Thursday, January 3, 2008

1.2 ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ နိဒါန္း

ငယ္ငယ္တုံးက က်ဳပ္ေတြ႔ျမင္ရတဲ့ ေတာင္တစ္လုံးကုိ ၾကည္႔ျပီး အေဖ့ကုိ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ေျမၾကီးေတြ ဘယ္သူေတြက ဘာလုိ႔ လာပုံထားတာလဲလုိ႔ ေမးဖူးတယ္။ တစ္ခါကလဲ အေဖနဲ႔အတူ ဦးပိန္တံတားေပၚ ေလွ်ာက္ေနရင္း ဦးပိန္တံတား ေဆာက္တုံးက သံဘယ္ႏွေခ်ာင္း ကုန္ခဲ့သလဲလုိ႔ေမးလုိ႔ အေငါက္ခံရဘူးတယ္။

ေက်ာင္းက ဆရာ ဆရာမေတြကေတာ့ ေက်ာင္းစာနဲ႔ မဆုိင္တာေတြကုိ မေမးရဘူးလုိ႔ က်ဳပ္ကုိေျပာထားတယ္။ အလုိက္ကန္းဆုိး မသိတဲ့ကေလးလုိ႔ ဆရာေတြက က်ဳပ္ကုိခ်ီးမြမ္းတယ္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဆရာမဆုိးေနတဲ့ လက္သည္းနီပုလင္း ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ ေမးလုိ႔ အဲဒီလုိအေငါက္ခံရတာပဲ။

က်ဳပ္သူငယ္တန္းမွာ ဆရာကန္ေတာ့ပဲြေၾကး ေကာက္ေတာ့ ဆရာေတြကုိ ဘာလုိ႔ ကန္ေတာ့ရတာလဲ ျပန္ေမးတာေၾကာင့္ ဒီကေလး သိပ္ရုိင္းတယ္လုိ႔ သူတုိ႔ကေျပာတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဆရာမေတြၾကားထဲမွာ ေဒၚမူမူလုိ႔ေခၚတဲ့ဆရာမကုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တယ္ သူက က်န္တဲ့ဆရာမေတြလုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အိမ္ကလက္ဖက္သုတ္ျပီးယူခဲ့ ဆုိတာမ်ိဳးဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ဆုိ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ထမင္းခြံံ႔ေကြ်းရင္းလဲ ကြ်န္ေတာ့္ဟင္းေတြကုိ ႏႈိက္မစားဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ခ်စ္တာ အိမ္က ထည္႔ေပးလုိက္တာကလဲ မေလာက္မငွရယ္။

ေျပာရဦးမယ္ က်ဳပ္ကအညာသား အညာေဆာင္းက သိပ္ေအးတယ္။ အညာေႏြကေတာ့ သိၾကတဲ့အတုိင္း သိပ္ပူတယ္။ ေႏြဆုိေပ်ာ္တယ္ ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္တယ္ ေက်ာင္းမတက္ရဘူး ေဆာင္းတြင္းကုိ က်ဳပ္မုန္းတယ္။ က်ဳပ္မွာအေႏြးထည္မရွိဘူး။ ေဆာင္းတြင္းဆုိ က်ဳပ္ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ ေနမေကာင္းလဲ ခဏခဏျဖစ္တယ္ တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာင္းကုိ ေစာင္ျခဳံျပီးတက္တယ္။ အတန္းေဖာ္ေတြနဲ႔ ဆရာမေတြကလဲ ရုိးေနေတာ့ သိပ္ေထြေထြထူးထူး မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေစာင္မပါရင္မခံႏုိင္ဘူး မယုံမရွိၾကနဲ႔။

ေက်ာင္းကေတာေက်ာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ အထက္တန္းေက်ာင္းပဲ။ တနလၤာေသာၾကာ ႏွစ္ရက္ ေက်ာင္းစိမ္း ၀တ္ရတယ္။က်ဳပ္အမက က်ဳပ္ထက္ႏွစ္ႏွစ္ၾကီးတယ္။ အမရဲ႔ေက်ာင္းစိမ္းထမိန္မွာ အထက္ဆင္မတပ္ဘူး။ တနလၤာသူ၀တ္ရင္ ေသာၾကာမွာ အဲဒီထမိန္ေခၚမလားပုဆုိးေခၚမလား က်ဳပ္၀တ္တယ္။ တစ္ပတ္တစ္ရက္ ေက်ာင္းစိမ္းမ၀တ္လုိ႔ အျပစ္ေပးခံမတ္တပ္ရပ္ရတယ္။

