ကဲဗ်ာ ဆင္းရဲတာေတြ ေျပာေနလုိ႔ကေတာ့ ျပီးေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္အေၾကာင္းေျပာဦးမယ္။ က်ဳပ္ေျပာခ်င္ေသာ ငါ့အခ်စ္မ်ားအေၾကာင္း ဆုိပါေတာ့။
ငါးတန္းႏွစ္ က်ဳပ္အသက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္မွာ အတန္းထဲက အိမြန္လုိ႔ေခၚတဲ့ ေကာင္မေလးကုိၾကိဳက္ေနျပီ။ က်ဳပ္ကၾကိဳက္တာပါ။ က်ဳပ္နဲ႔ေပါင္းတဲ့ေမာ္ၾကီးက က်ဳပ္ထက္ အသက္ၾကီးတယ္။ သူ႔မွာက ရီရီတင္လုိ႔ေခၚတဲ့ ရည္းစားေတာင္ရွိေနျပီ။ ေမာ္ၾကီးက က်ဳပ္ဆရာ။
က်ဳပ္တုိ႔ေခတ္ကေတာ့ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံရင္ခုန္ ဖင္တုန္ရုံနဲ႔ ရည္းစားမျဖစ္ဘူး။ ရည္းစားစာေပးျပီး အေျဖရမွ တရား၀င္တာ။ ရည္းစားေတာင္ တရား၀င္တယ္မ၀င္ဘူးရွိတယ္္။ အဲဒီေတာ့ ရည္းစားစာေရးဖုိ႔ အရင္လုပ္ရတယ္။ ရည္းစားစာတစ္ခါမွ မေရးဖူးေတာ့ ေမာ္ၾကီးကုိ ဆရာတင္ရတယ္။ ေမာ္ၾကီးန ဲ႔စာတစ္ေစာင္ေရႏွစ္ထမ္းႏႈန္း ေစ်းတည္႔တယ္။ သူကက်ဳပ္အတြက္ ရည္းစားစာတစ္ေစာင္ ေရးေပးရင္က်ဳပ္က သူ႔ကုိယ္စားေရႏွစ္ထမ္းထမ္း ေပးရတယ္။ အခုအခ်ိန္ျပန္ေတြးေတာ့ ေမာ္ၾကီးေရးေပးတဲ့စာေတြက အရမ္းရယ္ရတာပဲ။
စာရဲ႔အစမွာ
"ေၾသာ္...အမြန္ရယ္" ဆုိတာနဲ႔စတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ေခတ္စတုိင္အတုိင္း " သစ္ပင္မွာ အျမစ္ရွိသလုိ လူမွာအခ်စ္ရွိပါတယ္" တုိ႔ "ေမတၱာမွာ အလ်ားအနံမရွိေပမယ့္ အသြားအျပန္ေတာ့ ရွိသင့္ပါတယ္" တုိ႔ေတြလဲ ပါရဲ႔။
"ျမင့္မုိရ္ေတာင္ၾကီးကုိ ေဖာင္တိန္ၾကီးလုိ သေဘာထား ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲကေရေတြကုိ မင္လုပ္ျပီး အမြန္ကုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း မုိးေကာင္းကင္ကုိ စာရြက္လုိသေဘာထားျပီး ေရးဖြဲ႔ရင္ေတာင္ မကုန္ႏုိင္ဘူး " ဆုိတာမ်ိဳးေတြလဲ ပါတယ္။
စာရဲ႔အဆုံးမွာေတာ့ "စံပယ္ႏွစ္ပြင့္ထရံကာ တကယ္ခ်စ္ရင္စာျပန္ပါ" လုိ႔ ေရးလုိက္တယ္။ ျပီးမွ အႏူလက္နဲ႔ေရႊခြက္ႏႈိက္ခ်င္သူ ဆုိျပီးအဆုံးသတ္လုိက္တယ္။ ရြာမွာအိမြန္တုိ႔ကခ်မ္းသားတာကုိး။
