုိးလုိ႔ ေခၚရင္ ရုိင္းမယ္နဲ႔တူတယ္။ ဟဲဟဲဟဲ... ေလွ်ာက္ျပန္သံေပး ေပါင္ပြန္း ေျခသလုံးၾကီးေပါ့ဗ်ာ။ စက္ဘီးနဲ႔ကုိး။ ဒါေပမယ့္ သူက အိမ္ကုိေတာ့ မ၀င္ဘူး။ အိမ္ေဘးကပဲ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ျဖတ္ေနတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ရက္ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ေမာင္မ်ိဳးသန္႔ရယ္ေပါ့။ ရြာထဲသြားရေအာင္ကြာ ဆုိျပီး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အိမ္တံခါးနားေရာက္တဲ့အခ်ိန္ လွလွရီ.. စက္ဘီးစီးလာတာ ျမင္လုိက္ရတယ္။
ေဟ့ေကာင္.. သြား.. သြား.. အိမ္ထဲမွာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေန.. ျမန္ျမန္ ဆုိျပီး မ်ိဳးသန္႔က ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ျပန္တြန္းလႊတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ အိမ္ထဲျပန္ ေစာင္ျခဳံျပီး ေကြးေနလုိက္တယ္။ လွလွရီကုိ မ်ိဳးသန္႔က ကြ်န္ေတာ္အေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္... အခ်ိန္ရရင္ ၀င္ၾကည္႔ပါဦးလုိ႔ စက္ဘီးတားျပီးေျပာတယ္။
စက္ဘီးဆင္းတြန္းျပီး လွလွရီအိမ္ထဲ၀င္လာတယ္။ သူ႔ဖိနပ္သံကုိ ကြ်န္ေတာ္ႏွလုံးခုံသံက ဟာမုိနီလုိက္ေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ္အိပ္ေနတဲ့ေနရာနားကုိ အေရာက္မွာ .. "ေန မေကာင္းဘူးလား ." လုိ႔ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ေမးတယ္။ အိပ္ရာေဘးက စာၾကည္႔စားပဲြေပၚမွာ သံလုိက္စက္ကြင္းမ်ားအေၾကာင္း စာအုပ္ထဲက စာမ်က္ႏွာတစ္ခ်ိဳ႔ ေလအေ၀ွ႔မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ျမည္ေနတယ္။ ေစာင္ေခါင္းျမီးျခဳံကုိ ဖြင့္ျပီး ... " ဟုတ္.. တယ္.." လုိ႔ တုိးတုိးေလး ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျဖတယ္။ သူမရဲ႔ လက္ဖ၀ါးႏုက ကြ်န္ေတာ့္နဖူးျပင္ဆီ မထိခလုတ္ထိခလုတ္ ေရာက္လာတယ္။
" ဟယ္.. ေတာ္ေတာ္ပူေနတာပဲ .." လုိ႔ သူမက မပြင့္တပြင့္ေျပာတယ္။ အခ်စ္သည္.. အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ လက္ကုိ ေအးစက္ေစျပီး အမ်ိဳးသားမ်ား၏ နဖူးကုိ ပူေလာင္ေစတတ္တယ္ဆုိတာ.. သူမ မသိဘူးထင္ပါရဲ႔။ အဲဒီအခ်ိန္ ေလၾကမ္းတစ္ခ်က္ ေ၀ွ႔တုိက္လုိက္တယ္။ သံလုိက္စက္ကြင္းမ်ား စာအုပ္ စားပဲြေပၚက လႊင့္ပါသြားတယ္...။
"အုိ ဘိကၡေ၀.. ခ်စ္သားရဟန္း တုိ႔.. ကိေလသာတုိ႔သည္ ပူေလာင္ျခင္းသေဘာ ရွိၾကကုန္၏ ." ဆုိတဲ့ ခပ္ေ၀းေ၀းက တရားသံ က ေလနဲ႔ အတူ လြင့္ပ်ံ့လာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာက တကၠသုိလ္တက္တာ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိပါဘူး။ လက္ခ်ိဳးေရလုိ႔ ရတယ္။ လွလွရီတုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲက ထြန္းထြန္းမင္း ဆုိတဲ့ ငနဲလဲ တကၠသုိလ္တက္ေနတယ္။ ရြာမွာတုံးက ခပ္တန္းတန္းပါပဲ။ အေ၀းမွာ ေတြ႔ၾကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ခင္ရာေဆြမ်ိဳးေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မၾကာခဏ ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အတူထုိင္ အရက္အတူေသာက္ေပါ့။
