Friday, January 4, 2008

2.3 အေၾကာ္ေရာင္းတဲ့ ကြ်န္ေတာ္

ေနာက္တစ္ေန႔ကစေနေန႔။ ေက်ာင္းပိတ္တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္အေမ႔ဆုိင္မွာ ကူလုပ္ရတယ္။ အေမက အေၾကာ္ေၾကာ္ေရာင္းတယ္။ ရြာမွာ ေန႔တုိင္းေစ်းရွိတယ္။ မနက္ခုႏွစ္နာရီေလာက္က စဖြင္ျ့ပီး ေန႔လည္ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ဆုိ ေစ်းေခါင္းကဲြတာပဲ။

ေျပာရဦးမယ္။ အိမြန္တုိ႔အေမက အထည္ေရာင္းတယ္။ ဆုိင္ၾကီးကနားနဲ႔ေပါ့။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္အိမြန္လဲ က်ဳပ္လုိပဲ အထည္ဆုိင္မွာ သူ႔အမေတြနဲ႔အတူရွိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔အေၾကာ္ဆုိင္နဲ႔ သူတုိ႔အထည္ဆုိင္က မ်က္ေစာင္းထုိး။ ျမင္ေနရတယ္။

အိမြန္ကက်ဳပ္ကုိ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ သူ႔ကုိမၾကာခဏ လွမ္းေငး ေနမိတယ္။ သူကေတာ့ ဆုိင္ေပၚမွာ ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးေပါ့။ က်ဳပ္ကေတာ့အေမ့အေၾကာ္ဖုိကုိ မီး၀ုိင္းမႈတ္ ေနရတယ္။ ထင္းေတြကလဲ အဲဲဒီေန႔မွာ တုိက္တုိ္က္ဆုိင္ဆုိင္ စုိေနေလေတာ့ မၾကာခဏ ဖင္ဖူးေထာင္းေထာင္ျပီး မီးေျပာင္းနဲ႔ မႈတ္ေနရတယ္။ က်ဳပ္မ်က္ႏွာမွာ အုိးမဲေတြနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ မ်က္၀န္းမွာက မ်က္ရည္ေတြနဲ႔။ လုပ္ရက္ေလျခင္း အိမြန္ဆုိျပီး ရင္နာလုိ႔က်တဲ့ မ်က္ရည္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မီးခုိးမႊန္မ်က္လုံးစပ္ျပီး က်တဲ့မ်က္ရည္ပဲ။

ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ ေစ်းေခါင္းကဲြခ်ိန္ မေရာင္းရေတာ့တဲ့ လက္က်န္အေၾကာ္ဗန္းကုိ ေခါင္းဖုနဲ႔ရြက္ျပီး က်ဳပ္ျပန္ဖုိ႔လုပ္တယ္။ အိမြန္တုိ႔ကေတာ့ အထည္ေတြကုိ ထင္းရွဳးေသတၱာအၾကီးၾကီးေတြထဲ ထည္႔ေနတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ သူ႔ဆုိင္ကအလုပ္သမားေတြ ေရာက္လာျပီးအဲဒီေသတၱာၾကီးေတြ လာမသြားတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ရြာေစ်းမွာက ဆုိင္ရွိပစၥည္းအကုန္ ေစ်းသိမ္းရင္ အိမ္ျပန္သယ္ရတယ္။ အိမြန္ကေတာ့ သူ႔အေမလက္ဆဲြျပီး ပါသြားတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ အေၾကာ္ဗန္းၾကီး ရြက္လုိ႔ေပါ့။

No comments: