ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေက်းဇူးအရမ္းတင္တယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ကုိ ေနရာလြတ္သိပ္မမ်ားေအာင္ သူတုိ႔လုပ္ခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ အေဖေပါ့။ ပညာအေမြပဲ ေပးႏုိင္မယ္။ အားလုံးၾကိဳးစားၾကလုိ႔ အေဖအျမဲတုိက္တြန္းတယ္။ အငတ္ခံျပီး ေက်ာင္းထားခဲ့တယ္။ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ တင္းတင္က်ပ္က်ပ္ ကုိင္တြယ္ခဲ့တယ္။
မိဘေက်းဇူးကုိလဲ အခုအထိ တတ္စြမ္းသမွ် ျပန္ဆပ္ေနတယ္။ ေက်ာင္းျပီး လုိ႔ သုံးႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ ကြ်န္ေတာ္မိန္းမယူလုိက္တယ္။ အေမကေတာ့ အၾကီးအက်ယ္ေပါက္ကဲြတာပဲ။ အေဖကေတာ့ ေတြ႔ကရာလူကုိ .... "က်ဳပ္ရဲ႔ ေငြလုပ္တဲ့ စက္ကေလး အသိမ္းခံလုိက္ရျပီ " လုိ႔ ဟာသေႏွာ ရင္ဖြင့္ရွာတယ္။
တကယ္ေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႔ ေငြလုပ္တဲ့ စက္ကေလးက အသိမ္းမခံရပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမက အရမ္းသိတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖနဲ႔ အေမကုိ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ေတာင္ ဂရုစုိက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ယူမယ့္မိန္းမမွာ ရွိသင့္ရွိထုိက္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳစဥ္းစားျပီးယူခဲ့တာပဲ။ ပထမတစ္ခ်က္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ယူမယ့္မိန္းမဟာ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ပညာေရး စီးပြားေရး မွာ ႏွိမ့္က်ရမယ္လုိ႔ ရည္မွန္းခဲ့တာပဲ။ ကုိယ့္ထက္ ခ်မ္းသာတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ယူလုိက္မိလုိ႔ သူတုိ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းထဲ ၀င္ဆန္႔ေအာင္ မခ်ိမဆန္႔ အမွီလုိက္ေနရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးကုိ ကြ်န္ေတာ္မလုိလားဘူး။
ကြ်န္ေတာ့္ေက်းဇူးရွင္မိဘႏွစ္ပါးကုိလဲ ျပဳစုေထာက္ပံ့ရအုံးမွာ မဟုတ္လား။ ကုိယ့္ထက္ ပညာေရးသာတဲ့ မိန္းမဆုိရင္လဲ ကုိယ္က အိမ္ေထာင္ဦးစီးလုပ္ခြင့္ ရဖုိ႔မေသခ်ာဘူး။ အဲဒါဆုိရင္ မိဘကုိ ျပဳစုဖုိ႔က စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္ပါမယ္မထင္ဘူး။
ရြာမွာ ကုိလွေအးဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူတုိ႔မိသားစုကလဲ အေတာ္ ဆင္းရဲရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိလွေအးက ရြာမ်က္ႏွာဖုံးသူေဌးသမီး မျမင့္ခင္ဆုိတာနဲ႔ ညားတယ္။ မရွိခုိးႏုိး ဇာတ္လမ္း အဲဒီမွာ စေတာ့တာပဲ။ မျမင့္ခင္က သူ႔ေယာက်္ား ကုိ မယုံဘူး။ ငမဲြေယာကၡမေတြကုိ သူမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ေထာက္ပံ့ေပးကမ္းေနမွာပဲ လုိ႔ အျမဲစြပ္စဲြတယ္။ အျမဲတမ္းတက်က္က်က္ပဲ။ ေနာက္ဆုံး မိဘအိမ္ကုိေတာင္ မသြားရဘူးဆုိတဲ့ ပညတ္ခ်က္ေတြအထိ ကုိလွေအးခမ်ာ လုိက္နာခဲ့ရတယ္။ ကုိလွေအးၾကည္႔လုိက္ရင္ အျမဲတမ္းညွိဳးငယ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ပဲ။ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း တက္တက္ၾကြၾကြ မရွိဘူး။ မိဘေတြဖက္ကလဲ မယားေၾကာက္ ေသာက္လကားေကာင္လုိ႔ ျမင္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလုိမ်ိဳး အျဖစ္မခံႏုိင္ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ လုိခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ ကုိက္ညီျပည္႔စုံတဲ့ အသဲကေလးကုိ ေတြ႔တာနဲ႔ အပုိင္ၾကံလုိက္တယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ တူႏွစ္ကုိယ္တုိင္းျပည္တစ္ခု ဤမဟာပထ၀ီ ေျမၾကီးေပၚမွာ ေပၚထြန္းလာခဲ့တယ္။
သူကေလးကလဲ ေခသူမဟုတ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ၾကိဳက္ေနစဥ္မွာ ေတာင္ သူ႔ရည္းစား ေဟာင္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္က မျပတ္ခ်င္ဘူး။ ေရြးရခက္ၾကီးျဖစ္ေနဟန္နဲ႔တူပါရဲ႔။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကုိပဲ ပုံအပ္လုိက္တယ္။ အဲဒါဟာ သူ႔ဘ၀မွာ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သမွ် ေတြထဲက အမွန္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာရဲတယ္။
ကြ်န္ေတာ္လဲ မိန္းမရကံေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္။ သူမမွာ ခ်စ္စရာအလြန္ေကာင္းတဲ့ အမူအက်င့္ စရုိက္ကေလးေတြရွိတယ္။ ဥပမာတစ္ခုေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္လိမ္ေနမွန္းသိတာေတာင္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတတ္တာမ်ိဳးေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ သူ႔ဖက္ကုိယ့္ဖက္ တတ္ႏုိင္သမွ် မွ်တေအာင္ ၾကည္႔တယ္။ ခယ္မေတြ ေယာက္ဖေတြ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ လြတ္တာမရွိဘူး။ ေငြေရးေၾကးေရးအကူအညီ မလြတ္တာကုိ ေျပာတာပါ။ ေယာကၡမကဆုိ အျမဲေျပာတယ္။ သားမက္က သားျဖစ္ေနျပီး သမီးအရင္းက ေခြ်းမျဖစ္ေနတယ္ ဆုိပဲ။
မိဘေက်းဇူးကုိလဲ အခုအထိ တတ္စြမ္းသမွ် ျပန္ဆပ္ေနတယ္။ ေက်ာင္းျပီး လုိ႔ သုံးႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ ကြ်န္ေတာ္မိန္းမယူလုိက္တယ္။ အေမကေတာ့ အၾကီးအက်ယ္ေပါက္ကဲြတာပဲ။ အေဖကေတာ့ ေတြ႔ကရာလူကုိ .... "က်ဳပ္ရဲ႔ ေငြလုပ္တဲ့ စက္ကေလး အသိမ္းခံလုိက္ရျပီ " လုိ႔ ဟာသေႏွာ ရင္ဖြင့္ရွာတယ္။
တကယ္ေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႔ ေငြလုပ္တဲ့ စက္ကေလးက အသိမ္းမခံရပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမက အရမ္းသိတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖနဲ႔ အေမကုိ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ေတာင္ ဂရုစုိက္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ယူမယ့္မိန္းမမွာ ရွိသင့္ရွိထုိက္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကုိ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳစဥ္းစားျပီးယူခဲ့တာပဲ။ ပထမတစ္ခ်က္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ယူမယ့္မိန္းမဟာ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ပညာေရး စီးပြားေရး မွာ ႏွိမ့္က်ရမယ္လုိ႔ ရည္မွန္းခဲ့တာပဲ။ ကုိယ့္ထက္ ခ်မ္းသာတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ ယူလုိက္မိလုိ႔ သူတုိ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းထဲ ၀င္ဆန္႔ေအာင္ မခ်ိမဆန္႔ အမွီလုိက္ေနရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးကုိ ကြ်န္ေတာ္မလုိလားဘူး။