ေမာ္ၾကီးေရးေပးတဲ့စာကုိ ညမွာ စာက်က္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး က်ဳပ္လက္ေရးန ဲ႔ျပန္ကူးရတယ္။ ဖ်က္ရာျပင္ရာလက္ရာ လုံး၀မထင္မရွိေစရ။ မၾကိဳက္ျပန္ျပင္ ျပန္ဖတ္နဲ႔ အဲဒီညကေရနံဆီကုန္မွ တခန္းရပ္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ဆီမွာ လွ်ပ္စစ္မိီးမရွိဘက္ထရီအုိး မရွိဆုိေတာ့ ေရနံဆီမီးခြက္နဲ႔ ညအေမွာင္ကုိ အန္တုရတယ္။ ေရနံဆီမီးခြက္မီးစာက ဂုန္ေလွ်ာ္ၾကိဳးနဲ႔လုပ္တာဆုိေတာ့ မႈိင္းအေတာ္ထြက္တယ္။ ထြက္လာတဲ့မႈိင္းက ခ်စ္သ၀႑ာလႊာေပၚက်ရင္ တစ္ေစာင္ပစ္လုိက္ရေရာ။ မၾကိဳက္တဲ့စာေတြကုိ မဆုတ္ျဖဲရဲဘူး။ စကၠဴဆုတ္ျဖဲတဲ့အသံ အေဖၾကားျပီး ရည္းစားစာေရးေနတာ မိသြားလုိ႔ကေတာ ့ေက်ာေကာ့ျပီပဲ။ အဲဒါနဲ႔မၾကိဳက္တဲ့စာ မီးရွဳိ႔ပစ္လုိက္တယ္။ ထြက္လာတဲ့ျပာေတြ စုျပီးမီဖုိထဲထည္႔လုိက္တယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အိမြန္ကုိေပးဖုိ႔ ရည္းစားစာတစ္ေစာင္လက္ထဲရွိေနျပီေပါ့။ ဒါေပသည္႔ကုိယ္တုိင္မေပးရဲဘူး။ ေအာင္သြယ္ေတာ္ စဥ္းစားရတယ္။ အိမြန္နဲ႔တဲြတဲ့ ႏြယ္တာလြန္းဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးေတာ့ရွိတယ္။ ခက္တာက ႏြယ္တာလြန္းက က်ဳပ္ကိုအျမင္ကတ္ေနတယ္။ ကတ္ရတဲ့အေၾကာင္းကလဲရွိတယ္။ သုံးတန္းႏွစ္မွာ က်ဳပ္နဲ႔ႏြယ္တာလြန္းနဲ႔ ေက်ာင္းအဆင္း အိမ္အျပန္လမ္းမွာ စကားမ်ားဖူးတယ္။ အဲဒီတုံးက ကန္ေတာ့ပါရဲ႔ က်ဳပ္က ပုဆုိးခြ်တ္ျပဖူးတယ္။ (ခုအခ်ိန္ထိရြာမွာ ႏြယ္တာလြန္းက အပ်ိဳၾကီးဘ၀နဲ႔ပဲ ရွိေနေသးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က က်ဳပ္ရြာျပန္ေတာ့ ေတာင္ငယ္ငယ္တုံးက က်ဳပ္ပုဆုိးခြ်တ္ျပတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ေျပာရင္း ရယ္ျဖစ္ၾကတယ္။)
ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ဳပ္ဆရာေမာ္ၾကီးရည္းစား ရီရီတင္ကတစ္ဆင့္ ေပးခုိင္းလုိက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ေရႏွစ္ထမ္းထမ္းေပးလုိက္ရတယ္။ ေရထမ္းမေပးရင္ ေမာ္ၾကီးက သူ႔ရည္းစားကုိ ေျပာမေပးဘူးဆုိျပီး အက်ပ္ကုိင္တာကုိး။