အရက္မူးေတာ့ ကြ်ဲခုိးေပၚေတာ့တာပဲ။ မူးမူးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ လွလွရီ အေၾကာင္း သူ႔ကုိ ေျပာမိသြားတယ္။ အဲဒီမွာ ျပႆနာတက္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီငနဲနဲ႔ လွလွရီကလဲ ခ်ိတ္တိတ္တိတ္ျဖစ္ေနသတဲ့။ ေနာက္မွ သိရတာပါ။ အဲဒီေကာင္က ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ လွလွရီ ဘာညာကိြကြျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ ကုန္စင္ကုိ မႏၱေလးကေန ရြာကုိ နတ္သံေႏွာျပီး စာလွမ္းေရးတယ္။ ဦးတုိက္တာက လွလွရီအေဖဆီပဲ။ စာအဆုံးမွာေတာ့ အမည္မေဖာ္လုိသူ တာ၀န္သိျပည္သူတစ္ဦး စတုိင္မ်ိဳးနဲ႔ နာမည္၀ွက္ထားတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သိတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္း ဒီေကာင္နဲ႔ မင္းသိန္းပဲ သိတာ။ မင္းသိန္းက ေျပာမယ့္ေကာင္မွ မဟုတ္တာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ျပန္ေတြးမိတုိင္း ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အျပစ္မတင္ဘဲ မေနႏုိင္ျဖစ္ရတယ္။
လူငယ္သဘာ၀ကုိ.. အျပစ္လုိ႔ မယူဆေပမယ့္.. အဲဒီသဘာ၀ကို လူတကာ သိသြားေအာင္ လုပ္မိတာကုိ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ျဖစ္ရတာပဲ။
လွလွရီက မင္းသိန္းကုိ ေျပာ။ မင္းသိန္းကတဆင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ အဲဒီသတင္းေရာက္လာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ စာရွည္ရွည္ တစ္ေစာင္ေရးျပီး လွလွရီကုိ ေတာင္းပန္လႊာဆက္သလုိက္တယ္။
အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကုိ သူမကခြင့္လႊတ္တယ္..။ သူမအေဖကလဲ ခပ္တန္းတန္းေလး ျဖစ္သြားတာက လဲြျပီး ေမးထူးေခၚေျပာမပ်က္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပုိင္းမွာ သူ႔ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ ကြ်န္ေတာ္စာသင္ေပးရတဲ့ အထိ အေျခအေန တုိးတက္ေကာင္းမြန္လာတယ္။
ဒါေပမယ့္.. ဘ၀ရဲ႔ အမဲစက္တစ္စက္အျဖစ္ စြန္းထင္က်န္ေနဆဲပါ...။
ေၾသာ္.. ဘာလုိလုိနဲ႔ ရြာကုိ ျပန္မေရာက္တာ ေျခာက္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ပါပေကာ။
အၾကီးမက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတန္းတူတယ္။ အတန္းထဲမွာလဲ ေရွ႔ေနာက္ထုိင္ၾကတယ္။ လွလွရီလုိ႔ ေခၚတယ္။ သူ႔ညီမက ျမင့္ျမင့္ရီ။ ညီအမႏွစ္ေယာက္လုံး ေခ်ာတယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ ဇာတ္စင္ေဆာက္ကတည္းက သူတုိ႔ထုိင္ဖုိ႔ အိမ္ကတန္းလ်ားတစ္ခု ပဲြခင္းထဲမွာ ေနရာဦးထားရတယ္။
သူတုိ႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္က ကြ်န္ေတာ့္အိမ္နဲ႔ အေတာ္ေ၀းတယ္။ လွလွရီနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းမက သမီးရည္းစားမက် ျဖစ္ေနတယ္။ သူက စာညံ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ဆရာ။ လက္ကုိင္ေခါင္းပုတ္ေလာက္ေတာ့ သူက မေျပာေတာ့ဘူး။ (အဟတ္ဟတ္)
ပဲြခနနားခ်ိန္ ညီအမႏွစ္ေယာက္လုံး အေပါ့သြားဖုိ႔ အိမ္ကုိလာတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္လဲ အိမ္သာတက္ၾကတယ္။ ျမင့္ျမင္ရီအိမ္သာထဲ ၀င္တဲ့အခ်ိန္ လွလွရီကုိ ကြ်န္ေတာ္ရုတ္တရက္ဖက္နမ္းလုိက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ သူမ ျငိမ္ေနတယ္။ အနမ္းေလးေတြက ခ်ိဳျမိန္လုိက္တာလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ကေျပာေတာ့ ခ်ိဳမွာေပါ့ ခုေလးတင္ ထန္းလွ်က္ရည္နဲ႔ မုန္႔လက္ေကာက္စားထားတာလုိ႔ သူမက ျပန္ေျပာတယ္။ (ခ်ိဳျမိန္ေသာ အနမ္းျဖစ္ခ်င္ရင္ ခ်စ္သူ႔ႏႈတ္ခမ္း ထန္းလွ်က္ရည္သုတ္ျပီးနမ္းၾကေပါ့ဗ်ာ.. ကြ်န္ေတာ္က ကုိယ္ေတြ႔..)
ျမင့္ျမင့္ရီ၀မ္းပ်က္၀မ္းေလွ်ာျဖစ္ေနပါေစလုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ၾကိတ္ျပီးဆုေတာင္းေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမိန္းမ ၀မ္းသိပ္ေကာင္းတယ္။ အီးအီးမွ သုတ္ရဲ႔လားမသိဘူး။ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ပဲၾကာတယ္။ အိမ္သာကဆင္းလာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လူခ်င္းခဲြလုိက္ရတယ္။
ေနာက္ပုိင္းကြ်န္ေတာ္နဲ႔ လွလွရီ တရား၀င္ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက မိန္းမ ဒႆဂီရိပဲ။ မ်က္ႏွာမ်ားလြန္းတယ္။ ၀င္းႏုိင္ဦးနဲ႔လဲ ၾကိဳက္တာပဲ။ မ်ိဳးသန္႔နဲ႔လဲ အီစီကလီပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အခ်စ္က အရမ္း ေပါ့ပ်က္ပ်က္ႏုိင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ျပီးသြားခဲ့ၾကတယ္။ အခုအခ်ိန္အထိ လွလွရီက အပ်ိဳၾကီး။ ကြ်န္ေတာ္မိန္းမမရခင္ ရြာကုိျပန္တုိင္း သူမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ "ကြယ္ေမ့.. ေတြ႔ေသေအာင္လြမ္း.. " ဇာတ္ကၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ရြာျပန္ေရာက္တယ္ၾကားရင္ သူမက စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ အိမ္ေဘးနားေပါက္ခ်လာတယ္။ မိန္းမေနာက္ပုိးလုိ႔ ေခၚရင္ ရုိင္းမယ္နဲ႔တူတယ္။ ဟဲဟဲဟဲ... ေလွ်ာက္ျပန္သံေပး ေပါင္ပြန္း ေျခသလုံးၾကီးေပါ့ဗ်ာ။ စက္ဘီးနဲ႔ကုိး။ ဒါေပမယ့္ သူက အိမ္ကုိေတာ့ မ၀င္ဘူး။ အိမ္ေဘးကပဲ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ျဖတ္ေနတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ရက္ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ေမာင္မ်ိဳးသန္႔ရယ္ေပါ့။ ရြာထဲသြားရေအာင္ကြာ ဆုိျပီး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အိမ္တံခါးနားေရာက္တဲ့အခ်ိန္ လွလွရီ.. စက္ဘီးစီးလာတာ ျမင္လုိက္ရတယ္။
ေဟ့ေကာင္.. သြား.. သြား.. အိမ္ထဲမွာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေန.. ျမန္ျမန္ ဆုိျပီး မ်ိဳးသန္႔က ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ျပန္တြန္းလႊတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ အိမ္ထဲျပန္ ေစာင္ျခဳံျပီး ေကြးေနလုိက္တယ္။ လွလွရီကုိ မ်ိဳးသန္႔က ကြ်န္ေတာ္အေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္... အခ်ိန္ရရင္ ၀င္ၾကည္႔ပါဦးလုိ႔ စက္ဘီးတားျပီးေျပာတယ္။
စက္ဘီးဆင္းတြန္းျပီး လွလွရီအိမ္ထဲ၀င္လာတယ္။ သူ႔ဖိနပ္သံကုိ ကြ်န္ေတာ္ႏွလုံးခုံသံက ဟာမုိနီလုိက္ေနတယ္။
ကြ်န္ေတာ္အိပ္ေနတဲ့ေနရာနားကုိ အေရာက္မွာ .. "ေန မေကာင္းဘူးလား ." လုိ႔ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ေမးတယ္။ အိပ္ရာေဘးက စာၾကည္႔စားပဲြေပၚမွာ သံလုိက္စက္ကြင္းမ်ားအေၾကာင္း စာအုပ္ထဲက စာမ်က္ႏွာတစ္ခ်ိဳ႔ ေလအေ၀ွ႔မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ျမည္ေနတယ္။ ေစာင္ေခါင္းျမီးျခဳံကုိ ဖြင့္ျပီး ... " ဟုတ္.. တယ္.." လုိ႔ တုိးတုိးေလး ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေျဖတယ္။ သူမရဲ႔ လက္ဖ၀ါးႏုက ကြ်န္ေတာ့္နဖူးျပင္ဆီ မထိခလုတ္ထိခလုတ္ ေရာက္လာတယ္။