က်ဳပ္တက္တဲ့ေက်ာင္းက ဦးႏုလက္ထက္က ျပည္ေတာ္သာစီမံကိန္း နဲ႔ေဆာက္ထားတဲ့ေက်ာင္း။ ေက်ာင္းက ႏွစ္ထပ္ ။ အဂၤလိပ္အကၡရာ E ကုိေ က်ာခ်င္းကပ္ထားသလုိ မ်ိဳးပုံရွိတယ္ ။ မနက္ရွစ္နာရီခဲြက ေနဆယ့္တစ္နာရီခဲြအထိတစ္ခ်ိန္ ေန႔လည္ဆယ့္ႏွစ္နာရီခဲြကေန ညေနသုံးနာရီခဲြအထိ တစ္ခ်ိန္ တစ္ေန႔ႏွစ္ခ်ိန္ တက္ရတယ္။

အတန္းငယ္တုံးကေတာ့ မနက္ခင္းမွာ အတန္းပုိင္ဆရာက တစ္မနက္ခင္းလုံး သူယူတယ္။ ညေနပုိင္းမွာ တျခားအတန္းက ဆရာမတစ္ေယာက္ကသင္တယ္။

တနလာၤနဲ႔ေသာၾကာမွာ ေက်ာင္းမတက္မွီ ေက်ာင္းရွိလူကုန္ Assembly လုပ္ၾကတယ္ ။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက မိန္႔ခြန္းေျပာတယ္။ ဆူတယ္ေငါက္တယ္ အခန္႔သင့္ရင္အျပစ္ေပးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေက်ာင္းေနာက္ေဖးမွာ ေျပာင္းခင္းရွိတယ္။ ေက်ာင္းကေျမငွားျပီး ေတာင္သူတစ္ေယာက္ကုိ ေပးစုိက္ထားတာပဲ။ ႏွံစားေျပာင္းခင္းေပါ့။ ေျပာင္းမ်ိဳးက ေရႊနီေျပာင္းလုိ႔ေခၚတယ္။ ရုိးတံကအနီေရာင္ရွိလုိ႔ အဲလုိေခၚတာပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ဆီက ေတာင္သူေတြကေတာ့ အႏွံကုိယူျပီး ေျပာင္းရုိးကုိ ႏြားစာေကြ်းတာပဲ။ ဒါေပမယ့္အဲဒီေျပာင္းရုိးက ခ်ိဳတယ္။ ၾကံေလာက္မခ်ိဳေပမယ့္ ရင့္ရင္ၾကံေလာက္နီးနီး ခ်ိဳတယ္။ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ေမာ္ၾကီးက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ႏြားေက်ာင္းတယ္။ သူကအဲဒီေျပာင္းရုိးက ခ်ိဳတယ္လုိ႔ က်ဳပ္ကုိေျပာတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေန႔လည္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အဲဒီေျပာင္းခင္းထဲ၀င္ျပီး ေျပာင္းစုပ္တယ္ (ၾကံစုပ္တာမ်ိဳးေပါ့) အခင္းရွင္နဲ႔မိေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး တက္တုိင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေျပာင္းစုပ္မႈနဲ႔က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ Assembly မွာ အရုိက္ခံရတယ္။

ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက မင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ႏြားေတြပဲဆုိျပီး တစ္ေယာက္သုံးခ်က္ ၾကိမ္စာေကြ်းတယ္။ ဆရာၾကီးမယုံရင္စားၾကည္႔ အဲဒီေျပာင္းကခ်ိဳတယ္။ ဆရာၾကီးၾကိဳက္သြားမယ္ေျပာလုိ႔ ၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။

ငယ္ဘ၀ကုိ အခုလုိျပန္ေျပာရေတာ့ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာတမ်ိဳးပဲ ၀မ္းနည္းတဲ့ခံစားခ်က္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ။ လြမ္းသလုိလုိေပါ။့ ငယ္ငယ္တုံးက ဆင္းရဲခဲ့တာ က်ဳပ္ကေတာ့ေက်နပ္တယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ ဆင္းရဲတယ္ဆုိတာခ်ိဳနဲ႔လားလုိ႔ မေမးရေတာ့ဘူး အခုလဲခ်မ္းသာသလားဆုိေတာ့ ထူးမျခားနားပါပဲ ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္စုပ္ခ်င္ရင္ ၾကံတစ္ေခ်ာင္းေတာ့ ၀ယ္စုပ္ႏုိင္ေနပါျပီ အေႏြးထည္ေလး သုံးေလးထည္လဲရွိေနပါျပီ အမနဲ႔လဲ ထမိန္မဟုတ္ ပုဆုိးမဟုတ္လု၀တ္စရာ ေတာ့မလုိေတာ့ဘူးေပါ့။