အဲဒီေန႔ညက အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အခုခ်ိန္ဆုိ အိမြန္စာဖတ္ေနေလာက္ျပီ။ ငါ့ကုိစိတ္မ်ားစုိးေနလား။ မုန္းတယ္လုိ႔ စာျပန္လာခဲ့ရင္ ငါေတာ့အသဲကဲြျပီ။ စတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ လုံးခ်ာလည္လုိက္ေနတယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္ ေက်ာင္းကုိ ကြ်န္ေတာ္အေစာၾကီး ေရာက္ေနတယ္။ ရွစ္နာရီခဲြေက်ာင္းတက္ခ်ိန္အထိ အိမြန္ကုိမေတြ႔မိဘူး။ က်ဳပ္စိတ္ထဲထူပူေနျပီ။ ကိုးနာရီေလာက္က် ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးအခန္းကုိ လာခဲ့ပါဆုိတဲ့ အမိန္႔ေရာက္လာတယ္။ က်ဳပ္ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးအခန္းေရာက္ေတာ့ အိမြန္အေမကုိေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ဆရာၾကီး စားပဲြေပၚမွာကေတာ့ အႏူလက္နဲ႔ေရႊခြက္ႏႈိက္သူ ဆုိတဲ့စာက ေရာက္ေနျပီ။ အေျခအေနကေတာ့ သိေတာ္မူၾကတဲ့အတုိင္း မေကာင္းေတာ့။
ဒီစာမင္းေရးတာလားလုိ႔ ဆရာၾကီးကေမးေတာ့ ဟုတ္တယ္လုိ႔ ေျဖလုိက္ရတယ္။ တျခားလဲေျဖစရာမွမရွိတာပဲ။ ဆရာၾကီး က်မသမီးကုိအတန္းေျပာင္းေပးပါ ဒီကေလးနဲ႔ က်မသမီးအတူထားရင္ မျဖစ္ဘူးဆုိျပီး ေဒၚတင္၀င္း(အိမြန္အေမ)က ၀င္ေျပာတယ္။ အဲဒါအတြက္မပူနဲ႔ ဒါမ်ိဳးေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေစရဘူးဆုိျပီး က်ဳပ္ကုိ ဆရာၾကီးကၾကိမ္စာေကြ်းတယ္။ အႏူလက္နဲ႔ ေရႊခြက္ႏႈိက္ခ်င္တဲ့ေကာင္ ဟုိဖက္လွည္႔ဆုိျပီး ေဆာ္ေတာ့တာပဲ။
ရင္ထဲကထက္ဖင္ကပုိနာပါတယ္။
ငါးတန္းႏွစ္ က်ဳပ္အသက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္မွာ အတန္းထဲက အိမြန္လုိ႔ေခၚတဲ့ ေကာင္မေလးကုိၾကိဳက္ေနျပီ။ က်ဳပ္ကၾကိဳက္တာပါ။ က်ဳပ္နဲ႔ေပါင္းတဲ့ေမာ္ၾကီးက က်ဳပ္ထက္ အသက္ၾကီးတယ္။ သူ႔မွာက ရီရီတင္လုိ႔ေခၚတဲ့ ရည္းစားေတာင္ရွိေနျပီ။ ေမာ္ၾကီးက က်ဳပ္ဆရာ။
က်ဳပ္တုိ႔ေခတ္ကေတာ့ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံရင္ခုန္ ဖင္တုန္ရုံနဲ႔ ရည္းစားမျဖစ္ဘူး။ ရည္းစားစာေပးျပီး အေျဖရမွ တရား၀င္တာ။ ရည္းစားေတာင္ တရား၀င္တယ္မ၀င္ဘူးရွိတယ္္။ အဲဒီေတာ့ ရည္းစားစာေရးဖုိ႔ အရင္လုပ္ရတယ္။ ရည္းစားစာတစ္ခါမွ မေရးဖူးေတာ့ ေမာ္ၾကီးကုိ ဆရာတင္ရတယ္။ ေမာ္ၾကီးန ဲ႔စာတစ္ေစာင္ေရႏွစ္ထမ္းႏႈန္း ေစ်းတည္႔တယ္။ သူကက်ဳပ္အတြက္ ရည္းစားစာတစ္ေစာင္ ေရးေပးရင္က်ဳပ္က သူ႔ကုိယ္စားေရႏွစ္ထမ္းထမ္း ေပးရတယ္။ အခုအခ်ိန္ျပန္ေတြးေတာ့ ေမာ္ၾကီးေရးေပးတဲ့စာေတြက အရမ္းရယ္ရတာပဲ။
စာရဲ႔အစမွာ
