ေက်ာ္လြင္မွာ လွသန္းလုိ႔ေခၚတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သိပ္ခင္တယ္လုိ႔ တစ္ရြာလုံးက အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္။ ေရထမ္းအတူတူ ထင္းခ်ိဳးအတူတူ လယ္အငွားလုိက္အတူတူ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကလဲ တတဲြတဲြကုိး။
ဒါေပမယ့္ လွသန္းက နည္းနည္းလက္ေဆာ့ခ်င္တယ္။ မရွိခုိးႏုိးဆုိတဲ့ စကားကလဲ ရွိေနေလေတာ့ လွသန္းကုိ လူေတြက သူခုိးလုိ႔ သတ္မွတ္ခ်င္ၾကတယ္။ လွသန္းကလဲ သမုိင္းေၾကာင္းသိပ္မေကာင္းဘူး။
ရြာမွာ အသံခ်ဲ႔စက္ အငွားလုိက္တဲ့သူ သုံးေလးေယာက္ရွိတယ္။ ေဒၚေခ်ာရဲ႔ အသံခ်ဲ့စက္က ယူနစ္ ( အသံခ်ဲ႔စက္ ေအာ္လံၾကီးရဲ႔ ေနာက္က ဘုလုံး ) ကုိ လွသန္းက ခုိးေရာင္းစားလုိက္တယ္။ ေဒၚေခ်ာက ရဲတုိင္ေတာ့ လွသန္းကုိ ဖမ္းလုိက္တယ္။
ရဲစခန္းလဲေရာက္ေရာ လွသန္းက သူတစ္ေယာက္ထဲ ခုိးတာမဟုတ္ဘူး။ ေက်ာ္လြင္ လဲ ၾကံရာပါတယ္လုိ႔ ေဖၚတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ရဲေတြက ေက်ာ္လြင္ကုိ သြားဖမ္းၾကတယ္။
လာဖမ္းတဲ့ရဲေတြကုိ ေက်ာ္လြင္က ဘာလုိ႔ဖမ္းတာလဲ လုိ႔ ေမးတယ္။ မင္းနဲ႔ လွသန္း... ေဒၚေခ်ာ အသံခ်ဲ့စက္က ယူနစ္ကုိ ခုိးေရာင္းစားလုိ႔ ဖမ္းတာလုိ႔ ရဲေတြက ျပန္ေျဖေတာ့ .... ေက်ာ္လြင္က... " အဲဒီယူနစ္ကုိ က်ဳပ္မခုိးဘူးဗ် ခ်မ္းသာၾကီးေက်ာင္းက အုန္းသီးေတြ ခုိးတာေတာ့ က်ဳပ္ပဲ " လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
ရဲစခန္းေရာက္ေတာ့မွ လွသန္းေခ်ာက္တြန္းလုိ႔ သူအဖမ္းခံရတာလုိ႔ ေက်ာ္လြင္သိတယ္။ တကယ္က လွသန္းတစ္ေယာက္တည္း ခုိးတာ။ ေက်ာ္လြင္မပါဘူး။ ေက်ာ္လြင္လဲ ေဒါသတၾကီးနဲ႔ လွသန္းကုိ ရန္ေတြ႔တယ္။ ငါမပါဘဲနဲ႔ ဘာလုိ႔ ငါလဲၾကံရာပါတယ္လုိ႔ ေျပာရတာလဲ လုိ႔ ေက်ာ္လြင္က ေကာ ေတာ့...
"သူငယ္ခ်င္းရာ ငါတစ္ေယာက္ထဲ အခ်ဳပ္ထဲ အိပ္ရမွာ ပ်င္းလုိ႔ မင္းလဲ ပါတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တာပါ... " လုိ႔ လွသန္းက ေလေျပထုိးတယ္။
သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က အဲဒီေလာက္အထိ ခင္တယ္။ ဘ၀ေတြ ဆင္းရဲႏုံခ်ာသလုိ အေတြးအျမင္ေတြကလဲ ထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ကမၻာေပၚမွာ အခ်မ္းသာဆုံးဆုိတဲ့လူက ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာသလဲ လုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ေမးၾကည္႔။ ကုေဋ ရွစ္ဆယ္လုိ႔ ေျဖလိမ့္မယ္။
အဲဒါဟာ သူတုိ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ၾကားဖူးတဲ့ အမ်ားဆုံးကိန္းဂဏန္း တစ္ခုပဲ။ အဲဒါေတာင္မွ.. "ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေဌးသား" ဆုိတဲ့ကဗ်ာကေန ၾကားဖူးတာ။ သူတုိ႔ရဲ႔ ဘ၀ေတြဟာ မေန႔ကနဲ႔ ဒီေန႔ ဘာမွ မထူးျခားဘူး။ အသက္တစ္ရက္ ပုိၾကီးလာတာက လဲြလုိ႔ေပါ့။ သူတုိ႔ရဲ႔ ဦးေႏွာက္ေတြမွာ ေနရာလြတ္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။
တစ္ခါက လွသန္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေရခပ္ရင္း အတူဆုံတယ္။
"မိဘေတြက မလိမ္မာဘူးဗ်ာ ... က်ဳပ္ရွာေကြ်းေနတာ ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္မစားဘဲ.. ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္လုပ္ခ်င္တယ္.. အဲဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔မနက္ အေမ့ကုိ နည္းနည္းဆုံးမခဲ့တယ္.." လုိ႔ လွသန္းက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေရတြင္းမွာ ရင္ဖြင့္တယ္။