ငယ္ငယ္ကဆင္းရဲခ်က္ကေတာ့ သူခုိးေတာင္အားနာရတယ္ အိမ္၀င္ခုိးတဲ့သူခုိးကုိ မ်က္ႏွာပူလုိ႔ သူခုိးအိမ္ထဲ ၀င္လာတာ သိသိခ်ည္းနဲ႔ အိပ္ခ်င္ေယာင္ အတင္းေဆာင္ေနရတာမ်ိဳးရယ္။

ေျပာရဦးမယ္။ က်ဳပ္မိဘေတြက အထည္ၾကီးပ်က္ေတြ က်ဳပ္မေမြးခင္က ရြာမွာအေတာ္ခ်မ္းသာသတဲ့ ။ ဒါေပသည္႔ က်ဳပ္ေမြးကတည္းကေတာ့ အခုနေျပာသလုိ ဆင္းရဲခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္ေရာ တစ္ခါတစ္ေလ မနက္ထမင္းရည္ေသာက္ ညေနမွထမင္းစားရတာမ်ိဳး။ အဲဒါကုိနပ္မမွန္ဘူး လုိ႔ေျပာမရေလာက္ဘူး။ နပ္ကေတာ့ တစ္ေန႔ႏွစ္နပ္မွန္ေနတာပဲ။ ထမင္းရည္တစ္နပ္ ထမင္းတစ္နပ္ေပါ့။

ဘယ္လုိပဲဆုိဆုိ က်ဳပ္မိဘေတြရဲ႔ တုႏႈိင္းမရတဲ့ ေက်းဇူးက က်ဳပ္ကုိေက်ာင္းမထုတ္ခဲ့တာပဲ။ ရြာမွာက်ဳပ္တုိ႔ေလာက္ ဆင္းရဲရင္ ဘယ္မိဘမွသူ႔သားသမီးကုိ ေက်ာင္းမထားေတာ့ဘူး။ အဲဒီေက်းဇူးက လဲအခုလုိအရြယ္ေရာက္လာမွ ပုိျပီးေပၚလြင္လာတာပါ။ ငယ္ငယ္တုံးကေတာ့ ေက်ာင္းမထားလဲ သိပ္ျပီးေၾကကဲြ ေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ မထားေတာ့လဲ မေနရုံေပါ့လုိ႔ေနမွာပါပဲ။

6 comments:

Apprenticeship said...

ဒီလိုေမးတိုင္းအဆူခံရတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ေမးခြန္းေတြ ျပန္ေျဖနိုင္ဖို႕ႀကိဳးစားေနပါတယ္.. အေတာ္စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းတဲ့ ဘ၀ နိဒါန္းပါ။

တက္လူငယ္ said...

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းတယ္။

Unknown said...

wow..so so great.. i lve to read ur post..:D..thanks

kma said...

အသိဥာဏ္ႏုနယ္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ့ စူးစမ္းခ်င္တဲ့စိတ္ေတြကို၊ အားမေပးပဲ ဦးဆံုး ရိုက္ခ်ိဳးဖ်က္စီးတတ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာ၊ဆရာမေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ။ အဲ့ဒီလိုဆရာ၊ဆရာမေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ေစခ်င္ပါတယ္..။ က်ေနာ္တို႔တေတြ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ဒီလိုကပ္ကပ္သပ္သပ္ ေမးတတ္တာပါဘဲ။ ဒီလိုပဲ အဆူအေငါက္ခံခဲ့ရဖူးတာပါဘဲ..ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒီလိုဆရာ၊ဆရာမေတြကုိ နံမည္ေျပာင္ ႀကံဳေငါက္ဆူ..လို႔ တရုတ္နံမည္လိုလိုေပးေလ့ရွိခ့ဲပါတယ္..။

su mon said...

အစ္ကုိနဗန
အစ္ကို႕Blog ကို ညီမစဖတ္မိတဲ့ေန႕ကေန2ရက္အတြင္း
အစ္ကိုရဲ႔စာအားလံုးကိုဖတ္ၿပစ္လိုက္တာ။
ေနာက္ထပ္အသစ္ေတြဘယ္ေတာ့တင္ႏိုင္မလဲလို႕ခဏခဏရွာၾကည့္မိတယ္။
အစ္ကို႕ကိုအၿမဲအားေပးေနတယ္။
အသိ Producer တစ္ေယာက္ကစိတ္၀င္စားလို႕အစ္ကို႕ Blog ကိုေၿပာၿပလိုက္တယ္။သူဆက္သြယ္မယ္လို႕ေၿပာပါတယ္။

thu thu win said...

ဆရာ မဂၤလာပါ။သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆီက လင့္ရလို႔ အခုမွဖတ္ဖူးတာပါ။ အာဆင္နယ္ႀကိဳက္တာခ်င္းတူေတာ့ ဘာမွမဆိုင္ေပမယ့္ ေပ်ာ္၏။