ကြ်န္ေတာ့္ေက်းဇူးရွင္မိဘႏွစ္ပါးကုိလဲ ျပဳစုေထာက္ပံ့ရအုံးမွာ မဟုတ္လား။ ကုိယ့္ထက္ ပညာေရးသာတဲ့ မိန္းမဆုိရင္လဲ ကုိယ္က အိမ္ေထာင္ဦးစီးလုပ္ခြင့္ ရဖုိ႔မေသခ်ာဘူး။ အဲဒါဆုိရင္ မိဘကုိ ျပဳစုဖုိ႔က စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္ပါမယ္မထင္ဘူး။
ရြာမွာ ကုိလွေအးဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူတုိ႔မိသားစုကလဲ အေတာ္ ဆင္းရဲရွာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိလွေအးက ရြာမ်က္ႏွာဖုံးသူေဌးသမီး မျမင့္ခင္ဆုိတာနဲ႔ ညားတယ္။ မရွိခုိးႏုိး ဇာတ္လမ္း အဲဒီမွာ စေတာ့တာပဲ။ မျမင့္ခင္က သူ႔ေယာက်္ား ကုိ မယုံဘူး။ ငမဲြေယာကၡမေတြကုိ သူမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ေထာက္ပံ့ေပးကမ္းေနမွာပဲ လုိ႔ အျမဲစြပ္စဲြတယ္။ အျမဲတမ္းတက်က္က်က္ပဲ။ ေနာက္ဆုံး မိဘအိမ္ကုိေတာင္ မသြားရဘူးဆုိတဲ့ ပညတ္ခ်က္ေတြအထိ ကုိလွေအးခမ်ာ လုိက္နာခဲ့ရတယ္။ ကုိလွေအးၾကည္႔လုိက္ရင္ အျမဲတမ္းညွိဳးငယ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ပဲ။ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း တက္တက္ၾကြၾကြ မရွိဘူး။ မိဘေတြဖက္ကလဲ မယားေၾကာက္ ေသာက္လကားေကာင္လုိ႔ ျမင္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလုိမ်ိဳး အျဖစ္မခံႏုိင္ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ လုိခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔ ကုိက္ညီျပည္႔စုံတဲ့ အသဲကေလးကုိ ေတြ႔တာနဲ႔ အပုိင္ၾကံလုိက္တယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ တူႏွစ္ကုိယ္တုိင္းျပည္တစ္ခု ဤမဟာပထ၀ီ ေျမၾကီးေပၚမွာ ေပၚထြန္းလာခဲ့တယ္။
သူကေလးကလဲ ေခသူမဟုတ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ၾကိဳက္ေနစဥ္မွာ ေတာင္ သူ႔ရည္းစား ေဟာင္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္က မျပတ္ခ်င္ဘူး။ ေရြးရခက္ၾကီးျဖစ္ေနဟန္နဲ႔တူပါရဲ႔။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကုိပဲ ပုံအပ္လုိက္တယ္။ အဲဒါဟာ သူ႔ဘ၀မွာ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သမွ် ေတြထဲက အမွန္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာရဲတယ္။
ကြ်န္ေတာ္လဲ မိန္းမရကံေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္။ သူမမွာ ခ်စ္စရာအလြန္ေကာင္းတဲ့ အမူအက်င့္ စရုိက္ကေလးေတြရွိတယ္။ ဥပမာတစ္ခုေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္လိမ္ေနမွန္းသိတာေတာင္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတတ္တာမ်ိဳးေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ သူ႔ဖက္ကုိယ့္ဖက္ တတ္ႏုိင္သမွ် မွ်တေအာင္ ၾကည္႔တယ္။ ခယ္မေတြ ေယာက္ဖေတြ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ လြတ္တာမရွိဘူး။ ေငြေရးေၾကးေရးအကူအညီ မလြတ္တာကုိ ေျပာတာပါ။ ေယာကၡမကဆုိ အျမဲေျပာတယ္။ သားမက္က သားျဖစ္ေနျပီး သမီးအရင္းက ေခြ်းမျဖစ္ေနတယ္ ဆုိပဲ။
No comments:
Post a Comment