ဒါေပမယ့္ လွသန္းက နည္းနည္းလက္ေဆာ့ခ်င္တယ္။ မရွိခုိးႏုိးဆုိတဲ့ စကားကလဲ ရွိေနေလေတာ့ လွသန္းကုိ လူေတြက သူခုိးလုိ႔ သတ္မွတ္ခ်င္ၾကတယ္။ လွသန္းကလဲ သမုိင္းေၾကာင္းသိပ္မေကာင္းဘူး။
ရြာမွာ အသံခ်ဲ႔စက္ အငွားလုိက္တဲ့သူ သုံးေလးေယာက္ရွိတယ္။ ေဒၚေခ်ာရဲ႔ အသံခ်ဲ့စက္က ယူနစ္ ( အသံခ်ဲ႔စက္ ေအာ္လံၾကီးရဲ႔ ေနာက္က ဘုလုံး ) ကုိ လွသန္းက ခုိးေရာင္းစားလုိက္တယ္။ ေဒၚေခ်ာက ရဲတုိင္ေတာ့ လွသန္းကုိ ဖမ္းလုိက္တယ္။
ရဲစခန္းလဲေရာက္ေရာ လွသန္းက သူတစ္ေယာက္ထဲ ခုိးတာမဟုတ္ဘူး။ ေက်ာ္လြင္ လဲ ၾကံရာပါတယ္လုိ႔ ေဖၚတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ရဲေတြက ေက်ာ္လြင္ကုိ သြားဖမ္းၾကတယ္။
လာဖမ္းတဲ့ရဲေတြကုိ ေက်ာ္လြင္က ဘာလုိ႔ဖမ္းတာလဲ လုိ႔ ေမးတယ္။ မင္းနဲ႔ လွသန္း... ေဒၚေခ်ာ အသံခ်ဲ့စက္က ယူနစ္ကုိ ခုိးေရာင္းစားလုိ႔ ဖမ္းတာလုိ႔ ရဲေတြက ျပန္ေျဖေတာ့ .... ေက်ာ္လြင္က... " အဲဒီယူနစ္ကုိ က်ဳပ္မခုိးဘူးဗ် ခ်မ္းသာၾကီးေက်ာင္းက အုန္းသီးေတြ ခုိးတာေတာ့ က်ဳပ္ပဲ " လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
ရဲစခန္းေရာက္ေတာ့မွ လွသန္းေခ်ာက္တြန္းလုိ႔ သူအဖမ္းခံရတာလုိ႔ ေက်ာ္လြင္သိတယ္။ တကယ္က လွသန္းတစ္ေယာက္တည္း ခုိးတာ။ ေက်ာ္လြင္မပါဘူး။ ေက်ာ္လြင္လဲ ေဒါသတၾကီးနဲ႔ လွသန္းကုိ ရန္ေတြ႔တယ္။ ငါမပါဘဲနဲ႔ ဘာလုိ႔ ငါလဲၾကံရာပါတယ္လုိ႔ ေျပာရတာလဲ လုိ႔ ေက်ာ္လြင္က ေကာ ေတာ့...
"သူငယ္ခ်င္းရာ ငါတစ္ေယာက္ထဲ အခ်ဳပ္ထဲ အိပ္ရမွာ ပ်င္းလုိ႔ မင္းလဲ ပါတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တာပါ... " လုိ႔ လွသန္းက ေလေျပထုိးတယ္။
သူတုိ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က အဲဒီေလာက္အထိ ခင္တယ္။ ဘ၀ေတြ ဆင္းရဲႏုံခ်ာသလုိ အေတြးအျမင္ေတြကလဲ ထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ကမၻာေပၚမွာ အခ်မ္းသာဆုံးဆုိတဲ့လူက ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာသလဲ လုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ေမးၾကည္႔။ ကုေဋ ရွစ္ဆယ္လုိ႔ ေျဖလိမ့္မယ္။
အဲဒါဟာ သူတုိ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ၾကားဖူးတဲ့ အမ်ားဆုံးကိန္းဂဏန္း တစ္ခုပဲ။ အဲဒါေတာင္မွ.. "ကုေဋရွစ္ဆယ္ သူေဌးသား" ဆုိတဲ့ကဗ်ာကေန ၾကားဖူးတာ။ သူတုိ႔ရဲ႔ ဘ၀ေတြဟာ မေန႔ကနဲ႔ ဒီေန႔ ဘာမွ မထူးျခားဘူး။ အသက္တစ္ရက္ ပုိၾကီးလာတာက လဲြလုိ႔ေပါ့။ သူတုိ႔ရဲ႔ ဦးေႏွာက္ေတြမွာ ေနရာလြတ္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။
တစ္ခါက လွသန္းနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေရခပ္ရင္း အတူဆုံတယ္။
"မိဘေတြက မလိမ္မာဘူးဗ်ာ ... က်ဳပ္ရွာေကြ်းေနတာ ေအးေအးေဆးေဆး ထုိင္မစားဘဲ.. ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္လုပ္ခ်င္တယ္.. အဲဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔မနက္ အေမ့ကုိ နည္းနည္းဆုံးမခဲ့တယ္.." လုိ႔ လွသန္းက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေရတြင္းမွာ ရင္ဖြင့္တယ္။
No comments:
Post a Comment