" ဟယ္.. ေတာ္ေတာ္ပူေနတာပဲ .." လုိ႔ သူမက မပြင့္တပြင့္ေျပာတယ္။ အခ်စ္သည္.. အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ လက္ကုိ ေအးစက္ေစျပီး အမ်ိဳးသားမ်ား၏ နဖူးကုိ ပူေလာင္ေစတတ္တယ္ဆုိတာ.. သူမ မသိဘူးထင္ပါရဲ႔။ အဲဒီအခ်ိန္ ေလၾကမ္းတစ္ခ်က္ ေ၀ွ႔တုိက္လုိက္တယ္။ သံလုိက္စက္ကြင္းမ်ား စာအုပ္ စားပဲြေပၚက လႊင့္ပါသြားတယ္...။
"အုိ ဘိကၡေ၀.. ခ်စ္သားရဟန္း တုိ႔.. ကိေလသာတုိ႔သည္ ပူေလာင္ျခင္းသေဘာ ရွိၾကကုန္၏ ." ဆုိတဲ့ ခပ္ေ၀းေ၀းက တရားသံ က ေလနဲ႔ အတူ လြင့္ပ်ံ့လာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရြာက တကၠသုိလ္တက္တာ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမရွိပါဘူး။ လက္ခ်ိဳးေရလုိ႔ ရတယ္။ လွလွရီတုိ႔ ရပ္ကြက္ထဲက ထြန္းထြန္းမင္း ဆုိတဲ့ ငနဲလဲ တကၠသုိလ္တက္ေနတယ္။ ရြာမွာတုံးက ခပ္တန္းတန္းပါပဲ။ အေ၀းမွာ ေတြ႔ၾကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ခင္ရာေဆြမ်ိဳးေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မၾကာခဏ ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အတူထုိင္ အရက္အတူေသာက္ေပါ့။
အရက္မူးေတာ့ ကြ်ဲခုိးေပၚေတာ့တာပဲ။ မူးမူးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ လွလွရီ အေၾကာင္း သူ႔ကုိ ေျပာမိသြားတယ္။ အဲဒီမွာ ျပႆနာတက္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီငနဲနဲ႔ လွလွရီကလဲ ခ်ိတ္တိတ္တိတ္ျဖစ္ေနသတဲ့။ ေနာက္မွ သိရတာပါ။ အဲဒီေကာင္က ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ လွလွရီ ဘာညာကိြကြျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ ကုန္စင္ကုိ မႏၱေလးကေန ရြာကုိ နတ္သံေႏွာျပီး စာလွမ္းေရးတယ္။ ဦးတုိက္တာက လွလွရီအေဖဆီပဲ။ စာအဆုံးမွာေတာ့ အမည္မေဖာ္လုိသူ တာ၀န္သိျပည္သူတစ္ဦး စတုိင္မ်ိဳးနဲ႔ နာမည္၀ွက္ထားတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သိတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္း ဒီေကာင္နဲ႔ မင္းသိန္းပဲ သိတာ။ မင္းသိန္းက ေျပာမယ့္ေကာင္မွ မဟုတ္တာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ျပန္ေတြးမိတုိင္း ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အျပစ္မတင္ဘဲ မေနႏုိင္ျဖစ္ရတယ္။
လူငယ္သဘာ၀ကုိ.. အျပစ္လုိ႔ မယူဆေပမယ့္.. အဲဒီသဘာ၀ကို လူတကာ သိသြားေအာင္ လုပ္မိတာကုိ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ျဖစ္ရတာပဲ။
လွလွရီက မင္းသိန္းကုိ ေျပာ။ မင္းသိန္းကတဆင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ အဲဒီသတင္းေရာက္လာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ စာရွည္ရွည္ တစ္ေစာင္ေရးျပီး လွလွရီကုိ ေတာင္းပန္လႊာဆက္သလုိက္တယ္။
အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကုိ သူမကခြင့္လႊတ္တယ္..။ သူမအေဖကလဲ ခပ္တန္းတန္းေလး ျဖစ္သြားတာက လဲြျပီး ေမးထူးေခၚေျပာမပ်က္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပုိင္းမွာ သူ႔ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ ကြ်န္ေတာ္စာသင္ေပးရတဲ့ အထိ အေျခအေန တုိးတက္ေကာင္းမြန္လာတယ္။
ဒါေပမယ့္.. ဘ၀ရဲ႔ အမဲစက္တစ္စက္အျဖစ္ စြန္းထင္က်န္ေနဆဲပါ...။
ေၾသာ္.. ဘာလုိလုိနဲ႔ ရြာကုိ ျပန္မေရာက္တာ ေျခာက္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ပါပေကာ။
No comments:
Post a Comment