"ေၾသာ္...အမြန္ရယ္" ဆုိတာနဲ႔စတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ေခတ္စတုိင္အတုိင္း " သစ္ပင္မွာ အျမစ္ရွိသလုိ လူမွာအခ်စ္ရွိပါတယ္" တုိ႔ "ေမတၱာမွာ အလ်ားအနံမရွိေပမယ့္ အသြားအျပန္ေတာ့ ရွိသင့္ပါတယ္" တုိ႔ေတြလဲ ပါရဲ႔။
"ျမင့္မုိရ္ေတာင္ၾကီးကုိ ေဖာင္တိန္ၾကီးလုိ သေဘာထား ပင္လယ္သမုဒၵရာထဲကေရေတြကုိ မင္လုပ္ျပီး အမြန္ကုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း မုိးေကာင္းကင္ကုိ စာရြက္လုိသေဘာထားျပီး ေရးဖြဲ႔ရင္ေတာင္ မကုန္ႏုိင္ဘူး " ဆုိတာမ်ိဳးေတြလဲ ပါတယ္။
စာရဲ႔အဆုံးမွာေတာ့ "စံပယ္ႏွစ္ပြင့္ထရံကာ တကယ္ခ်စ္ရင္စာျပန္ပါ" လုိ႔ ေရးလုိက္တယ္။ ျပီးမွ အႏူလက္နဲ႔ေရႊခြက္ႏႈိက္ခ်င္သူ ဆုိျပီးအဆုံးသတ္လုိက္တယ္။ ရြာမွာအိမြန္တုိ႔ကခ်မ္းသားတာကုိး။
ေမာ္ၾကီးေရးေပးတဲ့စာကုိ ညမွာ စာက်က္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး က်ဳပ္လက္ေရးန ဲ႔ျပန္ကူးရတယ္။ ဖ်က္ရာျပင္ရာလက္ရာ လုံး၀မထင္မရွိေစရ။ မၾကိဳက္ျပန္ျပင္ ျပန္ဖတ္နဲ႔ အဲဒီညကေရနံဆီကုန္မွ တခန္းရပ္တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ဆီမွာ လွ်ပ္စစ္မိီးမရွိဘက္ထရီအုိး မရွိဆုိေတာ့ ေရနံဆီမီးခြက္နဲ႔ ညအေမွာင္ကုိ အန္တုရတယ္။ ေရနံဆီမီးခြက္မီးစာက ဂုန္ေလွ်ာ္ၾကိဳးနဲ႔လုပ္တာဆုိေတာ့ မႈိင္းအေတာ္ထြက္တယ္။ ထြက္လာတဲ့မႈိင္းက ခ်စ္သ၀႑ာလႊာေပၚက်ရင္ တစ္ေစာင္ပစ္လုိက္ရေရာ။ မၾကိဳက္တဲ့စာေတြကုိ မဆုတ္ျဖဲရဲဘူး။ စကၠဴဆုတ္ျဖဲတဲ့အသံ အေဖၾကားျပီး ရည္းစားစာေရးေနတာ မိသြားလုိ႔ကေတာ ့ေက်ာေကာ့ျပီပဲ။ အဲဒါနဲ႔မၾကိဳက္တဲ့စာ မီးရွဳိ႔ပစ္လုိက္တယ္။ ထြက္လာတဲ့ျပာေတြ စုျပီးမီဖုိထဲထည္႔လုိက္တယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အိမြန္ကုိေပးဖုိ႔ ရည္းစားစာတစ္ေစာင္လက္ထဲရွိေနျပီေပါ့။ ဒါေပသည္႔ကုိယ္တုိင္မေပးရဲဘူး။ ေအာင္သြယ္ေတာ္ စဥ္းစားရတယ္။ အိမြန္နဲ႔တဲြတဲ့ ႏြယ္တာလြန္းဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးေတာ့ရွိတယ္။ ခက္တာက ႏြယ္တာလြန္းက က်ဳပ္ကိုအျမင္ကတ္ေနတယ္။ ကတ္ရတဲ့အေၾကာင္းကလဲရွိတယ္။ သုံးတန္းႏွစ္မွာ က်ဳပ္နဲ႔ႏြယ္တာလြန္းနဲ႔ ေက်ာင္းအဆင္း အိမ္အျပန္လမ္းမွာ စကားမ်ားဖူးတယ္။ အဲဒီတုံးက ကန္ေတာ့ပါရဲ႔ က်ဳပ္က ပုဆုိးခြ်တ္ျပဖူးတယ္။ (ခုအခ်ိန္ထိရြာမွာ ႏြယ္တာလြန္းက အပ်ိဳၾကီးဘ၀နဲ႔ပဲ ရွိေနေသးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က က်ဳပ္ရြာျပန္ေတာ့ ေတာင္ငယ္ငယ္တုံးက က်ဳပ္ပုဆုိးခြ်တ္ျပတဲ့အေၾကာင္း ျပန္ေျပာရင္း ရယ္ျဖစ္ၾကတယ္။)
ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ဳပ္ဆရာေမာ္ၾကီးရည္းစား ရီရီတင္ကတစ္ဆင့္ ေပးခုိင္းလုိက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ေရႏွစ္ထမ္းထမ္းေပးလုိက္ရတယ္။ ေရထမ္းမေပးရင္ ေမာ္ၾကီးက သူ႔ရည္းစားကုိ ေျပာမေပးဘူးဆုိျပီး အက်ပ္ကုိင္တာကုိး။
အဲဒီေန႔ညက အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ အခုခ်ိန္ဆုိ အိမြန္စာဖတ္ေနေလာက္ျပီ။ ငါ့ကုိစိတ္မ်ားစုိးေနလား။ မုန္းတယ္လုိ႔ စာျပန္လာခဲ့ရင္ ငါေတာ့အသဲကဲြျပီ။ စတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ လုံးခ်ာလည္လုိက္ေနတယ္။
ေနာက္ေန႔မနက္ ေက်ာင္းကုိ ကြ်န္ေတာ္အေစာၾကီး ေရာက္ေနတယ္။ ရွစ္နာရီခဲြေက်ာင္းတက္ခ်ိန္အထိ အိမြန္ကုိမေတြ႔မိဘူး။ က်ဳပ္စိတ္ထဲထူပူေနျပီ။ ကိုးနာရီေလာက္က် ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးအခန္းကုိ လာခဲ့ပါဆုိတဲ့ အမိန္႔ေရာက္လာတယ္။ က်ဳပ္ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးအခန္းေရာက္ေတာ့ အိမြန္အေမကုိေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ဆရာၾကီး စားပဲြေပၚမွာကေတာ့ အႏူလက္နဲ႔ေရႊခြက္ႏႈိက္သူ ဆုိတဲ့စာက ေရာက္ေနျပီ။ အေျခအေနကေတာ့ သိေတာ္မူၾကတဲ့အတုိင္း မေကာင္းေတာ့။
ဒီစာမင္းေရးတာလားလုိ႔ ဆရာၾကီးကေမးေတာ့ ဟုတ္တယ္လုိ႔ ေျဖလုိက္ရတယ္။ တျခားလဲေျဖစရာမွမရွိတာပဲ။ ဆရာၾကီး က်မသမီးကုိအတန္းေျပာင္းေပးပါ ဒီကေလးနဲ႔ က်မသမီးအတူထားရင္ မျဖစ္ဘူးဆုိျပီး ေဒၚတင္၀င္း(အိမြန္အေမ)က ၀င္ေျပာတယ္။ အဲဒါအတြက္မပူနဲ႔ ဒါမ်ိဳးေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေစရဘူးဆုိျပီး က်ဳပ္ကုိ ဆရာၾကီးကၾကိမ္စာေကြ်းတယ္။ အႏူလက္နဲ႔ ေရႊခြက္ႏႈိက္ခ်င္တဲ့ေကာင္ ဟုိဖက္လွည္႔ဆုိျပီး ေဆာ္ေတာ့တာပဲ။
ရင္ထဲကထက္ဖင္ကပုိနာပါတယ္။
1 comment:
ရင္ထဲကထက္ဖင္ထဲကပိုနာ သတဲ ့လား
အကိုေ၇...ဟီးး
Post a Comment